Vol.2-262 ซิวหลัวแห่งเผ่าปีศาจ

บทที่ 262 ซิวหลัวแห่งเผ่าปีศาจ

อวี๋หวั่นและคนอื่นๆ ขึ้นรถม้ามุ่งหน้ากลับจวนอย่างรวดเร็ว

ทว่าหนานกงหลีและราชครูซึ่งอยู่ในสำนักราชครูยังไม่รู้ว่ามีเรื่องไม่คาดฝันเช่นนี้เกิดขึ้น

ถึงตาราชครูเดินหมาก แต่เขากลับจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

หนานกงหลีเข้าใจว่าเขากำลังกังวลเรื่องอะไร แต่ยังคงยิ้มน้อยๆ พลางกล่าวว่า “ราชครูกังวลเรื่องใดหรือ”

“ไม่มีอะไร” ราชครูหลุดจากภวังค์ หยิบหมากมาวาง

หนานกงหลีชี้ไปยังที่ว่างด้านข้าง “หากเมื่อครู่ราชครูวางตรงนี้ หมากตานี้ข้าก็คงแพ้ไปแล้ว แต่ท่านพลาดไป ราชครูย่อมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ราชครูยอมให้ข้า หรือว่าแท้จริงแล้วไม่อยากเดินหมากกับข้ากันแน่?”

“องค์ชายคิดมากไปแล้ว” ราชครูตอบ

องค์ชายน้อยกลับมิได้รีบร้อนเดินหมากจนราชครูหมดหนทางรอด เขาวางหมากลงบนตำแหน่งที่ไม่เกี่ยวข้อง แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ราชครูกำลังนึกถึงเจ้าโจรนั่นอยู่หรือ?”

ราชครูไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ “ข้าคิดไม่ออกว่าเขาเป็นใคร มาทำอะไรที่สำนักราชครู”

หนานกงหลีแค่นเสียง ‘หึ’ แล้วบอกว่า “หากไม่ได้มาสืบข้อมูลก็ขโมยของ ราชครูมีของอะไรหายไปหรือไม่?”

ราชครูส่ายหน้า “ตอนนี้ยังไม่กระจ่าง”