0004 ครูหลิว หนูขอเรียกว่าพี่ได้ไหมคะ

บทที่ 4 : ครูหลิว หนูขอเรียกว่าพี่ได้ไหมคะ

วันต่อมาเมื่อเขาไปที่บ้านตระกูลอวิ๋น ก็เห็นว่าอวิ๋นตั่วกำลังยืนรอเขาอยู่ในสวนดอกไม้ ร่างของเธอโอบล้อมไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ ในมือถือกล่องโดนัทไว้ ดูน่ารักน่าเอ็นดู

“ครูหลิว หนูให้ค่ะ”

อวี่เจ๋อหยุดชะงัก “ฉันไม่กินโดนัท”

“แต่พี่บอกว่าครูชอบกินนี่คะ” อวิ๋นตั่วเดินตามหลังอวี่เจ๋อ ท่าทางเสียใจที่น้ำใจของเธอถูกปฏิเสธ

อวี่เจ๋อไม่ได้หันกลับมา ไม่ได้ก้มมอง เขาจึงไม่ได้เห็นท่าทางผิดหวังของอวิ๋นตั่ว เขาเพียงแค่เดินตรงไปยังห้องสมุด

อวิ๋นตั่ววางโดนัทลง แล้วปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ สำหรับเธอแล้ว ม้านั่งนี้ถือว่าค่อนข้างสูงทีเดียว สูงถึงขนาดที่เธอนั่งแล้วขาลอยขึ้นมาไม่ติดพื้น

“อวิ๋นตั่ว เวลาเรียนต้องนั่งให้เรียบร้อยนะ”

“ครูหลิว หนูขอเรียกครูว่าพี่ได้ไหมคะ” ราวกับว่าอวิ๋นตั่วกับอวี่เจ๋อกำลังพูดกันคนละเรื่อง

“ไม่ได้”

“ทำไมล่ะคะ เพราะต่างคนต่างก็มีบทบาทของตัวเองน่ะเหรอคะ หนูถามแม่มาแล้ว แม่บอกว่าพี่ชายกับครูเป็นคนคนเดียวกันก็ได้”

“ในเมื่อเป็นแบบนั้น อย่างนั้นทำไมเธอไม่ให้พี่ชายมาสอนล่ะ”

“หนูไม่ชอบพี่”

“ทำไมล่ะ”

“เขาชอบแกล้งหนู”

ว่าแล้วอวิ๋นตั่วก็เริ่มร่ายยาวถึงสิ่งที่พี่ชายเคยทำกับเธอ “มีครั้งหนึ่งที่หนูพาพี่ไปซ้อมเทควันโด มีคุณน้าคนหนึ่งให้อมยิ้มมา แต่พี่ก็แย่งไป มีอีกครั้งหนึ่ง เขาให้หนูเขียนหนังสือลงบนรูปที่พ่อเพิ่งซื้อมาใหม่ ตอนนั้นหนูโดนดุจนหูชาเลย แล้วก็เมื่อไม่กี่วันก่อนนั้น เขาให้ลุงจางคนขับรถไปส่งเพื่อนเขากลับบ้าน แต่กลับลืมโทรบอกให้ลุงหูไปรับหนู ทิ้งหนูไว้ในห้องเรียนจนมืด แถมเขายังชอบแย่งโดนัทหนูด้วย แล้วก็บอกว่าจะซื้อคืน แต่ก็ไม่ยอมคืน.....บางทีหนูก็คิดที่อยากจะขายเขาออกนอกโลกไปเลย แต่เสียดายที่หนูติดต่อมนุษย์ต่างดาวไม่ได้”

อวี่เจ๋อกลั้นหัวเราะ “พี่ชายน่ะเป็นคนในครอบครัวนะ งั้นวันนี้เรามาท่องกวีเกี่ยวกับความคิดถึงต่อครอบครัวกันดีไหม”

อวิ๋นตั่วเอ่ยออกมาอย่างจริงจังว่า “หนูคิดว่าหนูคงไม่คิดถึงพี่หรอกค่ะ แต่อาจจะคิดถึงแม่ก็ได้ แต่ถ้าหนูคิดถึงแม่ ไม่คิดถึงพ่อ ก็คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่พ่อไม่ค่อยอยู่บ้าน หนูก็เลยไม่ได้คิดถึงพ่อนานแล้ว”

อวี่เจ๋อถือกล่องโดนัทขึ้นมา “หลังจากนี้เรามาท่องกลอนกันวันละบท ถ้าท่องได้ก็จะได้โดนัทเป็นรางวัล”

“หนูรู้ว่ามันคือข้อแลกเปลี่ยน ถึงจะไม่อยากตกลงแลกเปลี่ยนอะไรแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่หนูก็รู้ว่าปฏิเสธไม่ได้ ใช่ไหมคะ”

“ใช่”

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” อวิ๋นตั่วมีท่าทางราวกับถูกบังคับ

เธอเริ่มท่องบทกวี เมื่อท่องไป ตาก็มองออกนอกหน้าต่างไป

อวิ๋นเฉียวเตะบอลอยู่ในสนามหญ้า คนสวนกำลังตัดแต่งพุ่มไม้ แม่ก็กำลังจัดกระถางดอกไม้อยู่ในห้องดอกไม้ของเธอ

“อยากออกไปเล่นข้างนอกเหรอ” อวี่เจ๋อถาม

อวิ๋นตั่วพยักหน้า

“เดือนสอง ทุ่งหญ้าเขียวขจี นกน้อยโผบิน ควันไฟจากต้นหยางลอยคลุ้ง เด็กน้อยกลับจากเรียน รีบไปเล่นจื่อหยวนกับลม ช่วงเวลานี้ ช่วงอายุนี้ ควรจะได้เล่นสนุกสินะ รู้หรือเปล่าว่าจื่อหยวนคืออะไร ถ้าตอบถูก ฉันจะให้ออกไปเล่นข้างนอก”

“ว่าวค่ะ”

“ถูกต้อง งั้นเรามาหาว่าวออกไปเล่นกับลมตะวันออกกันดีไหม”

“ได้เหรอคะ”

“ได้อยู่แล้วสิ”

“หนูรู้ว่าที่ไหนมีว่าว”

อวิ๋นตั่วกระโดดลงจากเก้าอี้ วิ่งออกจากห้องสมุดโดยมีอวี่เจ๋อเดินตามไปด้านหลัง

อวิ๋นตั่ววิ่งเลี้ยวเข้าไปที่ระเบียงทางเดิน เลี้ยวขวา เจอห้องเก็บของห้องหนึ่ง แล้วก็เปิดประตูออก ข้างในมีของจิปาถะวางอยู่มากมาย และมีว่าวหลายตัวแขวนอยู่ที่ผนัง

อวิ๋นตั่วยกเก้าอี้มา แล้วก็ปีนขึ้นไปบนโต๊ะ แต่ว่าก็ยังสูงไม่พอ พอดีกับที่ด้านข้างมีตั่งเล็กๆ อยู่ตัวหนึ่ง เธอจึงเอาตั่งมาวางบนโต๊ะ อวิ๋นตั่วไม่รู้ว่าขาของตั่งนั่นมีปัญหา เมื่อเธอก้าวเหยียบขึ้นไป ทำให้ตั่งตัวนั้นส่ายไปมาแล้วล้มลงมาในที่สุด

อวี่เจ๋อที่เห็นสถานการณ์ไม่ดีจึงรีบวิ่งเข้าไป ขอบคุณพระเจ้าที่เขารับเธอไว้ได้ทันพอดี

อวิ๋นตั่วยกมือขึ้นตบอกตัวเอง “ตกใจแทบแย่แน่ะ!”

ตอนนั้นเองที่อวี่เจ๋อเพิ่งได้เห็นตาโตๆ ของเธออย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก สีขาวและสีดำตัดกันอย่างชัดเจน อัญมณีสีดำสนิทคู่นั่นเปล่งประกายระยิบระยับ

เขาวางเธอลงแล้วตำหนิเธอว่า “ถ้ายังไม่ได้ดูให้ดีก็ไม่ควรที่จะปีนขึ้นไปแบบนั้น”

อวิ๋นตั่วนั่งลงยองๆ พลางลูบอกปลอบตัวเองไปมา “ไม่ต้องกลัวนะ อวิ๋นตั่วไม่ต้องกลัว!”