Chapter 31

Sorry for the typos and grammatical errors. Enjoy reading!

••••••

Chapter 31

Nagising ulit ako sa kaparehong kwarto. Pero ang pinagkaiba ngayon ay may kasama ako. Isang nurse, sa tingin ko ay mas matanda ako sa kanya ng isa o dalawang taon. May nakakabit din na dextrose sa kaliwang kamay ko.

Pinilit kong bumangon agad naman akong inalalayan ng nurse. "Salamat." nginitian niya lang ako.

Bigla kong naalala ang nangyari. Napawahak sako sa tiyan ko. "Ang anak ko." nag-aalala kong sabi habang nakatingin sa nurse na inaayos ang aking kumot.

Sumulyap siya sa akin. "Your baby is safe. But if you keep stressing yourself there's a big possibility that you will lose him or her. Iyon ang dahilan kung bakit nag-bleeding ka." paliwanag niya.

Nakahinga ako ngaluwag sa narinig pero hindi parin maalis ang takot. Takot para sa anak ko.

"Bakit nandito ulit ako? I remember na nilabas ako dito. Dapat nasa hospital ako ngayon." nagtataka kong tanong.

"Hindi ka sinugod sa hospital. Pinatawag lang kami kasama ang doctor ko dito." sagot ko.

"But I remember we entered in a car."

"Oh. I don't know. Basta pinatawag lang kani ng doctor ko. At pinaiwan ako dito para pansamantalang mag-alaga sayo hanggang sa maging okay ka na." she said.

Huminga ako ng lalim at nilinga ang paningin. Dapat makalabas ako dito. Alam kong nag-aalala na ang pamilya ko lalo na si mommy. Bago pa nga lang nila ako nakasama tapos ngayon kinuha na naman ako ng mga Douglas. Kailan ba matatapos 'to?

"Ma'am baka dumugo yung kamay mong may dextrose." nag-aalalang sambit ng nurse.

Napatingin ako sa kamay ko. Mahigpit iyon nakakuyom sa bedsheet. Nagsisimula ng magsilabasan ang dugo kaya mabilis kong binitawan ang bedsheet at nirelax anv kamay.

"Nasaan ako?" tanong habang nakatitig sa dugo kong humalo sa fluid.

"Hindi ko po alam, ma'am." napa-angat ang ulo ko dahil sa sagot niya.

"Sabihin mo kung nasaan ako?" may diin kong tanong. Mariin kong tinitigan ang nurse na biglang hindi mapakali. "Nasaan ako?" ulit kong taong.

Natataranta niya akong nilapitan. "Ma'am yung kamay niyo po." nag-aalala niyang sabi.

Itinaas ko ang kamay ko. "No. Don't worry. Just answer me! Where am I?" nangangailiti kong tanong sa kanya.

Mas lalong mapapahamak ang anak ko pag mananatili ako dito. I need to escape. Okay lang sana kung ako lang ang mapapahamak pero madadamay ang anak ko! At hindi ko iyon hahayaang mangyari!

Umawang ang labi ng nurse at hindi tuluyang nakapagsalita ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto. Pumasok doon ang nag-aalalang mukha ni Saver.

Tumalim ang tingin ko sa kanya. I gritted my teeth..

Nanlaki ang mga mata niyang napatingin sa kamay kong may dextrose na halos magkulay pula na ang fluid aa bandang kamay ko.

Agad siyang nakalapit sa akin. Napasinghap ang nurse nang lumipad ang palad ko sa pisngi ni Saber. At sunud-sunod nagsituluan ang aking luha.

"Nang dahil sayo! I almost lost my child! You! Hindi mo alam kung gaano ako natakot na baka mawala ang anak ko! How dare you, Saber! Walang hiya ka!" galit kong sigaw habang pinagsasampal siya.

Nanatili siyang nakatayo sa gilid ng kama at tinaggao ang bawat pagdampi ng palad ko sa kanya. Mabibigat ang hininga ko ng mapagod kakasampal sa kanya.

Nag-aalalang lumapit sa akin ang nurse at hinagod ang likod ko para pakalmahin. "M-Ma'am, calm down. Baka mapano yung anak niyo. Bawal kang ma-stress makakasama sa bata." paalala niya.

Tumango ako at pinunasan ang mukha gamit ang isa kong kamay na walang dextrose. Muli kong tiningnan si Saber na nakatingin pala sa akin. "Ano?! Hindi ka man lang magsasalita?! Nasaan ako?! Where the hell am I, Saber?!" galit kong tanong.

"Your safe. Don't worry." mas lalong uminit ang ulo ko sa isinagot niya. Sumulyap siya sa nurse. "Leave." utos niya. Tumango ito at tahimik na lumabas.

"That's not the answer I want to hear."

Naupo siya sa gilid ng kama. "I know. Pero yun lamang ang maisasagot ko." at nagbaba ng tingin.

"Lumabas ka na." malamig kong saad.

Hindi siya nakinig kaya sinamaan ko siya ng tingin. Napaigtad ako ng marahan niyang hinawakan ang kamay kong may dextrose.

"Why you didn't tell me?" mahinahon niyang tanong habang hinahaplos ang kamay ko. "Relax your hand, Alice. The blood keep flowing." saway niya.

"Tell you what?"

"That you're pregnant." gumalaw ang kanyang panga.

"Are you kidding? We're enemies, Saber. Why the hell I would tell you about that?" mapakla akong natawa.

"Because I have the right to know. And besides I am the father." may diin niyang sabi. Umangat ang kanyang ulo at nagtama ang aming mga mata.

"How can you be so sure that you are the father, Saber? Let me remind you that your brothers were pretending to be you when they with me." may panunuya kong sabi. "Paano pag may nangyari din pala sa amin ni Sylvester? O ni Sion? At wala pa akong ideya na tatlo pala kayo na nakakasama ko sa panahong iyon? Paano kung hindi ikaw ang ama ng—" naputol ang sasabihin ko ng bigla siyang tumayo at sunud-sunod na sinuntok ang pader.

"I am the father! I am, Alice! Walang nangyari sa inyo ng dalawa kong kapatid! Alam ko kung gaano ka nila kagusto pero alam nila na ako ang nauna!" galit niyang sigaw.

I feel guilty of what I've said. Gusto ko tuloyng bawiin yung sinabi ko. Seeing his reaction pained. Napaiwas ako ng tingin.

"It's just 'what if', Saber." sabi ko. Napalingon ako ng may marinig na pagbagsak. Nakayukong nkaupo na siya sa sahig habang nakasandal sa pader. Ang dalawang niyang kamay ay nakapatong sa kanyang magkabilang tuhod.

"I know ayaw mo pang mabuntis, Alice. Pero nandyan na eh. Wala na tayong magagawa. And I whole-heartily accept it. I want you to know that I was goddamn happy nang malamang buntis ka pero natakot din at the same time ng makita ang mga dugo. I was so scared that I might lose the baby. Sarili ko talaga ang sisisihin ko, Alice. Pagnagkataong mawawala ang anak natin." napakagat ako ng ibabang labi nang pumiyok ang kanyang boses at naririnig ko ang mahina niyang hikbi.

It's true. I'm not really ready. Sinabi ko ma sa kanya noon pa. Pero nagbunga na eh. Wala akong masisisi dahil pareho naming ginawa ito. We have sex for many time without using any protection. Gusto kong magkaanak pero hindi ganito kaaga. Masyado pang magulo. I scared for the sake of my baby. Pero kailangan kong harapin ang takot ko para maprotektahan ang anak ko.

"Ako ang ama niyan, Alice. Ako. Wala ng iba. Bakit parang ayaw mo?" nag-angat siya ng tingin.

Napasinghap ako dahil sa mukha niya na puno ng luha.

"Oh my gosh...." mahina kong sabi. "I-I was just....." hindi ko mahanap ang salitang gusto kong sabihin.

"Nakikita mo na naman akong umiiyak. Masaya ba? Masaya ba, Alice? Masaya bang ganito ako sa harapan mo?" nanginginig ang kanyang boses.

I shook my head many times. "N-no. It won't make me happy. It hurt me instead, Saber. Please stop crying. Nasasaktan ako pag makikita kang ganyan." pag-amin ko.

"But why, Alice? I thought you want to have a child from me? Dahil ba magkalaban tayo? Hindi mo na ba ako m-mahal?" pumiyok ang kanyang boses sa huling sinabi.

"No. I love you, Saber. So much. I want us to be a family but in a situation like this? I don't know. Ayokong mapahamak ang magiging anak natin." naiiyak kong sabi

Natahimik siya. Pinagmasdan ko lang siya habang deretsong nakatitig sa kung ano.

Kaya muli akong nagsalita. "Ibalik mo nalang ako sa amin, Saber. Mas panatag pa ang loob ko pag kasama ko ang magulang ko."

"No. I can't. Baka mahanap ka nila." nagsalubong ang kilay ko sa sinabi niya.

"Hindi nila ako mahahanap dahil kusa mo akong ibabalik sa magulang ko!" sabi ko.

"Ang ibig kong sabihin baka mahanap ka ng ama at kapatid ko."

"What do you mean?"

"Itinakas kita nang makuha ka ni Sylvester. That's why they're all looking for us right now. Your family and mine."

"What? Why?"

"Because I love you and I don't want him to hurt you. At isa pa ikaw ang kahinaan ng mga Iakovou. Ikaw ang gagamitin ng ama ko laban sa pamilya mo. At hindi ko hahayaan iyon, Alice. You're my weakness too and I know my father will used you against me para sumunod sa utos niya. Uhaw ang ama ko sa kapayarihan niyo dahil sa pagkamatay ng ina ko."

"Hindi ang magulang ko ang pumatay sa ina mo. Ypu know that."

"I know. Pero kayo parin ang sinisisi ng ama ko dahil sa bansa niyo nangyari iyon. And my father needa tue power of your family para maghigante sa totoong pumatay ng ina ko. It's like hitting two birds with one stone."

"Pwede naman siya manghingi ng tulong sa amin! Hindi na dapat umabot sa ganito!"

"You know my father is a prideful man and selfish, Alice." dimayado niyang sabi.

Tahimik akong sumang-ayon. Sinundan ko siya ng tingin ng bigla siyang tumayo sa pagkakaupo sa sahig at lumapit sa akin. Muli siyang naupo sa gilid ng kama.

"I'm sorry. I'm really sorry about what happened earlier, Alice. Nagalit lang talaga ako sa sinabi mo." puno ng sinseridad niyang sabi. Bumaba ang tingin niya sa ityan ko. Dumapo ang kanyang kamay doon. "I'm sorry too my little one. Daddy loves you." kausao niya dito.

Tila may mainit na yumakap sa puso ko ng makitang kinakausap niya ang anak namin na isang buwan pa sa sinapupunan ko.

Hindi ko na napigilan ang sarili kong yakapin siya at mahinang umiiyak. "Hindi ka niya maririnig. Isang buwan pa yan eh." at mahinang hinampas ang likod niya.

Yumakap siya pabalik. "I'm sorry again, my Alice. I am the father right?" muli niyang tanong.

"Oo. You're the father, Saber." tango ko.

Para siyang nakahinga ng maluwag sa sinabi ko. "I love you. I love you, my Alice and to our little angel." bulong niya at hinalikan ang gilid ng ulo ko.

"I love you too, Saber. And I'm sorry about what I have said about the 'father thing'. And for slapping you many times." sabi ko bago humiwalay sa pagkakayakap.

Hinawakan ko ang pinsgi niya at marahang hinaplos ng paulit-ulit.

"I deserve the slaps anyway." sabay ngiti.

"Masakit ba?" tanong ko.

"Oo."

Nagulat siya ng hinila ko ang ulo niya at hinalikan ang kanyang magkabilang pisngi.

"Dito din masakit." turo niya sa labi niya.

Napairap ako. "Hindi namaan niyan tinamaan."

"Sampalin mo muna tsaka halikan mo pagkatapos." he being playful again.

I tsked before giving him a quick kiss on the lips.

"Bitin pero okay na 'yon." parinig niya bago yumakap sa beywang ko.

Napailig ako at sinuklay nalang ang kanyang buhok. "Nasaan tayo? Sagutin mo ako ng maayos kung ayaw mong masipa." banta ko.

"My house." sagot niya.

"Bahay mo? Bakit wala man lang bintana dito?" sabay libot ng paningin ko sa loob.

"Meron. Malaki ang kwartong 'to. It's a room in a roo..." sagot niya.

Napangaga ako. "Seriously?"

"Yup. Wanna go out?"

Tinaasan ko siya ng kilay. "Pwede?"

"Oo naman. Let's go." sabay tayo at lahad ng kamay. "Wait pwede ka na bang maglakad?" tanong niya.

Umiling ako. "I don't know. Ask the nurse."

Tumango siya at nagtungo sa pintuan. Binuksan niya iyon at tinawag ang nurse. "Jamie, pwede na ba soyang maglakad?" tanong niya.

"Opo pwede na pero may dextrose pa po kasing nakakabit sa kanya kaya mag-wheel chair nalang si ma'am para hindi siya mahirapan." rinig kong sabi ng nurse na nasa labas ng kwarto.

"Okay. Pakikuha ng wheel chair." utos niya bago bumalik sa akin. "Let's just wait."

Hindi nagtagal ay pumasok ang nurse na may dalang wheel chair. Maingat akong binuhat ni Saber para ilipat sa wheel chair. Inayos naman ng nurse ang dextrose ko.

"Tatanggalin na natin mamaya ang dextrose mo, ma'am. Pag naubos na." sabi ng nurse.

Tiningala ko siya at tumango.

Pagkatapoa nila akong maiayos sa wheel chair ay itinulak na ako ni Saber palabas. Bumungad sa akin ang napakalaking kwarto. Hinuna ko ay kasing laki 'to ng condo unit namin noon. Walang masyafong gamit.alaking kama at sofa set lang ang maroon.

"It's really big and wide."

"Yeah." sang-ayon ni Saber. "Let's go outside." at itinulak ako sa malaking terrace ng kwarto.

Binuksan ng nurse ang napakalaking sliding door bago agpaalam para ipahanda ang tanghalian namin.

Sinalubong kami nga mainit ngunit sariwang hangin. Naamoy ko kaagad ang tubig alat at narinig ang paghampas ng alon.

"Where are we?" tanong ko.

Tanaw ko ang asul na karagatan ng makalapit kami sa railings. Tila may mga kristal sa ibabaw ng tubig dahil sa sinag ng araw na tumatama doon.

"Welcome to Aspasia de Paraiso." bumilis ang tibok ng puso ko ng marinig ang kanyang sagot.

Aspasia. That's my second name.