บทที่ 6 พี่จิ่วถูกใส่ความ (1)
อวี๋หวั่นมีความสุขที่อากาศเป็นใจตลอดการเดินทาง ทว่าช่วงบ่าย สวรรค์ก็ประทานสายฝนลงมา และโดยรอบล้วนแต่ว่างเปล่า พวกเขาทำได้เพียงหาวัดร้างเพื่อหลบฝน สายฝนโหมกระหน่ำลง แต่ก็หยุดลงอย่างรวดเร็วในเวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วยาม
พวกเขาเดินทางต่อ แต่กลับไปไม่ถึงตำบลชิงเหอก่อนตะวันตกดิน
“คุณชาย ฮูหยินน้อย คืนนี้คงต้องค้างแรมริมลำธารขอรับ”
ในตอนแรกที่เยี่ยนจิ่วเฉาได้รับความทรงจำของยอดฝีมือ เขาเกือบสังหารอิ่งลิ่วกับอิ่งสือซันไปแล้ว แต่ว่าในวันที่สอง ทั้งสองหลุดปากเรียกเขาว่าคุณชาย เขาก็ชะงักไป ราวกับกำลังคิดว่าเคยได้ยินเสียงเรียกว่าคุณชายเช่นนี้ที่ไหนมาก่อน ทว่าเพียงชั่วขณะหนึ่งก็ดูราวกับว่าชิ้นส่วนของความทรงจำนั้นถูกขุดขึ้นมา สุดท้ายแล้วเขาก็ยอมรับคำเรียกนี้ และยอมรับองครักษ์ทั้งสอง
“อืม” เยี่ยนจิ่วเฉาตอบเบาๆ พลางโอบกอดอวี๋หวั่นตัวอวบอ้วนซึ่งนอนหลับสนิทน้ำลายย้อยลงบนเสื้อของเขา
พร้อมทั้งส่งสายตาให้ทั้งสองเสียงเบาๆ
Apoya a tus autores y traductores favoritos en webnovel.com