ละครฉากใหญ่

หลี่เฉินกงบอกนางว่าอีก 3 วันจะมีขบวนขันหมากมารับเจ้าสาว ซึ่งในอีก 3 วันข้างหน้าก็เป็นวันแต่งงานของเสิ่นอ้ายเหรินกับหลงเยว่เทียนไม่ใช่หรือ

ไม่ใช่ว่านางกับเสิ่นอ้ายเหรินต้องแต่งงานวันเดียวกันใช่ไหมเพราะ

เขาตั้งใจทำอะไรกันแน่ อ้ายฉิงมีลางสังหรณ์ไม่ดี นางคิดไปถึงเรื่องการสับเปลี่ยนเกี้ยวเจ้าสาว ให้นางไปแต่งกับหลงเยว่เทียนแล้วเสิ่นอ้ายเหรินไปแต่งกับเขา

หรือว่าเขาจะแกล้งไม่ส่งขบวนสินสอดมารับนางเพื่อให้นางขายหน้า หรือว่าเขาจะแกล้งไม่เข้าพิธี เพื่อทำร้ายจิตใจคนตระกูลเสิ่น

อ้ายฉิงคิดไปต่าง ๆ นานา หวังว่าจะไม่มีเรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นก็แล้วกัน

**************

เสิ่นอ้ายเหรินเองก็มีลางสังหรณ์แปลก ๆ นางส่งข่าวหาหลี่เฉินกงให้มาพบกันที่ชั้น 3 ของหอชุนเหลา เสิ่นอ้ายเหรินใช้วิชาตัวเบากระโดดไปตามเงาของความมืดยามค่ำคืน นางไปรอเขาที่หอชุนเหลาก่อนล่วงหน้า

การมาของเสิ่นอ้ายเหรินสร้างความประหลาดใจให้แก่ลิ่งมามาไม่น้อย ไม่ใช่ว่าตอนนั้น พวกเขาตัดสัมพันธ์กันไปแล้วไม่ใช่หรือ จะกลับมาพบเจอพูดคุยกันอีกเพื่ออะไร ตอนนั้นพวกเขาทะเลาะกันเสียงดัง แม้แต่คำว่ามิตรภาพก็ถูกลบล้าง ไม่เหลือเยื่อใยอันใดต่อกัน

เขาเห็นจดหมายที่เขียนด้วยลายมือนาง ก็พลันหัวใจเต้นรัว นางนัดพบเขาที่หอชุนเหลาที่เดิม หลี่เฉินกงจัดการภารกิจทุกอย่างให้เรียบร้อย และรีบบึ่งไปที่จุดนัดพบตามเวลาในทันที

นางนั่งดื่มชาอยู่แบบเงียบ ๆ สายตามองออกไปยังถนนในเมือง จุดนี้ของหอชุนเหลาเป็นจุดชมวิวยามค่ำคืนที่งดงามที่สุดแห่งหนึ่ง

"เหรินเหริน" หลี่เฉินกงทักทายนาง

เสิ่นอ้ายเหรินมองไปยังเจ้าของเสียง อย่างหยั่งเชิง นางกลัวว่าเขาจะทำอะไรดังเช่นคืนนั้น เมื่อเห็นว่าเขาจะไม่ทำอะไรนาง ดวงตาคู่งามก็กลับไปมองผู้คนบนถนนเช่นเคย

ท่าทางหวาดกลัวเขาของเสิ่นอ้ายเหรินทำให้หลี่เฉินกงเจ็บปวด นางมองเขาเหมือนเศษธุลี

"ท่านมาก็ดีแล้ว ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากถาม" นางพูดโดยที่ไม่มองหน้าเขา

"เจ้าอยากถามอะไร ถ้าข้าตอบได้ข้าจะตอบ"

"ท่านมีเหตุผลอะไรถึงสู่ขออ้ายฉิง"

เหอะ!!

ที่นางนัดเจอเขาก็เพราะเรื่องนี้เองหรือ หลี่เฉินกงหัวเราะในใจ เขารีบจัดการทุกอย่างให้เสร็จเรียบร้อยเพียงเพราะคิดว่านางต้องการเขา ดีที่วันนี้เขามีอีกหนึ่งแผน

คนตัวสูงเดินไปที่หน้าต่าง หลี่เฉินกงนั่งลงตรงขอบหน้าต่าง เขามองใบหน้างดงามของนาง สองคนพี่น้องมีความคล้ายคลึงกันหลายส่วนผู้เป็นน้องตาสีน้ำตาลออกเขียวดูเจ้าเล่ห์ราวกับภูตพราย ส่วนผู้เป็นพี่ดวงตาสีดำสุกสกาวราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน

หากให้เขาเลือกแน่นอนว่าต้องเป็นเสิ่นอ้ายเหริน นางคือผู้เดียวที่เขามอบหัวใจให้

"แก้แค้น" เขาตอบตามตรง

"แก้แค้นอะไร หากอยากแก้แค้นก็มาลงที่ข้า ไม่ใช่นาง"

หลี่เฉินกงเบนสายตาออกไปมองนอกหน้าต่าง "เจ้าก็รู้ว่าข้าเลวแค่ไหน แก้แค้นกับเจ้าจะไปสนุกอะไร สู้ใช้น้องสาวเจ้าทำร้ายเจ้าไม่สนุกกว่าหรือ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนดีและคนนางคือคนในครอบครัวที่เจ้ารักยิ่ง นางก็เหมือนเบี้ยในกระดานที่เขี่ยทิ้งได้ง่าย ๆ แต่เบี้ยตัวนี้ก็สำคัญไม่น้อย"

ใช้นางดังเบี้ยตัวหนึ่ง อ้ายฉิงเป็นน้องสาวของนางนะ

"หลี่เฉินกง ข้าไม่น่ารู้จักเจ้าเลย ครานั้นข้าน่าจะยอมตายดีกว่าร้องขอความช่วยเหลือจากเจ้า" เสิ่นอ้ายเหรินกำหมัดแน่น เขาพูดมาได้อย่างไรกัน พูดแบบนั้นมาได้อย่างไรกัน

อ้ายฉิงคือสิ่งสำคัญของนาง อ้ายฉิงเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของคนตระกูลเสิ่น แม้ว่านางจะร้ายกาจแค่ไหน ทุกคนรักนาง

"สายไปแล้วล่ะเหรินเหริน อีก 2 วันนางจะเป็นเจ้าสาวของข้า และข้าจะทรมานนางให้เจ้ารู้สึกผิดไปทั้งชีวิต"

"ข้าจะไปบอกให้นางยกเลิกการแต่งงาน"

หลี่เฉินกงยิ้มมุมปากความคิดของนางช่างโง่เขลานัก

"เจ้าคิดว่าการแต่งงานครั้งนี้อยากยกเลิกก็แค่เดินไปยกเลิกง่าย ๆ งั้นหรือ เจ้าอย่าลืมสิว่าตอนนี้ข้าเป็นใคร ในหล้านี้ข้าเป็นรองแค่หลี่ฮุ่ยหมิงจงเท่านั้น" เขามองหน้านางอย่างเหยียดหยาม "เหรินเหรินเอ๋ย แต่ถึงเจ้าไปบอกเจ้านั่นให้ยกเลิกการแต่งงานได้ แต่อย่างไรเสียเสิ่นอ้ายฉิงก็แต่งกับข้าอยู่ดี นางไปไหนไม่ได้หรอก"

"เจ้าทำอะไรนาง"

ความผิดบาปอย่างเดียวของนางในตอนนี้ก็คือการรู้จักเขา ไม่น่าเลยเสิ่นอ้ายเหริน ไม่น่าเลย

เขายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

"ลองถามนางดูเองไหมล่ะ"

พูดจบ อ้ายฉิงก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้อง

เพี๊ยะ!! อ้ายฉิงตบหน้าพี่สาวหนึ่งครั้ง

เสิ่นอ้ายเหรินพูดอะไรไม่ออก ทำไมน้องสาวถึงอยู่ที่นี่

"เสิ่นอ้ายเหริน เจ้าแย่งพี่เยว่เทียนของข้าไปแล้ว ยังจะเอาท่านอ๋องของข้าไปอีกงั้นหรือ เจ้ามันคนหน้าด้าน" อ้ายฉิงแสดงละครฉากใหญ่ คนตัวเล็กกำมือแน่นเผื่อไม่ให้ใครเห็นว่ามือนางสั่นเทาแค่ไหน "จะให้ข้ายกเลิกงานแต่งงานกับหลี่เฉินอ๋องงั้นหรือ ฆ่าข้าสิ ความตายเป็นหนึ่งเดียวที่จะทำให้ข้ากับเขาแยกจากกัน"

ผู้เป็นพี่กุมใบหน้าที่โดนตบ ความเจ็บปวดในหัวใจมากกว่าความเจ็บปวดทางกายนัก

"อ้ายฉิง คนผู้นี้ชั่วร้าย เขาจะไม่มีวันทำให้เจ้ามีความสุข ยกเลิกการแต่งงานครั้งนี้เสีย ข้าจะขอร้องพี่เยว่เทียน ไม่สิข้าจะขอร้ององค์รัชทายาทให้พูดกับฝ่าบาทเรื่องนี้"

เสิ่นอ้ายเหรินจับบ่ากลมมนของน้องสาวเอาไว้

"ใครให้เจ้าสาระแนกัน บอกแล้วไงว่าข้าไม่มีพี่สาว อย่ามาคิดจะแยกข้าออกจากหลี่เฉินอ๋องเลยอ้ายเหริน เจ้าน่ะมันไม่มีค่าพอหรอก ท่านพ่อท่านแม่ยังห้ามข้าไม่ได้เลย กลับไปซะ ไปเตรียมตัวแต่งงานกับคนของเจ้า ส่วนข้าก็จะแต่งกับเขา" อ้ายฉิงเดินเข้าไปกอดแขนหลี่เฉินกง

เพี๊ยะ!!

เสิ่นอ้ายเหรินพลั้งมือตบหน้าน้องสาว นางจับมือที่สั่นเทาอย่างรู้สึกผิด

อ้ายฉิงไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยด

"เสิ่นอ้ายเหริน ไม่ว่าจะเด็กหรือเป็นผู้ใหญ่ เจ้าก็คือเจ้า เจ้าก็คือคนที่ข้าจะเกลียดไปตลอดชีวิต"

ผู้เป็นพี่มองน้องสาวทั้งน้ำตา ความสัมพันธ์พี่น้อง ประสานไม่ได้แล้วใช่หรือไม่ ผู้เป็นน้องไม่แม้แต่จะหันไปมองพี่สาว

เสิ่นอ้ายเหรินกระโดดทะยานจากไปในทันที

เมื่อเห็นว่านางจากไปไกลแล้ว หลี่เฉินกงก็สะบัดนางออกจากการเกาะกุมเขาราวกับนางเป็นตัวน่ารังเกียจ อ้ายฉิงล้มลงทันที ทั่วทั้งร่างของนางสั่นราวกับลูกนกตกน้ำ หยาดน้ำตาไหลลงมาเป็นทาง

เขาก็ไม่ได้ผลักนางแรงนี่ ทำไมถึงล้มกันเล่า หลี่เฉินกงโน้มตัวไปประคองนางขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ นางยอมเขาแต่โดยดี

"เล่นละครเก่งดีนี่ฉิงเอ๋อเด็กดีของข้า" เขายืนมือไปเช็ดน้ำตาให้นาง "แต่ไม่ได้สั่งให้เจ้าตบนาง" หลี่เฉินกงเปลี่ยนกิริยาเป็นบีบคอเล็ก ๆ ของอ้ายฉิง

คนตัวเล็กหายใจไม่ออก สองมือพยายามปัดป้อง แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยจนเมื่อเห็นว่านางใกล้หมดลม จึงปล่อยนางสู่อิสรภาพ

แค่ก!! อ้ายฉิงปาดน้ำตา

"ถ้าไม่ตบ ก็ไม่สมจริงสิเจ้าคะหลี่เฉินอ๋อง" นางส่งยิ้มหยาดเยิ้มให้เขา

หลี่เฉินกงไปส่งนางถึงห้อง เขาไม่ปล่อยให้นางกลับห้องเพียงคนเดียว เพราะกลัวนางเล่นตุกติก หากหายตัวไปเขาจะทำเช่นไรกันเล่า

เมื่อกลับถึงบ้านอ้ายฉิงรีบซุกตัวไปอยู่บนที่นอน อย่างน้อยผ้าห่มกับเตียงนอนของนางก็ยังอบอุ่น ตอนนี้นางเริ่มจะอินกับความเป็นเสิ่นอ้ายฉิงในห้วงเวลาอดีตแล้ว ถ้าหากว่าอ้ายฉิงถลำลึกล่ะ หากนางถลำลึกลงไปมากกว่านี้ นางจะต้องเป็นเสิ่นอ้ายฉิงที่ถูกทั้งโลกประณามใช่หรือไม่ นางเปลี่ยนชะตานี้ได้หรือเปล่า....

อ้ายฉิงร้องไห้และหลับไป ลมหายใจของนางสม่ำเสมอบ่งบอกว่าคนที่นอนอยู่หลับแล้ว หลี่เฉินกงจึงออกมาจากที่ซ่อน เขาลูบหัวนางอย่างอ่อนโยน

"อย่าเพิ่งจากไปไหนนะฉิงเอ๋อ อยู่ให้ข้าใช้งานเจ้าจนกว่าจะพอใจก่อน..."