417

ตอนที่ 417 แท้จริงแล้ว คือหวั่นไหวสินะ （7）

เห็นได้ชัดว่าเขายังคงท่าทางนั่งเงียบๆ ไม่แสดงความรู้สึกและอารมณ์อะไรทั้งนั้นมาโดยตลอด แต่ไม่รู้ว่าทำไมเฉินป๋ายกลับรู้สึกได้ถึงคลื่นความเจ็บปวดที่หนักหน่วง ค่อยๆ ไหลทะลักออกมาจากร่างของเขาทีละนิดทีละนิด จนกระทั่งมันปกคลุมไปรอบๆ ตัวเขา

ชั่ววินาทีนั้น จู่ๆ ในหัวของเฉินป๋ายกลับมีประโยคหนึ่งลอยเข้ามา เป็นประโยคที่เหมาะสมจะบรรยายเฮ่อจี้เฉินในช่วงเวลานี้มากที่สุดแล้ว “ความเงียบคือการร้องไห้ที่ไร้เสียง”

ผู้ชายคนนั้น เมื่อมองดูแล้วเหมือนจะเงียบสงบราวกับไม่มีเรื่องอะไร แต่ส่วนลึกในใจของเขานั้นกลับกำลังมีน้ำตาไหลอยู่

ความเจ็บปวดที่ไร้เสียง เกรงว่าจะทำให้คนเจ็บปวดมากที่สุด

สีท้องฟ้านอกหน้าต่างค่อยๆ ดำมืดขึ้นเรื่อยๆ

เฉินป๋ายที่โทรศัพท์แบตหมด ตอนเช้าเขารีบออกมาจนลืมใส่นาฬิกาข้อมือ เขาไม่รู้เวลาตอนนี้แน่ชัดนัก เขารู้เพียงแต่ว่า ขณะที่ทั้งเมืองเริ่มจะเงียบสงัด เสียงเตือนข้อความที่แสบแก้วหูก็ได้ดังขึ้นมาจากร่างของเฮ่อจี้เฉิน