ความสัมพันธ์ของสองห้วงเวลา

ความฝันแล่นเข้ามาในหัวของอ้ายฉิงแบบเป็นตุเป็นตะ น่าเสียดายที่นางรู้สึกตัวตื่นก่อนที่ความฝันนั้นจะจบ เป็นความฝันที่สนุกดี

แต่ว่ามันเป็นฝันของใครกันเล่า แบล็กกราวของความฝันคล้าย ๆ กับเรื่องราวของนางเหลือเกินต่างกันแค่ในฝันเป็นยุคโบราณแต่ตัวเธอเป็นผู้หญิงยุคปัจจุบัน คงไม่แปลกหรอกมั้งเธออ่านการ์ตูนแนวนี้มาเยอะ

แสงแดดส่องเข้ามาตรงกับบริเวณที่นอนของนางพอดี มันอบอุ่นเหมือนกับเตียงของนางในห้วงเวลาปัจจุบันอ้ายฉิงจึงลืมไปเลยว่าเมื่อวานเธอเจอกับอะไร

"ป้าเหอ วันนี้เตรียมสูทสีน้ำเงินให้หนูนะคะ ต้องเข้าไปเซ็นอนุมัติม่านฮวาของนักเขียนใหม่" ในหัวของอ้ายฉิงยังคิดถึงแต่เรื่องงาน

หลี่เฉินกง นอนอยู่ข้างนาง เขางงกับคำพูดแปลก ๆ คนตัวสูงยันกายขึ้น จ้องมองหญิงงามที่เขาหิ้วกลับมาเมื่อวาน เขาเสียสละให้นางนอนเตียงเดียวกันในห้องส่วนตัวของเขา นั่นมันก็มากเกินไปแล้ว

ไม่มีเสียงตอบรับจากป้าเหอ อ้ายฉิงจึงลืมตาตื่นขึ้นมาดู นางสบตากับคนผู้หนึ่ง แพขนตากะพริบถี่ ๆ นางขยี้ตาเพื่อปรับความคมชัด มือเล็ก ๆ ของอ้ายฉิงเลื่อนขึ้นไปลูบที่ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังจ้องมองนาง มันมีความอบอุ่นของเนื้อหนังมนุษย์ งั้นแสดงว่า....

ใช่แล้ว!!! นางไม่ได้ฝัน

เป็นเขา คนผู้นั้นที่นางเจอเมื่อวาน นางหลุดเข้ามาอยู่ในโลกนี้จริง ๆ สินะ

คนตัวสูงปัดมือนางทิ้งอย่างไม่ไยดี เขารังเกียจนางอย่างเห็นได้ชัด

"เจ้าจะทำอะไร" น้ำเสียงนุ่มลึกเจือความโมโห

อ้ายฉิงกระโดดลงจากเตียงในทันที นางสำรวจร่างกายของตัวเอง เสื้อผ้าสกปรกเมื่อวานถูกเปลี่ยน ร่างกายนางมีรอยขีดข่วนจากกิ่งไม้ คงเกิดจากการที่นางวิ่งหนีออกจากเรือนไม้ และคงเป็นตอน.... ช่างมันเถอะ

เมื่อดูว่าตัวเองปลอดภัยและไม่บุบสลาย อ้ายฉิงก็เบนสายตาไปมองเขา

เขาเป็นชายที่หล่อเหลา แต่ก็แฝงไปด้วยความร้ายกาจอันตรายเป็นคนที่นางไม่ควรอยู่ใกล้

"เจ้ามองข้าด้วยสายตาราวกับว่าข้าเป็นคนชั่ว"

"คุณ..." อ้ายฉิงลืมตัวพูดสรรพนามยุคปัจจุบันเธอจึงหยุดและเปลี่ยน "เจ้า...ท่าน คือใคร"

"บอกไป เจ้าจะรู้จักข้างั้นหรือ" หลี่เฉินกงยังคงนอนขี้เกียจอยู่บนเตียง

"งั้นข้าขอตัวก่อน" อ้ายฉิงรีบหยิบเสื้อคลุมที่วางอยู่ด้านข้างห่อหุ้มร่างบอบบางของตัวเอง อ้ายฉิงคนนี้รูปร่างดีเกินไปแล้ว เกินไปมากจริง ๆ นางขมวดคิ้ว

"คิดจะไปก็งั้นหรือ" ก้าวไม่กี่ก้าวหลี่เฉินกงก็เดินถึงตัวนาง "เมื่อวานเจ้าสัญญาอะไรกับข้าเอาไว้" เขาคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของนาง อ้ายฉิงไม่ทันได้ระวังตัวสะดุดล้มกลิ้งลงไปนั่งกับพื้น

อ้ายฉิงกัดฟันแน่น เขาคงไม่ใช่พวกพระเอกสินะ

เดี๋ยวนะ!! อ้ายฉิงเหมือนจะนึกอะไรออก เขามีบุคลิกบางอย่างที่เหมือนกับใครสักคน และฝันเมื่อคืนของนาง นางประมวลผลความคิดเอามาผนวกกับคนผู้นี้ เรื่องนี้มันคล้าย ๆ กับม่านฮวาที่นางต้องเข้าไปอ่านและเซ็นอนุมัติไม่ใช่เหรอ

คนตัวเล็กเงยหน้ามองเขาให้ชัด ๆ อีกครั้ง ใบหน้าของเขาบวกกับท่าทีร้ายกาจ...

"เจ้าคือหลี่เฉินกง"

"คุณหนูเล็กเสิ่นฉลาดนัก ใช่แล้วข้าคือหลี่เฉินกง" เขาย่อกายลงเพื่อให้ใบหน้าอยู่ในระนาบเดียวกัน แววตาของนางเมื่อรู้ว่าเขาคือหลี่เฉินกงดูหวาดกลัว นางถอยหนีจนหลังติดกำแพง

"...."

อ้ายฉิงนะอ้ายฉิง!!

หรือว่านางจะหลุดเข้ามาในม่านฮวาของบริษัทตัวเอง องค์ความรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้นางไม่มีเลย เพราะเป็นม่านฮวาเรื่องใหม่ที่นางยังไม่ได้อ่าน รู้เพียงข้อมูลตัวละครหลักคร่าว ๆ ตอนนั้นที่นางสนใจเพียงเพราะนักเขียนตั้งชื่อตัวละครเหมือนกันกับตัวนางเท่านั้นแถมยังให้นางเป็นนางร้ายอีกด้วย

คนตัวเล็กมองหน้าเขาแล้วครุ่นคิด นางพยายามจะนึกถึงเรื่องย่อที่เลขาส่งให้ แต่นึกเท่าใดก็นึกไม่ออก

อ้อ!!

คิดออกแล้ว นางไม่ได้อ่านนั่นเอง ไม่แปลกเลยที่แทบจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางรู้แต่อดีต อดีตของเสิ่นอ้ายฉิงที่นางฝันเมื่อสักครู่เท่านั้น

"อย่าลืมที่เจ้าพูดเอาไว้ เจ้าติดข้า 1 เรื่อง" หลี่เฉินกงเชยคางนาง มือแข็งแกร่งออกแรงบีบอย่างไม่ไยดี

"ข้าสัญญาไว้แล้วย่อมต้องทำ" อ้ายฉิงตัดสินใจยอมรับ

"ดีมาก" หลี่เฉินกงปล่อยมือออกจากคางของนาง คนตัวสูงเช็ดมือกับผ้าสะอาดราวกับว่าร่างกายของนางเป็นสิ่งของสกปรก

อ้ายฉิงกลอกตาไปมา สิ่งเดียวที่นางรู้คนผู้นี้ก็สกปรกชั่วร้ายไม่แพ้เสิ่นอ้ายฉิงนักหรอก

"อย่าทำราวกับว่าข้าสกปรกน่ารังเกียจอยู่ฝ่ายเดียวสิ เจ้าหลี่เฉินกงก็ชั่วร้ายน่ารังเกียจไม่แพ้ข้าหรอก"

คนตัวเล็กต่อปากต่อคำกับเขา หลี่เฉินกงรู้สึกราวกับถูกกระตุกหนวดเสือ ที่ได้ยินว่าเสิ่นอ้ายฉิงคือสตรีชั่วร้ายมากด้วยเล่ห์เหลี่ยมเห็นจะเป็นเรื่องจริง

"ดีมาก เสิ่นอ้ายฉิงแบบนี้เราค่อยเป็นสหายกันได้"

คนตัวเล็กยันกายยืนขึ้น ปกติพวกพระเอกกับตัวร้ายจะต้องหลงใหลสาวงาม ร่างของเสิ่นอ้ายฉิงคนนี้ถือเป็นหญิงงามผู้หนึ่ง การที่เขาไม่ไยดีเลยคงเพราะเขามีคนในใจอยู่แล้ว

หึ!! ชอบเสิ่นอ้ายเหรินสินะ

นางเดินไปนั่งที่โต๊ะด้านข้าง หลี่เฉินกงเดินตามไปนั่งที่ฝั่งตรงข้าม

"ให้ตอบแทนอะไรก็พูดมา" อ้ายฉิงเคาะนิ้วกับโต๊ะเบา ๆ อีกมือหนึ่งก็เท้าคาง

"แต่งงานกับข้า"

"อะไรนะ"

"ฟังให้จบก่อน" เขาขัดนาง "แต่งงาน...แล้วกลับไปทวงทุกอย่างของเจ้าคืน"

"คืนจากใคร" อ้ายฉิงขมวดคิ้ว

"จากพี่สาวของเจ้าเสิ่นอ้ายเหริน"

อ้ายฉิงยิ้มเย็น ใบหน้างดงามมีสีหน้าของอารมณ์ที่บอกไม่ถูก ที่นางเกิดอุบัติในห้วงเวลาปัจจุบันก็เพราะเสิ่นอ้ายเหริน ส่วนในห้วงเวลาอดีตนี้ก็ยังเป็นเสิ่นอ้ายเหรินที่สร้างความลำบากให้กับนาง

"เรื่องของนาง ข้าไม่สน"

"ไม่อยากได้ครอบครัวคืนงั้นหรือ" เขาจี้ใจดำนาง

และก็ได้ผล ในทุกห้วงเวลา ครอบครัวคือสิ่งเดียวที่นางถวิลหา ไม่ว่าจะเสิ่นอ้ายฉิงคนไหนก็ตาม

เขาเห็นว่าเมื่อพูดถึงครอบครัวนางกลับมีสีหน้าสลดหมองเศร้าในทันที หลี่เฉินกงชอบใจนัก นางกำลังหลงกล

"ถ้าข้าบอกว่าไม่ทำและจะไม่กลับไปที่ตระกูลเสิ่น...."

"ไม่ได้ เจ้าต้องทำ" เขาฉุดตัวนางขึ้นมือแข็งแกร่งบีบรัดอยู่ที่คอของนาง

อ้ายฉิงไม่ทันได้ระวังตัว รู้ตัวอีกที คอเล็ก ๆ ของนางก็อยู่ในอุ้งมือเขาแล้ว นางหายใจไม่ออก ดวงตาของเขาน่ากลัวนัก ไม่ว่าจะในห้วงเวลาไหน ก็ไม่เคยเจอใครใช้สายตาแบบนี้กับนาง

นางหายใจไม่ออกมือของเขาบีบแน่น น้ำตาไหลนางออกมาอย่างไม่รู้ตัว

หลี่เฉินกง ไม่ใจอ่อนกับน้ำตาของนาง

"ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะมาปฏิเสธ อย่าลืมว่าเจ้าติดค้างข้า" หลี่เฉินกงบีบคอนางแน่นกว่าเดิม

อ้ายฉิงพยายามดึงมือของเขาออก แต่เรี่ยวแรงของนางน้อยเหลือเกิน ก่อนที่นางจะหมดลมหลี่เฉินกงก็ปล่อยนางเป็นอิสระ

อ้ายฉิงสูดลมหายใจเข้าไปในปอดเฮือกใหญ่ น้ำหูน้ำตาของนางหลั่งออกมาหมด

"ข้าจะส่งสารสู่ขอเจ้าอย่างเป็นทางไปที่ตระกูลเสิ่น"

พูดจบหลี่เฉินกงก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้นางนั่งโดดเดี่ยวอยู่ที่มุมห้องเพียงผุ้เดียว

ชีวิตของเสิ่นอ้ายฉิงไม่ว่าจะในห้วงเวลาใดก็ตามมันถูกลิขิตให้เป็นเช่นนี้สินะ.....