ตอนที่22.

"แยกกันออกไป"หลงจือหยางตะโกนเสียงดัง ก่อนจะพุ่งทะยานตัวออกไปทิศทางเดียวกับเยว่ชิง พริบตาเดียวก้อนน้ำแข็งขนาดเท่าภูเขาลูกหนึ่งที่ลอยอยู่บนฟ้าถล่มลงมาเบื้องล่างทันที

ตู้มมมม!!! เศษน้ำแข็งแตกกระจายเป็นวงกว้าง เยว่ชิงกระโดดไปตามกิ่งไม้ตวัดเล็บฆ่าเหยื่อเป็นช่วงเวลาเดียวที่หลงจือหยางเหยียบบนดาบลอยเข้ามาใกล้ ตวัดดาบฟันกลางลำตัวขององครักษ์เอลฟ์ เสียงคำรามกรีดร้องจนหิมะที่เคยอยู่บนพื้นฟุ้งกระจายบดบังวิสัยทัศน์

บอสเอลฟ์เลือกจะโจมตีหลงจือหยางเป็นคนแรก เยว่ชิงตวัดปลายหางโอบรอบเอวอีกฝ่ายก่อนจะกระโจนหลบอย่างรวดเร็ว จิวอิงวิ่งเข้ามาเสริม ปลากลืนวิญญาณสีขาวลอยข้างลำตัวกระโดดเข้ามาขวางอย่างรวดเร็ว

ตึง!!! เอลฟ์หนุ่มชนเข้ากับเกาะป้องกันของจิวอิง ดวงตาสีฟ้าสวยกลายเป็นสีแดงกล่ำ ไม่นานหิมะที่ลอยกระจายกลับเข้ามาควบแน่นกลายเป็นหอกหลายพันเล่มกระจายขึ้นด้านบน ก่อนจะพุ่งตรงมาที่พวกเขา

"มนุษย์ พวกแกต้องตาย"เอลฟ์คำรามลั่น ทหารเอลฟ์หลายร้อยตนวิ่งตรงมา เยว่ชิงขมวดคิ้วปลายหางวางคนรักลง ร่างกายขยายใหญ่โตสูงเก้าเมตร หางทั้งเก้าพุ่งจู่โจมกวาดทหารเอลฟ์อย่างรวดเร็ว

"วู้วววว!"เยว่ชิงเงยหน้าอ้าปากส่งเสียงคำราม ก่อนจะมีเสียงจากหลากหลายฝั่งคำรามตอบ เสียงของสัตว์อสูรหลายสิบตัวตะโกนโต้ตอบเสียงดังกังวาน

"พี่จัดการกับบอสเอง เยว่ชิงไปจัดการตัวอื่นๆเถอะ"เยว่ชิงหันหน้าไปมองคนรักอย่างไม่เข้าใจ เห็นๆอยู่ว่าจิตวิญญาณหมื่นดาบของหลงจือหยางเทียบเท่ากับพลังธนูอีกฝ่าย แถมพื้นที่ตรงนี้ทางฝั่งเอลฟ์ได้เปรียบกว่ามาก แต่สุดท้ายเยว่ชิงก็พยักหน้าแล้วหันไปอีกฝั่ง

สายตาที่มุ่งมั่นของหลงจือหยางทำให้เยว่ชิงถอย ในขณะที่หลงจือหยางรู้ดีว่าเขากับเอลฟ์ตรงหน้ามีความเท่าเทียมกันในเรื่องพลัง แต่เขาก็ไม่กลัวหลงจือหยางตวัดดาบชี้หน้าเอลฟ์หนุ่มทันที

"ประลองหนึ่งต่อหนึ่ง ผู้แพ้ต้องตาย"ดาบอื่นๆของหลงจือหยางรวมเป็นดาบเล่มเดียว

"คิคิคิ กล้าท้าทาย ข้าก็กล้ายอมรับแล้วอย่าเสียใจที่เลือก"เอลฟ์หนุ่มดีดนิ้วหนึ่งครั้งปรากฏโดมน้ำแข็งขึ้นครอบคลุมระหว่างมันและหลงจือหยางเอาไว้

"พี่ต้องปลอดภัย"เยว่ชิงได้แต่ปลอบใจตัวเองและเชื่อมั่นในตัวหลงจือหยาง ว่าบุรุษผู้นี้ย่อมไม่แพ้เจ้าเอลฟ์นั่นแน่

ภายในโดมน้ำแข็ง

หลงจือหยางพุ่งทะยานเข้าใกล้ก่อนจะตวัดดาบไปแนวลำคอของอีกฝ่าย เสียงปะทะกันระหว่างดาบและธนูดังขึ้น ต่างฝ่ายต่างถอยคนละหลายก้าว เอลฟ์หนุ่มดึงสายธนูก่อนจะปล่อยธนูออกมาหลายร้อยดอก

เคร้ง! หลงจือหยางตวัดดาบปัดป้อง ก่อนจะพุ่งทะยานไปด้านหน้า

ตึง!!!ฝ่าเท้าขนาดใหญ่กระทืบเอลฟ์นับร้อยที่พยายามใช้ธนูโจมตี เยว่ชิงจิ๊ปากอย่างรำคาญเมื่อลูกธนูทิ่มขนสีขาวสะอาดของเขาโชคดีที่หนังหนาไม่งั้นคงทะลุจนพรุน

ตึง ตึง ตึง หางของจิ้งจอกกระหน่ำฟาดรัวๆจนในที่สุดเอลฟ์ทั้งหมดก็ตายลง จากนั้นเยว่ชิงก็หมุนตัวไปยังโดมน้ำแข็ง ด้านนอกยังพอมองเห็นข้างในได้รางๆ คนรักของเขามีรอยที่ข้างแก้มจนเลือดไหล

"อ๊ะงื้อ"เยว่ชิงร้องครางอย่างขัดใจ คนรักของเขามีรอยแผล แถมเลือดไหลด้วย เจ้าตัวได้แต่ยกเท้าปิดดวงตาแล้วเปิดออกเป็นระยะ

[โฮสต์ทำถูกแล้วที่ยืนรอเฉยๆตราบใดที่หลงจือหยางไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต] ระบบเอ่ยปลอบในฐานะผู้มีชีวิตอยู่มาอย่างยาวนาน เขาสามารถบอกได้ว่าที่หลงจือหยางตัดสินใจดวลหนึ่งต่อหนึ่ง คือลดการระวังว่าบอสเอลฟ์จะโจมตีเยว่ชิง ถึงจะเก่งขนาดไหนก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บ

"แต่หลงจือหยางเจ็บ"จิ้งจอกน้อยก้มหน้าร่างนี้เหลืออีกแค่นาทีกว่าๆเท่านั้น หากครบห้านาทีเยว่ชิงก็จะเหลือสองหางตามเดิม

[โฮสต์ถ้าคุณเจอคู่ต่อสู่ที่เท่าเทียมกับตัวเอง แล้วมั่นใจว่าคนรักของคุณต้องบาดเจ็บจากสงครามแน่ๆ โฮสต์คุณจะดวลหนึ่งต่อหนึ่งหรือดึงคนรักไปเจ็บด้วย]

"งั้นพี่หยางก็รู้แต่แรกว่าจะเจ็บตัว"เยว่ชิงว่าด้วยน้ำเสียงหงอยๆหูลู่แนบลง

[อย่าดูถูกสัญชาตญาณของอีกฝ่าย หลงจือหยางมองออกว่าการใช้ร่างนี้ของโฮสต์ต้องมีเงื่อนไข เขาถึงไม่ให้โอสต์เข้าร่วมแล้วเลือกดวลหนึ่งต่อหนึ่งกับอีกฝ่าย]

"อั๊ก"หลงจือหยางกระอักเลือดเมื่อคันธนูทิ่มเข้าที่หน้าท้อง ฝ่ามือหนาของหลงจือหยางจับคันธนูอีกฝ่ายไว้แล้วตวัดดาบตัดลำคออย่างรวดเร็ว ก่อนจะถอนหายใจทิ้ง ถ้าไม่เอาตัวเข้าแลกจิตวิญญาณคงอ่อนแรงและสุดท้ายก็พ่ายแพ้ ถ้าเป็นแบบนั้นเจ้าตัวน้อยคงร้องไห้แน่นอน

คลึก คลืน..... โดมน้ำแข็งค่อยๆร่วงลงมา เอลฟ์ตัวอื่นๆที่ต่อสู้พัวพันก็สลายหายไป ตามด้วยเสียงเก่าแก่ดังขึ้น

{ เคลียร์ดันเจี้ยนเอลฟ์น้ำแข็งระดับA สินสงครามจะคำนวณจากผลงาน }

{บอสเอลฟ์ถูกสังหาร ท่านได้รับดาบน้ำแข็งระดับA ธนูน้ำแข็งระดับA ลูกแก้วน้ำแข็งระดับA}

{สินสงครามที่ได้รับ ไอเทมระดับDแบบสุ่มหนึ่งชิ้นต่อคน หินวิญญาณคนละหนึ่งพัน}

"พี่ครับ"เยว่ชิงกลับคืนร่างมนุษย์วิ่งตรงไปรับคนรักของตัวเอง ฝ่ามือน้อยๆจับใบหน้าหลงจือหยาง ดวงตาคู่สวยเอ่ยคลอไปด้วยหยาดน้ำ หลงจือหยางคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ยื่นฝ่ามือเกลี่ยน้ำตาให้อย่างเบามือ

"อย่าร้อง พี่ไม่เป็นอะไร"ใบหน้าหล่อซีดลงอย่างชัดเจน เยว่ชิงกอดอีกฝ่ายแล้วฝังหน้าลงที่หน้าอก หลงจือหยางกัดริมฝีปากก่อนจะแนบใบหน้าลงบนหัวไหล่อีกฝ่าย ริมฝีปากเคลื่อนเข้าหาลำคอขาวแล้วกดจูบเบาๆ

"เด็กดี อย่าร้อง"น้ำอุ่นๆสัมผัสที่หน้าอกผ่านเนื้อผ้า หลงจือหยางยกมือลูบศีรษะคนน้อง คนอื่นๆวิ่งเข้ามาก่อนจะหยุดนิ่งมองเหตุการณ์ตรงหน้า เสวียนอวี้เป็นคนแรกที่ก้าวมาถึงหลงจือหยางก่อนจะจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด

"เจ็บจะตายยังจะมาอี๋อ๋อกันอีก สตรีคนไหนมีพลังเยียวยาหรือรักษาบ้างไหมครับ"ก่อนจะมีหญิงสาวคนหนึ่งยกมือขึ้น หลงจือหยางค่อยๆถอนตัวออกจากเยว่ชิงแล้วก้มมองหน้าท้องตัวเองที่เลือดค่อยๆหยุดไหล แผลบนหน้าค่อยๆหายไป

"คิดยังไง"เสวียนอวี้เอ่ยถามถึงสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า หลงจือหยางเห็นด้วย สตรีบางคนมีประโยชน์และเหมาะกับพวกเขา แล้วถ้าหากเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก เยว่ชิงจะได้เบาใจ

"เห็นด้วย ประกาศรับสตรีที่มีความสามารถด้านการรักษา ตรวจสอบเบื้องหลังของแต่ละคนด้วย"หลงจือหยางยกมือปัดบอกเสวียนอวี้ ก่อนจะดึงเยว่ชิงตาแดงจมูกแดงเข้ามาฝังในอกอีกรอบ เจ้าตัวน้อยไม่อิดออดกอดรัดเอวสอบแล้วงอแงเบาๆ

"แล้ว พวกเรา"โอลิเวียชี้เข้าหาตัวเอง เพราะรู้ดีว่าจิตวิญญาณตัวเองไม่ใช่สายรักษา

"กิลด์หมื่นดาบขอประชุมก่อนครับ ไม่ต้องห่วงฝีมือที่แสดงออกมา คนของผมน่าจะได้เห็นแล้วละครับ"หลงจือหยางพูด ก่อนจะเดินนำคนอื่นๆออกจากดันเจี้ยน

"พยายามรวบรวมไอเทมประเภทรักษาได้น่าจะดีที่สุด"หลงจือหยางคิ้วขมวดก่อนจะหันไปหาเสวียนอวี้แล้วบอกจุดประสงค์

เสวียนอวี้มองหลงจือหยางแล้วปลายตามองเยว่ชิงก่อนจะพยักหน้า ไม่อยากบาดเจ็บจนเด็กน้อยร้องไห้แต่ก็ไม่อยากใกล้ชิดสตรีจนเด็กน้อยลำบากใจ หายใจเข้าหายใจออกก็มีแต่จิ้งจอกน้อยจริงๆ

"อืม จะบอกคนอื่นๆให้แล้วกัน"

"ออกมาแล้ว"

"พวกเขาออกมาแล้ว"

นักข่าวกรูกันเข้าไปอย่างรวดเร็ว โชคดีที่คนในกิลด์หมื่นดาบหลายคนมารอรับคนอื่นๆจึงช่วยเป็นกำแพงมนุษย์

"ท่านหลงจือหยางครับ บอกถึงสถานการณ์ด้านในหน่อยครับ"

"ท่านหลงจือหยางคะ การร่วมมือครั้งแรกดีไหมคะ ตอนนี้ทางร้อยสามเสาหลักประกาศเอกฉันท์การร่วมมือแล้วนะคะ"

"ท่านหลงจือหยางบอกความรู้สึกได้ไหมคะ"

"มาครับๆมาสัมภาษณ์ผมดีกว่า หลงจือหยางปะทะบอสแบบหนึ่งต่อหนึ่งนะครับ ให้บอสผมไปพักดีกว่า"เสวียนอวี้รับหน้าให้อย่างดี หลงจือหยางพยักหน้าก่อนจะพาเยว่ชิงเดินไปที่รถ

"ดูท่าจะรีบไม่น้อย"หลงจือหยางหัวเสียนิดๆที่ทางร้อยสามเสาหลักไม่รอผลรายงานจากทางเขาแต่กลับลงมติกันเรียบร้อย ถ้าเยว่ชิงไม่ร้องไห้ตอนเขาบาดเจ็บและดีใจตอนเลือดหยุดไหล เขาคงมองว่าสตรีมีไปก็อาจจะนำปัญหามาให้

เพราะเยว่ชิง เขาจะยอมรับสตรีพวกนั้นเข้ามาแล้วกัน เมื่อไหร่ก็ตามมีไอเทมประเภทรักษา หลงจือหยางอาจจะไม่ร่วมกลุ่มกับสตรีอีก ส่วนสตรีคนอื่นๆที่เข้าร่วมกิลด์ก็เข้าร่วมทีมอื่นๆในกิลด์แทน

"เด็กดีมองหน้าพี่หน่อยครับ บอกพี่สิว่าเป็นอะไร"หลงจือหยางใจไม่ดีเมื่อเด็กน้อยก้มมองแต่มือตัวเองไม่พูดไม่จา

"ผมกลัว พี่มีเลือด"เยว่ชิงเงยหน้ามองอีกฝ่ายแล้วเบะปาก หลงจือหยางก้มลงไปจูบริมฝีปากเบาๆ

"ชู่ว ไม่ร้องนะครับ กลับบ้านไปอาบน้ำนอนกันดีกว่า"เยว่ชิงพยักหน้า ยกมือปิดแก้มร้อนๆของตัวเอง หลงจือหยางคลี่ยิ้มเมื่อเด็กน้อยไม่เศร้าอีกต่อไป เจ้าตัวหมุนพวงมาลัยพารถแล่นไปที่คอนโด

คนทั้งคู่แยกย้ายกันไปอาบน้ำคนละห้อง หลงจือหยางยืนสงบใต้สายน้ำ ในหัวฉายภาพเด็กน้อยร้องไห้ซ้ำๆก่อนที่ฝ่ามือจะทุบผนังเสียงดัง ไม่ว่ายังไงเขาจ้องแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น มากพอที่จะสร้างแต่รอยยิ้มให้กับเยว่ชิง

"ต่อไปก็ตระกูลหลง ไม่ว่าสิ่งไหนหรือใครก็ตาม ไม่มีสิทธิ์ทำเด็กน้อยร้องไห้"

เยว่ชิงนั่งถอนหายใจทิ้งกวักน้ำเล่นไปพรางๆศีรษะทุยพาดไปกับขอบอ่าง

"ทำยังไงถึงจะเก่งขึ้นเหรอระบบ"เยว่ชิงเอ่ยถาม รู้ดีว่าหลงจือหยางรักเขามากแต่เขาก็รักหลงจือหยางมากเช่นกัน หากครั้งนี้เจ้าเอลฟ์นั่นไม่ตาย หลงจือหยางบาดเจ็บและเขาใช้เวลาไปจนครบจะเกิดอะไรขึ้น

[Point สามารถใช้ได้แทนหินวิญญาณ จากนั้นก็เข้ามิติยกระดับรับทัณฑ์สวรรค์ เจ็บปวดขนาดนั้นโฮสต์มั่นใจเหรอ]

"ผมมั่นใจ ถ้าหลงจือหยางเจ็บได้เพื่อให้ผมปลอดภัย ผมก็ยอมเจ็บเพื่อสักวันผมจะปกป้องเขาได้อย่างที่เขาทำ"

[ได้ งั้นก็เอาภารกิจรับpointไปทำ]

ทางที่พวกเขาเลือก ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว