Chapter 4

Nakangiting iminulat ni Mikkadaise ang mga mata. She has this feeling of comfort that she never felt for years. Akala niya nga hindi niya na ulit ito mararamdaman ang gaan ng pakiramdam.

Agad siyang bumangon sa hindi pamilyar na silid. Agad rumehistro sa kaniyang isipan na hindi pala iyon sa kaniya. Hanggang ngayon nakatira pa rin siya sa bahay ni Blaze Alvarez na antipatiko.

Pinasadahan niya ng tingin ang kabuuan nang hindi sinadyang nahagip ng kaniyang paningin ang isang Victoria Secret na paper bag. She'll about to ignore it when she saw her name written in it. Napakunot ang kaniyang noo pero agad ding kinuha iyon.

'Mikkadaise panget. Thanks giving ko yan sa pagbabantay mo kay Kendrick kahapon.'

Literal siyang napanganga habang kinikilatis ang laman ng loob nito.

'Tang'inang lalaking 'yon. Paano niya kaya nalaman ang size ko?'

Umiling siya sa sariling pag-iisip kahit sobrang init na ng kaniyang mukha. Bunch of underwear inside of the paper bag are from Victoria Secret brand. Halatang kakabili pa lang nito dahil may tag pa iyon.

Hindi niya alam kung maiinsulto ba siya o matutuwa dahil sa inakto nito. But later on, she decided to step outside the room. Nakakahiya naman baka may masabi pa ito. Tsk...

Nakasandal lang siya sa hamba ng pintuan ng kusina habang pinagmasdan ang eksenang nakapang-init sa kaniyang puso.

Blare is cooking bacon based on its smell while Kendrick is busy giggling, nakaupo ito sa high stool sa gilid ng round shape na mesa. The kid is still in his Naruto pajama and his dad is only wearing boxer short and apron with his messy hair. Pilot niyang iniangat ang paningin kahit kusa na itong naglakbay pababa.

"Papa ang saya ko po ngayon dahil kasama ko na si mama ko." Parang natigilan si Blare sa narinig. "Buong araw kaming naglalaro tapos pinagluto pa niya ako. Papa alam mo bang hindi siya masyadong marunong magluto. Nagluto kami kahapon tapos hindi masarap. Lasang pwede na kaya kinain ko na lang sayang effort niya para sa'kin..."

"Hindi mo siya mama."

Nawala ang ngiti sa bata. Gustong pagsisihan ni Blare ang ginawa pero hindi rin naman mabuti na umasa ito sa wala. Mikkadaise, her name isn't his mother. Kasalanan niya rin naman dahil hinayaan niyang makapasok ang isang estranghero sa buhay ng bata. She was supposed to be an outsider at gusto niyang hanggang doon na lang iyon. "Look Kendrick, she is not your mom. She's just a stranger trying to enter your life."

Umiling lang ito na parang hindi sang-ayon sa punto niya. Damn his intelligence. "You don't understand, Blare." And it's time for him to stilled. Ito ang unang pagkakataon na tinawag siya sa pangalan nito na parang magkaedad lamang sila. "She's my mom. I know. I can feel it." The palyful Kendrick was gone. Napalitan iyon ng seryosong aura. Even though he is amaze by the kids' sudden change of mood , he can't still appreciates it. Mas nangingibabaw ang sakit sa kaniyang kaibuturan. Hindi niya talaga gustong umasa ito sa wala. He's just protecting him for the possible pain after. Kendrick for him is still young and vulnerable kahit na minsan mas mature pa ito sa kaniya kung mag-isip at magsalita.

Blare sigh in defeat when he saw tears in his eyes. Halatang nagpipigil lamang itong huwag tuluyang bumuhos and God knows how he hated seeing his kiddo cry.

"OK fine. Tell me why you keep on insisting that she's your mom?"

"Every night, I'm always dreaming of a petite woman, she's holding my hand and palyed with it. She loved playing my thumb, according to her, it symbolizes her love for me. At kamukha iyon ng mama ko ngayon."

Napanganga lang si Blare habang nakikinig dito. He then feel something in his chest, uneasiness maybe and confusion. He means how come? He shook his head and ignore those thought. Impossible. Mikkadaise doesn't even recognized Kendrick so he's sure that Kendricks' dream are just illusions.

"Shh... Stop crying..." Inaalo niya na ito pero ayaw pa ding tumahan, patuloy na nag-uunahan sa pag-agos ang kaniyang mga luha. "Mama Mikkadaise played my thumb until I fell asleep..."

Napakurap siya ng maraming beses at tsaka bumaling sa kaniyang tabi where Kendrick is now hugging the woman they talked about earlier. Ni hindi niya napansin na nakalapit na ito sa kanila at ito na ngayon ang nagpapatahan sa bata.

"Stop crying na B. Everything's gonna fine..."

"Stop crying na B. Everything's gonna fine..."

"Stop crying na B. Everything's gonna fine..."

"Stop crying na B. Everything's gonna fine..."

"Why can't they just support me with the things that I want to do?! Hindi ko alam kung anong making nagawa ko, bakit gusto nila akong kontrolin?! Lahat naman ng gusto nila sinunod ko just to make them proud. Naging aso ako. Sunod-sunoran sa mga gusto nila. But can't they just give me a break! Susundin ko naman ang gusto nila except for marrying a person I don't love!"

He just hugging her, trying his best to comfort her. God knows how he hated seeing his girl cries.

"Stop crying na B. Everything's gonna fine..." She suddenly looked at him. There's something in her eyes that made him shiver in both excitement and fear. Desperation.

"B, ano kaya kung magtanan tayo."

Blare blinked several times. What the heck! Ano ang ibig sabihin ng malalabong imaheng 'yon?

Kasabay ng kaniyang kalituhan ang pagkaramdam niya ng kirot sa kaniyang sentido. Wala sa sariling napahawak siya doon habang pilit inaalala ang eksenang walang paalam na nagparamdam sa kaniyang isipan. "Blare, okay ka lang?" He clenched his fist to control the pain. Marahan siyang pumikit. "Blare?"

"Blare? Hoy!"

"Blare???"

"Can you shut the fuck up!!" He snapped habang nakatingin sa babae ng walang emosyon. Franklyn, he doesn't want to hear her voice. Hindi niya ma explain kung bakit. Basta, may laging kakaiba na mangyayari sa kaniya every time he hear her soft voice and the way she stare him. May parang nag-udyok sa kaniya na delikado ang mga mata niya. "And please... Don't call me Blare as if we're close."

Sinadya niyang itinaas ang kilay to control the gushing guilt inside him. He remind himself na Hindi siya madadala sa maamong mukha nito. Looks can be deceiving. Who knows na nay masamang pakay na pala ito sa kanila at pilit na pumapasok sa kaniyang sistema.

"Pasensya na..."

"Mr. Alvarez." He corrected. She just sigh. Kitang-kita niya ang pagkislap ng mga mata nito that made him frustrate more. Bakit ba napaka balat sibuyas nito? He doesn't even think that hissing can be the reason of crying. Tsk. How stupid.

"M-mr. Alvarez, gusto ko lang magpasalamat sa bigay mo kahit hindi naman po talaga kailangan—"

"At ano bang gusto mong sabihin na pwede kang gumala sa pamamahay ko na walang suot na panty?!"

She almost gasped in shock. Really. Ganyan ba talaga ito mag-isip?

"Fuck. Whatever."

Hindi mapakali si Mikkadaise, she kept on walking back and forth. Hindi niya na mabilang kung pang-ilang beses na siyang nagbuntong hininga habang pinagmasdan ang kaniyang maleta na nakahanda ng umalis.

Aalis na siya ngayon. Hinihintay niya lang ang mag-ama para magpaalam. Kung tutuusin hindi na nga niya dapat pang hintayin ito, besides ito naman talaga ang gusto ni Blare— Mr. Alvarez. Alam niya namang nakaka-istorbo na siya sa mga ito. But she just want to say goodbye personally to Kendrick. Ang gaan-gaan lang kase ng loob niya dito. Napatuwid siya ng tayo ng bumukas ang pintuan at pumasok na nakangiti ang mag-ama.

"Mama?" Nabitin ang masayahing aura ng bata nang nahagip nito ang kaniyang maleta. Hindi sinadyang tinubuan siya ng kaba dahil sa paraan ng pagtitig nito sa kaniya. She's afraid of making him sad. She then clear her throat and act as if not affected by his reaction.

"M-magpapaalam na sana ako. Salamat sa pagpapatira sakin ng tatlong araw. Utang na loob ko sa inyu iyon. Hindi ko malilimutan. Salamat."

He sigh sharply kasabay ang paniniwalang tama ang maging desisyon niya.

"I'm just here to say thank you for everything. And sorry if I'm not the ideal son that you want me to be..."

His foster mothers' brow raised, looks confused on what he meantbut seeing him  holding a traveling bag an idea already popping in her mind but chooses to listen to him first.

"Alam kong iniisip mo ngayon na wala akong utang na loob dahil sa desisyon kong umalis ngayon. Pero nais ko lang sabihin sayo na sobrang pasasalamat ako sa pag-aalaga nyo sakin at utang na loob ko sayo ang tinatamasa ko ngayon..."

Masyadong nabigla ito, kitang-kita sa mga mata nito, pero bago pa ito makabawi, tumalikod na siya dala-dala ang kaniyang maleta.

Buo na ang kaniyang desisyon. It's now or never kumbaga. He maybe too young to decide things for the lifetime but now is his chance. His only chance that will change everything around him. Bahala na si Batman.

Umuulan pero Hindi iyon ang magpapatigil sa kaniya, kahit na wala siyang ibang dala maliban sa sarili niya at ang kaniyang munting ipon. So what he decided was the right thing to do.

Mabilis ang bawat paghakbang niya. Tumawid siya sa kalasada at pilit tinatanaw ang babaeng naghihintay sa kaniya sa dulo ng park.

"Pasensya na natagalan."

He said, hugging her, ignoring the thoughts that they're both soaking wet.

"Akala ko hindi ka na makakarating, B... But...." He paused, thinking about the possibilities. Tumikhim siya. "Are you sure about this?"