บทที่ 17 : ศาสตราจารย์จูเลีย
บทที่ 17
ศาสตราจารย์จูเลีย
จบการฝึกหัด สัปดาห์ที่ 1
เย็นวันศุกร์ ณ โรงอาหาร
"นี่ตกลงแกไม่กลับบ้านจริงๆ เหรอ?" เพนซ์ถามขึ้นมาด้วยความสงสัยในขณะที่กำลังกินข้าวร่วมโต๊ะกับวีโอเลต
"กลับได้ที่ไหนล่ะ? ศาสตราจารย์ลินดาจ้องอาฆาตฉันอย่างกับอะไรดี เดินผ่านกันทีนี่ฉันก้มจนหน้าแทบจะติดพื้นแล้ว" วีบ่นไปพลางตักข้าวกินไปด้วย
"ก็แกโดนก่อกวนทุกครั้งขนาดนั้น จะไปตั้งสติร่ายคาถายังไงวะ? ไอ้พวกบ้านั่นก็ไม่เบื่อบ้างเลย เล่นมุกเดิม ๆได้ทุกวัน" เด็กสาวผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะโมโหมากกว่าเจ้าตัวเสียอีก
"มุกเดิมอ่ะดีแล้ว ฉันจะได้ทำใจไว้แต่เนิ่น ๆ" วีว่าก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ "แล้วก็นะ...ถ้าโดนก่อกวนนิด ๆหน่อย ๆแล้วจะใช้พลังไม่ได้ มันก็ยังถือว่าอ่อนหัดอยู่จริง ๆนั่นแหละ ก็ว่าไม่ได้ป่ะ? โดนซ่อม5วิชารวดแบบนี้แหละดีแล้ว"
"แต่แกไม่ใช่เมจสักหน่อย ทำได้ขนาดนี้ก็สุด ๆแล้วนะ"
Capítulo Bloqueado
Apoya a tus autores y traductores favoritos en webnovel.com