ตอนที่ 96

ตอนที่ 96 ฟู่อวิ๋นเซิน ‘เธอคือยาของฉัน’

ครึ่งแท่งอยู่ด้านบน ครึ่งแท่งอยู่ด้านล่าง ตรงกลางส่วนหนึ่งคาอยู่ที่โต๊ะ

ถึงขนาดที่มีเศษไม้ปลิว

“...”

เกิดความเงียบขึ้นในโรงอาหารชั่วขณะ ราวกับเสียงวุ่นวายทั้งหมดถูกตะเกียบแท่งนี้พาไปด้วย

เจียงหรานสังเกตอิ๋งจื่อจินอยู่ตลอด จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เห็น

มือของเขาคลายออกในทันที ถาดอาหารหล่นลงพื้นดัง เคร้ง

อาหารที่อยู่ในถาดหกรดตัวลูกน้อง

คราวนี้ลูกน้องไม่ได้โวยวาย เพราะกำลังยืนงงอยู่

ไม่ใช่แค่เขาที่งง แต่นักเรียนที่เห็นเหตุการณ์นี้ต่างงุนงงไปตามๆ กัน

เหมือนเห็นผี

จงจือหว่านมองตะเกียบที่อยู่ห่างจากถาดอาหารของเธอไปแค่ครึ่งนิ้ว สมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ “...”

เธอมองอิ๋งจื่อจินด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ ริมฝีปากสั่นระริก

ถ้าตะเกียบพุ่งเบี้ยวมาอีกนิดก็จะไม่ได้ปักลงที่โต๊ะ แต่เป็น...

จงจือหว่านไม่กล้าคิดต่อ เหงื่อแตกท่วมชุดนักเรียน ลมหายใจติดขัด

ร่างกายของเธอสั่นไม่หยุด แม้แต่แรงจะยืนยังไม่มี

นักเรียนหญิงที่อยู่ข้างกันก็ตกใจไม่น้อย ดึงแขนเสื้อจงจือหว่าน

ไม่มีใครเห็นว่าตะเกียบแท่งนี้พุ่งออกมาจากมือของอิ๋งจื่อจินได้ยังไง

แต่นี่ไม่สำคัญ