708 อย่าปล่อยให้สาวงามหนุนหมอนเดียวดาย
บทที่ 708 อย่าปล่อยให้สาวงามหนุนหมอนเดียวดาย
"พักโรงเตี๊ยม" เหมียวอี้พูดด้วยเสียงแหบพร่า พร้อมควักเงินออกมากองบนโต๊ะยาว
บัณฑิตจ้องทองผลึกที่อยู่บนโต๊ะยาวด้วยความอึ้ง แค่ผลึกทองก้อนเดียว จะพอสำหรับพักที่โรงเตี๊ยมได้อย่างไร เขายิ้มทันที ขณะกำลังคิดจะเตือนสักหน่อย เหมียวอี้ก็ถ่ายทอดเสียงบอกแล้วว่า "ข้ามาอยู่แค่ห้องเก็บของ" ครั้งนี้ใช้น้ำเสียงที่แท้จริงของตัวเองแล้ว
"..." บัณฑิตอ้าปากค้างในฉับพลันทันที จ้องเหมียวอี้ด้วยความงุนงงเล็กน้อย ส่วนเหมียวอี้ก็กะพริบตาให้เขา
เมื่อบัณฑิตเอียงศีรษะมองไปด้านนอกแล้วเห็นว่าไม่มีใคร จึงเก็บผลึกทองก้อนนั้นเอาไว้ แต่แทนที่จะให้ห้องเก็บของกับเขา กลับหันไปตะโกนบอกบริกร และมอบป้ายห้องให้แผ่นหนึ่ง
บริกรไม่ใช่ใครอื่น เป็นเถาหย่งชุนนั่นเอง แต่เหมียวอี้ก็เดินตามเขาไปที่ห้องพักแขกโดยไม่ได้เผยตัวตนที่แท้จริงเช่นกัน
ทว่าไม่นานหลังจากนั้น บัณฑิต พ่อครัว ช่างไม้และช่างหินก็ทยอยกันวิ่งเข้ามาในห้องแล้ว
"เจ้ามาได้อย่างไร?" พ่อครัวพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ
"ก็มาเยี่ยมพวกท่านนั่นแหละ" เหมียวอี้กุมหมัดคารวะพวกเขา
Capítulo Bloqueado
Apoya a tus autores y traductores favoritos en webnovel.com