314 บงกชขาวขั้นเจ็ด

บทที่ 314 บงกชขาวขั้นเจ็ด

"ช่างเถอะ ไม่ต้องไปหาคนต่อไปแล้ว"

เหมียวอี้ที่ออกจากจวนฝึกตนหลังหนึ่งของจวนหนานเสวียนพูดห้ามฉินเวยเวยด้วยรอยยิ้ม บอกว่าไม่ต้องพาตนไปหลังถัดไปแล้ว

เห็นเขาโดนเมินติดต่อกันแล้วยังยิ้มออก ฉินเวยเวยก็รู้สึกแย่แทนเขาแล้ว นางถามอย่างสงสัยว่า "มาขอร้องคนอื่นถึงที่ ดูไม่เหมือนนิสัยของประมุขขุนเขาเหมียวอย่างเจ้าเลย มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"

เหมียวอี้ยิ้มและพูดว่า "เรื่องที่ข้ามาขอร้องคนอื่นถึงที่ยังน้อยไปไม่ใช่เหรอ? ขอร้องเจ้าไปตั้งกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ เพื่อให้เจ้าช่วยข้า ข้าก็แทบจะเอาตัวเข้าแลกแล้ว"

ฉินเวยเวยหัวเราะเยาะ "ปากเจ้าพูดมาตลอดว่าจะเอาตัวเข้าแลก แต่ก็ไม่เห็นเจ้าทำสักที วันนี้เจ้าให้ของขวัญคนอื่นไปแล้วไม่น้อย ข้าช่วยเหลือเจ้าไปมากมายขนาดนั้น แต่เหมือนไม่เคยได้รับของขวัญอะไรจากเจ้าเลยนะ?"

"เจ้าบอกไม่ใช่เหรอว่าเราเป็นเพื่อนกัน? เพื่อนพูดถึงของขวัญมันเสียความรู้สึกนะ" เหมียวอี้ตอบ

ฉินเวยเวยกลอกตา แล้วถามว่า "เจ้าไม่ไปเรือนหลังต่อไปแล้วจริงเหรอ?"