บทที่ 4 ความทรงจำที่มิอาจลืม

"ลูกจะเป็นผู้สืบทอดตระกูลของเรานะ ตระกูลแห่งการหลอกลวง ผู้สืบทอดสกิล Recall(รีคอล)"

เสียงของพ่อดังขึ้น แม้จะเป็นเพียงทารกก็ตาม แต่ก็มีแต่คำพูดเหล่านี้เท่านั้นที่จดจำมาได้จนถึงตอนโต Recall หรือที่หมายความว่า จำ คืนคำ หรือฟื้นฟู เป็นความสามารถที่ไม่เกี่ยวข้องกับเวลาเลย พูดอีกอย่างก็คือ ความสามารถในการย้อนกลับนั้นไม่ใช่การย้อนเวลา แต่เป็นการเปลี่ยนความเป็นไปได้ ในอนาคตให้เป็นเพียงความทรงจำ แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปก็คือ ความเสียหายหรืออะไรก็ตามที่เกิดขึ้นกับร่างต้น สิ่งผิดปกติทั้งหมดจะยังคงอยู่ และผลกระทบที่เกิดขึ้น ในความทรงจำนั้นจะเกิดขึ้นไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ตัวอย่างเช่น กระสุนปืนที่นักล่ายิงทะลุไหล่ขวาเราไป ถึงแม้ในความเป็นไปได้ใหม่ที่ย้อนกลับมานั้น จะเปลี่ยนไป จะมีการต่อสู้หรือไม่ ยิงโดนหรือไม่โดนนั้น แผลนั้นก็จะเกิด กระสุนก็จะถูกยิงออกมา แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในการเป็นผู้สืบทอดนั้นก็คือ การใช้ความสามารถกับคนธรรมดา ผู้สืบทอดทุกคนจะได้รับผลกระทบที่แตกต่างกันไป จึงไม่ค่อยมีผู้สืบทอดที่ก่อความวุ่นวายในโลกมากนัก เพราะกฎเหล่านี้ของตระกูล

"พี่คะ!! ไปกันเถอะ"

เสียงของผู้หญิงดังก้องขึ้นในหัว

"เธอเป็นใครนะ?"

ผมตอบกลับไปด้วยความสงสัยและมึนงง

"พี่พูดอะไรเนี้ยไร้สาระ ก็วันนี้เรามาเดทกัน ทำไม!! จำชื่อหนูไม่ได้หรอ"

เสียงนั้นเริ่มฟังดูก้าวร้าวและดังมากขึ้น

"ขวัญยังไงคะ!!"

ทันใดนั้นผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

"ฝะ ฝันหรอ~? บ้าจริง ฝันเรื่องนี้ซ่ะได้" "โอ้ย!!"

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมสภาพบาดแผลเต็มตัว พร้อมด้วยผ้าพันแผล และรูบี้ที่หลับอยู่ข้างเตียงอย่างสบายใจ

"รูบี้ รูบี้!! ตื่นได้แล้วนะ"

"~งือ ช่วยอุ้มหนูอีกครั้งได้ไหมคะ พี่ชาย~"

รูบี้เธอละเมอออกมาในขณะที่ผมพยายามจะปลุกเธอ ในระหว่างนั้นผมก็ได้เอามือไปลูบหัวของเธอเบาๆ

"น่ารักจังเลยนะ ผมสั้นเนี้ย" "ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันหยุด งั้นพาเธอไปที่นั้นก็แล้วกัน"

ณ งานเทศกาลใจกลางเมือง

"ว้าว!!! ที่นี้สวยมากเลยคะ ขอบคุณนะคะที่พามาที่นี้"

"ไม่เป็นอะไรหรอก ที่นี้มันทำให้ฉันอุ่นใจนะ หลังจากที่ผ่านอะไรแย่ๆมา"

งานเทศกาลที่นี้จะจัดขึ้นทุกศุกร์สัปดาห์ ผมได้พารูบี้มาเดินเล่นแถวสวนดอกไม้ของงานเทศกาล พวกเราใช้เวลาเดินหาอะไรกินกันสักพัก ก่อนที่จะไปหาที่นั่งคุยกัน

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

"เธอเนี้ยชอบพูดอะไรซ้ำๆเยอะจังเลยนะ แต่ก็เอาเถอะ"

"ก็มันตื่นตาตื่นใจมากเลยนิคะ"

"งั้นหรอ ฉันก็ดีใจนะที่เธอชอบ รีบกินไอศรีมก่อนมันจะละลายดีกว่านะ"

"คะ"

และในขณะที่เรากำลังพักผ่อนอยู่นั้นเอง อยู่ๆก็ทำให้ผมนึกถึงความฝันเมื่อเช้า

"จะว่าไปวันนั้นเราก็มาที่นี้กันนิเนอะ"

"อะไรนะค่ะ?"

"ป่าวหรอกแค่ นึกถึงวันเก่าๆนะ"

ผมพึมพำกับตัวเองสักพัก ในขณะที่รอรูบี้ทานไอศรีมเส็จ และขณะที่ผมกำลังจะทักถามเธอนั้น รูบี้ก็ได้เป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อน

"ไม่เป็นอะไรจริงๆหรอค่ะ?"

"เธอหมายความว่ายังไง?"

"ที่นี้ สถานการณ์นี้"

"อ๋อ~ นักล่านะหรอ ไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าพวกมันมาอีกฉันจะจัดการเอง นั้นสิฉันว่าจะคุยกับเธอเรื่องน-"

"ไม่ใช่คะ!" "หนูหมายถึงในตอนนี้"

"ฉะ ฉันไม่เข้าใจ"

"พี่ขวัญ" "พอจะนึกออกไหมค่ะ?"

รูบี้พูดชื่อขวัญขึ้นมา ทำให้ผมนึกถึงอะไรบ้างอย่างได้ขึ้นมา

"เธอพูดถึงอะไรนะ?"

"หนูกำลังจะพูดถึง เรื่องราวของพี่กับพี่ขวัญ และสิ่งที่พี่ชายสูญเสียไป"

ผมตกใจอย่างมาก และก็คิดว่า

'เธอรู้เรื่องมากแค่ไหนกัน แต่ดูเหมือนเราจะไม่มีทางเลือกแล้วสิ'

"เธอเนี้ย รู้เยอะจังเลยนะ"

รูบี้กำแขนเสื้อผมไว้แน่น และมองผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า ผมยิ้มให้เธอพร้อมน้ำตา ผมตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง

"พี่คะ!! ไปกันได้แล้ว"

"ได้เลย! แต่เดียวนะ ลืมของนะ แปปนึง"

วันนี้ผมมีนัดเดทกับขวัญ เราทั้งคู่ตกลงกันว่าจะไปที่งานเทศกาลด้วยกัน และวันนี้แหละที่เป็นวันสำคัญที่สุด แล้วในขณะที่เดินด้วยกันนั้น

"ตะกี้ไปเอาอะไรมาอ่ะ?"

"นาฬิกานะ"

"แปลกๆนะ นานๆทีจะใส่มา"

"ก็เพราะวันนี้มาเดทกับคนพิเศษยังไงละ"

ทั้งสองคนได้เดินทางมาถึงงานเทศกาล และใช้เวลาด้วยกันสักพักใหญ่ ทั้งเดินช้อปปิ้งเอย อะไรเอย และพอเดินเล่นกันจนเหนื่อย เราทั้งสองก็ได้มานั่งกันที่ร้านคาเฟ่

"อื้ม~~ ชื่นใจดีจังเลยคะ"

"นั้นสินะ ทั้งร้อนทั้งเหนื่อย พอได้อะไรเย็นๆแล้ว ก็ ชื่นใจ~" "นี่ขวัญ"

"ค่ะ?"

"ไปดูหนังกันต่อไหม?"

"เอ๋~~ ช่วงนี้มีหนังหน้าดูด้วยหรอค่ะ?"

"มีสิไปกันเถอะ!"

"คะ"

หลังจากที่ทั้งสองดูหนังกันเส็จ

"สนุกดีนะคะเนี้ย เป็นหนังที่ดีเลยคะ"

"เดียวสิ อย่าพึ่งลุก"

"มีอะไรหรอคะ"

"คะ คือ"

ผมได้ดึงขวัญให้ยืนขึ้น และได้พูดกับขวัญด้วยใบหน้าที่เขินอายว่า

"คือเราเป็นแฟนกันนะ"

ขวัญยิ้มพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา และในขณะที่ขวัญพยักหน้าตอบรับคำขอของผม ผมก็ได้เอนตัวไปที่ขวัญเล็กน้อย และจูบไปที่ริมฝีปากของเธอ ในขณะที่บรรยากาศโดยรอบกำลังโรแมนติกได้ที่อยู่นั้น ก็มีความคิดอย่างนึงวิ่งเข้ามา

'จะดีหรอ?'

'นายอีกแล้วหรอ'

'จะดีแล้วหรอที่ กลับมาทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า'

'นายไม่เข้าใจความรักหรอก และอีกอย่างไม่ว่ายังไง สุดท้ายแล้ว ฉันก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอก ด้วยผลของรีคอลยังไงละ'

'เจ้าโง่!!! แล้วนี้มันกี่รอบแล้วละที่ต้องเป็นแบบนี้นะ สิบรอบ ร้อยรอบ หรือพันรอบ ไม่ใช่โว้ย!!! นี่มัน12,350รอบแล้ว นายควรจ-'

'เงียบนะ!!!'

"พี่คะ เป็นอะไรรึป่าว"

"ปะ ป่าวหรอก แค่ดีใจจนเหม่อไปนะ"

ในขณะที่ผมกำลังคุยกับจิตใต้สำนึกนั้น ขวัญก็ได้ดึงผมกลับมา ใช่แล้วนี่แหละความรัก ขวัญคือคนที่เราอยากอยู่ด้วยจนวินาทีสุดท้าย แต่ว่า ด้วยผลกระทบหรือผลข้างเคียงจากการใช้สกิลของรีคอล ทำให้เราไม่สามารถจำอะไรได้เลยหลังจากที่เราใช้สกิลนี้กับขวัญ ทั้งหมด12,350ความเป็นไปได้นั้น สุดท้ายแล้ว ภายในสามเดือนต่อจากนี้เราก็จะเลิกกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ เราจะเลิกกันอย่างแน่นอน

ณ ปัจจุบัน (ความเป็นไปได้ที่ 12,352)

"ก็ประมาณนั้นแหละ สุดท้ายแล้วต่อจากนี้ อีก2เดือน เราจะตกหลุมรักกัน" "และหลังจากเราคบกัน3เดือน เราก็จะเลิกกัน"

"เป็นเรื่องที่น่าเศร้าจังเลยคะ ต้องติดกับภาพเดิมๆ ความทรงจำเดิมๆ"

"ก็มีหลายครั้งเหมือนกันนะที่ฉันอยากเลิก เลิกที่จะยึดติดกับเธอ อยู่กับความรักเดิมๆ ความผิดเดิมๆนะ"

ผมพูดออกมาพร้อมน้ำตา

"แล้วครั้งนี้ละค่ะ?"

"ฉันก็อยากหยุดนะ แต่ไม่ว่ายังไง สุดท้ายแล้วนะ ฉันก็คงจะหลงรักเธอจนไม่ยอมปล่อยเธอไป" "แต่ที่สำคัญก็คือ"

ผมเช็ดน้ำตา แล้วเริ่มทำหน้าเคร่งเครียด และหันหน้าไปทางรูบี้อย่างช้าๆ

"ที่สำคัญก็คือ ในทุกความเป็นไปได้ที่ฉันเจอมานะ ฉันยังไม่เคยเจอเธอ หรือสถานการณ์ที่ต้องสู้กับนักล่าเลยนะ" "แล้วเธอ เป็นใครกัน?"

ความลับของผู้สืบทอดสกิล รีคอล ได้ถูกเปิดเผยออกมาแล้ว ความทรมานของความทรงจำที่ไม่อาจปล่อยวาง และเด็กสาวผู้นี้ ที่จะมาทำลายความทรมานของเขา จากการวนเวียนของความทรงจำนี้