1086 มารดาเจ้าเถอะ!

บทที่ 1085 มารดาเจ้าเถอะ!

"เหมียวอี้พูดไม่ออก ยังนึกว่าจะสามารถทำให้นางซาบซึ้งสักหน่อย สงสัยจะพูดไปโดยไม่ได้อะไร!

นึกถึงในปีนั้น! เขารู้ถึงนิสัยประหลาดของผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่ตอนอยู่โรงเตี๊ยมเมฆาวายุแล้ว เอะอะอะไรก็ใช้เท้าเตะ

ไม่ใช่สิ น่าจะเป็นที่วัดเมี่ยวฝ่าตอนที่เขาเป็นมือใหม่ไร้ประสบการณ์ ตอนนั้นก็ได้รับรู้แล้ว ตอนนั้นนางปั่นหัวเขายับเยิน

แต่พรหมลิขิตเป็นสิ่งที่พูดให้ชัดเจนได้ยากจริงๆ บางทีอาจจะถูกกำหนดไว้ตั้งแต่ตอนที่เขากอดนางที่วัดเมี่ยวฝ่าในปีนั้นแล้ว การกอดนั้นได้ตีตราความรู้สึกเอาไว้ในใจ เขาไม่รู้ว่าการกอดครั้งนั้นได้ทิ้งอะไรไว้ให้อวิ๋นจือชิวเหมือนกันหรือเปล่า อาจจะกลายเป็นสาเหตุสำคัญที่สุดที่ทำให้นางยอมรับเขาก็ได้ อย่างไรเสียถึงแม้จะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เจ้าอารมณ์ แต่เขาก็ยังปีนขึ้นเตียงนางอยู่ดี

ตอนนี้พอนึกย้อนกลับไป นี่ไม่ใช่การแส่หาเรื่องใส่ตัวหรอกเหรอ เจอกับผู้หญิงแบบนี้นับว่าตัวเองดวงซวย!