607 อย่าให้ขาดไปแม้แต่ลูกเดียว

บทที่ 607 อย่าให้ขาดไปแม้แต่ลูกเดียว

คำพูดนี้…เป็นความเย่อหยิ่งอวดดีในคราบของ 'สงบเสงี่ยม' จริงๆ

ซีเหมินเยี่ยนปาดเหงื่อแทนเขาอีกครั้ง ส่วนคนอื่นๆ ก็ทำสีหน้างงงัน

หูจื่อเฟินพูดเหมือนตกตะลึงว่า "ที่ปรึกษาเหมียวกำลังล้อเล่นกับพวกเราอยู่เหรอ?"

เหมียวอี้พูดอย่างไม่รีบร้อนว่า "ไม่ได้ล้อเล่น ข้าไม่อยากทำให้ทุกคนมองหน้ากันไม่ติดเกินไป ทุกคนจ่ายค่าปรับมานิดหน่อยก็พอแล้ว"

"ลูกแก้วพลังปรารถนาเหรอ ไม่มีหรอก!" หม่าเหวยหานมองดูสีหน้าของคนที่เหลือ เป็นการแสดงออกว่าทุกคนได้ให้คำตอบแล้ว "ข้าเองก็ไม่อยากทำให้ทุกคนมองหน้ากันไม่ติดเหมือนกัน ที่ปรึกษาเหมียวไปฟ้องประมุขประสาทปราสาทดีกว่า เดี๋ยวพวกเราคอยรับโทษจากประมุขประสาทปราสาทก็พอแล้ว" ความหมายในคำพูดนี้ก็คือ เจ้ามันสำคัญอะไรนักหนา?

"เรื่องเล็กน้อยทำไมต้องลำบากประมุขประสาทปราสาท! ในเมื่อพวกเจ้าไม่ยอมชดเชยด้วยลูกแก้วพลังปรารถนา เช่นนั้นข้าก็ทำได้เพียงใช้อีกวิธีการแก้ปัญหหาแล้ว" เหมียวอี้ยิ้มเย้ย "พวกเจ้าหาเรื่องใส่ตัวเอง จะมาโทษเหมียวคนนี้ไม่ได้นะ"

หม่าเหวยหานตอบ "อ้อ" แล้วพูดดูถูกว่า "ไม่ทราบว่าที่ปรึกษาเหมียวจะจัดการอย่างไร?"