เคียงข้าง

บทที่ 78 เคียงข้าง

เวนดี้ลืมตาขึ้นมา ภาพที่ปรากฏแก่สายตาคือเพดานห้องแปลกตา คานไม้ที่มีใยแมงมุมเกาะอยู่ เพดานอิฐสีเทา ตลอดจนโคมระย้าที่ไม่เคยจุดให้สว่าง ภาพเบื้องหน้าเปลี่ยนจากความพร่ามัวเป็นแจ่มแจ้ง จนกระทั่งมองเห็นชัดเจนทุกรายละเอียด

ไม่ใช่เพดานถ้ำหินเย็นยะเยียบหรือกระโจมแคบๆ เธอคิด ใช่แล้ว เธอออกจากสมาคมมาได้ครึ่งเดือนแล้ว ไม่รู้ว่าอาจารย์จะนำพวกพี่น้องไปหาภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างราบรื่นหรือเปล่า

เธอสูดหายใจลึก แม้จะไม่เย็นสดชื่นเหมือนในถ้ำภูเขา แต่ความอบอุ่นในห้องนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกสบายไม่แพ้กัน เธอถูกห่อหุ้มด้วยผ้าห่มกำมะหยี่นุ่มนิ่ม ใต้ตัวรองด้วยผ้าห่มหลายชั้น เวลาทิ้งตัวลงไปจะยวบลงเล็กน้อย ต่อให้ยืดตัวจนสุด นิ้วเท้าก็ไม่โผล่ออกมานอกผ้าห่ม

ความรู้สึกที่อยากนอนอ้อยอิ่งต่อทำให้เธอรู้สึกอะลายใจอยู่บ้าง มาอยู่ที่นี่ได้แค่ครึ่งเดือนเท่านั้น แต่เธอกลับรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่ได้สัมผัสมานาน

ที่ปราสาทแห่งนี้ ไม่ว่าเธอจะตื่นสายแค่ไหนก็ไม่มีใครว่า

อย่างเช่นตอนนี้ เวนดี้หันไปมองนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีเทาอ่อนเริ่มจ้าตา ตอนนี้น่าจะเลยเวลาจิ้งจอก ( สิบโมง ) มาแล้ว