16. Feelings

Lucy Gabriela Celeste

**

NAGISING ako sa sinag ng araw na tumambad sa mukha ko. Hindi ko na alintana na naka-bukas pala yung kurtina sa bintana.

Sandaling napaisip ako, hindi kaya diyan dumaan yung weak na Von na 'yon kagabi para maka-pasok dito sa loob?

Nilingon ko ang bintana pero sarado naman 'yon.

Huminga ako ng malalim. Ipinikit ko ang mga mata ko ng inikot ko ang katawan ko paharap sa kisame.

Hindi pa rin maalis sa isip ko yung sinabi niya kagabi. Lalo nang bigla na namang pumasok 'yon ngayon sa isip ko.

Ugh! Bakit hindi ko pa siya sinaksak habang sinasabi niya yung mga bagay na 'yon? Urgh!!

Pero sandali, naalala ko rin sila Blade, Nick, Lewis at James.

Nasaan na kaya sila ngayon? Ano na kaya yung ginawa sa kanila nung Von na 'yon?

Bumalikwas ako sa pagkaka-higa ko. I made a think for a moment kung tutuloy pa ba ako ngayon sa trabahong pinasok ko sa Max Sullivan na 'yon, na siyang gumugulo sa akin ngayon kung itutuloy ko pa ba ang plano ko doon o hindi na.

I know. Alam ko na malalaman 'to ng Von na 'yon kapag tinakasan ko siya. At mapa-palagay lang ako kung nandito ang mga grupo at kasama ko. Kahit papano kung sakaling ngayon, pwede ko nang gawin ang pakay ko.

Urgh!! Napakuyom ako ng mga kamao ko. I bite my lower lip while closing my eyes for a moment, making my self calm about those things na gumugulo sa isip ko.

Pagdaka'y, binuksan ko ang mga mata ko at inayos ko ang sarili ko.

Tumayo ako ng mapag-desisyunan ko ang bagay na pumasok sa isip ko.

Kailangan kong hanapin ang grupo, pati si Lewis.

I know. Nararamdaman kong hindi madali 'to lalo na't naalala ko na may natitira pa akong walong araw sa misyon ko sa Max na 'yon. At sa loob ng araw na 'yon ay dapat mahanap ko na kaagad ang grupo. Handa ako sa anumang mangyari, ang mahalaga ay mahanap ko sila at kapag nangyari 'yon, kailangang makalayo kaagad kami.

Yes, I know sumagi na 'tong bagay na ito sa isip ko noon pa pero hindi ko tinuloy. Ayokong mabulilyaso at ayokong padalos-dalos.

Madali na akong kumilos. Pumunta ako sa cr para maligo, pagkatapos ay nagbihis ako. Kasunod ay inayos ko na ang mga gamit na kakailanganin ko.

Yes. May baril ako na itinago sa bag ko na isang uri ng ballpen. Kaya buti nalang at hindi na kinuha sa'kin ng weak na 'yon yung bag ko. Pero yung cellphone ko, tinira pa ng weak ng 'yon na siyang koneksyon ko sa grupo. I deep exhaled.

Nang maayos na ang lahat, kagyat na akong humakbang papunta sa pintuan.

Bago pa ako makalabas, sandali'y napatigil ako ng bumungad sa'kin yung taong alam kong pipigil sa'kin.

"Justina.." malamlam na sabi niya. Tanaw ko sa kanyang mga mata na nagungusap ito sa'kin.

Ugh! Bakit ngayon pa?! Lintik! Bwisit!

"O-oh, anong ginagawa mo dito?" sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko at magkunwari na okay lang ang lahat.

Ghad! Mukhang masisira pa ang plano ko dahil sa lalaking 'to! Urgh!

"Can we talk for a moment?" suddenly napadapo ang tingin niya sa mga dala kong bag na ngayon ay bitbit ko kaya napa-tingin rin ako doon sandali. Nahiwatigan ko naman kung ano nang sasabihin niya ng bumalik na ang tingin niya sa'kin.

"Justina..are you going to get far away from me just because of what happened las--"

Hindi ko na siya pinatapos dahil alam kong hahaba lang ang kaartehan ng lalaking 'to. Ugh! Kailangan kong lusutan 'tong lalaking 'to.

Saka sandali nga, bakit ba maka-react siya ng ganyan feeling niya matagal ba kaming mag-kakilala? Oh, Ghad. He's so really a casanova Lucy!

"Hindi Max. Hindi--" Hindi ko na rin natapos ang sasabihin ko ng bigla niya akong niyakap.

I bite my lower lip ng yakapin niya ako. I tried to hugged him back and for a moment I rolled my eyes.

Bakit hindi ko na lang kaya siya saksakin para wala na akong Max na poproblemahin?

"I'm sorry. I'm just carried away.." sabi niya sabay napa-tawa pa siya ng marahan ng kumalas na kami sa pagka-kayakap.

"Ah, oo nga pala. Ano ba 'yong pag-uusapan natin?" pag-bubukas ko ng usapan.

Humalukipkip muna siya sandali. Pero bago pa siya magsalita, inunahan ko muna na siya.

"Pumasok ka muna sa loob Max.." pag-anyaya ko sa kanya.

Damn! I really don't want this hell thing pero for the sake of my group, kailangan kong gawin. I deep sighed.

Tumango naman siya sa sinabi ko. Inilapag ko muna ang mga gamit ko sa tabi bago ko siya sinamahan pumasok sa loob. Pero bago 'yon, di ko pa naisasara ang pinto ng sandaling napansin ko na may taong nakasandal don sa pader malapit sa tinatayuan ko.

And suddenly, naaninagan ko na si Von 'yon kahit na nakasuot siya ng cap ng napansin ko ring napa-dapo ang tingin niya sakin habang nakahalukipkip siyang naka-tayo doon.

Hindi ko mawari ang ekspresyon ng kanyang mukha. Napataas naman ako ng kilay.

Ano kayang ginagawa niya dito? Akala ba niya tatatakasan ko na siya? Tsk.

Pero sandali, bago pa siya maka-alis, bigla namang may pumasok sa isip ko na gawin iyon.

"Love. Papunta na ako.." malakas kong sabi na kunwari'y tumingin ako sa loob saka ko binalik ang tingin ko sa kanya.

Alam kong dinig ng Von na 'yon dahil ilang distance lang naman dito sa kinatatayuan ko.

I don't care kung mag-mukhang tanga ako pero sa tingin ko, alam kong kakagat siya sa pain ko.

Yes. I just made a think if why if I make Von jealous? I grinned. Yes. Tutal I'll try to make Max fall on me, then I'm doing it also don sa weak na 'yon. Then I grinned again.

Pagdaka'y naka-ngisi kong sinara ang pinto. Saka ko tinungo ang kusina kung nasaan si Max na nakatayo at may kausap doon sa cp niya habang naka-talikod sa'kin.

I made a cough kaya napa-baling naman kagad ang tingin niya sa'kin. Pagdaka'y binaba na niya ang cp na hawak niya at sabay sinuksok iyon sa bulsa niya.

"I'm sorry, naistorbo ata kita sa kausap mo.." malumanay kong sabi.

He threw up his hand and he chuckled. "No its okay." sabay napa-halukipkip siya.

"Siya nga pala. Ano pala sasabihin mo?" I don't really want this moment. Kung pwede ko lang mag-teleport kagad, baka nahanap ko na ang grupo. Ugh!

"Justina. Hindi ko na patatagalin. I just want to say sorry about what I've did to you last night. It's not really my--"

Sa isip isip ko inirolyo ko na ang mga mata ko sa harap niya sabay pinag-sasaksak siya ngayon dahil sa nakakainis niyang kaartehan at walang kwentang mga pinagsasabi niya.

Hays. You should calm yourself from that bastard casanova, Lucy.

But instead, I cut him what he will say ng kagyat ko siyang niyakap.

"Its okay. I understand. Alam kong hindi mo naman sinasadya." but deep inside, halos pinapatay ko na siya ngayon sa isip ko habang masaya kong ginagawa 'yon sa kanya.

Sabay kumalas ako habang nakapulupot parin ang mga kamay ko sa kanyang katawan at nakatingin sa kanya ng may ngiti sa labi.

I noticed na nagtaka siya sa ginawa ko. But still, I didn't stop doing it.

"Justina...why makes you suddenly change your decision? I expect that you'll curse me say any hurtful words to me because o--"

"No. It's okay. Huwag mo nang isipin 'yon. The important is, we're okay with each other.." then I hugged him again.

Pwede bang matigil na 'to? But how can I stop this itong nakakarinding momento na 'to kung sinasabayan ko pa?

"Justina. About what we've talked also last night.."

"Yes, Max. I really do agree.." nakayakap pa rin ako sa kanya ng sambitin ko iyon.

"Are you saying that you're well agreed to what we've been talked about this past days?"

"Oo. Max..." I stopped embracing him. Tinignan ko siyang mabuti sa kanyang mga mata ng may pekeng ngiti sa'king labi.

"Sang ayon na ako sa gusto mong mangyari. Huwag mo nang isipin yung mga sinabi ko sa'yo noon na nakasakit sayo.." I lowered my head para maramdaman niyang kunwaring concern ako sa mga nangyayari.

"I-i just challenge you dahil natatakot ako na masaktan. And to think na I'm not a girl that deserves to be loved by you. Dahil kung titignan ko yung estado nating dalawa, you're too high to reach. And now that I realized and feel na totoo lahat ng sinabi mo sa'kin--if what you feel for me. Kaya nga naisip ko na dalhin yung mga bag na nakita mo kanina para puntahan ka sa inyo.." suddenly, I felt something weird inside of me ng dumapo ang kanyang kamay sa'king baba at dahan-dahan niyang inangat iyon.

Something makes me electrified when our eyes met. And it was never like before when we meet.

But instead, I tried myself calm dahil parang nagko-kombulstiyon na ewan.

Urgh! Huwag mong sabihing bumibigay kana Lucy?! Urgh! No!! The hell! Hindi mangyayari!

"I'm really speechless about what you've been said. I can't explain what I felt right now Justina. It's beyond of happiness when I heard those words on you.." he said in a cheerful face, then we both embraced each other again.

Ghad! But deep inside, about what we're doing--hugging him right now, hindi ko mapakiwari yung nararamdaman ko. It's just that, its soothing all my nerves.

No. no Lucy, it was all fake. Yes. it's the hell fake! He's just deceiving you! Pinaglalaruan ka lang niya. I mumbled to myself.