บทที่ 1102 ไม้กระบองใหญ่สองด้าม
หงเฉินก้มหน้า
"ตอนนี้เจ้ายอมรับแล้วใช่มั้ยว่าลูกศิษย์ของไต้ซือศีลเจ็ดคือพี่รองของเจ้า?" มู่ฝานจวินถาม
"ค่ะ!" เยว่เหยาร้องไห้คุกเข่าอยู่บนพื้น
มู่ฝานจวินถอนหายใจยาว "นางหนูเอ๊ย! ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว ข้ามองเจ้าเหมือนเป็นลูกเป็นหลานตัวเอง แต่เจ้ากลับหลอกข้าซ้ำแล้วซ้ำอีก นี่เจ้าทำร้ายจิตใจข้าอย่างโหดเหี้ยมนะ!"
"ท่านอาจารย์!" เยว่เหยาโขกหน้าผากกับพื้นด้วยน้ำตานองหน้า เรียกได้ว่ารู้สึกผิดสุดๆ
มู่ฝานจวินมองไปที่หงเฉินอีกครั้ง "เจ้าก็เหมือนกัน! เจ้ากล้าบอกมั้ยว่าเจ้าไม่รู้เรื่องนี้?"
หงเฉินคุกเข่าลงอย่างช้าๆ เยว่เหยาที่ร้องไห้ฟูมหายรีบเงยหน้าบอก "ท่านอาจารย์ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับศิษย์พี่ค่ะ"
มู่ฝานจวินไม่สนใจนาง ถามหงเฉินต่อไป "เมื่อครู่ข้าบอกแล้วว่าจะให้เยว่เหยาอีกครั้ง ศิษย์พี่อย่างเจ้าทำไมมัวมองดูศิษย์น้องตัวเองโกหกอาจารย์แล้วไม่ห้าม?"
"..." หงเฉินตอบนางด้วยความเงียบ
"มีเจตนาไม่ดี!" เสียงของมู่ฝานจวินพลันเฉียบคม "เจ้าว่ามาซิว่าข้าควรจะลงโทษพวกเจ้าสองคนอย่างไร?"
Soutenez vos auteurs et traducteurs préférés dans webnovel.com