ระบบตกหนอนหนังสือไปเปิดไฟท์ที่ต่างโลก

ตอนที่ 7

จินตกชยกมือตบหน้าตนเสียครั้งหนึ่งเพื่อเรียกสติ ไม่รู้เลยว่ายูเกรนที่เดินทางมาด้วยกันคือพระเอก จากจอมเวทกลับกลายเป็นนักดาบ ความสามารถพระเอกเปลี่ยนแบบหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้ไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องต่อไปจะเป็นอย่างไรแล้ว บีสท์ขี้ริ้วหัวเราะอย่างปวดประสาทก่อนจะสะบัดหน้าแล้วพุ่งตัวออกไปด้วยความเร็วแบบมังกรยังมองไม่ทัน พริบตามังกรตัวยักษ์ก็โดนบีสท์หนุ่มอุ้มท่าเจ้าหญิงวิ่งหนีออกจากโถงถ้ำใหญ่ได้แบบไม่น่าเชื่อ นั่นทำเอาเจ้าหญิงยืนอ้าปากค้างต่างจากหนุ่มผมขาวตวัดดาบฟาดภูเขาสมบัติเสียครั้ง แรงฟาดทำให้เกิดระเบิดตูมใหญ่ของมีค่าทั้งหลายปลิวว่อนบังการมองเห็นได้พอดีแล้ววิ่งตามจินตกชไปอย่างไว

"ดะ เดี๋ยว เจ้ามนุษย์ เรี่ยวแรงเจ้ามากขนาดไหนเนี่ย!?" มังกรแดงไม่เคยโดนใครอุ้มมาก่อนห่อตัวกลมไม่รู้จะทำความเข้าใจอย่างไรดีแล้ว ตื่นตกใจยิ่งกว่าใครก็มันนี่แหละ มนุษย์ทั้งหลายบุกรังมังกรไม่มากำจัดมันเพื่อชื่อเสียงก็หวังสมบัติของมัน อุ้มมันวิ่งหน้าตั้งแบบนี้เพิ่งเคยเจอ "แล้วนี้เจ้าจะพาข้าไปไหน?"

"เจ้ายื่นเรื่องจ้างนักผจญภัยมาช่วยจากเจ้าหญิงนั่นไม่ใช่หรือไง ฉันรับภารกิจนั้นมาพอดี" จินตกชยังคงอุ้มมังกรตัวยักษ์วิ่งผ่านเข้าไปด้านใน แน่นอนว่าวิสัยทัศน์ระยะไกลทำให้เจ้าตัวมองเห็นเส้นทางได้ไกลลิบ จึงวิ่งได้แบบไม่มีกังวลว่าจะพามังกรไปเสยผนังถ้ำตรงไหน

"เจ้ารับงานของข้างั้นหรือ!?" ทำใจกล้าส่งเรื่องไปยังสมาคมนักผจญภัยเพื่อว่าจ้างจริง แต่ก็เผื่อใจไว้แล้วว่าคงไม่มีใครรับงานของมัน

"อือ" จินตกชพยักหน้าให้

"แล้ว... เขาล่ะ" สบตาสีน้ำเงินของหนุ่มผมขาวที่วิ่งตามมาได้แบบไร้เสียงแล้วเจ้ามังกรเย็นสันหลังวูบวาบ

'ท่านนักดาบ จิตสังหารท่านน่ากลัวกว่าดรากอนเฟียร์อีกนะ'

มังกรแดงอยากเหลือตัวจิ๋วๆ แล้วผลุบหายเข้าไปหลบในเสื้อเผ่าบีสท์ที่กำลังพามันหนีอยู่ในตอนนี้เสียเต็มประดา ยอมรับว่ากลัวมากอย่างไม่เหลืออะไรให้อายแล้วล่ะ

จินตกชเองก็อึ้งนะถ้าไม่มีทักษะวิสัยทัศน์ระยะไกลระดับก้าวหน้าคงไม่รู้ว่ายูเกรนวิ่งตามมา ไม่รู้พ่อคุณมีวิชาแบบไหนถึงวิ่งได้ไวแล้วยังไร้เสียงเหมือนจำพวกเสือที่เดินวิ่งไร้เสียงเลย

ถ้าเป็นนักฆ่าละก็ไม่มีใครรอดมือเขาได้แน่ๆ

"เขามาช่วยส่งเจ้าหญิงกลับน่ะ" จินตกชไม่ต่อว่าส่งกลับไปไหนนะ เจ้าตัวยังคงก้าวว่องไวไปยังคูหาลึกสุดของรังมังกร

"เจ้าเคยมารังข้าหรือไงถึงวิ่งไม่มีหลงไม่มีสะดุดแบบนี้" มังกรแดงแปลกใจยิ่งนัก บีสท์ตนนี้ทำราวถ้ำนี้เป็นสวนหลังบ้านของตนวิ่งได้แบบไม่ต้องถาม

นอกจากมองเห็นระยะไกลยังรับรู้ด้วยว่าเส้นทางมีลักษณ์อย่างไร กว้าง แคบ แค่ไหน

"ฉันจะเคยมาได้ไงเล่า แต่เอาเป็นว่าไม่พาเจ้าไปเสยหินงอกหินย้อยในรังเจ้าละกัน" ครั้นทะลุจากทางยาวที่วิ่งมาหลายเลี้ยวก็มาสุดที่โถงใหญ่สว่างไสวด้วยมอสเรืองแสงกับกองสมบัติใหญ่ยิ่งกว่ากองในโถงก่อนหลายเท่า "ไปขนมาจากไหนนักเนี่ย" บีสท์ขี้ริ้วยกมือกดขมับท่าทางอ่อนอกอ่อนใจต่อเจ้ามังกรนักสะสมเหลือจะกล่าว

"เจ้ามาส่งสีหน้าเหม็นเบื่อใส่ข้าเพราะกองสมบัติแบบนี้ไม่ถูกนะ มังกรทุกตัวชอบสมบัติทั้งนั้นแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ มาเรื่องจ้างพวกเจ้าก่อนเถอะ ถ้ายายเจ้าหญิงนั่นตามมาถึงโถงนี้ข้าตายแน่" ทั้งที่เป็นมังกรแต่ดูเจ้าตัวกลัวเจ้าหญิงมากจริงๆ

"เจ้าโดนเจ้าหญิงคนนั้นข่มขู่จริงๆ งั้นหรือ?" ประเมินจากพลังของมังกรแดงตัวนี้แล้วคงใช้เวลาสักพักหนึ่งนักดาบอย่างเขาถึงปราบลงได้ ทว่าความรู้สึกที่ยูเกรนอ่านได้จากเจ้ามังกรไม่มีโกหก

"เจ้านักดาบน้อยเอ๋ย เจ้าหญิงคนนั้นไม่ได้มีแค่พลังเวทน่ากลัวเท่านั้นยังมีฝีมือที่ข้าไม่รู้จักอีกด้วยนางร้ายกาจที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอมนุษย์มาเลย" ความหวาดกลัวของมังกรตัวนี้แม้สร้างความประหลาดใจให้ยูเกรนแต่มันยังน้อยกว่าความความรู้สึกหงุดหงิดที่แผ่ออกมาจากบีสท์ขี้ริ้วเมื่อนึกถึงเจ้าหญิงคนนั้นที่เจารับรู้ได้

"ขนาดมังกรยังเกรงเจ้าหญิงคนนั้นแต่ดูนายมีแค่ไม่พอใจที่ต้องมาเจอเธออย่างเดียวเลยนะ" ในเมื่ออ่านความรู้สึกได้แม้เล็กน้อยก็ไม่รอดสายตา

บี้สท์ขี้ริ้วไหวไหล่แล้วแค่นเสียงอย่างหัวเสีย "ตามที่นายอ่านได้ ฉันไม่พอใจอย่างมากที่ยายนั่นมาทำตัวนักเลงแถวนี้" นอกจากทักษะร้ายกาจหลายอย่างยังมีพลังเวทระดับโกลด์มาสเตอร์อีกต่างหาก ผู้เดินเล่นคนอื่นมีความสามารถโกงใช่ไหม ในขณะที่เขาต้องพยายามแทบล้มประดาตายกว่าทักษะแต่ละอย่างจะพัฒนาให้สักขั้น

"นี่เจ้ารู้จักเจ้าหญิงอิลิเลียเป็นการส่วนตัวงั้นหรือ?" มังกรแดงผงะอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเผ่าบีสท์ขี้ริ้วขนาดไม่กล้ามองตรงๆ รู้จักกับเจ้าหญิงน่ากลัวคนนั้น

"เจ้าหญิงอิลิเลียหรือ... ยายนั่นชื่ออิลิเลียด้วยเหรอ?"

"อิลิเลีย นัวร์ลีส เจ้าหญิงที่สามแห่งเคฟทาวีค จอมเวทระดับโกลด์มาสเตอร์เป็นหน้าตาของประเทศนั้นเชียวนะ มาช่วยยังไงไม่รู้ชื่อคนที่มาช่วยเนี่ย" มังกรแดงกลัวแทนเลยถ้าเจ้าหญิงอิลิเลียรู้ว่าบิสท์คนนี้ไม่รู้ชื่อจักคนดังอย่างเธอ

"ฉันไม่ได้มาช่วยยายเจ้าหญิงนั่น ทำไมต้องรู้ชื่อด้วยเล่า" ว่าแล้วต้องรีบเปิดเนื้อเรื่องอย่างไว ชื่อเจ้าหญิงคืออิลิเลียจริงๆ ด้วย

ตัวละครชื่อเดียวกันความเข้ากันได้ก็จะเป็นร้อยเปอร์เซ็นต์ มิน่าถึงดูน่ากลัวขนาดนั้นสินะ

"จริงของเจ้า ว่าแต่พวกเจ้ามีวิธีไล่ยายเจ้าหญิงนั่นกลับไปยังไงล่ะ ถ้าให้ดีอย่าให้มาก่อกวนข้าอีกด้วยจะดีที่สุด" มังกรแดงขอร้องจากใจ ระหว่างที่เจ้าหญิงอยู่ที่นี่เธอใช้มันเสียน่วมเลย

"ไม่ให้มาก่อกวนอีกคงยากในเมื่อใครๆ ก็รู้แล้วว่ารังของเจ้าอยู่ที่นี่ ย้ายรังไปอยู่ที่ใหม่เสียเถอะเพื่อความปลอดภัย" ยูเกรนรู้ดีว่าพวกจอมเวทเจ้าคิดเจ้าแค้นมากแค่ไหน ต่อให้เจ้าหญิงโดนกลุ่มคนที่พวกเขาเห็นตรงทางเข้าพาตัวกลับไปได้ อีกสักพักเจ้าหล่อนคงแอบออกมาบุกรังมังกรอีกแน่นอน

"งั้นย้ายรังกันเถอะ" จินตกชตัดสินใจให้แล้ว

"เดี๋ยวสิ ข้าจะหาที่อยู่ใหม่อย่างเร่งด่วนแบบนี้ได้ที่ไหนเล่า แล้วยังสมบัติพวกนี้อีก ข้าไม่ยอมไปตัวเปล่าหรอกนะ!" กอดภูเขาสมบัติฟูมฟายใหญ่โต ถึงบอกว่ากอดกองสมบัติแต่ถ้าให้มองตามจริงแล้วมันเหมือนมังกรตัวจิ๋วเกาะอยู่บนยอดภูเขาขนาดเล็กสักลูกนั่นแหละ

"เหอะ สมบัติกองแค่นี้ทำเป็นเรื่องมาก" จินตกชยกมือแตะ "เก็บ" สั่งสั้นๆ สมบัติทั้งหมดหายแวบส่งให้มังกรตัวโตที่นอนฟูมฟายอยู่บนยอดกองร่วงตุบลงมาจุ๊บพื้นอย่างแรง จุกจนร้องไม่ออกไปเลยครู่หนึ่งเลย

"สมบัติของข้าหายไปไหนหมด!" ครั้นลุกขึ้นมาได้มังกรแดงแหกปากดังสนั่นวิ่งวนไปมาราวสติแตก ที่ของสะสมมาเกือบทั้งชีวิตหายไปในพริบตา

"เงียบเลยเชียว แหกปากให้ชาวบ้านรู้ว่าอยู่ตรงไหนหรือไง!" หมัดล้วนๆ ซัดเปรี้ยงเข้าข้างแก้มมังกรนอกจากพ่นเลือดเป็นฝอยตามมายังดิ่งลงไปซบพื้นได้ไวทันใจคนต่อยอีกต่างหาก

'แรงคนแน่นะ!'

มังกรตัวยักษ์หวาดผวา เวทมนต์ซัดมันเละได้นั่นไม่แปลก แต่นี่แรงกายธรรมดากลับชกมันหน้าซบพื้นได้ เจ้านี่เป็นแค่เผ่าบีสท์แน่หรือ

"สมบัติของเจ้าฉันเก็บไว้ในคลังหมดแล้ว จะเก็บเจ้าเข้าไปด้วยก็ได้นะ" ขยับมือแบบพร้อมฆาตกรรมแล้วยัดเข้าคลังเก็บของให้เจ้ามังกรสะดุ้งโหยงแล้วเผ่นไปหลบด้านหลังยูเกรน ทั้งที่มันตัวใหญ่ขนาดนั้นจะหลบได้ยังไง "ไปกันเถอะ มัวช้าอยู่จะ...!"

ตูม!!

พูดยังไม่จบผนังถ้ำระเบิดเป็นรู้กว้างยิ่งกว่าทางที่ใช้วิ่งมาเมื่อครู่เสียอีก ฝุ่นควันฟุ้งกระจายบดบังการมองเห็นทว่าที่อยู่ในโถงนี้มีคนธรรมดาที่ไหน ต่างรู้ได้ว่าการระเบิดนี้มาจากพลังเวทร้ายแรงของใคร

"มาหลบอยู่นี่เองหรือเจ้ากิ้งก่ายักษ์ ฉันอุตส่าห์ให้เป็นสัตว์เลี้ยงกลับคิดหนี รู้ไหมว่ามีสิ่งมีชีวิตมากมายแค่ไหนอยากให้ฉันเลือกเป็นสัตว์เลี้ยง คงต้องลงโทษให้สำนึกสักหน่อยแล้ว" เจ้าหญิงอิลิเลียพูดอย่างเย็นชา ท่าทางเย่อหยิ่งแบบผู้เหนือกว่าเหยียบย่ำผู้อ่อนแอ มังกรแดงเกาะหลังหนุ่มผมขาวแน่น

"ข้าย้ายรังแน่ๆ เดี๋ยวนี้เลยฉะนั้นเจ้าสองคนไล่ยายเจ้าหญิงนั่นไปที!" มังกรโวยวายอย่างไร้มาดสัตว์ในตำนานผู้ทรงอำนาจ ยามนี้มันอาจกลายสภาพเป็นกิ้งก่ายักษ์ธรรมดาเท่านั้นไปแล้วจริงๆ ก็ได้

เจ้าหญิงเพิ่มความระวังตัวมากขึ้นทันทีเมื่อหนุ่มผมขาวเลื่อนมือไปจับด้ามดาบข้างเอว แค่ตวัดเบาๆ เมื่อก่อนหน้าก็ลบล้างพลังเวทของเธอได้ ความเก่งกาจสมเป็นพระเอกแบบนั้นเธอต้องระวังตัวที่สุดไม่งั้นคงแย่แน่และภารกิจของเธอก็จะล้มเหลวด้วย ส่วนเผ่าบีสท์อีกคนนั้นแค่เห็นแวบเดียวก็สะดุดใจสุดๆ แล้ว

'ใช่หรือเปล่านะ'

ที่ตามมามีเหตุผลสองเรื่อง เรื่องแรกเพื่อภารกิจอีกเรื่อง บีสท์สุดขี้ริ้วคนนั้นอาจเป็นคนรู้จัก แต่เพราะยังไม่เห็นฝีมือต่อสู้จึงไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า ฉะนั้นตอนนี้ถล่มไปก่อนเลยเพื่อพิสูจน์

พลังเวทในมือรวดเร็วเสริมเข้าไปด้วยทักษะนักรบขั้นกลางทำให้สามารถเคลื่อนไหวได้ว่องไวแล้วยังทนทานสูงด้วยฉะนั้นเธอจึงกลายเป็นนักรบเวทมนต์ซึ่งหายากในโลกนี้ และนี่แหละที่ทำให้มังกรแดงพายแพ้ยับเยิน ทว่าฝีมือเหล่านี้ไม่ได้ทำให้ยูเกรนหนักใจนัก เจ้าตัวฟาดฟันโต้กลับไปได้รวดเร็วไม่แพ้กัน ทั้งสองแลกฝีมือกันแค่ชั่วขณะแต่ทำโถงนี้ระเบิดกระจายภูเขาทั้งลูกสะเทือนราวจะถล่มลงมา แล้วเพดานถ้ำก็ยุบลงมาให้จินตกชวิ่งมาหลบใต้ท้องมังกรเสียอย่างนั้นจนได้

"เฮ้ย ทำไมเจ้าเอาข้าเป็นโล่แบบนี้เล่า!" เจ้ามังกรต้องใช้พลังทำลายเพดานตูมใหญ่กลายเป็นโพรงกว้างมองเห็นท้องฟ้าเลย

"มีที่หลบชั้นดีไม่ใช้ก็เสียเปล่าสิ" ลอยหน้าลอยตาพูดได้ไม่มีอายสักนิด ทำมังกรแดงนึกอยากงับหัวให้เสียเต็มประดาแต่ไม่มีจังหวะทำได้เพราะต้องใช้พลังไปกับการตบตีลูกหลงมากมายจากฝีมือนักดาบนักเวทเสียก่อน

เวททำลายล้างถูกใช้ออกมาแบบต่อเนื่องแล้วผู้ใช้เวทยังพุ่งตามออกไปจู่โจมระยะประชิดด้วยทักษะนักรบอย่างเชี่ยวชาญ ยูเกรนปัดป้องด้วยดาบแล้วตรงเข้าไปตวัดดาบฟาดฟันใส่พลังเวทจากนั้นวกดาบกลับมาปัดการจู่โจมระยะประชิดด้วยมือเท้าเคลือบพลังเวทของเจ้าหญิง แล้วพลิกเป็นฝ่ายไล่ล่าแทน คมดาบไล่ตามได้ไวเหมือนเงาติดตัวไม่ว่าอิลิเลียหลบไปทางไหนล้วนไม่พ้นต้องได้แผลสักแห่ง กว่าเจ้าหญิงถอยห่างออกมาใช้เวทรักษาตัวได้ก็แทบกระรุ่งกระริ่ง แต่ยูเกรนไม่ให้เวลาเวทรักษาได้ทำงานเต็มที่พริบตาเจ้าตัวมาถึงหน้าปลายดาบพุ่งตรงเข้าใส่ ด้วยความกลัวอิลิเลียทิ้งตัวลงพื้นทำให้รอดคมดาบไปได้ ทว่าดาบที่พุ่งมาเลยไปด้านหลังนั้นทำให้ผนังถ้ำระเบิดหายไปทั้งหมดกลายเป็นทางกว้างไกลถึงโถงที่เจอกันครั้งแรกเลยทีเดียว

"พลังทำลายอะไรขนาดนี้คะ!" เจ้าหญิงหวาดผวาแทบน้ำตาแตกรีบคลานหนีเป็นแมลงตัวน้อยหนีภัย แต่พระเอกไม่ปล่อยไปง่ายๆ ดาบวกกลับมารวดเร็วฟาดตูมเข้าให้ส่งเจ้าหล่อนปลิวไปเป็นเศษขยะเลย แล้วไปตกไกลลิบก่อนกลิ้งไปอีกหลายตลบ

"นั่นเจ้าหญิงนะ ไม่ถนอมหน่อยเลยหรือเดี๋ยวเคฟทาวีคก็ตามคิดบัญชีพอดี" แม้ปากพูดอย่างนั้นแต่จินตกชชูนิ้วหัวแม่มือให้อย่างอารมณ์ดีสุดๆ และมีมังกรชูให้สองมือตามมาด้วย

"แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า" พูดอย่างไม่ใส่ใจสักนิด "นักรบเวทมนต์ได้แค่นี้เองหรือ" มองเจ้าหญิงอย่างดูถูกไม่มีปิดบังสีหน้า

"เจ้าอย่าประมาณนั่นไม่ใช่ฝีมือทั้งหมดของเธอ ยังมีมากกว่านั้น... ข้างหลัง!" มังกรแดงเสียงสั่นชี้ขาหน้าไปด้านหลังยูเกรน

เจ้าหญิงลุกขึ้นมาทั้งร่างอาบด้วยพลังเวทสีทองความยับเยินก่อนหน้าหายแวบ เจ้าหล่อนยกมือเสยผมแล้วรวบไปมัดไว้ด้านหลัง "พระเอกนี่พลังโกงมากแค่ไหนกัน จากเวทเป็นดาบก็ไม่ได้ลดความโหดเลย ฉันคงต้องลงแรงเต็มที่แล้วล่ะนะ" เธอชกหมัดใส่อีกมือสีหน้าท่าทางต่างจากเมื่อครู่ราวเป็นคนละคน "แล้วก็บีสท์คนนั้นน่ะ รวบไปด้วยเลยละกัน!" ชี้หน้าแบบเจาะจงตัว

บีสท์หนุ่มส่งสีหน้าฉงนนิดๆ ก่อนยักไหล่ท่าทางยียวนก่อกวนบาทาขั้นสุด "รอดคมดาบยูเกรนมาให้ได้ก่อนเถอะคุณเจ้าหญิง"

"เปิดทักษะทั้งหมด พัดกวาดวงกว้างขั้นกลาง!"

เวททำลายล้างมาแบบพายุหมุนห้าลูกถล่มทลายทุกอย่างได้แบบรังมังกรทั้งรังพังในเวลาไม่ถึงห้านาที นักผจญภัยกับทหารของเคฟทาวีคที่บุกเข้ามาวิ่งหนีตายกันวุ่นวาย ต่างจากยูเกรนฟาดฟันให้เป็นช่องกันพลังเหล่านั้นได้ ส่วนบีสท์ขี้ริ้วยังคงหลบใต้ท้องมังกรก่อนจะเผ่นออกมาเพราะเจ้ามังกรคุณภาพต่ำโดนพลังเวทนี้เข้าไปลงไปนอนชักกระแด็กๆ ที่พื้นน้ำตานองหน้าอีกต่างหาก เป็นที่อ่อนใจต่อคนที่เอามาเป็นบังเกอร์หลบภัยยิ่งนัก

"ทำไมมังกรกระจอกแบบนี้" จินตกชส่ายหน้าดิก ถึงพลังที่เห็นน่าทึ่งไม่น้อย แต่สำหรับเจ้าตัวมันไม่ยากเลยในการโต้กลับเพียงแต่มีบังเกอร์ให้ดึงมาใช้ทั้งทีเรื่องอะไรเขาต้องเปลืองแรงด้วยเล่า ตอนนี้ขอเป็นคนดูที่ดีก่อนละกัน ถ้าพระเอกไม่ไหวค่อยลงไปเล่นด้วย ซึ่งมั่นใจว่าได้เป็นแค่คนดูอย่างเดียวแน่นอน

ต่อให้เจ้าหญิงท่องเวทได้ไวแค่ไหนยังไม่ทันกับความเร็วในการจู่โจมด้วยดาบของยูเกรน แค่พริบตาเจ้าตัวมาเงื้อดาบอยู่เหนือหัวเจ้าหญิงแล้ว ฟันลงไปรวดเร็วย่อมสร้างแผลได้แน่นอน เจ้าหญิงใช่ว่ายืนเฉยรับคมดาบเวทเสริมความแข็งแกร่งของร่างกายทำให้ได้แผลไม่ลึกนัก แล้วถอยห่างออกมาสาดลูกพลังเวทเข้าใส่ไม่ให้มีเวลาพักหายใจ เกิดระเบิดทำลายพื้นที่จนแทบจำไม่ได้ว่าเคยเป็นรังมังกรมาก่อน ยามนี้หลุมแอ่งมากมาย ทั้งสองยังโต้ฝีมือกันแบบไม่มีใครยอมใคร เวททุกบทล้วนพลังทำลายแรงสูงทว่าคมดาบของพระเอกอันตรายยิ่งกว่า ตวัดฟาดฟันแต่ละครั้งแทบเปลี่ยนรูปแผ่นดิน

นักผจญภัยที่มาช่วยเจ้าหญิงหลบไปดูการต่อสู้นี้ห่างๆ ต่างประหลาดใจว่าทำไมนักดาบคนนั้นจู่โจมเจ้าหญิงหวังฝังลงดินอีกต่างหาก

"ฝีมือดาบแบบนั้นเหมือนเคยเห็นมาก่อนนะ" นักผจญภัยระดับโกลด์คนหนึ่งป้องตามอง

"คุ้นแน่ถ้านายอยู่ในนครหลวงตอนนักดาบผมขาวโค่นล้มจอมเวทไจร่า หมอนั่นแทบผ่านครหลวงเลยกระมัง" คนนี้เห็นมากับตาแล้ว

"ข่าวนั่นไม่ใช่ฝ่ายที่อิจฉาท่านไจร่ากุขึ้นหรอกหรือ?" นักผจญภัยอีกเป็นสิบหูผึ่งหันไปมองคนพูดทันที

"กุที่ไหนเล่า เรื่องสะเทือนทวีปแบบนั้นพวกหัวหน้ากิลด์แทบไม่เชื่อสายตา นักดาบหนุ่มคนนั้นใช้แค่ดาบฟาดฟันทำลายพลังเวททุกระดับไม่เหลือแม้ไอเวท ไม่รู้พลังฝีมือขนาดนั้นมาจากมนุษย์คนหนึ่งได้อย่างไร"

"ถ้าเขาคือนักดาบคนในข่าว ตอนนี้เขาไล่ต้อนเจ้าหญิงทำไม?" พอรู้ว่านักดาบผมขาวคนนั้นเป็นใครจากที่คิดว่าดูสถานการณ์สักพักแล้วจะเข้าไปช่วยลังเลขึ้นมาเลย

"หรือเจ้าหญิงทำอะไรให้เขาโมโห" คนหนึ่งออกความเห็น

"ฝีมือขนาดคว่ำจอมเวทระดับแพลทินั่มได้ ระดับโกลด์มาขัดใจ... จะเหลืออะไรล่ะนั่น" ไม่รู้หรอกว่าเหตุผลคืออะไรแต่ใครกล้าเข้าไปแทรกยามนี้เล่า แม้แต่พวกทหารยังยืนเกาะกลุ่มกันอย่างหวาดกลัวเลย

"ต้องช่วยเจ้าหญิงนะ พวกเรามาช่วยเจ้าหญิง แต่ นักดาบคนนั้นน่ากลัวกว่ามังกรเสียอีก" หัวหน้ากองทัพอัศวินผู้นำคนมาช่วยเจ้าหญิงไม่กล้าสอดมือเข้าไปยามนี้

อิลิเลียทุ่มทุกทักษะเสริมพลังให้เวทของตนสุดกำลังแล้ว แต่ยูเกรนยังคงเดินหน้าฟาดฟันทุกอย่างทิ้งได้ราวเขากำลังถางหญ้าเกะกะทางเดิน เวทรักษาก็ใช้แทบหมดแรงแล้วเช่นกัน ยามนี้ทำได้แต่ถอยออกไปยืนหอบตัวโยนอยู่ห่างๆ ทางพระเอกมีเหงื่อที่หน้าไม่กี่เม็ด หายใจยังปกติแสดงให้เห็นว่ายังไม่ได้ใช้ฝีมือทั้งหมด พอเจ้าหญิงถอยห่างออกมายูเกรนจึงหยุดมือแล้วหันไปถามจินตกช

"เอาไงต่อ ตัดแขนขาสั่งสอนไม่ให้มาก่อกวนมังกรอีกสักขาไหม?" ถามด้วยสีหน้านิ่งสนิท ทำเอาคนได้ยินผวาเฮือก

"ตัดแขนขาหรือ... น่าสนใจแฮะ" จินตกชแสยะยิ้มอย่างถูกใจความคิดนี้

"เดี๋ยวสิคะ! ฉันแค่ต้องการมังกรมาเป็นสัตว์เลี้ยงเท่านั้นนะ ทำไมต้องขวางด้วยเราไม่เคยมีความแค้นต่อกันสักหน่อย" ตลอดการปะทะกับยูเกรนอิลิเลียพยายามส่งลูกหลงไปทางบีสท์ขี้ริ้ว แต่ทางนั้นเอามังกรมาเป็นบังเกอร์ได้อย่างร้ายกาจทำให้ไม่ต้องแสดงฝีมือใดออกมาเลย และไม่สนใจด้วยว่าเจ้ามังกรโวยวายหัวปูดหัวโน เกล็ดแตกเลือดกระฉูดแค่ไหน

"ความแค้นไม่มีจริงนั่นแหละ เพียงแต่พวกฉันรับภารกิจช่วยมังกรจากมือเจ้าหญิงนักเลงมานะสิ" โชว์ใบภารกิจให้ดูด้วยเลย "ฉะนั้นเธอก็กลับบ้านกลับเมืองไปซะ ถ้าพูดไม่รู้เรื่องอาจต้องทิ้งแขนขาไว้แถวนี้บ้างก็ได้นะคุณเจ้าหญิง" โปรยยิ้มข่มขู่แบบตัวร้ายมาเองให้อย่างจงใจ

"ภารกิจช่วยมังกร?" ไม่แค่เจ้าหญิงที่มีสีหน้าฉงน กลุ่มคนที่มาช่วยก็เช่นกัน

"ช่วยมังกร... ใครจ้างฟะนั่น"

"แล้วใครจ่ายค่าจ้าง?"

ต่างย้ายสายตาไปยังมังกรแดงซึ่งตอนนี้เลิกน็อกคาพื้นมายืนขึ้นอย่างมั่นคงแล้วรีบอธิบาย

"ข้านี่แหละจ้าง พวกเจ้าปิดหูปิดตาอยู่หรือไงถึงไม่รู้ว่าเจ้าหญิงคนนั้นนิสัยยังไง แล้วพวกเจ้ายังสุมหัวกันมาบุกรังของข้าอีก นี่ข้าต้องย้ายที่อยู่เลยนะเว้ย เจ้าพวกมนุษย์บ้า!" แล้วมันก็ฟูมฟายใหญ่โตไม่กลัวเสียชื่อเสียงสัตว์ในตำนาน

ใช่ว่าผู้คนไม่รู้ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงเจ้าหญิงที่สามแห่งเคฟทาวีคคนนี้ ทว่าให้บอกคนอื่นว่าเจ้าหญิงเป็นอันธพาลรังแกมังกรแบบนั้นคงไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของประเทศสักเท่าไหร่ ฉะนั้นมันเลยกลายเป็นเจ้าหญิงโดนมังกรลักพาตัวมานั่นเอง

"ฉันก็ไม่ได้อยากรังแกใครนะ แต่มันเป็นภารกิจนี่นา" อิลิเลียทำปากยื่นอย่างไม่พอใจที่โดนมองอย่างระแวง

"ภารกิจ?... มีใครจ้างท่านมาจับมังกรเช่นนั้นหรือ" จินตกชหวังว่ามันไม่ใช่ภารกิจจากระบบ

อิลิเลียอ้ำอึ้งเหมือนไม่รู้จะบอกอย่างไรดีซึ่งนั่นทำให้จินตกชถอนใจเฮือกใหญ่ "ว่าจะไม่ยุ่งแล้วเผ่นไปเงียบๆ แล้วเชียว" ดาบผลึกสีแดงชักออกจากฝัก "ย้ายก้นกลับบ้านช่องเธอไปซะเจ้าหญิงอิลิเลีย" ดาบในมือเผ่าบีสท์ตวัดรวดเร็วเห็นเป็นเงาแวบเดียวพื้นที่เป็นหลุมบ่อกลายเป็นพื้นราบเรียบไกลสุดสายตา นอกจากยูเกรนกับมังกรแดงล้วนโดนน็อกด้วยแรงอัดสุญญากาศนอนหมดสติทั้งหมด

"นี่มันพลังอะไรกัน" มังกรแดงปากคอสั่น มันว่าหนุ่มผมขาวน่าสะพรึงแล้ว บีสท์ขี้ริ้วคนนี้น่ากลัวมากกว่าหลายขุม

ยูเกรนส่ายหน้า "ถ้านายลงมือเองแต่แรกคงไม่ต้องเสียเวลาแบบนี้"

จินตกชยิ้มขำ "ไม่เสียเวลาอะไรขนาดนั้นหรอกน่า เอาล่ะย้ายบ้านเถอะ" หันไปบอกมังกรแดง

"ไปไหนล่ะ?" มันไม่รู้เลยว่าย้ายจากตรงนี้แล้วไปที่ไหนถึงปลอดภัย

"ไปตามที่ฉันบอกละกัน มีหมู่บ้านที่เจ้าอยู่ได้อย่างปลอดภัยแน่นอน" ว่าแล้วกระโดดขึ้นหลังมังกร ยูเกรนตามขึ้นไปด้วยแล้วมังกรแดงตัวใหญ่ก็ทะยานขึ้นฟ้า บินออกไปด้วยความเร็วเต็มที่หายไปที่เส้นขอบฟ้า