บทที่ 4 คนที่ล้มคือเจ้า (2)
เมื่อเทียบกัน เต้าหู้เหม็นซึ่งเป็นหัวใจสำคัญมาตลอด ความอ่อนตัวของเต้าหู้ยี้ดูจะสูงกว่า ทั้งไม่ทำให้ลำดับความสำคัญผิด และใส่สีเพิ่ม ‘กลิ่นหอม’ ได้อีกด้วย แน่นอนว่าต้องใช้ระดับฝีมือที่สูงพอตัว
นายท่านฉินเคยชิมเต้าหู้ยี้ของอวี๋หวั่น ทว่ามาพร้อมกับเต้าหู้เหม็นที่เพิ่งทอดออกจากกระทะ รสเค็มและเย็น กับกลิ่นแหลมและรสชาติละมุน แต่ผัดอย่างไร? จะไม่เหม็นเกินไปหรือ?
เต้าหู้เหม็นก็เหม็นด้วยตัวมันเองแล้ว คู่กับเต้าหู้ยี้คงไม่เป็นไร ทว่าหาเป็นวัตถุดิบอื่น...
นายท่านฉินกระแอมในลำคอ “อะแฮ่ม! เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่เปลี่ยนเป็นอย่างอื่น? ข้าได้ยินมาว่าแม่นางตู้นำน้ำกุหลาบมา”
น้ำกุหลาบเป็นน้ำที่ทำจากการนำกลีบกุหลาบสดมาบดให้เละกับเครื่องปรุงที่ทำจากน้ำตาลทรายขาว ราดด้วยน้ำผึ้ง รสชาติหวานมัน กลิ่นหอมดอกไม้อบอวลไปทั่วทุกอณูริมฝีปากและซี่ฟัน เป็นวัตถุดิบระดับสูง
“ไม่เปลี่ยน” คนสกุลอวี๋ตอบอย่างพร้อมเพรียง
“...” ได้ เช่นนั้นก็เอาที่พวกเจ้าสบายใจเถิด
Apoya a tus autores y traductores favoritos en webnovel.com