4

KABANATA 4: Seventeen

I IMMEDIATELY moved when I heard a gunshot. I squinted through the haze of fogs and was thunderstruck when he fired another bullet again. It wasn't fogs, it was just my eyes getting blurry, my head hurts a lot, and my chest too.

"How old are you?"

Napatungo ako dahil sa kaniyang tanong. Naghuramentado ang aking puso ng makitang hinipan niya ang usok ng kaniyang baril. Muli akong nilamon ng takot, nanginig ako at ipit na umiyak.

"I'm asking you, how fucking old are you?"

I didn't answer, I just stared at him instead. My expression showed fear, I am bothered by his actions. His jaw clenched and pointed the gun at me.

I squealed and immediately stood up when he fired another shot beside me. Malakas akong napasigaw sa takot ng paulit-ulit niya iyong gawin. Bumaba ang pagbaril niya sa aking kadena, tumalon talon ako habang sumisigaw sa takot at gulat. I fell down when the bullet hit the chain, it broke and was separated. Ganoon na lamang ako bumagsak sa sahig at muling naiyak.

"You look 18, are you? Hm?"

I cried, "Se-seventeen."

Hindi na yata ako mapapagod umiyak, mukhang natutuwa siyang panoorin akong magmukhang tanga dahil sa mga ginagawa niya. It's becoming lucid for me, he let me live for me to suffer more.

"Tsk, look at yourself!" Iritado niyang saad at iniwan ako sa loob.

Kahit nanghihina ay pinasadahan ko ng tingin ang aking sarili at muli na naman akong naiyak. Magulong magulo ang aking damit, pati na rin ang aking buhok, nagkalat ang mga dugo sa iba't-ibang parte ng aking damit at katawan. Habang nakikita ang mga dugo ay patuloy na pumapasok sa aking utak ang delubyong aking nasaksihan sa aming mansion, tuluyan na naman akong nanghina dahil sa mga naaalala.

"Alright, I'm coming!"

Tinig iyon ni Lyreb, I heard the old man called him Lyreb. He's on the phone, and maybe he's talking to his boss again. Mga pisteng masasamang tao ito!

"Okay fine, I'll be there in a minute."

Dinig na dinig ko iyon kahit na nakahandusay ako sa sahig, naramdaman ko ang pagpasok niya sa silid na kinaroroonan at muling itinali ang aking mga paa ng bago at mas matibay na kadena. Hindi parin ako nahinto sa pagluha lalo na ng magsalubong ang aming paningin. Napakaganda ng mga mata niya, nakapaganda niyang tao ngunit taliwas sa kanyang hitsura ang kaniyang ginagawa. He's gorgeous, indeed. Ngayong tuluyan ko nang nasilayan ang kaniyang mukha, he's not bad looking at all, but he's literally bad.

He has this thick lips, immaculate jawline, tall nose, thick eyebrows, long lashes, damn, he's more gorgeous than I am. Hindi ko siya gustong tingnan dahil sumasama lamang ang aking loob, ngunit totoong maganda ang hitsura niya, lalo na ang kanyang mga mata. His eyes were menacing yet captivating, fucking alluring. He's also in good shape, dahil narin siguro sa mga ginagawa niya, he's tall, skin color is mid tan and white. It's easy to memorize his features, ganoon na lamang iyon kabilis na pumasok sa utak ko.

"You done memorizing me? I'm telling you, stay here or go out, die and kill yourself."

Those blue yet dark eyes looks perfect, a total opposite of his chaotic life.

"If I were you, I'll choose to stay here. But if you want, you are free to go outside and get yourself killed. Very clear."

He stepped out of the room, ilang minuto lamang ay hindi ko na naramdaman ang kaniyang presensya. Tahimik akong tumayo at pinagmasdan ang paligid. Nag-isip ako kung ano ang maaari kong gawin upang makatakas. Tiningnan ko ang nakakadena kong mga paa, malalaki iyon at mukhang bago, mahihirapan ako sa pagtanggal niyon.

Nakarinig ako ng tunog ng sasakyan paalis, it's probably him heading out. Mabilis iyon at maingay, mukhang hindi na iyon ang sinakyan namin kahapon. Well, of course, iiwan niya iyon kung saan at lilipat sa kanyang sasakyan upang huwag kaming matunton.

"AAHHH!"

Ang silbi ko nalang siguro sa mundo ay sumigaw dahil sa sakit at hirap. Hindi nahinto ang aking pagsigaw habang pilit ba tinatanggal ang kadena sa aking paa. Kinuha ko ang lahat ng maaring pumutol niyon, ibinagsak ko ang lahat ng pwedeng makawasak niyon. Palagi akong nabibigo ngunit hindi ako nawawalan ng pag-asa.

I cried when my hands and feet bleed, sobra sobra na ang sakit ngunit mapuputol ko na ang kadena. Kahit naman maputol ko iyon, hindi na ako makakatakbo ni makakalakad ng maayos dahil sa hirap. Nauubos ko na ang gamit sa silid, ngunit nagtitiwala akong isang bagsak na lamang ng upuan ay mapuputol ko na iyon. With my last wallop, I fell down and bleed hard. The chains broke, I succeeded.

I was trying to break it for more than an hour. Masyadong mahirap ang pagtanggal niyon lalo't wala akong gamit at nanghihina. Ang kailangan ko ngayong gawin ay tumakas bago niya pa ako maabutan.

Iika-ika akong naglakad at naghanap ng lalabasan. Sarado ang lahat, ang bawat bintana ay may grills. Malaki ang lumang bahay, mukhang tinirahan ng mga Español noon at nirenovate nalang ngayon base sa structure. Ang pintuan ay yari sa kahoy pati na rin ang bintana, it has box designs and it also slides as you open it.

Buong pwersa kong sinira ang kandado ng pinto at nang magtagumpay ako'y mabilis akong lumabas. I was confused, hindi ko alam ang lugar. I tried looking for an exit, but it seems like the house is in the middle of a water. This feels like an island, ngunit hindi rin ito isla dahil hindi naman dagat ang tubig. I ran away, as fast as I could dahil kaunting distansya lang ang nagagawa ko sa pagtakbo. Kahit saan ako pumunta ay tubig ang nararating ko. I looked back, the house was really in the middle. Kakahoyan na ang nakapaligid at tubig, iyon lang din ang nag-iisang bahay sa lugar na iyon. Talagang mawawala ako at siguro'y nawawala na nga ako.

"Oh God, help me, please..."

Dahil kakatapos lang umulan ay maduming madumi na ako, ang aking closed shoes ay napasok na rin ng putik. Mabibigat at nilalamon na ng lupa. Humakbang ako patungo sa tubig upang linisin ang sarili. I struggled when I suddenly slipped from a rock and fell off the water. Noong una'y akala ko maayos lang, ngunit hindi ko na naabot ang pinakababa, ibig sabihin ay malalim ang tubig.

Where the heck is the ground?

I sank deep and fast, until I reached the bottom breathless. Mabilis akong lumangoy paitaas at sumigaw sigaw sa ibabaw ng tubig, muli akong nilamon ng tubig at pumailalim. Katulad ng una kong ginawa'y inabot ko ang ilalim at lumangoy paitaas. I tried searching for a stone or rocks, nakakapit ako at malakas na iniahon ang sarili. Noong oras na iyon ay wala akong ibang maisip na hihingan ng tulong at magliligtas sa akin kundi ang sarili ko lamang.

I panted real hard, lifeless and breathless. Nakahiga ang kalahati ng aking katawan sa mga bato habang ang kalahati ay nasa tubig. Ginapang ko ang mga bato hanggang sa maabot ko ang putik, ibig sabihin ay narating ko na ang lupa. Tumihaya ako at malakas na naghabol ng hininga habang nakatitig sa langit.

Help me, someone help me, please. God, help me. I need help, I really need help.

"Seventeen?"

I shivered when I heard his voice again calling my age.

"FUCK IT, SEVENTEEN WHERE ARE YOU?!"

Mas lalong lumakas ang tunog ng aking paghinga dahil sa naghalong nararamdaman. Hindi lamang ang hirap ko sa kasalukuyan ang dahilan kung bakit ganoon na lamang ako nahihirapan huminga, kundi pati na rin ang aking masalimuot na ala-ala sa tuwing naririyan siya. He ruined everything after all. And now I'm messed up.