บทที่ 48 คุณชายเก้ามีความรักแล้วเหรอ

บทที่ 48 คุณชายเก้ามีความรักแล้วเหรอ?

โม่เสวียนที่กำลังคิดเช่นนี้ ได้เห็นคุณชายใหญ่ที่เหมือนกับไม่มีอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์แม้แต่น้อยผู้นี้ยิ้มเต็มๆ ตา

ไม่ใช่รอยยิ้มทะมึนน่าหวาดกลัว ไม่ใช่ยิ้มเย็นที่โหดเหี้ยมทำให้ผู้คนหวาดกลัว แต่เป็นรอยยิ้มด้วยความสุขอย่างปกติอันไม่น่าเชื่อ ราวกับน้ำแข็งที่แช่แข็งภูเขาในบริเวณหมื่นลี้มลายหายไปภายในพริบตา...

ถ้าหากพูดว่าซือเยี่ยหานที่ทำหน้าเย็นชานั้นหล่อเหลาที่สุดแล้ว ถ้าอย่างนั้นซือเยี่ยหานที่ยิ้มขึ้นมาก็สามารถล้มผู้ชายทุกคนได้เลย!

นอกจากโม่เสวียนแล้ว คนที่ตกใจที่สุดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณหญิงย่า

ร่างกายของคุณหญิงย่ากำลังสั่นระริก ขอบตาแดงก่ำอย่างฉับพลัน นานแค่ไหนแล้วนะ… นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้เห็นเสี่ยวจิ่วยิ้ม

“เสี่ยวจิ่ว! กำลังดูอะไรอยู่เหรอ? มีความสุขขนาดนี้เชียว?” คุณหญิงย่าหน้าตาตื่นเต้น สอบถามอย่างระมัดระวังเป็นที่สุด กลัวว่าสิ่งที่ตนเองเห็นเมื่อครู่นี้จะเป็นเพียงภาพลวงตา

ใบหน้าของซือเยี่ยหานยังคงหลงเหลือร่องรอยความอ่อนละมุน แม้แต่น้ำเสียงก็ยังอ่อนโยนกว่าปกติ “ข้อความของแฟนครับ”

เมื่อคุณหญิงย่าได้ฟัง แม้จะตกใจในทีแรก แต่ต่อมาใบหน้าก็เปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจยินดี “แฟน! เสี่ยวจิ่ว หลานมีแฟนแล้วเหรอ? มิน่าล่ะ… มิน่าย่ามองว่าหลานมีอะไรแปลกไป ที่แท้ก็มีความรัก เธอเป็นเด็กกผู้หญิงแบบไหนกัน อายุเท่าไร ทำงานอะไร? ที่บ้านทำอาชีพอะไร? ชื่อว่าอะไรล่ะ?”

โม่เสวียนที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดของซือเยี่ยหาน พลันนิ่งอึ้ง

แฟนเหรอ?

ที่เขาพูดคงไม่ได้หมายถึงเยี่ยหวันหวั่น ยัยผู้หญิงที่สมองไม่ค่อยดีคนนั้นใช่ไหม?

นิ้วมือเรียวยาวของซือเยี่ยหานแตะเบาๆ ที่โทรศัพท์ “หวันหวั่น เยี่ยหวันหวั่นครับ”

โม่เสวียนชะงักไป ใช่จริงๆ เสียด้วย!

คุณหญิงย่าผงกหัวรับด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความจริงจัง “หวันหวั่น? หวัน ที่เขียนด้วยอักษรข้างประเภทเกี่ยวกับสิ่งทอใช่ไหม? ชื่อไพเราะมาก! เจ้าเด็กคนนี้ มีแฟนแล้วทำไมไม่บอกย่าสักคำ ย่าก็รอให้หลานรีบตัดสินใจเสียที จะได้มีผู้หญิงสักคนคอยดูแลอยู่ข้างกายหลาน รอบข้างหลานแต่ละคนมีแต่พวกหยาบกร้านทั้งนั้น จะดูแลใครเป็นได้อย่างไร รีบพาเด็กผู้หญิงคนนั้นกลับมาให้ย่าดูสักหน่อย!”

อารมณ์ของซือเยี่ยหานคงจะดีไม่น้อยทีเดียว ได้ยินดังนั้นกลับไม่ปฏิเสธ “ผมจะถามเธอดูครับ”

คุณหญิงย่ามีความสุขมาก “ดีเลย ดีๆ หลานพูดกับเธอดีๆ นะ อย่าทำให้เธอตกใจ ไม่ต้องกลัวไป ก็แค่การเจอกันธรรมดาๆ เท่านั้น”

“ครับ”

“เยี่ยหวันหวั่นชอบกินอะไร? มีอะไรที่กินไม่ได้ไหม? ย่าจะได้ให้ห้องครัวเตรียมไว้ก่อน”

นัยน์ตาซือเยี่ยหานฉายแววอ่อนโยน “เธอไม่เลือกกิน อะไรก็ชอบกินไปหมดครับ”

“ไม่เลือกกินอย่างนั้นเหรอ ดีเลย ดีๆ”

ได้รู้ว่าหลานชายมีความรักแล้วอย่างไม่ทันคาดคิด คุณหญิงย่ารู้สึกมีแรงฮึกเหิมไปทั้งตัว และนั่งไม่ติดอีกต่อไปแล้ว ในเวลานั้นก็เริ่มจัดการให้คนรับใช้ทั้งหมดเตรียมการให้ดี และไปที่ห้องครัวกำชับให้คนรับใช้ไปซื้อวัตถุดิบอาหารมาแต่เนิ่นๆ

รอจนทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอได้ให้คนไปเรียกสวี่อี้มาพบ

“คุณหญิงใหญ่ ท่านเรียกผมเหรอครับ?” สวี่อี้จิตใจตุ้มๆ ต่อมๆ

สีหน้าคุณหญิงย่าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “นายทำงานยังไงห๊ะ? อยู่ข้างกายเสี่ยวจิ่วทุกวัน แต่กลับแม้แต่เรื่องใหญ่อย่างเรื่องที่เขามีแฟนแล้วยังไม่รู้?”

“หา? คุณชายเก้า...มีแฟนแล้วเหรอครับ?” สวี่อี้ทำหน้างงงวย

เห็นท่าทางเช่นนี้ของเขา คุณหญิงย่าจึงยิ่งโมโห “ก็เด็กผู้หญิงที่ชื่อว่าเยี่ยหวันหวั่นคนนั้นยังไงล่ะ เมื่อกี้เสี่ยวจิ่วเป็นคนบอกฉันเองเลยนะ!”

เยี่ยหวันหวั่น!

สวี่อี้รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ

เยี่ยหวันหวั่น เขาต้องรู้แน่นอนอยู่แล้ว ผู้หญิงคนนี้อยู่ข้างกายคุณชายเก้ามาเกือบสองปีแล้ว แต่หากจะกำหนดชื่อเรียกความสัมพันธ์อย่างจริงจังละก็ ทั้งหมดทั้งมวลก็เป็นคุณชายเก้าบีบบังคับคนอื่นเขาอยู่ฝ่ายเดียวหรือเปล่า? สองคนนั้นจะพูดว่าเป็นเพื่อนร่วมเตียงไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วจะเรียกว่าแฟนได้เหรอ?

อีกทั้งคุณชายเก้ายังห้ามพวกเขาพล่ามไร้สาระพูดเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณหนูเยี่ยต่อหน้าคนอื่นอย่างเข้มงวดไม่ใช่เหรอ?

..................................................................................................