CHAPTER 03

Agad kong nilingon ang likuran ko at agad nanlaki ang mga mata ko nang madatnan ang mga humahabol sa amin kanina na tagumpay na nasira ang pinto. I feel my body freeze and I couldn't move my feet. I closed my eyes and feel the loud beats of my heart. Is this the end?

Wala akong naramdamang kagat o pag-atake man lang pero may naramdaman akong humawak sa kanang braso ko. Dahil doon ay napadilat ako nang mga mata. Nilingon ko ang mga zombies na aatake na sana sa akin na isa-isang natutumba. Nalipat ang tingin ko sa tinawag ng kasama ko na Pandak na nakangiti at mukhang natutuwa pa habang pinapatumba ang mga ito.

He hit them using his shotgun and I gasped when I saw that he almost bring those down without sweating. He's good at guns just like my brother. I get my late reaction when I turned my head at the man who was dragging me towards their aircraft. Nagmamadali kaming pumasok sa loob nito at agad na naupo habang sumilip naman sa lantad na pinto ang katabi ko. He's peeking at his friend. Pati ako ay napasilip na rin. Hindi pa rin nagbabago ang posisyon ng pandak na lalaki kanina, nandoon pa rin ito at pinapaputukan ang mga zombies na magtatangkang lapitan siya.

"Xavier pandak! Tama na 'yan mauubos na ang oras natin!"

sigaw nitong kasama ko at dahil nasa tabi ko lang siya ay rinig na rinig ko ang lakas nang boses niya dahilan para mapatakip ako sa magkabila kong tenga. I give him my death glare and when he noticed it he quickly forms his finger into a peace sign and laughs hesitantly.

Nang makitang marami na siyang nabawasan ax agad na tumakbo papalapit sa amin ang Xavier na tinawag kanina nang katabi ko. "Andar na Matt! Bilis!" sigaw na naman nitong katabi ko kaya hindi na ako nakapagpigil pa at binatukan ko siya nang buong lakas. "Aray! Ano ba Miss bakit mo ako binatukan?" hiyaw na naman niya kaya pinanlakihan ko sya ng mata. Napakapit ako sa upuan ko nang unti-unti kong maramdaman ang pag-angat namin sa lupa. Nakaupo na rin sa harap ang kaibigan ng kasama ko.

"Will you please shut up?! You're so loud!" I yelled at him too. Sinamaan niya ako ng tingin kaya ganun din ang ginawa ko sa kanya. Natigil lang kami nang marinig ang sipol ng taong nasa harap namin.

"Wala ka pala Ali, eh," komento noong nagpapaandar ng sinasakyan namin at sinundan pa niya ng tawa. I can't see him and his only back facing us while busy flying this aircraft.

Natawa ang pandak na kaibigan ng katabi ko bago ilahad ang kamay niya sa harap ko nang lingunin ko siya. "By the way Miss. Ako nga pala si Xavier Dela Torre, Xavier for short," pagpapakilala ng taong tinawag ng katabi ko na pandak.

"Sus playboy," parinig pa noong katabi ko. I become hesitant when I look at him. Ayaw ko sanang tanggapin ang kamay niya pero ayoko rin namang maging bastos kaya inabot ko na rin.

"Alice," I introduced.

"Nice to meet you miss beautiful, Alice," he said sabay kindat niya sa akin. I tried not to give any reaction and remained my serious face. I don't know him-them yet so I have to protect my ground.

"Ang nasa unahan naman ay si Matt Florez ang aming nag-iisang Piloto, obviously," he said and chuckled then turned to his back where our pilot is busy manipulating the helicopter. Lumingon naman sa gawi namin ang medyo may kalakihan ang ilong. Sumaludo ito sa akin at balik ulit sa ginagawa niya.

"By the way, Miss Alice. How come na magkasama kayo nitong kaibigan ko? Hey, Ali! Akala ko ba loyal ka roon sa ex-fiance mo? Bakit meron ka agad kasama? Pumunta ka lang rito may kasama ka na agad na--" Naramdaman niya ata ang titig ko sa kanya kaya hindi na niya naituloy pa ang sasabihin.

"Baliw.." dugtong nitong katabi ko sa sasabihin ni Xavier. Tinignan ko lang siya ng masama at hinanda ulit ang sarili sa pagsasalita. I hate talking. Kung pwede lang hindi magsalita ay matagal ko ng ginawa.

"Again, listen carefully, Mister. I am not crazy, I am patient. Is that hard to understand?" I clarified at pagtatanggol ko ulit sa sarili ko sa kanya habang pilit ko pa ring pinapakalma ang sarili ko. I gritted my teeth when he just glares at me and I can say that he was still not convinced of what I'd said.

"Woah! Kalma lang guys. Okay, Miss beautiful Alice, care to explain why you dress like that? Alam mo na... curious lang," tanong na naman ni Xavier sa akin habang nakatingin sa suot ko. Anong bang masama sa suot kong hospital dress paired with slippers? Is it their first time encountering someone who is wearing a hospital dress? Then what are they? An alien?

I sighed. "I'm a patient. Nagkasakit ako at noong paggising ko ay naabutan ko na lang na nagkakagulo na ang mga tao dahil inaatake sila ng mga nilalang na iyon," I look again to the man beside me to let me clarify something. "Hindi ko alam kung saan pupunta habang hinahabol nila ako hanggang sa naligaw ako doon sa abandonadong building."

Ayaw na ayaw ko talagang mag salita nang mahaba, pero para kasing kailangang ko pang liwanagin rito sa katabi ko kung bakit ganito ang suot ko. He's too slow.

"Bakit hindi mo tinawagan ang pamilya mo para malaman mo kung saan ka pupunta?" Xavier asked me again. Naalala ko ang katangahang ginawa ko noong nasa hospital ako kaya mariin akong napapikit.

"It's gone. I accidentally threw it at the one who attacked me," sagot ko sa kanya. And that's my problem now. Kaya wala ako ngayong komunikasyon sa kapatid at pamilya ko dahil naibato ko ang cellphone ko sa isa sa mga zombie na muntik na rin akong kainin. That creature. Napalingon ako sa katabi ko nang marinig ko ang impit niyang tawa kaya kinunotan ko siya ng noo. What's his problem this time?!

"Mahina rin pala kokote mo eh!" pang-aasar niya sa akin. Hindi ko na lang siya pinansin dahil alam kong magsasayang lamang ako ng laway kapag pinatulan ko pa siya.

"Saan ka na ngayon pupunta? panigurado akong magkaiba tayo ng pupuntahan kaya ihahatid ka na lang muna namin kung saan mo gustong bumaba," Xavier said to me. Nabuhayan ako ng loob pero pinanatili ko pa rin ang seryoso kong mukha.

"Sa Mar Company Building. Doon sa Marikina, you know about that place?" I asked him. Baka umasa lang ako sa wala at hindi pala nila alam kung saan ang lugar na iyon. But he just give me his angelic smile.

"Just trust the instinct of my beloved friend, Miss Beautiful Alice," he said to me. Taka man ako sa sinabi niya at hindi matukoy kung sino sa kaibigan niya ay napatango na lang ako, at balak na sanang magpasalamat ng napansin kong may inabot itong katabi ko sa akin, isang baril. Kunot noo ko siyang tinignan.

"Ano? Magpapasalamat ka diba? Edi itutok mo na rin 'yan sa kanya tapos agad mong kalabitin ang gatilyo, at sabihin mo agad ang 'That's my way of saying thank you," Pang-gagaya pa niya sa seryoso kong boses kanina sa rooftop. Napanganga naman si Xavier dahil sa inasal bigla ng kaibigan niya, habang ang piloto naman ay tahimik pa rin.

"What do you mean dude?" Xavier asked while his brows caressed. Kaming dalawa lang ang nagkakaintindihan rito dahil sa nangyare kanina sa rooftop. Nang mahimigan ng katabi ko ang pagseryoso ng boses ng kaibigan niyang si Xavier ay parang isang iglap lang nag-iba ang seryoso kaninang lalaki. Nagbalik na naman ito sa pagiging isip-bata.

"Eh kasi naman! Itong babae kanina bigla na lang tinutok sa akin ang baril niya pagka tapos ko syang tulungan. Tapos sinabi niya pang 'that's my way of saying thank you' hoy Miss, alam mo bang hindi magandang biro 'yun?!" he blurted out while looking directly into my eyes.

Nakatitig lang ako sa kanya at hindi alintana ang masama niyang tingin sa akin. Doon rin ako nabigyan ng pagkakataon na pagmasdan ang mala-porselana niyang balat na walang kahit anong butlig o pimple. Kung hindi ako nagkakamali ay Ali ang pangalan niya.

"First of all, I have a name, Mister. Alice is my name. Second, hindi ko naman itutok sayo ang baril kung meron pang bala, at wala naman akong balak patayin ka. Takutin lang dahil ganti ko na rin 'yun sa pangsisigaw at kasasabi mo sa akin na baliw," I snapped to him. Hingal ako ng matapos kong bitawan ang mga salitang iyon. This is what you got Alice, dahil sa tipid lang palagi ang sinasagot mo sa mga tao. I hate talking, kung nandito lang ang pamilya ko at nakikita kung paano ko sambitin ang napakahabang salitang iyon ay sigurado akong mapapanganga na lang sila. Katulad nitong katabi kong tumutulo na ang laway kaya tuluyan na akong napangiwi.

"Ano, Ali? Buhay ka pa ba? Pwede na ba kitang itapon sa baba para panghapunan ng mga creatures na iyon? Taob ka pala sa babaeng ito, eh," Xavier teased while laughing out loud along with Matt behind him.

"Ewan ko sa 'yo! May kasalanan ka pa rin sa akin. At kayong dalawa malaki rin ang kasalanan ninyo sa akin! Akala niyo nalimutan ko na ha?" Hindi ko na pinansin pa ang katabi ko na kung makasigaw parang ang layo ng kinakausap niya na nasa harapan lang naman niya. Pinatunayan lang niya na isip bata talaga siya.

Inilipat ko na lang ang paningin ko sa ibaba.

At mas lalo akong nanlumo ng makita ko ang daan-daang mga zombies na nagkakagulo kasama narin ang mga tao.

Hindi ko ini-expect na mangyayare ang ganitong pandemya rito sa pilipinas.

Kahit gusto kong tumulong alam kong wala na akong magagawa pa sa epidemyang ito. I'm not a hero para sagipin ang mga taong nangangailangan ng tulong.

Sarili ko nga ay hindi ko magawang protektahan ang iba pa kaya?

Nanghihina ako pag naaalala ko ang pamilya ko, maraming mga 'what if' na nabubuo sa isipan ko pero pilit ko iyong tinataboy.

Nanatili ng tahimik ang paligid which is hinihiling ko kanina pa.

I let out a heavy sigh again. Praying for the safety of my family and beloved ones. Hanggang sa naramdaman ko na lang ang pagbigat ng talukap ng mga mata ko.

----

Naalimpungatan ako bigla ng maramdaman kong may nilalang na tumatapik sa pisngi ko.

"Hoy gising!" he shouted at my face.

Sh*t! sakit sa tenga, kahit hindi pa ako nakadilat parang nahuhulaan ko na kung sinong mapahangas ang tumatapik sa pisngi ko.

Pagdilat ng mga mata ko. Tsk, sabi ko na nga ba. Kita ko ang pagkatigil niya ng tignan ko siya sa mata, pero agad din naman nakabawi.

"Hmp, tulog mantika. Nandito na tayo," Pairap niyang sabi sa 'kin.

Nilingon ko naman 'yung sa baba nitong lumilipad naming sasakyan at tama nga siya, dahil nakikita ko na ang pagkalaki-laking Building na pinagsisilbihan ni Kuya ilang taon na ang lumilipas.

Aside kasi sa pagiging sundalo niya, nagtatrabaho pa rin siya as a business man para may pandagdag sa gastusin sa bahay. Para na rin daw tumigil na ako sa pagtatrabaho bilang nurse rito sa maynila.

Alam kasi ng buong pamilya ko na ayaw ko ng bumalik rito, kung hindi lang talaga sa trabaho na iniofer sa 'ken ng kaibigan ko na hindi ko naman matanggihan dahil malaking opportunity na rin ang pagiging nurse sa pag-iimbestiga ko.

Mapait na alaala na naman.

Nabalik ako sa realidad ng marinig ko ang malutong na mura ng kaharap kong lalaki-si Xavier.

"F*ck! Ang rami nila paano natin siya maibababa nito?" natatarantang banggit niya habang nasa baba na rin ang tingin, at doon ko na rin nasilayan ng mas malinaw ang sandamakmak na rami ng zombie na umaatake ngayon sa mga tao.

In just a moment narinig ko na naman ang malakas na pintig ng puso ko.

Pilit kong hinahagilap ang taong pinakay ko rito at kahit imposible na mahanap ko siya sa sobrang gulo ng paligid sa baba ay binubuhay ko pa rin ang sarili ko na mahahanap ko siya.

Mahahanap mo sya, Alice.

Saktong pagbaba pa lang ng helicopter na sinasakyan namin, nang may namataan akong isang bulto ng lalaki na walang takot na pinagbabaril ang mga zombies na magtatangkang sumugod sa kanya.

And that's when I realize na ang Kuya Erros ko na pala ang namataan ko sa malayo.

Pagkalapag pa lang ng sinaksakyan namin ay wala na akong inaksiyang oras at mabilis na bumaba sa helicopter at saka tinahak ang daan papunta sa kapatid ko.

"Sh*t, Miss bea-Alice!"

"Hey! Where do you think you're going?"

"Miss, nababaliw ka na ba?"

Hindi ko na pinansin pa ang mga tawag ng tatlo sa 'ken dahil sa pagmamadali ko na mapuntahan ang kuya Erros ko.

But I immediately stopped when another bunch of zombies quickly ran to my side.

Another Sh*t, Alice!

Wrong move!

And again, nanigas na naman ang mga paa ko at kahit gusto kong lumayo sa pasulong na mga zombies sa harapan ko ay--

Kingina lang!

Trinahidor na naman ako ng mga paa ko.