Chapter 31

I blink once, twice, thrice. I thought I heard it wrong but when he speaks, my heart starting to beating so fast.

"I like you Chloe, I really do." He looked at me with sparks in his eyes and even hold my hand.

I bit my lower lip, trying to process what he said or what he confessed. I.. um.. I really didn't know what to react so instead of choose to talk. I choose to silent and staring at him with shocked on my face.

Narinig ko ang mahinang tawa nya nang malamang hindi man lang ako gumalaw sa pwesto ko at nakatingin lamang sa kanya.

"Uh.." I'm speechless. Am I dreaming?

"It's my confession Chloe, and it's normal to be shocked but please don't make me regret it." Sumeryoso na ang mukha nya nang tignan ako habang naka upo pa rin sya at nakatayo ako sa harap nya.

Regret?

Anong ibig nyang sabihin? I looked at him with my brows furrowed. Sometimes, I really don't understand him and still can't believe he confessed me with 'straight-forward' words.

"You can take your time to process my confession." He simply said and kissed my forehead before leaving.

Napapikit ako at napabuntong hininga habang pinoproseso ang sinabi nya. Napaka out of nowhere naman kung ganoon. Dahil ba pinagluto ko sya at binisita sa unit nya kaya sya nagkagusto sakin?

Ang bilis naman yata kung ganoon? Napailing na lamang ako sa isip ko at pinaplano nang umalis. Hindi ako handa para rito at iniisip kung bakit ako pa ang nagustuhan nya at bakit hindi na lang ang iba.

Natanaw ko sya sa may veranda kaya lumabas ako doon at tinabihan sya. Naramdaman ko na tinignan nya ako pero hindi ko sya pinansin at nagsalita.

"Bakit ako?" Iyon ang unang pumasok sa isip ko kaya iyon ang naitanong ko.

Kumunot ang noo nya sa tanong ko. "What do you mean?"

Nagtatakang tanong nya.

"Baka naman overwhelmed ka lang?" Panghuhula ko pa, dahilan kung bakit mas lumalim ang kunot ng noo nya.

"Ganito kasi 'yon. Diba wala pa naman tayong isang taon na magkakilala? Kaya parang napaka imposible nang sinasabi mo na may gusto ka sa'kin. Kasi naman, bihira lang tayo mag kasama tapos once in a blue moon lang kumbaga tayo magkita, kundi para sa mission, sa-"

Nagulat na lang ako bigla nang magwala sya sa tabi ko at sinipa ang lamesa at upuan na nandoon dahilan upang pigilan ko sya.

"Lucas-"

"Get out of my unit! Stop saying nonsense chloe!" He shouted.

Napasinghap ako nang muntikan na akong tamaan nang mga bubog dahil sa basag na baso. Mas nagulat ako nang simulan nya akong hilahin palabas habang mahigpit ang pagkakahawak nya sa braso ko.

I wanted to cry in pain but I choose to silent. I really can't believe what I saw in his eyes. Full of rage, and fear..

"You're always hurting me Chloe, Just go." Tinanggal nya ang pagkakahawak sa braso ko nang buksan nya ang pinto para palabasin ako. Nakita ko pa na pinipigilan nyang ilabas ang emosyon nya at umiwas ng tingin sa akin.

"I'm sorry-"

"Just go." Hindi ako nagsalita at tumango na lang. He was pleased and wanted to go out of his unit.

When I stepped outside, he immediately closed the door softly. My eyes started to tearing up, I really don't know what to do. Umupo ako sa tapat ng pinto nya nang maproseso ang pag amin nya.

He confessed with sincerity. But I questioned his feelings for me.

Maybe, I was rude. Napangiti ako sa sarili ko nang maiyak sa iniisip. Maybe, they're right. I am born to fight, not to be loved. When I got rejected, I am scared to love again, love with no ending pain. Love, with sacrifices and Love, with full of support and happiness.

*****

"I told you he has a feelings for you. Medyo matagal ko nang nahahalata noon pero wala ako sa posisyon na magsabi kaya hinintay ko na lang yung timing nya na umamin sa'yo." Daldal ni Krisha nang mag text ako sa kanya dahil kina kailangan ko nang makaka-usap.

Magsasalita na sana ako nang maalala ko ang salitang 'numb' mula sa bibig ni Lucas noon.

"What numb means?" Tanong ko sa kanya na ikinagulat naman nito habang umiinom ng Zagu.

"Ikaw yung taong 'manhid'." Pag-irap nya sa'kin.

Numb? Manhid? Napatingin ako kay Krisha na prenteng naka upo at kumakain ng Chips.

Bakit parang hindi ko yata matanggap na may tumawag sa akin ng ganoon. Napaka imposible pa rin para sa akin iyon.

"Wag mo akong tignan nang ganyan, at alam mo, walang imposible sa lahat lalo na kapag nahulog yung tao sayo." Sabi nya at hinarap ako. "Mahirap basahin ang pinsan ko, pero kapag nakatanggap ka nang pag-amin sa kanya, for sure na seryoso yan sa nararamdaman nya para sa'yo. Kung hindi edi sana hindi na nya kailangan pag aksayahin ang oras para lang makasama ka kahit panandalian."

"Hindi ko pa rin matanggap-"

"-Kaya hindi mo matanggap kasi natatakot ka ulit buksan yung puso mo para sa iba. Alam ko na may trauma ka, lalo na at sa kaibigan pa natin. Pero Chloe, hindi mo pwedeng takasan lang ng takasan ang nakaraan at ang trauma na idinala sa'yo nang tao. Walang mangyayari kung palagi kang iiyak sa isang tabi, matapos ay tatanungin mo ang sariki mo kung worth it kaba mahalin para piliin ka ng tao na iyon.

Don't always blame yourself, nangyari na ang nangyari at tapos na 'yon. Wala tayong magagawa kung iba ang pagtingin nya sa'yo. Always choose a present. Not a past. Dahil kung pa tuloy ka lang na lumilingon sa nakaraan ay hindi ka uusad. It's not your fault after all. And all you need to do is accept your past and talk to our friend."

I... am not always ready when it comes to love. I don't want to take another risk just to find my another happiness from the person I know. But maybe..

I can take some time to think of it. I'm scared, but now, I must choose the right way without making regret. I might still broken inside, but maybe.. I can fixed myself with love one another.