1814 รู้แจ้งทั้งนิกาย

1814 รู้แจ้งทั้งนิกาย

เชียนเย่นั้นร่วงลงไปกองกับพื้นด้วยใบหน้าซีดเผือด สายตาของเขานั้นเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวัง

สำหรับคนอื่นแล้วเสียงกลองนี้คือประโยชน์อันมหาศาล

แต่กับเขาแล้วมันเหมือนเป็นคำสั่งตาย

“ผ-ผู้อาวุโสเถา ช-ช่วยข้าด้วย!”

เชียนเย่ดึงแขนของผู้อาวุโสเถาไว้ด้วยสีหน้าหมดหวัง

ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างรอดูความผิดพลาดล้มเหลวของเย่หยวน ไม่มีใครคิดยึดเอาความรั้นของเย่หยวนมาเป็นจริงเป็นจัง

แต่ใครจะไปรู้ว่าไม่นานต่อมาเสียงกลองเจ็ดดาวหมีใหญ่กลับจะดังสนั่นไปทั่วฟ้านิกายเงาจันทร์

ผู้อาวุโสเถานั้นอยู่ในสภาวะตื่นตกใจอย่างมากและยังไม่สามารถตั้งสติกลับมาได้

เชียนเย่ได้แต่ดึงแขนเขาติดๆ กันจนในที่สุดเขาก็สามารถกลับมาสู่โลกความจริงได้อีกครั้ง

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?” ผู้อาวุโสเถาหันไปถามราวกับคนเพิ่งตื่นจากภวังค์

เชียนเย่ก้มตัวลงต่อหน้าผู้อาวุโสเถาบอกร้องบอก “ช-ช่วยข้าด้วย! ผู้อาวุโสเถาข้าไม่อยากตาย!”

เมื่อเสียงกลองทั้งเจ็ดดังขึ้น ร่างกายของเขาก็หมดแรงได้แต่ลงไปนอนกอง

สิ่งเดียวที่เขาสามารถคิดได้ในสมองตอนนี้คือการมีชีวิตอยู่ต่อไป