2530 นักหลอมโอสถสวรรค์

2530 นักหลอมโอสถสวรรค์!

“แม่นางเสว่เจิน ข้ามอบมันให้เจ้าจัดการต่อแล้วกัน”

เย่หยวนนั้นยกมือขึ้นมาชี้ที่ร่างของหลี่ปาเถียน

หยางเสว่เจินเม้มปากมองดูหลี่ปาเถียนด้วยความเกลียดชัง

ในเวลาเดียวกันนั้นนางก็รู้สึกซาบซึ้งในตัวเย่หยวนอย่างมาก

หากมิใช่เพราะเย่หยวนแล้วอย่าว่าแต่จะแก้แค้นใดๆ นางอาจจะต้องไปทนใช้ชีวิตอย่างช้ำหัวใจในตระกูลศัตรูเสียด้วยซ้ำ

วันเวลาเช่นนั้นแค่นึกจินตนาการถึงนางก็สั่นสะท้านไปทั้งกายแล้ว

“ขอบคุณมา เย่หยวน!” หยางเสว่เจินกล่าวขึ้นมาด้วยความจุกในทรวงอก

เย่หยวนนั้นยิ้มตอบกลับไป “เจ้าขอบคุณตนเองเถอะ! ทำดีมันย่อมสมควรได้ดี ทำชั่วมันก็ย่อมสมควรจะเจอแต่ความฉิบหาย”

ถังหยูนั้นก้มหัวลงต่อหน้าเย่หยวนก่อนจะกล่าวขึ้น “ท่านพี่ เรื่องราวเมื่อวานนั้นมันเป็นน้องเองที่ไม่รู้เรื่องราว หวังว่าท่านพี่จะไม่ถือสามันไว้แก่ใจนัก จากวันนี้ไปน้องจะขอกลับตัวกลับใจเป็นคนใหม่!”

เวลานี้ตระกูลหยางย่อมจะกลายเป็นจุดสนใจของทุกผู้คน

ด้านนอกประตูคฤหาสน์บ้านตระกูลหยางนั้นทุกผู้คนต่างมองดูภาพนี้ด้วยปากที่อ้าค้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“นายน้อยหยู! เขากลับ... กลับคิดขอโทษคนที่ตัดแขนตนเองเช่นนั้นหรือ?”