11

KABANATA 11: Timid Change

THE single gloomy fire lamp lightened the dark room. It was the only light yet it brightened almost half of the house. The rain stopped. My shivery lessened because I am now covered with thick dry towel but I'm still algid. I was staring at the flare, breathing heavy with low sound. I couldn't sleep, my system is still being obscure by a little fear.

I heard him sighed, he's sitting at the door while I'm at the window.

"You said, you broke the lock," usal ko.

He confusedly gazed at my direction. "What?"

"It was the door, you broke the door."

"No, I didn't broke the door," he insisted, "It was the doorknob."

Sinamaan ko siya ng tingin, "You said you broke the lock!"

Matalim niya akong tinitigan, "So? Saan ba 'to tutungo? Anong sinisimulan mo? Normal ba ang ganyang ugali sa dinadatnan?"

Umirap ako at nag-iwas ng tingin. Humiga ako at bumaluktot, pilit na iniinda ang kanyang presensya. Ngunit kahit na ano'ng gawin kong hindi pagpansin ay hindi ko siya maalis sa aking isipan, tila ba pinasok niya na ang aking utak at ako mismo ang ayaw sa kaniyang magpaalis doon.

Am I about to make it? Makakatakas na ba ako kanina? Kung hindi ba siya dumating, mas mabuting buhay ang mararating ko? I have so many thoughts running in my mind, bahagyang nasasayangan at nagsisisi.

"Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Bakit hindi ka nalang manatili rito habang wala ako?" Aniya, "Maraming mababangis na hayop sa labas, mga ahas, hindi kita agad-agad maaagaw sa kanila."

Tila kinurot niyon ang puso ko, iba iyon sa aking pandinig at sa aking pakiramdam. Maraming nagbago, kung hindi nagkakamali ay nakikita ko ang kaniyang unti-unting pagbabago. Bakit nga ba siya naroroon? Bakit nga ba siya dumarating sa gitna ng aking paghihirap at takot? Kung tutuusin ay hindi niya na dapat ako iniintindi o iniisip dahil may mahalaga pa siyang trabahong dapat unahin. Is he done with his job? Ganoon kabilis? Or did he ran all the way to me? He left his job and came back for me?

My heart thumped loud with the cogitations I had in my mind. I'm so full that I couldn't sleep. Sa paulit-ulit kong pagpikit ay presensya niya ang aking nararamdaman.

"Is it hard to stay here?"

I sighed, "It's dark."

"So what? Dito ka umiyak, dito ka sumigaw, why do you need to run outside?"

Naikuyom ko ang aking mga kamao, gusto kong ipaintindi sa kanya ang kaibahan namin. Marami akong kinatakutan samantalang siya'y wala. Takot ako sa dilim, takot ako sa kung ano'ng mayroon sa dilim, iba ang pagkatakot ko rito, abnormal, hindi maganda, nakakasama, nakakamatay.

"Madilim din naman sa labas, mas nakakatakot."

Bumangon ako at tuluyan siyang hinarap. He's tracing his hands on his hair repeatedly, I had the chance to see how bubbly his hair was. Hindi siya isang mahirap na tao, alam ko. By his looks, hindi niya pinili ang kinalalagyan niya ngayon. Maybe, he was manipulated, threatened and controlled. I blinked when our eyes met, I immediately looked away.

"Hindi ko na alam ang ginawa ko, I just found myself breaking your gate to get out."

"Because of fear?"

Napayuko ako at tumango.

"Why did you came back?" Tanong ko.

Ilang minuto akong naghintay ng sagot ngunit hindi siya nagsalita, dahil doon ay nilingon ko siya at pinagmasdan. "Are you done with your job? Bakit ka pa bumalik? Sana'y hinayaan mo nalang ako diba?" Sunod sunod kong tanong na tila nagpalito sa kaniya. Maging ako'y napaisip rin kung bakit nga ba s'ya bumalik pa.

Kinagat ko ang ibabang labi nang mapagtantong hindi dapat ako nagtatanong ng ganoon. Baka mamaya ay bigla niya akong takutin at tuluyan dahil hindi niya na nagugustuhan ang mga inaasal ko.

I thought he would be mad, but I was wrong when he spoke, "I didn't make it to our headquarters," aniya.

Napaawang ang mga labi ko dahil sa kaniyang sinabi, "W-what? Hindi ka nakarating doon?" Bulalas ko. Bahagya akong natakot dahil doon. Baka mamaya ay balikan siya ng mga katulad niya dahil hindi siya sumipot. "W-why?"

Hindi ko na talaga mapigilan ang kuryusidad.

Frustrated niyang isinuklay ang mga kamay sa kaniyang buhok, "I lost my fucking car so I walked..."

Nanatili akong tahimik, gusto kong sumabat ngunit pinili kong huwag mangialam sa mga sinasabi niya. He lost his car, kaya naglakad siya patungo sa headquarters nila. Ano ngayon? Bakit hindi siya doon nakarating?

He sighed, "I walked, I was already near, but I didn't continued."

"W-why?"

Sandaling katahimikan ang namayani sa amin, tila siya nagdalawang isip kung magpapatuloy pa ba o hihinto nalang sa pagkukwento.

"Because I saw you," he looked down.

I gasped, what did he say?

"I'm outta ma' mind I don't know, you fucking appeared infront of me but you weren't there, you were on my vision."

Tinakpan ko ang aking nakaawang na bibig dahil sa gulat, malakas at mabilis na tumitibok ang puso ko sa bawat salitang kaniyang binibitawan.

"I saw you, really, fuck it. I was facing your back, I saw you walked away, you looked back at my direction, crying, anxious, scared, and you're fucking calling my name! What the fuck!" Nakahawak na siya sa kaniyang ulo, tila nilalabanan ang sakit niyon. "So I came back, I looked for you, you're not in this fucking room anymore, the gate was open too, so I galloped all the way in the woods just to find you."

My tears fell, hindi ko lubos na nauunawaan ang kaniyang mga sinasabi at alam kong ganoon rin siya. Parehas kaming naguguluhan, ngunit ako'y hindi lamang gulo ang nararamdaman kundi takot. I called him, and he said I was calling him, I did called him, what the heck?

"You- you called my name! No, my age, damn it, you called both! How did you even know my name?"

Hindi ko na napigilang humikbi, tuluyang bumuhos ang aking mga luha. We're both confused and messy as heck, we collided in core of our chaos.

"Get outta ma' head, Seventeen."

He's now looking at me, straight into my eyes. Pilit ang pag-iwas ko ngunit tila binabawi niya iyon, tila inaanyayahan akong titigan rin ang kaniyang mga magagandang mata.

"You're always in my head, how about you?"

My eyes widened as I opened my mouth in confusion, "W-what?"

"Do I cross your mind too?" He asked.

Napasinghap ako dahil sa kaniyang tanong. Pinahid ko ang aking mga luha at pilit na ininda ang kakaibang pagtibok ng aking puso. Pilit na kinakalimutan ang pakiramdam na noon ko lang naramdaman.

Ibang-iba ang kaniyang dating sa sakin, mas lalo lamang akong hindi naging komportable sa kaniyang tanong. Dahil kahit gaano ko pa itanggi, hindi ko maalis ang katotohanang walang oras na hindi siya pumasok sa aking isipan. Kahit anong pilit kong pag-alis, ang pigura niya'y nananatili. Yes, he does, he always cross my mind, in fear and sereneness. I always think of him. Damn it.

"Turn around, lay down and rest now," he commanded. Nalilito ko s'yang tiningnan ngunit sa huli'y sinunod ko na lamang ang kaniyang sinabi. Tumalikod ako sa kaniya at humiga, mahigpit ang hawak ko sa tuwalyang bumabalot sa akin, hindi ako nilalamig, ako mismo ang nanlalamig. I'm feeling sick again, darn.

"Don't ever do that again. I'm telling you, I'll never come and find you again," saad niya sa mahinang tinig. I heard him stood up, "Take a rest now. If you need anything, I'll be next door."

Kumurap kurap ako sa kaniyang sinabi bago siya tuluyang umalis sa silid. Tama ba ang aking narinig? If I need anything, he'll be next door?

At that moment, I noticed that something has changed, no, many things changed. His aura, his attitude, and my heart. This chaos is too much, I am fragile, I don't wanna fall into pieces too.