Vol.2-129 พี่จิ่ว_ ไม่มีผู้ใดรังแกนางได้ (1)

บทที่ 129 พี่จิ่ว: ไม่มีผู้ใดรังแกนางได้ (1)

ดวงตาของซูมู่มิได้งัวเงียแต่อย่างใด เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้เพิ่งตื่น

นางดันมือของเถาเอ๋อร์ซึ่งพาดอยู่บนตัวนางออก ค่อยๆ ลุงขึ้นนั่ง สวมเสื้อคลุมสีดำ แล้วคลำหามีดสั้นเย็นเฉียบขึ้นมาจากใต้เตียง

นางถือมีดสั้นแล้วออกจากห้องไป

ราตรีเงียบสงัด ฝีเท้าของนางเบาหวิว

แสงจันทร์สาดส่องลงบนใบหน้าไร้ความรู้สึกของนาง ทำให้นางดูประหนึ่งรูปสลัก

ชายกระโปรงของนางโบกพลิ้วขึ้นจากพื้นระเบียงทางเดิน เสียงแผ่วเบากลืนหายไปในลมแห่งรัตติกาล

นางเดินอ้อมทางเดินไปจนถึงห้องหลักด้านหน้า

นางมองประตูห้องซึ่งปิดสนิท ชักมีดออกจากฝัก แสงสว่างเย็นเฉียบสาดสะท้อนบนดวงตาของนาง

ซูมู่สอดปลายมีดเข้าไปในช่องประตู จากนั้นจึงค่อยๆ ดันกลอนประตูขึ้น ในตอนนั้นเอง ฝูหลิงซึ่งนอนขดตัวอยู่บนเก้าอี้ยาวก็ถูก ‘กระตุ้น’ จนตื่น ที่นอนเช่นนี้ สาวใช้ทั่วไปสามารถนอนได้ แต่สำหรับนางนั้นแคบเกินไป เมื่อนางยืดขาออกไปก็จนกำแพง เมื่อยืดแขนออกไปก็ชนหัวเตียง

ฝูหลิงจึงคิดว่าจะออกไปเข้าห้องน้ำ

ฝูหลิงไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวจากด้านนอก ทว่าคนจากด้านนอกได้ยินเสียงของนาง