Chapter 30

Faris' POV

Nakatingin ako sa painting na nasa dingding ng mansion namin. The painting of me, it was painted by one of the famous painter in France.

I can still remember that day. It is the day of my birthday, twenty third of December two thousand and ten also the day when my mother survived to her threatening cancer.

Yes, my mother is survivor of cancer. I'am very thankful on that day, because my was given a chance to live.

In that way, I can remember my mom. Pag na mi-miss ko si Mommy, I'm going to look at my painting, gusto kasi ni Mommy na maglagay ng painting ng mukha ko sa bahay.

On that day, ngumiti ako dahil sa balita na nakasurvive si Mommy sa sakit niyang cancer. That's why in this painting I smiled widely.

I miss Mom...

Bumuntong-hininga ako habang nakatingin pa rin sa painting.

Nakarinig ako ng tikhim kaya lumingon ako rito. "You miss your Mom?" Tumango naman ako habang nakatingin pa rin sa painting.

Bumuntong-hininga ito at lumapit sa akin. "Hija, I also miss your mother, but we can't do anything to bring her back to life" sagot ni Daddy at yinakap ako.

Napayakap ako sa kanya ng mahigpit at kaagad ring bumitaw.

"Sige na, dad. Diba may trabaho ka pa?" Tanong ko rito at nginitian siya. Tumango naman ito kaya tinapik ko 'yong balikat niya.

"O sige, alis na ako" anito at hinalikan ako.

Sinundan ko naman ito ng tingin ng maglakad ito papalabas ng aming bahay at sinalubong siya ng driver namin.

Kaagad rin itong naglaho sa aking paningin kaya tumingin ako ulit sa painting ko.

Napangiti na lamang ako nang maaalala ko ang mga biro ni Mommy ng araw na iyon.

She was making jokes para hindi ako maging malungkot. I may be spoiled, but I'am capable of what I'm doing.

"Tara na, you wanna learn how to shoot?" Napalingon ako kay Sky na nakatayo sa likod ko.

"I know how to shoot" sagot ko sa kanya.

"Seriously? Wanna be an agent?" What?

"Ha?"

"Do you want to be an agent?"

"Pwede ba?"

"I'm just kidding, I don't want you to die" kaagad ko namang siniko 'yong tiyan niya. "Ouch! Ang sakit!" Anito habang namimilipit sa sakit.

Bigla naman akong nakokonsensya sa ginawa ko.

"I'm so sorry, Sky. Hindi ko sinasadya" nag-aalalang tanong ko habang tinutulungan siya na umayos ng tayo.

"Ang sakit, shit!" Anito habang namimilipit pa rin.

Nakahawak lang ito sa kanyang tiyan habang hindi maipinta ang hitsura ng mukha.

Patirin ko kaya 'to?...

Ay, wag na lang pala. Baka makokonsensya nanaman ako...

"I'm so sorry, sorry, sorry, sorry, sorry" ani ko pero umiling lang ito at sumenyas na okay lang siya. "I'm really sorry"

"It's okay, sorry is not enough either. Walang magagawa 'yang sorry mo"anito at kaagad na naglakad papalayo sa akin.

"Ang OA mo! Ewan ko sayo! Kung maka not enough ka naman diyan. Sapakin kita eh!" Sigaw ko rito, pero tumingin ito sa akin at nagkibit-balikat.

Hay, nakakagigil rin eh. Kitilan ko kaya 'to ng buhay.

"I'm not OA, it seriously hurts and I can't forgive you because of that" wow!

"Ewan ko sayo, napaka OA! Kala mo naman kung sinong gwapo!" ani ko at kaagad na naglakad papunta sa aking silid.

Hindi ako lumingon sa kanya at nagpatuloy lang sa paglalakad.

I heard him chuckled pero wala ako sa mood makipaglaro sa lalaking 'yon. I hate him! I hate him so much that I could punch him on his shitty face! That pompous asshole.

Sinira niya talaga 'yong araw ko. Marahan kong sinara 'yong pintuan at sumandal roon.

Umupo na lamang ako sa upuan at binunot 'yong cellphone ko mula sa aking bulsa. Humugot muna akong hininga bago ito buksan.

I was just scrolling all around my Instagram. Wala naman akong ibang maggawa.

Pagkatapos ko may IG kinuha ko 'yong remote ng TV pati na rin 'yong remote ng aircon. I turned on the TV and the aircon.

Lumugar ako sa aking higaan at tinapon sa mesa 'yong remote ng TV at ng Aircon. Nanunuod lang ako ng palabas hanggang sa matapos ko ito.

I was wondering kung bakit hindi man lang kumatok si Sky sa pintuan ko. Maybe he's away or somewhere else.

Anong oras na ba ngayon? Hindi man lang ito pumunta sa kwarto ko, wala ata itong plano na magtrain.

If that's the case, I also don't have the plan to train nor roaming around nowhere.

My life is entirely boring and it sucks. Suck as hell, no doubt I'am born this way.

Tumikhim ako at tinuon na lamang ang pansin sa pinapanuod kong palabas.

Parang wala rin ako sa mood para manuod ng palabas. Wala akong naiintindihan eh at inaantok rin ako kakapanood ng palabas na 'to. Naboboringan na ako. I'm going to die from boredom.

Hijo de puta...

This is life! Tss, ano ba ang gagawin ko?

Ayaw kong lumabas, ayaw kong manuod, gusto kong matulog pero ayaw pumikit ng mga mata ko. Ayaw matulog ng utak ko. My mind is keeping on working.

"Ang boring" bulong ko habang nilalaro 'yong unan ko.

Ano kaya ang pwede kong gawin?...

Hmm, wala talaga akong maisip eh. Ano ba ang magandang gawin?

Nakatingin lang ako sa unan ko habang nakapatong ito sa hita ko.

Yeah, I know what to do...

Mabilis akong pumunta sa drawer ko at kinuha ang mga unused make-up ko.

Linapag ko ito sa mesa na nasa tabi ng aking kama and I arranged it all accordingly. Hmm, this is gonna be fun.

Let's kill this...

Skyler's POV

Naghihintay lang ako kay Faris kung kalian iyon bababa. She's been in her room for almost four hours, hindi man lang ito lumabas para maghapunan.

I went to her room lately pero naka-lock ito kaya I didn't bother to knock. Baka kasi nagtatampo ito sa akin, I'm just messing with her lately. She really take jokes seriously.

"Sir, kakain na po ba si Ma'am Faris?" I saw Michelle standing in front of me, may kamukha siya eh. Yeah, she just look like... My cousin. Yeah, medyo kahawig niya ang mukha ng pinsan ko, but not really.

Nabalik ako sa hwisyo nang tumikhim ito. "No, I don't think so. Baka nagtatampo lang 'yon" saad ko rito at tumingin sa tubig na nasa harapan ko.

"Away magjowa?" Umiling naman ako rito at tiningnan 'yong aking wrist watch. It's been Four hours, four hours na talaga, hindi pa talaga ito lumalabas.

"We are friends.... I think?" Pagkasabi ko niyon binulong ko na lamang 'yong huling salita.

I don't know what we are, maybe no label, tch. That's funny... No Label relationship? Tss, hilarious.

Palagi niyang sinasabi sa akin na magkaibigan kami. I don't think so.

"Hindi pa ho ba siya lumalabas sa silid niya?" Tumango lang ako rito at tumingin ulit sa oras. It's four hours and five minutes.

"I'm going to look for her" ani ko at tumayo.

Naglakad ako paakyat ng hagdanan at pumunta sa kwarto nito. Bago ko pinihit 'yong doorknob pinakinggan ko muna kung meron bang itong kausap sa cellphone o makakarinig ba ako ng mga ingay rito.

Wala akong narinig na kahit anong ingay kaya hindi na ako nagdadalawang-isip pa na buksan ito.

Laking gulat ko na lamang sa aking nakita, I don't have something to say because I'am speechless.

Tumingin ito sa akin and she dropped her lipstick while nakatingin sa akin habang naestatwa sa ginagawa niya.

I clenched my teeth habang hindi makapaniwala sa aking nakita.

This whole room is a mess. A big mess.

"What the hell did you just do?!" Tumaas 'yong boses ko habang nakatingin sa buong paligid. She's really crazy.

"Are you some kind of psycho?! What did you do to your room? Malalgot ka talaga sa ama mo" Hindi ito nagsalita at umayos na lamang ng tayo habang nakatingin sa sahig.

"Ang boring kasi eh" what?! Boring? Tapos ito pa 'yong gagawin niya? Oh gosh, this is exaggerating.

"Boring?! Are you crazy?" Inis na tanong ko rito at napahilot na lamang sa aking sintido.

I was looking around the whole room. It is full of lipstick, like she was vandalizing the whole room. Halos okupado ng sukat ang lahat ng dingding at sahig. Mabuti na lang at hindi iyo umabot sa kisame.

Nasagip ng tingin ko 'yong bedsheets niya also her pillow and blanket.

"What the hell" I said when I saw her bedsheets was stained with lipstick or some sort of cosmetics. May nakalagay rin na smiley face sa unan niya.

She's messing everything. She's messing her whole room.

"What the fvck are you doing?! Your father's gonna kill you!" Hindi ko mapigilang sigaw, nakayuko lang ito habang nakatingin pa rin sa sahig kaya napamura na lamang ako ng ilang beses.

She was in tears pero nangunguna pa rin 'yong galit ko.

Naaawa ako sa kanya pero kailangan akong magalit sa kanya. This is over.

"Hindi ko naman sinasadya eh. I'm sorry" alam kong umiiyak pa rin ito kaya napahilamos na lamang ako at seryoso itong tiningnan.

"Do you think this is appropriate?! Are you out of your damn mind?!" Sigaw ko sa kanya at nagsimulang iligpit 'yong mga cosmetics niya.

Nagiging katulong tuloy ang hitsura ko habang nagliligpit sa mga kalat nito.

"I'm s-sorry, I d-didn't mean it" anito pero hindi ko ito pinakinggan. She was still crying kaya seryoso akong tumingin sa kanya.

"Hindi mo na ako madadala diyan sa mga pa iyak-iyak mo. Hindi sa lahat ng panahon makukuha mo 'ko diyan sa paiyak-iyak mo. Matuto ka nga, nasa tamang pangisip ka naman eh, diba? Don't act like you are nine. Malaki ka na, alam mo na kong ano ang dapat mong gawin. You know what is right and wrong, so don't act like you don't"

"Don't act na kaya mong paluhurin lahat ng mga tao sa harapan mo, don't act like you know everything. You are dependent, you are always depending on your father, on your bodyguard, and from all the people around you. Don't try that on me" mariing saad ko rito at kaagad siyang iniwan pagkatapos kong ililigpit ang mga gamit nito.

Pumunta ako sa baba at tinawag lahat ng mga kasambahay nila.

"Bakit po, sir?"

"Go to you Young Lady's room and clean it. She's messing her room and also please change her beddings. She want the branded one. Clean it now" ani ko at kaagad an umupo sa sofa.

Mabilis naman silang tumango at iniwan ako sa rito sa baba. Hinilot ko ang aking sintido and I help myself to calm.

She's making me sick...

- - - -

Faris' POV

"Sky, I'am so sorry sa ginawa ko kahapon. Alam kong mali 'yong ginawa ko, I'm really sorry for making you angry. Pasensiya ka na talaga" saad ko habang nakatingin lang sa aking mga kamay.

Nahihiya ako sa pinagagawa ko kahapon, seguro dala lang iyon sa pagkakahalay ng buhay ko, nagsisisi talaga ako sa naggawa ko.

I'm crazy, I thought it would be fun, but it turns out into something unexpected... It's too much.

I'am a fraud, I'm a mess, I'am trash. Tama nga naman 'yong ibang tao, hindi dapat ako mabuhay sa mundong ito. Wala rin naman akong silbe.

"I'm sorry" mahinang saad ko rito. Hindi ito nagsasalita at tahimik lang na nakatingin sa pinapanuod nitong pilikula.

Alam kong naiinis pa rin ito sa aking maling naggawa kahapon, kaya nga ako nanghihingi ng paumanhin rito, dahil nagsisisi ako sa aking pagkakamaling naggawa.

"Sky, sorry"

"..."

"Sky, hindi ko naman 'yon sinasadya eh"

"..."

"Sky, Oo na. Mali ako, maling-mali ako, ang sama ko. Ako na ang pinakamasamang tao sa buong mundo, if you think I'm a fraud, okay tatanggapin ko iyon"

"Ako na ang pinakasinungaling sa lahat, ako na ang pinakabobong tao, ako na"

"Sorry, if I'am not perfect. I'am sorry kung hindi ako makakpasa sa standards ng mga taong gusto mo. I'am sorry kung mali akong lumabas sa mundong ito. I'am sorry kung hindi mo ako tanggap. I'am sorry, okay" ani ko saka tumahimik habang nakayuko.

"Kahit na isang milyon pa akong magsosorry sa 'yo, alam ko namang hindi mo pa rin ako mapapatawad. Okay, huwag na lang. I know it takes time yo forgive someone, lalo pa't malaki ang aking pagkakasala sa 'yo" dagdag ko pa saka bumuntong-hininga.

"I'm so sorry, too. I get angry at you too mu---"

"No!" Sigaw ko rito. "I mean, No.... Don't be sorry, kasalanan ko naman talaga eh. Tama lahat ng mga sinabi mo, I should have think what I'am doing. Tama ka, nakadipende lang ko. Tama ka sa lahat ng mga sinabi mo. I'm sorry I realized it lately. I'm sorry sa lahat ng mga ginawa ko. Kung nahihirapan ka na sa akin... Okay lang, you are free to go. I understand, it's really hard to deal with someone like me" bumuntong-hininga naman ako at tumingin rito, hindi ito nagsasalita habang nakatingin lang sa akin.

Bigla itong tumawa kaya napakurap ako.

Did he just laughed?...

"Bakit naman kita iiwan? Bakit naman ako mahihirapan sa 'yo? Bakit naman ako susuko sa 'yo? Tss, wala ang mga 'yan sa isipan ko" Tanong nito at bumunot ng hininga.

"I'm working for your father for almost a year. I never planned to give up on you, dahil lang sa mahirap ka pakisamahan. You are a kid. I want to stay with you. You need me and I need you" saad nito.

Pilit naman akong ngumiti kahit na gusto ko siyang paluin kakatawag niya sa akin ng kid.

"Stop calling me kid, okay?" Ani ko pero umiling naman ako rito.

"You are my kid" noong nakaraang araw sabi niya ako 'yong baby niya, ngayon naman ako 'yong kid niya? Tss, baliw nga naman talaga.

"Ano ka? Sugar daddy?" Tumawa naman ito at ginulo 'yong buhok ko kaya pinalo ko 'yong kamay niya.

"No, I can't be a Daddy if you won't be a Mommy" ayan nanaman 'yong korny niyang mga linyahan.

Pero it does make sense. Matatawa ka na lamang sa mga sasabihin nito but at the same time, you can feel the tingling sensation.

Nakamabutihan na pala kami ni Mareng Sky.

"Tss, ang korny mo" sagot at binelatan siya. Pero may parte sa akin na kinikilig at natatawa.

"Really?" Tinaasan niya ako ng kilay kaya naiisip ko na lang na bakla ito, but he can't be gay. He's... He's... Nevermind.

Baka nga, minsan may pagkabakla rin naman ito. Bakla nga ba si Mareng Sky? Ang hilig niya kasi sa barbie eh.

"Oo, napaka korny mo. Wala kang sense of humor" sagot ko at umayos ng upo.

Ngumiti naman ito at linapit ang mukha sa akin na at parang isang dangkal na lang ang namamagitan sa amin.

Napaatras ako naman ako at kinunutan siya ng noo.

Tumingin lang ako sa mukha nito ng sumilay ang matamis na ngiti sa labi nito.

"Baby, I have a good sense of loving you"

"W-what?" Litong tanong ko rito, mas lalo niya namang linapit ang mukha niya sa akin at tinapat ang bibig sa tenga ko

Then he whispered something into my ears that got me stunned for a while or a minute.

My jaw nearly dropped as I heard those simple five words that gives me a great impact.

"I love you, my baby"

Someone's POV

"Bakit wala akong balitang naririnig mula sa tatlong taong ipinadala ko?" Seryosong tanong ko sa aking mga kasamahan.

"S-sir"

Mabilis akong lumingon sa nagsasalita habang itinaas ang isang kamay.

"What? May sasabihin ka?"

"K-kasi po---"

Kumunot ang noo ko. "Spill it!" Sigaw ko rito, dahilan nang mabigla silang lahat.

"Sir, patay na po silang tatlo. Natagpuan po malapit sa baybayin 'yong sasakyan nila. Wala na po sila"

Napasigaw naman ako sa galit at marahan na binagsak ang aking kopita.

"Send someone else. 'Yong magaling, 'yong mahirap patayin, 'yong mabilis na makuha ang gusto ko. Kunin niyo na 'yong bata para matapos na natin ang lahat ng ito, I want it now!" Ma otoridad kong utos saka tumingin sa aking cellphone.

"Okay, sir. Maghahanap po kami ng magaling"

Napansin ko naman na mabilis na nagsigalawan ang lahat at 'yong iba ay lumabas ng aking opisina.

"Kayo!" Tawag ko doon sa isang grupo ng taong nag-uusap.

Dumapo ang mga tingin nioa sa akin saka tumigil sa pag-uusap.

"Yes, sir?"

"Ihanda niyo 'yong building. Isarado niyo lahat ng bintana. Let's get this done, as soon as possible"

"Sir, na demolish po 'yong building" napahigpit ang aking pagkahawak ng aking kopita saka ito kinunutan ng noo.

Bakit naman 'yon madidimolish?

"Ano ang ibig mong sabihin?" Seryosong tanong ko rito.

"Binili na po 'yong lupang ginawang tambayan namin at papalitan raw po 'yon ng isang motel. Kailangan po natin maghanap ng ibang building" sagot nito.

Napabuga ako ng hangin saka tumingin sa mga papeles na nakalapag sa harapan ko.

Kinuha ko 'yong isa roon at tsaka tinapon ito sa harapan ng lalaki.

"Ano po 'to, sir?" Tanong nito.

"Maghanap kayo diyan. I want it now. Bilisan niyo na" tumango ang mga ito saka linapag sa kanilang mesa ang papeles.

Malapit na talaga...