147

ตอนที่ 147 บางทีฉันอาจจะจำคนผิด คิดว่าคุณเป็นดาราที่ฉันชอบ

“เฉิง.....คุณเฉิง ตื่นๆ” ยวี่หว่านพูดคำว่า “เฉิงฉีตง”จนติดปากแล้ว พอจะพูดก็ต้องรีบกลืนมันกลับไปเพราะตอนนี้เธอมีสติดี เธอก็จะไม่เรียกเขาว่าเฉิงฉีตงตามอำเภอใจ

เฉิงฉีตงถูกยวี่หว่านปลุกให้ตื่น จริงๆ แล้วเฉิงฉีตงเป็นคนตื่นยาก และก็เป็นมาแบบนี้ตั้งแต่เด็ก ตอนเด็กๆแม่บ้านปลุกเขายังไงก็ไม่ตื่น ต้องให้คุณปู่ไปลากเขามาจากเตียงเพื่อไปโรงเรียน เฉิงฉีตงตอนเด็กๆ พอตื่นขึ้นมาสีหน้าก็จะไม่พอใจ ทานข้าวเช้าก็จะทำหน้าบึ้งตึง เหมืนกับตอนนี้เสียที่ไหน ทุกวันตอนเช้าตื่นมาวิ่ง กินนอนพักผ่อนเป็นเวลา ตอนเด็กๆ เป็นเด็กจอมซนและยังเป็นเด็กจอมซนที่เย็นชาหยิ่งยโสที่สุดในบรรดาเด็กซน

ตอนนี้เขาก็ยังคงชอบนอนตื่นโดยธรรมชาติ ไม่ชอบให้ใครมาปลุก แต่ตอนที่ยวี่หว่านปลุกเขาให้ตื่น เขากลับไม่รู้สึกโกรธ เพียงแค่ขมวดคิ้วขึ้นมาก็เท่านั้น

“มีธุระอะไร” ดูเขาท่าทางจะง่วง แววตาของเขาดูท่าทางยังง่วงอยู่ ตาสองชั้นในตอนแรกนั้นเปลี่ยนเป็นสามชั้นและเพิ่มความขี้เกียจเข้ามา

ยวี่หว่านมองแผงอกของชายหนุ่มที่โผล่ออกมา ก็ถึงกับถอนหายใจ