Vol.2-437 เขตหวงห้ามของสกุลซาง_

บทที่ 437 เขตหวงห้ามของสกุลซาง

ช่วงบ่าย ฝนตกที่เขาหมิงซาน

ฝนตกไม่หนัก และกินเวลาไม่นาน ไม่ถึงครึ่งชั่วยามท้องฟ้าก็กลับมาแจ่มใส

หลังฝนตก เขาหมิงซานก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายของดินโคลน ต้นหญ้าเขียวชอุ่มมีชีวิตชีวา

อวี๋หวั่นอุ้มหลานชายตัวน้อยซึ่งกินอิ่มออกมาอาบแดด เสี่ยวเป่าวิ่งเตาะแตะเข้ามาจูงมือของอวี๋หวั่น พร้อมกับชี้

นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า “ท่านแม่ นั่นคืออะไรหรือขอรับ”

อวี๋หวั่นมองตามไป ใบหน้าของเธอประดับด้วยรอยยิ้ม “นั่นคือสายรุ้ง”

“สวยจังเลย” เสี่ยวเป่าเอียงคอมอง

“สวยเหมือนท่านแม่เลย!” เอ้อร์เป่าเดินเตาะแตะเข้ามา

อวี๋หวั่นรู้สึกขบขันกับคำพูดของเด็กๆ เธอหัวเราะจนตัวโยน

เสี่ยวเป่าซึ่งฝีปากไม่อาจสู้พี่ชายได้ จึงถลึงตาใส่พี่ชาย และเดินไปหาต้าเป่า

“ข้าไปด้วย!” เอ้อร์เป่าวิ่งเตาะแตะตามไป

อวี๋หวั่นมองตามลูกๆ ที่วิ่งไปไกล จากนั้นจึงมองยังหลานชายหน้าตาน่ารัก “รอเจ้าโตขึ้น ก็จะได้ไปวิ่งเล่นกับพี่ๆ เหมือนกัน”

หลานชายตัวน้อยเป่าน้ำลายเป็นฟอง

แม่นมเดินมา แล้วบอกกับอวี๋หวั่นว่า “ฮูหยิน ข้าเองเจ้าค่ะ คุณชายน้อยจะหลับแล้ว”