272

ตอนที่ 272 ลูกคือไพ่ใบสุดท้ายของเสิ่นอีหาง

กู้เหอได้ยินประโยคนี้ของจี้ซ่าว ในใจก็เหมือนมีคลื่นซัดถาโถม

เพราะสองสามวันมานี้จี้ซ่าวดูแลเธอค่อนข้างดี คนอย่างจี้ซ่าวที่ปกติ “เย่อหยิ่งมองไม่เห็นหัวใคร” การที่จะให้เขามาดูแลคนอื่นถือเป็นเรื่องที่ยากจะได้เห็น กู้เหอเองก็ไม่รู้ว่าสองสามวันมานี้จี้ซ่าวไปกินยาอะไรผิดมาหรือไม่ พอเลิกงานก็มาที่ห้องเธอทันที แต่ก็ไม่ได้พูดจากับเธอ เขาทำเพียงนั่งเล่นโทรศัพท์หรือไม่ก็อ่านหนังสือทางการแพทย์อยู่บนโซฟา สองสามวันมานี้ทั้งสองคนพูดกันไม่น่าจะเกินสามประโยค

แต่ถ้าพูดกันแบบไม่ลำเอียง กู้เหอก็รู้สึกขอบคุณเขามาก

เฉิงฉีตงเดินเข้าไปหาจี้ซ่าว แล้วพูดด้วยโทนเสียงต่ำๆ “ออกไปกับฉันหน่อย”

จี้ซ่าวยื่นมือไปลูบปลายจมูกแล้วเหยียดยิ้ม “แกอย่าทำเป็นเหมือนอาจารย์ใหญ่เวลาพูดกับฉันได้มั้ย ฉันประหม่า”

จี้ซ่าวชินกับการถูกเฉิงฉีตงรังแกมาตั้งแต่เล็กจนโต ก็เลยไม่ได้กลัวกับการที่จะถูกเฉิงฉีตงรังแกอีก เพียงแค่กังวลที่อยู่ดีๆ เขาก็จริงจังขึ้นมา เพราะอยู่ดีๆ การที่เขาจริงจังขึ้นมาแบบนี้แสดงว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่