1. จุดเริ่มต้น..อะไรๆ มันก็เหมือนๆ กัน
เห้อออออออ
ถอนหายใจแล้ว ถอนหายใจเล่า ก็ยังคงถอนหายใจต่อไปอยู่ดี
ผมชื่อหลิว สัญชาติไทย เชื้อสายไทย-จีน ปัจจุบันอายุ 32 ปี ผมเป็นเด็กกำพร้าที่เติบโตมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า โชคดีที่เหมือนผมจะฉลาดหน่อย ผมได้ทุนการศึกษาเล่าเรียนจนจบปริญญาคณะบริหารจากมหาลัยมีชื่อเสียงเลยทีเดียว ฟังดูในความโชคร้ายเหมือนชีวิตผมจะมีเรื่องดีสินะ
หลายๆคนคิดว่าผมจบมหาลัยที่ดี ชีวิตน่าจะดีและโรยด้วยกลีบกุหลาบแล้วสินะ แต่เปล่าเลยยย..
พวกคุณเคยไหมที่รู้สึกว่าชีวิตแต่ละวันมันช่างแสนจะน่าเบื่อหน่าย ซ้ำซากจำเจ และน่าเหนื่อยหน่าย
ตื่นมา อาบน้ำ ไปทำงาน กลับบ้าน นอน ตื่นมาอีกวันหนึ่งแล้วก็ไปทำงานอีกวัน ซ้ำไป ซ้ำมา ไม่จบสิ้น แฟนก็ไม่มี งานที่ทำก็ให้เงินเดือนได้สมกับชื่อเงินเดือนเหลือเกิน (ใช้ได้แค่เดือนชนเดือนก็เก่งแล้ว)
จนบางครั้งก็แอบสงสัยว่าชีวิตที่ผ่านมามันเริ่มมีความผิดพลาดเกิดขึ้นที่จุดไหนกันแน่
สมัยเรียนเคยคิดว่าการเรียนเป็นสิ่งที่ยากลำบากที่สุดแล้ว แต่พอจบออกมาทำงานถึงได้รู้ซึ้งว่า อยากกลับไปสมัยเรียนเหลือเกิน อย่างน้อยสมัยนั้นก็ไม่ลำบากทำงานหาเงินงกๆ อย่างทุกวันนี้
ยังมีเพื่อนฝูงไปไหน ถึงไหนถึงกัน แต่พอเรียนจบแยกย้ายกันไปทำงาน ก็เริ่มติดต่อกันยากขึ้นไปเรื่อยๆ
ยิ่งช่วงหลังเพื่อนฝูงก็ทยอยแต่งงานสร้างครอบครัวกันไปยิ่งไม่ได้ติดต่อกันเข้าไปอีก พออายุเข้าย่างเข้าเลขสาม ก็ยิ่งตระหนักได้ว่าชีวิตไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย
เพื่อนๆเขาบางคนก็ทำงานได้เงินเดือนเป็นแสน บ้างก็ทำธุรกิจส่วนตัวประสบความสำเร็จ บ้างก็มีครอบครัวภรรยาลูกน่ารัก พอหันกลับมาดูตัวเองก็...
เห้อออออออออออ อดถอนหายใจออกมาอีกทีไม่ได้
บางทีก็สงสัยผสมน้อยใจ ทั้งที่เราเองหน้าตา ความรู้ ความสามารถ ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใครแต่ทำไมน้อ
เหมือนสวรรค์ไม่เป็นใจ ทำไม่ชีวิตเราถึงไม่ lucky in love & lucky in game อย่างคนอื่นเขาบ้าง
เหมือนเราอยู่ผิดที่ผิดเวลาไปหมด งานที่อยากได้ก็ชวดตลอด เกือบได้แล้วก็ปิ๋ว
สุดท้ายได้ทำงานธุรการทั่วไปมันก็ยังดีที่มีงานทำ ด้านความรักผมก็ไม่รุ่งซักที ผู้หญิงที่เคยคบๆ ก็ทิ้งไปหาผู้ชายที่รวยกว่าบอกว่า อยู่กับผมมันไม่มีอนาคต เหอะๆๆๆ ให้มันได้อย่างงี้สิ พับผ่าเถอะ!!
ผมคิดท้อแท้กับชีวิต ขณะเดินออกมาซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อใต้อพาร์ทเม้นหน้าปากซอย
ขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าไปในร้าน ผมก็เห็นเด็กหญิงตัวเล็กคนหนึ่งกำลังวิ่งตามลูกบอลออกไปกลางถนน ขณะที่มีรถบรรทุกกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูงเข้าหาเด็กน้อยคนนั้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีอะไรดลใจให้ผมทำแบบนั้น ผมวิ่งออกไป ร่างกายไวกว่าที่สมองจะคิดประมวลทุกสิ่ง
ตู้มมมมม กรี๊ดดดดดดดดด
ช่วยด้วยค่าาาา มาช่วยดูทางนี้เร็ว มีคนโดนรถชน
เสียงตะโกนโหวกเหวก ดังขึ้นรอบๆ ตัวผม ใครกัน? ใครที่โดนรถชนหรอ?
ผมรู้สึกแปลกๆ ตาผมมองเห็นอะไรไม่ค่อยชัดเท่าไร เสียงผมก็เปล่งไม่ออก
"พี่ชายยย พี่ชายคะ"
เด็กน้อยคนนั้น ผมเห็นเด็กน้อยคนนั้น ดีจัง เธอปลอดภัยดี
"พี่ชายอย่าเป็นอะไรนะคะ หนูขอโทษ"
เธอร้องไห้ทำไม แถมขอโทษ ดูน่าสงสารจัง ผมพยายามเปร่งเสียงและยิ้มให้เธอ
มันค่อนข้างยากทีเดียวแต่ผมก็ทำสำเร็จ ไม่เป็นไรนะ พี่ไม่เป็นไรแต่ง่วงจัง ง่วงมากเลย
ขอนอนก่อนแล้วกันนะ
ฮื้ออออๆ เสียงสะอื้นร้องไห้เสียใจกับการจากไปของชายหนุ่มตรงหน้าที่ได้ช่วยชีวิตตน
เด็กหญิงเสียใจที่คนตรงหน้าไม่ยอมตื่นขึ้นมา ร้องไห้กระจองงอแงเสียงดัง
จู่ๆก็มีชายชราปรากฏตัวขึ้นพร้อมบอกเด็กสาวว่า
"หยุดร้องเถอะ แม่หนูน้อย พี่เขาไม่เป็นไรแล้วเขาแค่เหนื่อยมากจากความฝันที่แสนยาวนาน
เดี๋ยวเขาก็จะได้ตื่นสู่โลกแห่งความสุขของเขาแล้วละ"
-------------------- 50% ---------------------
ผมค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้น สิ่งแรกที่เข้ามาในม่านสายตาคือ แสงสีขาวสว่างรอบตัว
ผมค่อยๆ พยายามปลับโฟกัสสายตาให้ชินกับภาพรอบตัว แล้วผมก็ต้องแปลกใจกับภาพตรงหน้า
ที่นี่คือที่ไหนกัน งดงามเหมือนสวรรค์ ผมอยู่ในที่เหมือนสวนแห่งหนึ่งแต่ด้วยความงดงามของที่แห่งนี้ มันงดงามเกินกว่าจะบอกว่าเป็นสถานที่บนโลกที่ผมเคยใช้ชีวิตอยู่
ต้นไม้ ดอกไม้ ลำธาร วางตัว เรียงรายกันไปอย่างลงตัว ผีเสื้อบินวนรอบมวลหมู่ดอกไม้ เสียงนกน้อยร้องบรรเลง คล้ายเพลงขับกล่อมจิตใจให้คลายทุกข์ ที่นี่คือนี่ไหนกันแน่ เค้ากำลังฝันอยู่รึเปล่า?
จำได้ว่าก่อนหน้าเขาวิ่งเข้าไปช่วยเด็กน้อยคนหนึ่งจากรถบรรทุกที่เสียหลักพุ่งเข้าหา หลังจากนั้นภาพก็ตัด จำอะไรไม่ค่อยได้เลย พระเจ้า! หรือนี่เขาจะตายไปแล้ว!!!!
ช่างเถอะ หากตายลงแล้วได้ใช้ชีวิตในสถานที่แบบนี้ก็ไม่มีอะไรแย่นี่ หากนี่เป็นความฝันจริงก็ไม่อยากตื่นเลย ให้ตายเถอะ
ขณะที่หลิวกำลังอยู่ในผวังค์ความคิด จู่ๆก็มีเสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น
"รู้สึกตัวแล้ว หรือพ่อหนุ่ม" ผมหันไปยังทิศทางของเสียงปรากฏให้เห็นภาพชายชราผมขาว ในชุดเหมือนหนังจีนกำลังภายในที่เคยดู ชายชราผู้นี้มีใบหน้าอวบอิ่ม หน้าตาดูใจดี
เขาส่งรอยยิ้มและมอบสายตาให้เหมือนคุณตาที่กำลังดูเด็กน้อยในบ้านของตนคนหนึ่ง
" สวัสดีครับ ผมชื่อหลิวครับ เออ.. คุณเป็นใครครับ? พอจะบอกได้ไหมครับว่าที่นี่คือที่ไหน? ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง? หรือว่าผมตายไปแล้วและที่นี่เป็นสวรรค์?"
หลิวเอ่ยถามชายชราตรงหน้าออกไป ตะกุกตะกัก
ชายชรามองมาทางหลิวยิ้มน้อยๆ แล้วเอ่ย "หนุ่มน้อย ข้าจะตอบคำถามเจ้าที่ละข้อ
หนึ่งนั้นข้านั้นมีนามว่าเย่ว์เซี่ยเหล่าเหริน หรือจะเรียกข้าว่าเย่ว์เหรินก็ได้ ข้าเป็นผู้ดูแลแดนวสันต์แห่งนี้ ส่วนเจ้านั้นหากเรียกแบบดินแดนที่เจ้าจากมาก็อาจเรียกได้ว่าตาย แต่สำหรับเจ้านั้นจากนี้ไปจึงจะเรียกได้ว่าตื่นจากหลับฝันอันยาวนาน" สิ้นคำพูดของชายชราตรงหน้า
ภาพก็เริ่มค่อยมืดลงอีกครั้ง พร้อมเสียงของเยว์เหรินที่ก้องอยู่ในหัวของเค้า
"จงตื่นสู่ชีวิตที่แท้จริงของเจ้า ไปใช้ชีวิตในแดนดินที่โชคชะตาอีกครึ่งของเจ้ารออยู่
โฮะ โฮะ โฮะ ห่างกันพันลี้แสนไกล บุพเพเชื่อมไว้ด้วยด้ายแดง"
------------------ 100% ------------------