Baby 21

Gumising akong wala na si Mary Anne sa tabi ko.

F*ck

Where the hell is she?!?

Dali-dali akong bumangon sa kama.

I search the whole house but she's not there.

Iniwan nya na ako!

"NO!!!"

Naramdaman kong may yumugyog sa balikat ko.

"Mommy?"

She's here!

She's still here!

Napaupo ako at niyakap ko sya ng mahigpit.

Parang gusto kong maiyak sa sobrang tuwa.

That nightmare felt so real.

Hinayaan nya lang akong yakapin sya habang hinahaplos nya ang likod ko.

"Okay ka lang ba? Bakit ka sumisigaw kanina?"

Hinawakan ko ang kamay nya at tumingin ako sa mga mata nya.

"Napanaginipan kong umalis ka na daw. You left me without saying goodbye."

Nag-iwas sya ng tingin.

"Akala ko naman kung anong masamang panaginip na! Eh di ba aalis naman talaga ako. Yun ang usapan natin di ba?"

I shook my head.

I held her chin and looked into her eyes.

"You listen to me very carefully Ms. Mary Anne Enriquez! I have no intention of letting you go. I love you! I have loved you for 3 f*cking years since that first day in my office that I saw your butt!"

He shook his head.

He held my chin and looked into my eyes.

"You listen to me very carefully Ms. Mary Anne Enriquez! I have no intention of letting you go. I love you! I have loved you for 3 f*cking years since that first day in my office that I saw your butt!"

"Hahahahaha....hahahaha..." tawa ako ng tawa sa sinabi nya.

Naiiyak na ako sa kakatawa.

Ang sama na ng tingin nya sa akin kaya pinilit kong tumigil sa pagtawa.

"Mr. Barton...hindi ko alam  na marunong pala kayo magpatawa! Don't worry, hindi ko sineryoso yung sinabi mo."

"I mean, alam ko naman na imposibleng magkagusto ka sa akin! So...yeah...don't worry about it! That was a good one though! Muntik na akong maniwala." then I faked my smile.

Umiwas na ako ng tingin sa kanya.

Baka makita nya kasi na totoo na yung mga luha ko.

Hinawakan ko ang mga kamay nya.

At ihinarap ang mukha nya sa akin.

Nagmamatigas pa rin sya.

"Look at me...mommy...please..." pakiusap ko sa kanya.

Saglit pa at humarap sya sa akin.

Nakita kong nangingislap ang mata nya.

"Bakit mommy?"

"A...a..nong bakit?"

"Why is it so hard for you to believe that I love you?"

Hindi sya umimik.

But I saw tears falling from her eyes.

"Don't cry...please don't cry mommy..."

Pero mas lalo syang umiyak.

"Tama na....please! Stop calling me that!" sabay hagulgol nya.