บทที่ 1 : ฉันเป็นใครเนี่ย?

ขัตติยะรู้สึกปวดหัวมากเป็นพิเศษ ปวดหัวเหมือนจะระเบิด ไม่สามารถคิดอะไรได้นอกจากนอนกุมขมับอยู่บนเตียงแข็ง

เตียงแข็ง?

เขาจำไม่เห็นได้ว่าตัวเองเคยซื้อเตียงแข็งมาด้วย เตียงที่บ้านเขานุ่มแบบนอนแล้วจมหายไปทั้งตัวได้ด้วยซ้ำ

งั้นนี้เตียงใครกัน?

ขัตติยะพยายามคิด แต่ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว

เนื่องจากว่านอนอยู่บนเตียงอยู่แล้ว เขาปล่อยความระวังตัวลงชั่วคราว การปวดหัวมากขนาดนี้เขาคิดอย่างมีสติไม่ได้นัก นอกจากการบังคับตัวเองให้หลับเพื่อไม่ให้รู้สึกเจ็บปวดอีก

ไม่รู้ว่าขัตติยะหลับไปนานแค่ไหน เมื่อเขารู้สึกตัวอีกครั้งอาการปวดหัวที่น่ารำคาญก็หายไป แต่กลับมีความสับสนยิ่งกว่าอาการปวดหัวของเขาเสียอีก

ขัตติยะยังไม่ลืมตาแต่ยกมือขึ้นลูบหน้าเพื่อบรรเทาอาการสับสนของตัวเอง นึกถึงความทรงจำสุดท้ายก่อนที่เขาจะหลับไปด้วยความปวดหัว

เขาจำได้ว่าตอนไปเที่ยวในฟาร์มกับพี่สาวแล้วออกมาเดินย่อยอาหารในตอนกลางคืนก็ถูกใครไม่รู้เอาบางอย่างแทงทะลุอกแล้วตรึงไว้กับต้นไม้ ก่อนที่จะหันไปดูหน้าคนร้าย สติก็ดับวูบไป

รู้สึกตัวอีกครั้งก็อยู่บนเตียงแข็งแล้วมีอาการปวดหัวมากจนแทบเสียสติ จึงบังคับตัวเองให้หลับไป...

เอ่อ...

ไม่ใช่ว่าเขาตายไปแล้ว?

หรือถูกช่วยไว้ทันแล้วพามาโรงพยาบาลนะ?

ขัตติยะลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ห้องที่ค่อนข้างมืด มันดูไม่ใช่ห้องนอน เพราะทั้งหมดดูสะอาดและโล่งเกินไป ที่ขวามือของเขามีสายน้ำเกลือและเสาเหล็กอยู่ มองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นจันทร์เต็มดวงเด่นชัดแล้วก็รู้ได้ในทันที

เขาอยู่ในโรงพยาบาล

เป็นห้องส่วนตัวเสียด้วย แต่ดันไม่มีใครอยู่เฝ้า

ขัตติยะตรวจร่างกายอย่างใจเย็น ที่หน้าอกไม่มีแผลแม้แต่น้อย ซึ่งแปลกมาก แต่ที่หัวกลับมาผ้าพันแผลที่แน่นหนา อาการปวดหัวอย่างหนักคงเป็นเพราะบาดแผลที่หัว

แต่เขาจำได้ว่าก่อนหมดสติไปจริงๆ เขาถูกแทงที่หน้าอกนี่นา

ขัตติยะไม่ได้รีบลุกขึ้นนั่ง เขายังคงนอนอยู่ หายใจเข้าลึกๆ แล้วลองนึกลำดับเหตุการณ์อีกครั้ง ในคราวนี้มีความทรงจำอื่นแทรกซ้อนเข้ามาในความทรงจำของเขาด้วย

เป็นความทรงจำที่เขาล้มหัวกระแทกอะไรบางอย่างแล้วหมดสติไป

แต่เขามั่นใจว่านั่นไม่ใช่ความทรงจำของเขาแน่นอน

ถึงจะซุ่มซ่ามยังไงก็ไม่มีทางล้มหงายหลังแบบไม่ระวังอย่างนั้นเด็ดขาด

งั้น...ความทรงจำของใคร?

มีความทรงจำบางอย่างที่ไม่ใช่ของเขาปะปนกันซึ่งขัตติยะแยกแยะมันทั้งหมดไม่ได้ เมื่อสมองถูกใช้จนถึงขีดจำกัดกับความทรงจำที่ไม่สมเหตุสมผล ก็มีกรอบสี่เหลี่ยมคล้ายหน้าจอในเกมออนไลน์สมัยใหม่แต่สีทองแสบตาปรากฏขึ้นตรงหน้า

[ทำการเชื่อมต่อเสร็จสิ้น]

[ดาวน์โหลดข้อมูลของโฮสต์เสร็จสิ้น]

[ตรวจสอบความเสถียรของระบบเสร็จสิ้น]

[ระบบอยู่ในสถานะพร้อมใช้งาน]

[โฮสต์ 'ขัตติยะ' จะเปิดใช้งานระบบหรือไม่]

[YES] หรือ [OK]

"..."

ขัตติยะมองหน้าจอเหล่านั้นอย่างมึนงง...

นี่คงไม่ใช่อะไรที่คล้ายๆ กับระบบผู้ติดตัวแบบในนิยายยอดนิยมในสมัยนี้หรอกใช่ไหม?

แล้วปุ่มให้เลือกนี่มันอะไรกันครับ

สิทธิ์ให้เลือกผมอยู่ตรงไหน ถามหน่อยสิ

ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ หรือต่อให้คิดจนหัวแตกก็ไม่ได้ข้อสรุปที่ต้องการ เขาจึงจำใจกดสักปุ่มเพื่อให้ระบบที่น่าสงสัยนี้ทำงาน

[ระบบเปิดการทำงาน]

[เปิดฟังก์ชันตัวช่วยอัจฉริยะแก่โฮสต์ 'ขัตติยะ' กรุณาตั้งชื่อผู้ช่วย]

"...ให้ตั้งชื่อผู้ช่วยแต่รูปร่างผู้ช่วยเป็นยังไงก็ไม่เห็นเลยเนี่ยนะ" ขัตติยะคิดว่ามันแปลกๆ ถ้าเป็นไปตามสไตล์นิยายออนไลน์ที่เคยอ่านมามันก็ต้องมีรูปร่างให้ดูก่อนหรือเปล่า

แต่นี่ให้เริ่มตั้งชื่อก่อนรูปร่างเนี่ยนะ

หรือมันจะกำหนดรูปร่างตามชื่อที่เราตั้ง?

ก็เห็นว่าเป็นผู้ช่วยอัจฉริยะก็คงใช่แหละเนอะ?

ขัตติยะใช้เวลาคิดอยู่นานเรื่องชื่อของผู้ช่วย เพราะเขาไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงหรือพยายามจะตั้งชื่อให้กับสิ่งมีชีวิตหรือสิ่งของมาก่อนเลย

การตั้งชื่อดีๆ มีความหมายทำไมยากจังวะ

[กรุณาตั้งชื่อผู้ช่วย]

"อย่าเร่งสิ!"

เห็นหน้าจอระบบปรากฏขึ้นอีกครั้งเพื่อเร่งรัด ขัตติยะถึงกับเผลอพูดตอบโต้ไปอย่างไม่รู้ตัว

ก่อนจะคิดได้ว่าระบบคงตอบโต้กับเขาไม่ได้

การเร่งรีบเกินไปก็ทำให้ตัวเองทำอะไรโง่ๆ เหมือนกันนะ

ขัตติยะลุกขึ้นนั่งหายใจเข้าออกอยู่พักใหญ่ก่อนจะพูดชื่อออกมาชื่อหนึ่ง แล้วรอดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างตั้งใจ

"ชื่อว่า 'แฟร์' แล้วกัน"

หน้าจอของระบบหายไปช่วงเวลาหนึ่งก่อนจะปรากฏขึ้นอีกครั้งโดยมีมุมซ้ายบนที่เขียนคำว่า 'แฟร์' อย่างเรียบง่าย

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปกว่านั้น

[ผู้ช่วย 'แฟร์' กำลังทำงาน]

[ขอแสดงความเคารพต่อโฮสต์ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับใช้]

[วิธีเรียกใช้งานผู้ช่วย เรียกชื่อไม่ว่าจะด้วยเสียงหรือในใจ ผู้ช่วยจะตอบสนองต่อคำพูดของคุณ และปรากฏในรูปแบบของหน้าต่างข้อความเท่านั้น]

ขัตติยะนั่งเงียบไปนานเพื่อรอให้หน้าต่างระบบที่คล้ายเกมออนไลน์นี่แสดงรายละเอียดมากกว่านี้ แต่ก็มีเพียงสามหน้าจอนี้ปรากฏค้างอยู่อย่างนั้น ราวกับกำลังรอให้เขาเรียกใช้

ขัตติยะมองไปรอบๆ ห้องพยาบาลที่เรียบง่ายครั้งหนึ่ง เขาได้ยินเสียงเดินผ่านไปมาที่หน้าประตู อาจจะเป็นพยาบาลที่กำลังเดินตรวจ และเสียงนั้นก็ผ่านห้องของเขาไปด้วยจังหวะไม่ช้าไม่เร็ว

เขาหันไปมองหน้าจอระบบอีกครั้งแล้วถอนหายใจ

"ถ้านี่เหมือนเกม แฟร์ก็คือ AI ผู้ช่วยที่ให้คำแนะนำการใช้ระบบเบื้องต้นใช่ไหม?"

[ใช่แล้วโฮสต์]

"งั้นระบบนี้ชื่ออะไร?"

[ระบบ■■■]

"???"

ทำไมเป็นพื้นถมดำแบบนั้นกันล่ะ

ไม่มีชื่อ? หรือไม่ให้อ่าน?

[โฮสต์ยังไม่สิทธิ์ในการอ่านชื่อของระบบ]

[เนื่องจากเพิ่งเปิดใช้งานระบบ จึงมีเพียงสิทธิ์เบื้องต้นที่ใช้งานได้]

"สิทธิ์เบื้องต้นมีอะไรบ้าง?"

[หน้าต่างสเตตัส] [หน้าต่างสกิล] [หน้าต่างภารกิจ] [หน้าต่างช่องเก็บของ]

[เนื่องจากโฮสต์เป็นผู้ถือกุญแจแห่งพันธสัญญา จึงได้รับหน้าต่างระบบแห่งพันธสัญญา]

[หน้าต่างภารกิจแห่งพันธสัญญา] [หน้าต่างแผนที่ระบุตำแหน่งดันเจี้ยน]

ขัตติยะลูบคางของตัวเองไปมาอย่างครุ่นคิด มีหน้าต่างละคำบรรยายเพียงเล็กน้อยไม่มีอะไรเลย และไม่ได้ช่วยให้เขาเข้าใจอะไรเลยเช่นกัน เขาถอนหายใจอีกครั้งแล้วถาม

"แฟร์ ที่นี่คือที่ไหน?"

[โรงพยาบาล]

"ฉันรู้ แต่หมายถึง 'โลก' ใบนี้ต่างหาก ดูเหมือนจะไม่ใช่โลกที่ฉันเคยอยู่"

ขัตติยะหันออกไปมองนอกหน้าต่าง ถึงสถาปัตยกรรมภายนอกจะเหมือนกันแต่ก็ดูเจริญรุ่งเรืองกว่าที่ควรเป็น

ถึงเขาจะไม่ใช่คนที่ฉลาดอะไรแต่เขายังมีสติและยังได้ด้วยเหตุผล แม้ว่าร่างกายนี้จะอ่อนแรงจนเคลื่อนไหวได้อย่างยากลำบาก แต่ก็ยังรับรู้ได้ว่าเป็น 'เสมือน' ร่างกายของเขา

เพียงแต่อายุไม่ใช่

มันดูอ่อนเยาว์กว่าความเป็นจริงอยู่หลายปี

เขาเห็นความแตกต่างได้โอยอาศัยแสงจันทร์ และอาการบาดเจ็บที่ผิดที่ผิดทาง

เขาไม่น่าจะอยู่ในโลกเดิมแล้ว หรืออาจสรุปได้ว่าเขาตายไปแล้วและมาอยู่ในอีกร่างหนึ่งที่มีร่างกายคล้ายกับเขา ซึ่งมันเป็นข้อสรุปที่น่าตกใจ แต่ขัตติยะไม่ได้แปลกใจกับมันนัก

ที่เขาอยากรู้คือ 'โลกนี้' มันอะไรกัน

มีระบบ มีดันเจี้ยน และมีกุญแจแห่งพันธสัญญา...

ทำไมรู้สึกคุ้นๆ นะ

[นี่คือโลกที่คุณอาศัยอยู่อย่างแท้จริง]

"อะไรนะ?" ขัตติยะจ้องหน้าจอระบบที่ตอบคำถามเขาก่อนหน้านี้อย่างไม่พอใจ "หมายความว่ายังไง จะบอกว่าโลกก่อนหน้านี้ที่ผมอยู่เป็นของปลอมเหรอ"

[โฮสต์ยังไม่สิทธิ์เข้าถึงข้อมูล]

"ชิ!"

ขัตติยะเดาะลิ้นอย่างขัดใจ

"ถ้างั้นอธิบายวิธีใช้หน้าต่างที่เป็นสิทธิ์เบื้องต้นที"

ในเมื่อระบบไม่สามารถให้ข้อมูลแก่เขาได้เขาก็ต้องเก็บรายละเอียดปลีกย่อยเอง จากสภาพแวดล้อม จากรูปแบบระบบ จากสิ่งต่างๆ ที่ดูคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยในความคิดของเขา

[หน้าต่างสเตตัส เมื่อโฮสต์พูดหรือคิดว่า 'สเตตัส' ก็จะปรากฏขึ้น แสดงข้อมูลของโฮสต์ออกมาในรูปแบบของตัวเลข หน้าต่างอื่นๆ ก็มีวิธีเรียกใช้แบบเดียวกัน โฮสต์สามารถถามได้เมื่อมีข้อสงสัยต่างๆ เพิ่มเติม]

"สเตตัส"

หน้าจอสีน้ำเงินปรากฎขึ้นมาตรงหน้าเขาทันที

[สเตตัส]

ผู้ถือกุญแจ – ขัตติยะ (19)

อาชีพ – อยากเป็นอะไรก็ตามใจ (EX)

ระดับ – 2

พลังชีวิต – 156/200

พลังเวท – 65/65

พลังกาย – 10

ความคล่องตัว – 5

ความทนทาน – 2

ความแม่นยำ – 4

สติปัญญา – 14

โชค – 5

คะแนนโบนัส - 5

ติดสถานะผิดปกติ 'อ่อนแรง' (3:05:47)

ชื่อขัตติยะเหมือนกัน แต่ที่ (19) ตามหลังนั่นคืออายุของร่างกายนี้หรือเปล่า

เด็กกว่าเดิมหลายปีจริงๆ ด้วย

"แฟร์ ตรงตัวเลขนับถอยหลังติดสถานะผิดปกติอ่อนแรงคือถ้ามันเป็นศูนย์ ฉันจะกลับมาแข็งแรงดีใช่ไหม?" ขัตติยะถามขณะชี้ไปที่ตัวเลขที่นับถอยหลังวินาทีต่อวินาที

[ใช่]

ระบบตอบกลับทันที

"แล้วคะแนนโบนัสคืออะไร?"

ค่าสถานะอื่นๆ เขายังพอเข้าใจได้ ไม่มีพลังป้องกันที่เฉพาะหรือพลังโจมตีที่เฉพาะ อาจจะขึ้นอยู่กับอาวุธที่ถือหรือเครื่องป้องกันที่ใส่อยู่ จึงไม่นับรวม

แต่ว่ามาอยู่ในร่างใหม่ก็เลเวลสองเลย นี่เรียกว่าดีหรือไม่ดีกันเนี่ย

แล้วไอ้หน้าต่างค่าสถานะที่ดูคุ้นๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย

[คะแนนโบนัสคือคะแนนที่สามารถเอาไปเพิ่มในค่าสถานะ]

"เหมือนเกมจริงๆ แล้วตรงอาชีพนี่ยังไง 'อยากเป็นอะไรก็ตามใจ' แถมยังระดับ EX อีกเนี่ยนะ มันมีสกิลอะไรบ้างละเนี่ย"

ขัตติยะมีความสงสัยเป็นอย่างยิ่งจึงเรียกหน้าต่างสกิลออกมา และเมื่อเขาเห็นรายชื่อสกิลที่ยาวเป็นพรืดมากกว่าร้อยรายการก็เกิดเวียนหัวตาลาย

มันคือสกิลที่ผสมกันจากทุกอาชีพที่เป็นไปได้

มีตั้งแต่สกิลระดับ D ถึง S เลยทีเดียว

แต่เป็นสกิลเลเวล 1 ทั้งหมดเช่นกัน

อะไรกันครับเนี่ย!?

[แฟร์ขอแนะนำ โฮสต์ลองกลับไปที่อาชีพแล้วกดเลือกสักอาชีพในนั้นดูก่อน]

ระบบหน้าจอสีทองตัดกับหน้าจอข้อความสเตตัสและสกิลปรากฏแทรกขึ้นมาตรงหน้า ก่อนจะหายไปเมื่อเขาอ่านจบ ขัตติยะกะพริบตาปริบๆ แล้วลองทำตาม

เมื่อเขาจิ้มไปที่อาชีพก็มีตัวเลือกอาชีพขึ้นมามากมายให้เขาเลือก

ขัตติยะนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

ปรากฏว่า 'อยากเป็นอะไรก็ตามใจ' ช่างตรงตามตัวอักษร

"แฟร์ ถ้าเลือกอาชีพแล้วจะมีผลเป็นยังไง แล้วสามารถเปลี่ยนได้หรือเปล่าถ้าเกิดไม่ชอบอาชีพที่เลือก"

ขัตติยะหันไปอีกด้านหนึ่งเพื่อให้หน้าจอสีทองปรากฎออกห่างจากหน้าต่างสเตตัสและหน้าต่างสกิลที่เขาเปิดค้างไว้

[อาชีพของโฮสต์คือ 'อยากเป็นอะไรก็ตามใจ (EX)' ดังนั้นไม่ว่าโฮสต์จะเลือกอาชีพอะไรก็สามารถเปลี่ยนได้ตลอดเวลา โฮสต์สามารถเลือกอ่านรายละเอียดของแต่ละอาชีพด้วยกันกดสองครั้ง]

"แบบนี้สินะ" ขัตติยะทำตามโดยกดที่อาชีพดั้งเดิมของเขา

[อยากเป็นอะไรก็ตามใจ (EX)]

[คำอธิบาย – สามารถใช้สกิลของอาชีพทั้งหมดที่ถูกบันทึกไว้ในพันธสัญญาได้ตามต้องการ แต่เพราะไม่ใช่สายอาชีพโดยตรง แม้จะใช้งานบ่อยจนชำนาญก็ไม่สามารถเพิ่มเลเวลของสกิลใดๆ ได้ แต่หากเลือกเปลี่ยนอาชีพแล้วจะสามารถเพิ่มเลเวลสกิลได้

หมายเหตุ – เมื่อเลือกเปลี่ยนอาชีพจะมีคูลดาวน์ 24 ชั่วโมง ถึงจะเปลี่ยนได้อีกครั้ง แต่สามารถเปลี่ยนกลับสู่อาชีพ 'อยากเป็นอะไรก็ตามใจ' ได้ตลอดเวลาโดยไม่มีคูลดาวน์]

นี่มัน...

สุดยอดไปเลยไม่ใช่เหรอเนี่ย!

ดูเหมือนว่าการมาต่างโลกของเขาจะโกงตั้งแต่เปิดเลย

ขัตติยะไม่ได้คิดติดใจสงสัยเรื่องที่ตัวเองมาอยู่ต่างโลกหรือว่าโลกนี้เป็นโลกที่แท้จริงของเขาก็ตาม

เขาให้ความสนใจกับระบบที่เหมือนเกมออนไลน์ตรงหน้ามากกว่า

เขาเปิดอ่านรายละเอียดต่างๆ ที่มีอยู่ในอาชีพทั้งหมดอย่างมีชีวิตชีวา ลืมความเหนื่อยล้าไปสิ้น

ความฝันในวัยเด็กของขัตติยะคือการได้ออกไปต่อสู้ผจญภัยเหมือนในเกมหรือการ์ตูนต่างๆ มากมาย ขนาดเป็นคนดูยังรู้สึกลุ้นระทึกขนาดนั้น ถ้าได้มาลงมือด้วยตัวเองมันจะต้องตื่นเต้นยิ่งกว่าแน่นอน

การมีพลังพิเศษแบบซุปเปอร์ฮีโร่นี่แหละสุดยอด!

แต่พออ่านรายละเอียดอาชีพไปเรื่อยๆ ใบหน้าที่เคยสดใสมีชีวิตชีวาของขัตติยะก็เริ่มเปลี่ยนไป มือที่กดอ่านแต่ละอาชีพสั่นระริก

เหมือน...

มันจะเหมือนเกินไปแล้ว...

เพื่อความมั่นใจขัตติยะเปิดหน้าต่างของระบบทุกแบบขึ้นมาแล้วอ่านดูอย่างคร่าวๆ คราวนี้ไม่ใช่แค่มือสั่น แม้แต่เสียงของเขาก็สั่นด้วย

"แฟร์... บอกฉันหน่อยสิว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง"

[ทั้งหมดเป็นความจริงโฮสต์]

"..."

ขัตติยะยกมือกุมอกแล้วล้มลงกับเตียงด้วยสีหน้าเหมือนคนอยากจะตายอีกรอบ

"ให้ตายเถอะ นี่ฉันมาอยู่ในโลกของนิยายที่พี่สาวเขียนเหรอวะเนี่ย"

นิยายที่ถูกบังคับอ่านหลายรอบเรื่องนั้น

เขาได้กลายมาเป็นตัวละครในโลกในนี้แล้วงั้นเหรอ!

แถมตัวละครที่ชื่อ 'ขัตติยะ' นี่มันใครวะครับ!?

ที่เขาอ่านมามันไม่มีตัวละครชื่อนี้อยู่ในนิยายของพี่สาวไม่ใช่เหรอ

ฉันเป็นใครเนี่ย!

เล่นบทอะไรบนโลกใบนี้!!?