670

บทที่ 670 ประวัติศาสตร์

ซ่งอี้พยายามห้ามไม่ให้นักข่าวถามอย่างสุดความสามารถ ในงานไม่มีใครสนใจเขาเลย รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงเซ่อค่อยๆ จางไป เปลี่ยนเป็นความเคร่งขรึมขึ้นมาแทน

“ฉันรู้สึกขอบคุณคุณเถาค่ะ” ทันทีที่สิ้นเสียงของเธอ ใบหน้าของนักข่าวก็เผยรอยยิ้ม แสงแฟลชส่องสว่างทั่วทั้งงานราวกับตอนกลางวัน ใบหน้าของซ่งอี้เต็มไปด้วยความท้อใจ ใบหน้าของเถาเฉินถูกเสื้อคลุมเอาไว้ หล่อนกำเสื้อไว้แน่นจนข้อนิ้วขาวซีด แต่วินาทีต่อมาเจียงเซ่อกลับพูดว่า

“เพราะถ้าตอนนั้นเธอไม่มีท่าทีที่จะลุกขึ้น วินาทีต่อมาฉันต้องลุกแน่ๆ”

ไม่มีใครคิดว่าเจียงเซ่อจะตอบแบบนี้

เธอไม่ได้ฉวยโอกาสนี้ในการเหยียบย่ำและเยาะเย้ยเถาเฉินอย่างได้ใจในตอนที่เธอกำลังลำบาก กลับพูดแค่ว่า 

“การรีบร้อนอยากได้รางวัลเป็นสัญชาตญาณปกติของมนุษย์ ฉันกับคุณเถาต่างก็ทุ่มเทพยายามสุดความสามารถ การที่เราได้รับเกียรตินี้ไม่ใช่เรื่องน่าอาย ทุกคนที่พยายามฝึกฝนและเข้าร่วมการทดสอบ ต่างก็ต้องการพุ่งเข้าหาที่หนึ่งอยู่แล้ว!”

เธอมองหน้านักข่าวคนที่ถาม ในมือของเธอถือเครื่องอัดเสียงเอาไว้หลายอัน

“พวกคุณเองก็แย่งพาดหัวข่าวกัน คงจะเข้าใจเรื่องนี้ดีนะคะ”