Meeting

Habang abala ako sa pagtingin ng mga papel sa aking mesa, biglang pumasok sa pandinig ko ang boses ni Brian. Kahit nasa kabilang bahagi siya ng opisina, rinig na rinig ko ang bawat salitang binitiwan niya.

"Ah, Lara, pwede ba kitang yayaing kumain sa labas? Don't worry, libre ko na," sabi niya, may tonong tiwala sa sarili.

Napahinto ako sa ginagawa ko. Ang simpleng tanong na iyon ay parang kulog sa tenga ko. Kumain sa labas? Si Brian? Kasama si Lara?

Halos mapunit ko ang hawak kong papel sa gigil. Pinilit kong itago ang nararamdaman ko, pero pakiramdam ko ay kitang-kita na sa mukha ko ang inis.

"Oh, Brian, nakakahiya naman. Sigurado ka ba?" narinig kong sagot ni Lara, na parang nahihiya pero halatang natuwa.

Napakunot ang noo ko. Bakit parang ang bilis niyang pumayag? At bakit parang ang saya pa niya?

"Ano ka ba? Para naman ito sa team. Gusto ko lang i-treat ang mga masisipag nating kasamahan, lalo na ikaw," patuloy ni Brian, na halatang nagpapakitang-gilas.

Hindi ko na matiis. Tumayo ako mula sa upuan ko at naglakad palabas ng opisina. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko, pero alam ko lang na hindi ko pwedeng hayaan si Brian na agawin ang pagkakataong iyon.

Pagdating ko sa lugar nila, nakita kong nakatayo si Brian malapit kay Lara, na may hawak pang ilang papel. Nakangiti si Lara habang nakikipag-usap sa kanya, pero agad siyang tumingin sa akin nang makita niya akong papalapit.

"Damian, may kailangan ka ba?" tanong niya, halatang nagtataka kung bakit ako nandoon.

Bago pa ako makapagsalita, sumabat si Brian. "Oh, Damian! Napadalaw ka. Mukhang may kailangan ka kay Lara, pero teka, baka gusto mo ring sumama? Yaya ko siya kumain mamaya."

Ang ngiti niya ay parang tuwang-tuwa pa na gusto kong sapakin. Pero nagtimpi ako. Hindi pwedeng makakita siya ng kahinaan ko.

"Actually," sagot ko, diretsahan, "Lara, kailangan ko sana ng tulong mo sa project natin. Kailangan natin mag-meeting mamaya. Sorry, Brian, mukhang hindi siya makakasama sa dinner mo."

Napatigil si Lara, halatang naguguluhan. "Ha? Ngayon ba, Damian? Akala ko tapos na tayo sa project na iyon?"

"Tapos na, pero may mga revisions na kailangang gawin. Pasensya ka na, Lara, pero importante ito," sabi ko, pilit na pinapakalma ang tono ko kahit ramdam kong kumukulo ang dugo ko.

"Ah, ganun ba? Sige, Brian, next time na lang siguro," sagot ni Lara, na may bahagyang lungkot sa boses niya.

Nakita ko ang kunot sa noo ni Brian, pero hindi siya nakapagsalita. Tahimik akong tumingin sa kanya, nagpapahiwatig na wala siyang magagawa. 

Pagkatapos noon, naglakad na kami ni Lara papunta sa conference room. Habang naglalakad, hindi ko mapigilang mag-isip. Kung hindi ako kikilos, baka maunahan ako ni Brian. Hindi ko hahayaan iyon.

Pero kasabay ng tapang na iyon, nararamdaman ko rin ang takot. Ano ba talaga ang nararapat kong gawin?

Pagdating namin sa conference room, ramdam kong nakatingin sa akin si Lara habang inaayos ko ang laptop at mga dokumento sa mesa. Tahimik siya, pero alam kong may tanong sa isip niya. 

"Damian," simula niya, na may bahagyang alinlangan sa boses. "Totoo bang kailangan talaga ng revisions ang project? Parang wala naman akong napansin kanina." 

Napatingin ako sa kanya. Nahuli niya ako, pero hindi ko pwedeng aminin na ginawa ko lang ito para hindi siya makasama kay Brian. Kailangang mag-isip ako ng paraan para hindi niya mahalata. 

"Uh, oo, may mga detalye na kailangang i-finalize," sagot ko, pilit na sinasalba ang sarili. "At mas mabuting magawa na natin ngayon bago pa ito maging isyu sa mga susunod na araw." 

Tumango siya, pero halata pa rin ang pag-aalinlangan sa kanyang mukha. Naupo siya sa harap ko at binuksan ang notebook niya. "Sige, Damian. Ano ang kailangan nating pag-usapan?" 

Habang nagpapanggap akong nagpapaliwanag ng mga dapat i-adjust sa project, hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya ka-focus. Nakikinig siya nang mabuti, tumatango sa bawat punto, at nagsusulat ng mga mahalagang detalye. Kaya naman maraming nagkakagusto sa kanya—hindi lang dahil sa ganda niya, kundi dahil sa dedikasyon niya sa trabaho. 

Ngunit habang tumatagal ang pag-uusap namin, hindi ko mapigilang isipin ang nangyari kanina. Ang ngiti niya habang kausap si Brian, ang saya sa boses niya noong inalok siya nito ng dinner. Parang masakit na tinik iyon na nakabaon sa puso ko. 

"Damian, okay ka lang ba?" tanong ni Lara, na mukhang napansin ang panandalian kong pagkawalay sa usapan. 

"Ha? Oo naman. Pasensya na, medyo napaisip lang ako," sagot ko, pilit na ginagawang normal ang tono ng boses ko. 

Ngumiti siya, at kahit simpleng ngiti lang iyon, parang naging mas magaan ang pakiramdam ko. "Alam mo, Damian, minsan dapat magpahinga ka rin. Napapansin ko na masyado kang seryoso sa trabaho. Baka naman kaya mo lang ako pinatawag dito kasi gusto mong mag-break kahit saglit?" biro niya. 

Napatawa ako, kahit alam kong may katotohanan sa sinabi niya. "Siguro nga. Pero alam mo, Lara, hindi masama ang maging focused sa trabaho. Lalo na kung ang kasama mo ay kasing sipag at kasing galing mo." 

Napatingin siya sa akin, tila nagulat sa sinabi ko. Saglit siyang natahimik bago ngumiti ulit, pero ngayon ay parang may halong hiya. 

"Salamat, Damian. Nakakataba naman ng puso ang sinabi mo," sagot niya, na para bang hindi sanay makarinig ng papuri. 

Bago pa lumalim ang usapan, biglang tumunog ang cellphone niya. Napansin kong may ngiti sa labi niya habang binabasa ang text, at naramdaman ko na naman ang selos na bumabalot sa dibdib ko. 

"Brian," sabi niya, bahagyang natawa. "Nagtext siya. Sabi niya, next time daw, hindi niya papayagan na tumanggi ako." 

Halos hindi ko alam kung paano ko ikukubli ang nararamdaman ko. Ngumiti lang ako, pero sa loob-loob ko, gusto kong gumanti. 

"Sabihin mo sa kanya, kung may next time, siguraduhin niyang hindi ka busy," sagot ko, na may bahagyang diin sa boses. 

Ngumiti si Lara at tumingin sa akin, tila nagtataka sa tono ko. "Damian, parang galit ka yata? Hindi ba okay lang naman na magkaibigan kami ni Brian?" 

Napahinga ako nang malalim, pilit na kumakalma. *Damian, kailangan mong magpigil.* 

"Wala akong problema sa pagkakaibigan niyo. Gusto ko lang siguraduhin na hindi ka mapapabayaan sa trabaho," sagot ko, pilit na sinasabi ang isang bagay na hindi ko nararamdaman. 

Ngumiti siya, na para bang tanggap ang sagot ko, pero hindi ako sigurado kung kumbinsido siya. At habang pinapanood ko siyang bumalik sa ginagawa niya, isang bagay ang naging malinaw: 

Hindi ko na pwedeng hayaang umabante si Brian—o kahit sino pa man. Kailangang gumawa ako ng hakbang bago mahuli ang lahat.