1295 พบกันอีกครั้งหลังจากผ่านไปเนิ่น

ตอนที่ 1295 พบกันอีกครั้งหลังจากผ่านไปเนิ่นนาน

ความต้องการสูงมาก!

กู่ฉิงซานลอบถอนหายใจ

นี่แสดงให้เห็นสองอย่าง อย่างแรก จุดกำเนิดของสัตว์ประหลาดไม่ธรรมดาแน่นอน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้; อย่างที่สอง ยานับว่าเป็นคนฉลาดพอตัว

นักฆ่าระดับเขาไม่มีทางรับภารกิจง่าย ๆ แน่ เขาต้องทราบข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับถ้ำพายุแห่งความว่างเปล่าก่อนถึงจะยอมมา

หรือก็คือ ยาอาจจะรู้ว่าสัตว์ประหลาดนั่นคืออะไร

แต่เขาไม่รู้ว่าสัตว์ประหลาดจะปรากฏตัว ดังนั้นเขาจึงอยากไปตรวจสอบสถานการณ์

หลังจากเขาเตือน ยาจึงตื่นตัวขึ้นมาทันที

เขาตอบสนองอย่างรวดเร็วและเริ่มพิจารณาการตัดสินใจทันทีหลังจากนั้น เขาไม่ไปแต่กลับเชิญให้มาดื่มสุราด้วยกันแทน

นี่หมายความว่า…

ทันทีที่ยาเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดนั่น คงมีเพียงความตายที่รออยู่

ยารู้เรื่องนี้ดีเหมือนกัน

ดังนั้นเขาจึงยอมตามน้ำง่าย ๆ และทำให้ผึ้งอสรพิษตายราบรื่นขึ้นเพื่อแทนคำขอบคุณกู่ฉิงซาน

กู่ฉิงซานไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่

ที่จริง เหตุการณ์ของสมาคมนักฆ่าล้วนเป็นเรื่องรอง

…สิ่งสำคัญที่สุดคือหาทางลอบเข้าไปในโลกวิญญาณชั่วร้าย

ตอนนี้ ความคิดใหม่มาจากไม้เท้า

“ท่านอยากรู้อะไรเกี่ยวกับถ้ำพายุแห่งความว่างเปล่าหรือไม่”

“ไม่จำเป็น มีข้อมูลเกี่ยวกับโลกวิญญาณชั่วร้ายหรือเปล่า”

“มี ข้อมูลเกี่ยวกับโลกวิญญาณชั่วร้ายมีทั้งหมดสี่ระดับ สี่แต้มสำหรับข้อมูลขั้นต้น สิบแต้มสำหรับข้อมูลขั้นกลาง ห้าสิบแต้มสำหรับข้อมูลขั้นสูงและหนึ่งร้อยแต้มสำหรับข้อมูลลับสุดยอด”

แพงขนาดนั้นเลย…

ทว่า เขายังไม่สามารถต่อสู้หรือรับภารกิจใด ๆ ได้

กู่ฉิงซานยืนขึ้นก่อนเดินออกจากห้องขนาดเล็ก

เขาเดินไปยังห้องนั่งเล่นของนักฆ่าก่อนหยุดลงกลางทาง

ชิ…

เวลามีค่า จะเอามาเสียเพราะเรื่องแบบนี้ไม่ได้

หลังจากลังเล กู่ฉิงซานหันหลังแล้วเดินไปทางห้องโถงสมาคมนักฆ่า

“นายท่าน ท่านจะออกไปหรือ” เสียงของฉานนู่ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

“นี่คือเมืองธุรกิจที่เป็นที่ยอมรับโดยสัตว์ประหลาดและเผ่าพันธุ์จำนวนมากในวังวนความว่างเปล่า มันจึงเป็นสถานที่ที่มีความมั่งคั่งมาก ข้าอยากลองตรวจสอบเกี่ยวกับข้อมูลของโลกวิญญาณชั่วร้ายสักหน่อย” กู่ฉิงซานตอบ

“แต่วิชาการต่อสู้ของนายท่านถูกลิดรอนไปแล้ว แบบนี้จะไม่อันตรายเอาหรือ” ฉานนู่กังวล

“ไม่ต้องห่วง ยังไงเสีย ตอนนี้ก็มืดแล้ว ข้าสามารถใช้พลังเหนือธรรมชาติระดับเซียวหมีได้” กู่ฉิงซานกล่าว

เสียงของลั่วปิงหลีพลันดังขึ้น “อย่าประมาท ต่อให้เจ้าสามารถกลายเป็นแมวสีส้มได้ แต่ถ้าจู่ ๆ เผชิญหน้ากับการต่อสู้ขึ้นมา เจ้าไม่สามารถขัดขืนด้วยดาบได้ ทันทีที่ได้รับผลกระทบ ปัญหาใหญ่ก็จะตามมา”

ดาบพิภพกล่าวเช่นกันว่า “ใช่ มีคนทรงพลังมากเกินไปในเมืองแห่งความว่างเปล่านี้ ท่านไม่สามารถต่อสู้ได้หนึ่งวัน ดังนั้นระวังด้วย”

ดาบเสียงคลื่นส่งเสียง “วิ้ง” ออกมา

กู่ฉิงซานกล่าวอย่างจนใจว่า “แต่ข้าไม่อยากกลับไปนอน”

“นายท่าน คิดหาทางปกป้องตัวเองสักพักก่อนดีกว่า” ฉานนู่กล่าว

“พวกเจ้าแค่ติดตามข้ามาก็น่าจะมากเกินพอแล้วไม่ใช่หรือ” กู่ฉิงซานถามด้วยความประหลาดใจ

“ความปลอดภัยต้องมาก่อน (วิ้ง) !” ดาบสี่เล่มกล่าวพร้อมกัน

ผ่านไปสักพัก

แมวสีส้มสองตัวลอดออกจากสมาคมนักฆ่า

ภายใต้ราตรีมืดมิด ไม่มีใครสามารถมองเห็นแมวสีส้มสองตัวนี้ได้ บางครั้งพวกเขาจะได้ยินเสียง “ฟิ่ว ๆ ” อย่างมีชัยดังมาจากความว่างเปล่า

จักรพรรดิส้ม

เงาภูตผีแห่งราตรีมายา

หยกไร้ข้อบกพร่อง

กู่ฉิงซานและฉานนู่กลายเป็นแมวสีส้ม พวกมันข้ามถนนและปีนขึ้นตึกสูงตัวแล้วตัวเล่า

พวกมันมองรอบข้าง

ทั่วทั้งเมืองมั่งคั่ง เต็มไปด้วยเสียง ราวกับเมืองที่ไม่เคยหลับใหล

กำแพงเมืองคล้ายม่านเหล็กตั้งตระหง่านจนเหยียดไกลถึงท้องนภา บางครั้ง ยานอวกาศยักษ์จะลอยเข้ามาเป็นครั้งคราวเพื่อส่งของนานาชนิด

บางครั้งมันก็มีมากกว่ายานอวกาศ

กู่ฉิงซานเห็นกรงเล็บยักษ์ราวขุนเขายื่นออกมาจากท้องนภาขณะวางบางสิ่งบนกำแพงอย่างระมัดระวัง

โชคยังดี รูปทรงของเผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นที่ยอมรับในการติดต่อสื่อสาร เผ่าพันธุ์และสัตว์ประหลาดแห่งความว่างเปล่าทั้งหมดเชื่อฟังกฎนี้ยามทำการแลกเปลี่ยน ไม่อย่างนั้น เมืองนี้จะเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด

…อาจจะยังมีสัตว์ประหลาดที่ไม่สามารถเข้าสู่โลกใบนี้ได้เพราะร่างของพวกมันมีขนาดใหญ่เกินไป

ผ่านไปสักพัก เมืองพลันสดใสขึ้นมา

กลุ่มนางฟ้าร้องเพลงประสานที่ติดเงาดำด้วยโซ่บินตรงขึ้นท้องนภาจากเมืองก่อนหายไปในราตรี

ภายใต้แสงศักดิ์สิทธิ์รุ่งโรจน์ แมวทั้งสองมองตรงไป

อะไรน่ะ

…กลายเป็นว่ามีสิ่งมีชีวิตอย่างนางฟ้าอยู่นอกโลกเก้าร้อยล้านชั้นด้วย

พวกเขาไม่น่าจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่มาจากโลกคู่ขนานโดยเผ่าพันธุ์มนุษย์โบราณ ศักยภาพการพัฒนาของพวกเขาไม่ถูกจำกัดโดยเผ่าพันธุ์เทพจากช่วงเวลาแห่งการสรรค์สร้าง

พวกเขาแข็งแกร่งแค่ไหนกันนะ

กู่ฉิงซานสังเกตเห็นว่าถึงแม้การต่อสู้จำนวนมากจะเกิดขึ้นในเมือง แต่ไม่มีใครเข้าไปยั่วยุอีกฝ่ายในระหว่างที่นางฟ้าปรากฏตัวและจากไป

ทั่วเมืองแห่งความว่างเปล่ายังคงเงียบ

ผ่านไปสักพัก

เสียงเร่งรีบและเสียงอึกทึกปรากฏขึ้นในเมืองอีกครั้ง

แมวสองตัวกลับมามีสติเช่นกัน

“เหมียว เหมียว ๆ ” ฉานนู่ถาม

กู่ฉิงซานมองราตรีรอบข้าง ยื่นอุ้งเท้าออกไปแล้วชี้ไปที่ทางหนึ่ง

“เหมียว ๆๆ ” เขาตอบ

“เหมียว” ฉานนู่พยักหน้า

แมวสองตัวบินขึ้นในอากาศขณะออกวิ่งอย่างรวดเร็ว ไม่ช้าพวกมันลงในย่านที่มีชีวิตชีวาแห่งหนึ่ง

แมวสีส้มกู่พบบาร์อันแสนคุ้นเคยก่อนลอบเข้าไปพร้อมกับแมวสีส้มฉาน

นี่คือสถานที่ที่กู่ฉิงซานเคยอยู่สักพักตอนมาเมืองแห่งความว่างเปล่าครั้งแรก

เขาตรวจสอบเกี่ยวกับข่าวคราวที่นี่ แถมยังได้พบคนจากโลกวิญญาณชั่วร้ายอีกด้วย

แต่ในตอนนั้น เขาเพิ่งมาถึงและไม่เข้าใจอะไร สิ่งแรกที่ครุ่นคิดคือปัญหาเรื่องตัวตน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนเกี่ยวกับคนจากโลกวิญญาณชั่วร้าย

ตอนนี้ บาร์มีลูกค้าไม่มาก กู่ฉิงซานพาฉานนู่เข้ามาก่อนหมอบอยู่ที่มุมหนึ่งของบาร์ขณะมองดูลูกค้าสองสามคน

มีแขกไม่มากนัก เมื่อมองแวบแรกก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขาคือสัตว์ประหลาดชั่วร้าย

…เพราะพวกเขากลายเป็นร่างมนุษย์ แต่มีแขนและศีรษะมากกว่าปกติ

ตราบที่มีแขนขามากกว่า พวกเขาย่อมเป็นสัตว์ประหลาดแห่งความว่างเปล่า ทำให้ปรับความรู้สึกที่มือและเท้าได้ไม่ดี

สำหรับเผ่าพันธุ์แห่งความว่างเปล่าเหล่านั้น พวกเขาสามารถเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์มนุษย์ได้ แต่ยังมีคุณลักษณะพิเศษประจำเผ่าพันธุ์หลงเหลืออยู่ อาทิ ร่างผอมของภูตธาตุที่มาพร้อมกับความเปล่งประกายจากธาตุ

แมวสีส้มสองตัวมองรอบข้างก่อนพบว่ามีสัตว์ประหลาดแห่งความว่างเปล่าห้าตัว คนต่างแดนสามคน มีเด็กผู้หญิงเพียงหนึ่งคนที่ดูเหมือนเผ่าพันธุ์มนุษย์

แต่เด็กผู้หญิงเมามาย ร่างฟุบอยู่กับโต๊ะ หน้าพิงแขน ไม่อาจมองเห็นได้ว่ามีอะไรพิเศษอยู่บนใบหน้าหรือเปล่า

แมวสีส้มมองเด็กผู้หญิงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

แต่อีกฝ่ายคล้ายกับหลับไปแล้ว ร่างกายแน่นิ่งไม่ขยับ

แมวสีส้มถอนสายตากลับขณะฟังบทสนทนาของแขกสองสามคน

“ในที่สุดสินค้าก็พร้อมแล้ว มาฉลองกันเถอะ”

“เจ้ามีข่าวคราวเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดจากฝั่งตะวันออกหรือเปล่า ถ้ามี ข้าจะให้เหรียญทองแห่งความว่างเปล่าสามร้อยเหรียญ”

“นี่คือหนังสือพิมพ์ของวันนี้ สหาย”

“ว่าไงนะ โลกถูกกินโดยสัตว์ประหลาดแห่งความว่างเปล่าหรือ สัตว์ประหลาดตัวไหนน่ะ จะว่าไป พอข้าได้ยินแล้วมันก็เหมือนคนที่ข้ารู้จักชอบกล”

ตอนนี้ ประตูบาร์เปิดออก ผู้หญิงที่มีเขาคู่ตั้งแต่เกิดสวมชุดเรียบง่ายโอบกอดผู้ชายร่างกำยำก่อนเข้ามาในบาร์

“ขอความปรารถนาแห่งเพลิงหนึ่งแก้ว” ผู้หญิงเป่าหูชายร่างกำยำขณะกล่าว

“สองแก้ว ดื่มเพิ่มได้ ข้ามีเงินเหลือเฟือ” ชายร่างกำยำโยนเหรียญสองสามเหรียญอย่างภาคภูมิใจ

ไม่ช้าบาร์เทนเดอร์นำสุรามาให้

ผู้หญิงกัดติ่งหูของชายร่างกำยำแล้วพึมพำว่า “เจ้ามาจากเผ่าพันธุ์ไหนหรือ”

ชายร่างกำยำหัวเราะก่อนยิ้มกว้างแล้วตอบว่า “คืนนี้เจ้าจะได้รู้”

ที่มุมหนึ่ง แมวสีส้มเผยสีหน้าไม่เข้าใจขณะมองแมวสีส้มอีกตัว

“นายท่าน ทำไมนางถึงอยากรู้จักเผ่าพันธุ์อื่นตอนกลางคืนล่ะ”

แมวสีส้มอีกตัวพยายามสุดความสามารถเพื่อรักษาสีหน้าสงบเอาไว้ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “พวกเขามีจิตสังหารรุนแรงมาก คืนนี้คงจัดหนักกันแน่ ๆ ”

แมวสีส้มเคยได้ยินมาก่อน จากนั้นก็พลันเข้าใจขึ้นมา

ทันใดนั้น มีเสียงหัวเราะดังมาจากในบาร์

“ทำไมต้องรอตอนกลางคืนด้วย ข้าจะบอกเจ้าละกัน… หนึ่งในพวกเจ้าคือเผ่าพันธุ์มนุษย์ในโลกวิญญาณชั่วร้ายผู้อยากจับปีศาจที่แท้จริงมาฟื้นคืนชีพ อีกคนคือแม่มดที่เพิ่งหลบหนีจากการค้นหาของพวกนางฟ้ามาได้ หลังจากวิญญาณชั่วร้ายร่ายวิชา คงอีกสักพักที่การละเล่นนี้จะสิ้นสุดลง”

ทุกคนพลันหันมองรอบข้าง

เป็นเด็กผู้หญิงเมามายที่ฟุบอยู่บนโต๊ะพร้อมขวดสุราสองสามขวดอยู่ตรงหน้า

นางเป็นคนที่พูดเมื่อครู่

…นางเพิ่งเงยหน้าขึ้นขณะขยี้ดวงตาที่ง่วงงุนเบา ๆ

“สัตว์ประหลาด กล้ามาทำลายธุรกิจของข้าหรือ…”

ชายร่างกำยำกล่าว จิตสังหารพวยพุ่งขึ้นมา แต่ทันใดนั้น ใครบางคนตบบ่าเขา

บาร์เทนเดอร์ยืนอยู่ด้านหลังบาร์ก่อนดึงมือกลับไป

ขณะเช็ดโต๊ะ บาร์เทนเดอร์กล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “คุณลูกค้า โปรดอย่าสู้กันในบาร์นี้ ไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครรั้งตัวเจ้าได้”

ชายร่างกำยำหักห้ามตัวเองเอาไว้ ผ่านไปสักพัก เขากล่าวด้วยความไม่เต็มใจว่า “แน่นอนว่าข้ารู้เรื่องนี้”

แม่มดที่อยู่ข้างเขาถอยห่างออกมาอย่างไร้ร่องรอย ตอนนี้ นางหยิบเหรียญทองคำห้าเหรียญจากแขนเสื้อก่อนวางพวกมันไว้บนบาร์

“ขอสุราให้ข้าอีกแก้ว” นางกล่าว

“ได้ เจ้าอยากดื่มอะไรหรือ” บาร์เทนเดอร์ถาม

“ล้างคำสาป”

“อา สุราแก้วนั้นใช้ยกเลิกคำสาปให้เจ้าได้จริง ๆ แต่จำนวนเงินที่ให้มาไม่พอนะ”

“ขะ… ข้ามีเงินไม่พอ ลดหน่อยไม่ได้หรือ” แม่มดขอร้อง

“ขอโทษด้วย ไม่ได้” บาร์เทนเดอร์ตอบด้วยน้ำเสียงเสียใจ

แม่มดเริ่มสั่นสะท้านไปทั่วร่าง

…เครื่องรางเสน่ห์ปีศาจเริ่มเล่นงาน

ที่มุมหนึ่ง แมวสีส้มมองแมวสีส้มอีกตัว

แมวสีส้มส่ายหน้า ดวงตาของมันจับจ้องเด็กผู้หญิงเมามายขณะรำลึกถึงบางอย่าง

เวลาผ่านไปไวนัก หลังจากกล่าวลาคราวที่แล้ว เขาก็ไม่ได้พบกับนางอีก

ที่จริง เขาควรขอบคุณนางด้วยซ้ำ

ถ้าไม่ใช่เพราะนาง เขาคงไม่สามารถมาถึงโลกเก้าร้อยล้านชั้นจนมารู้จักกับคนอย่างแบร์รี่และเสี่ยวเมียวได้

และเขาคงไม่คืบหน้ามากขนาดนี้

เด็กผู้หญิงพึมพำบางสิ่งก่อนยื่นมือออกไปดึงไพ่จากความว่างเปล่า

“แม่มดที่อยู่ทางนั้น ฟังนะ ข้ามีไพ่มากมายที่จะช่วยกำจัดคำสาปให้ ส่งเหรียญทองคำมาแล้วข้าจะช่วยแก้ปัญหาให้เจ้า”

เด็กผู้หญิงกล่าวก่อนลุกขึ้นช้า ๆ

นางแสดงไพ่ให้แม่มดดู

“สำรับไพ่นี่… เป็นท่านเองสินะ!”

แม่มดยินดียิ่งก่อนรีบส่งเหรียญทองคำให้นาง คุกเข่าลงกับพื้นแล้วกล่าวว่า “นายท่าน โปรดช่วยข้าด้วย!”

เด็กผู้หญิงส่งไพ่ให้อีกฝ่ายก่อนเก็บเหรียญทองคำไป

“อย่าห่วงไปเลย ข้าคือคนที่เห็นผู้หญิงถูกผู้ชายกลั่นแกล้งมาบ่อยที่สุดแล้วล่ะ”

เสี่ยวเตี๋ยสัมผัสศีรษะของแม่มดขณะกล่าวอย่างแผ่วเบา

...............................................................................