พบเจอเพื่อนรัก

...

" …. "

ยายมองหน้าหลานชายด้วยความพินิจพิจารณา เริ่มเห็นร่องรอยแผลเป็นสะเก็ตเลือดบนหน้าผากใหญ่พอสมควร แผลนั้นไม่ได้ถูกเย็บ และมีรอยเขียวช้ำตามแขนและขาเป็นจุดๆ รูปร่างผอมแห้งดูตัวเล็กไร้เรี่ยวแรง แต่ดวงตานั้นดูสดใสผิดแผกจากร่างกาย

" แผลที่หัวนั่น... เจ็บมากไหมลูก ไปทำอะไรมาเขาถึงตีหลานแบบนี้ " น้ำเสียงของยายดูสั่นเครือ จนโชสังเกตได้ ยายของเขาในตอนนี้คงจะสงสารหลานชายอยู่จับใจ โชกระเถิบมาใกล้ๆยายอีกนิด เค้าในตอนนี้ไม่ได้รู้สึกเจ็บแค้นเหมือนตัวของเขาเมื่อ 20 ปีก่อนแต่อย่างใด โชในคราบของเด็กชายส่งยิ้มหวานปลอบใจผู้เป็นยายของเขา

" เจ็บเหมือนโดนมดกัดเลยครับยาย "

" มดคงตัวใหญ่มากเลยนะนั่น "

" คร้าบบบบ.. แต่ตอนนี้หายเจ็บไปแล้วครับยาย เพราะยายเลยครับผมถึงหายเจ็บ "

" พูดเก่งนะเราเนี่ย ไม่เห็นเหมือนที่แม่จันทร์เค้าบอกเลย ดูท่าจะกะล่อนล่ะสิเลยโดนพ่อเลี้ยงมันตีหัวเอา "

" ไม่ใช่ครับยาย ผมแค่ไม่อยากให้ยายเสียใจกับโชคชะตาของผม และผมอยากให้ยายเห็นแต่ใบหน้าของผมที่เป็นหลาน มีความสุขเพราะยายจริงๆครับ "

ยายอึ้งในคำตอบของหลานชาย คำพูดคำจาของเขาดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวเสียจริง สายตาที่แน่วแน่ไม่ได้กลัวเกรงใครและดูจริงใจที่สุดนั้น ทำให้ยายยิ้มออกมาอย่างพอใจ

" อย่างนั้นหรือ "

" ครับ "

" ถ้าอย่างนั้น.. ยายว่าอีกสองวันยายจะพาไปสมัครเรียนนะ เรียนที่โรงเรียนใกล้ๆบ้านเรานี่แหละ พอดีว่ายายรู้จักกับอาจารย์ฝ่ายปกครองที่โรงเรียนนี้อยู่คนนึง คงจะฝากฝังกับเค้าได้ "

" ครับยาย "

" อย่าทำให้ยายผิดหวังนะ "

โชลุกขึ้นไปค้นกระเป๋าเป้ของเขา และหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ของเขามาเปิดหาสมุดบัญชีธนาคารออมสินที่เขาเก็บซ่อนไว้ เขานำมันมายื่นให้กับยายของเขา

" นี่อะไร ? " ยายรับมาเปิดดู

" เป็นเงินที่ผมทำงานและเก็บเอาไว้ครับ มันไม่ได้มากมายอะไรนัก ผมให้ยายครับ "

" โอ้… หลานเก็บเงินเก่งจัง น่าประทับใจมาก ดีเลย จะได้ไปซื้อชุดนักเรียนใหม่กัน แม่จันทร์เค้ารู้เรื่องเงินที่หลานเก็บไว้ไหมเนี่ย "

" แม่ไม่รู้เลยครับ ผมเก็บทีละ 5 บาท 10 บาททำงานรับจ้างแถวๆบ้านพอได้เงินก็ทยอยฝากครับ "

" เก่งจังเลย ไม่เคยพบเจอเด็กที่ขยันเก็บออมเงินแบบนี้เลย ยายนี่โชคดีจริงๆที่มีหลานอย่างโชเนี่ย!!.. " ยายหัวเราะเสียงดังมาก สงสัยแกจะถูกใจมากๆเลยนะนั่น โชยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ได้ทีคุยโม้อวดยายของเค้าต่อ

" ใช่ครับ!! ผมเก่งจริงๆนะครับยาย รับรองยายไม่ผิดหวังแน่ๆครับ "

" ขี้โม้ได้โล่เลยนะ พอเถอะไปเตรียมตัวนอนได้แล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กอย่านอนดึกเดี๋ยวจะตื่นสาย "

" ครับ "

โชลุกไปจัดเตรียมที่นอนของตัวเองและปัดที่นอนให้ยายด้วย ยายมองดูหลานชายด้วยความเอ็นดู โชทำหน้าที่ได้ดีเค้าดูสุภาพและเรียบร้อยในสายตาของยาย โชล้มตัวนอน…. ตอนนี้มันเพิ่งจะสามทุ่มเอง เค้าจะหลับตาลงได้ยังไงกัน

' นอนไม่หลับเลยแฮะ !!.. ปกตินอนดึกอยู่แล้ว ยุคนี้ยังไม่มีโทรศัพท์แบบใช้อินเตอร์เน็ตได้เลยนี่นา แถมยายก็ไม่ติดละครทีวีอีก สงสัยต้องไปหาหนังสือมาอ่านแก้เซ็งซะหน่อย ' โชลุกขึ้นเดินไปที่ชั้นหนังสือเพื่อที่จะหาหนังสือมาอ่าน

" ทำอะไร ? ทำไมไม่นอนล่ะ ? "

" ผมนอนไม่หลับครับ กะว่าจะมาหาหนังสือเพื่อเอาไปอ่าน จะได้ง่วงไวๆ "

" ถ้างั้นก็เปิดโคมไฟดวงเล็กนะ ยายจะปิดไฟนอน แสงไฟมันแยงตาทำให้ยายนอนไม่หลับ "

" ครับยาย "

" และอย่าให้มันดึกมากนะลูก เดี๋ยวมันจะเคยตัว เสร็จแล้วอย่าลืมปิดไฟให้เรียบร้อย "

" ครับ " โชอมยิ้มแกมหัวเราะเบาๆ ใช่เลย ' โรคอาการคุณยายอาจารย์กำเริบ ' อีกหน่อยคงต้องหัดหลับตา แล้วหลับไปเลยให้จงได้!!! โชอ่านหนังสือได้สักพักเลยเริ่มรู้สึกว่าง่วง สงสัยเป็นเพราะว่าร่างกายของเขายังคงเป็นเด็ก แถมคงจะอ่อนเพลียจากการเดินทาง เขาเลยเก็บหนังสือเข้าที่และที่ลืมไม่ได้เลยคือปิดไฟให้เรียบร้อยก่อนเข้านอน…..

เช้าวันใหม่.. ยายตื่นเช้ามาเตรียมตัวใส่บาตร โชก็ตื่นพร้อมๆกันกับยายและออกไปใส่บาตรด้วย โชรู้ว่ายายของเขาชอบทำบุญมาก ยายจะเตรียมใส่บาตรพระในทุกๆวันดังเช่นวันนี้ หลังจากทำบุญใส่บาตรเสร็จแล้วยายพาโชเดินดูรอบๆแถววัดเพราะใจจริงของยายอยากจะแนะนำทางเดินในชุมชนกลัวว่าหลานจะหลงทาง แต่ทว่าโชเค้ารู้จักทุกซอกซอยอยู่แล้วด้วยความเคยชินจากที่อดีตเคยอยู่มา และเขากลัวว่ายายจะเหนื่อยด้วยจึงบอกให้ยายกลับบ้านกันดีกว่า

" กลับบ้านดีกว่าครับยาย ผมกลัวยายจะเหนื่อย "

" ไม่เป็นไรหรอก.. เดินออกกำลังไปเรื่อยๆและอีกอย่าง โชก็จะได้รู้จักที่นี่เพิ่มขึ้นไงลูก จะได้ไม่งงและหลงทาง "

" แต่ว่า… " โชขัดยายไม่ได้เหตุเพราะจะอ้างว่าตัวเค้ารู้ทางอยู่แล้วก็ไม่ได้ จะบอกว่าเคยมาแล้วก็ไม่ได้อีก เลยต้องจำยอมเดินตามยายของเขาไป แต่เอ๊ะ!!! เค้านึกอะไรได้อย่างนึง

" ยายครับ ผมว่าเรารีบกลับบ้านกันดีกว่านะครับ ยายจะได้พาผมไปถอนตัง เพื่อซื้อเสื้อผ้าอีก และอีกอย่างก่อนไปกินข้าวก่อนด้วยครับผมเริ่มหิวแล้ว แหะๆ " เขาแกล้งหัวเราะ

" อืม... จริงด้วย ยายลืมซะสนิทเลย ไปกัน ไปกินข้าวกันดีกว่า ยายจะได้กินยา "

" ครับ " โชถอนหายใจและเริ่มคิดว่าใช้ได้ผลนะข้ออ้างข้อนี้ เพราะเขารู้ดีว่ายายจะแวะ ที่บ้านนั้นบ้านนี้ตลอดทางแน่ๆ และกว่าจะคุยเสร็จมันกินเวลาพอสมควร.. ยายพาโชเดินกลับบ้าน ก่อนเข้าบ้านยายแวะซื้อโจ๊กที่ขายอยู่ข้างๆวัด

" กินโจ๊กนะเช้านี้ "

" ได้ครับ "

โชรู้อยู่แล้วว่าในตอนเช้าที่บ้านยาย ทุกคนที่บ้านจะกินข้าวเช้าไม่ตรงกันเสมอ ยายจึงมักออกมาหาซื้ออาหารเช้าให้กับตัวเองหลังจากที่ใส่บาตรเสร็จแล้วในทุกๆครั้ง ที่ชุมชนแห่งนี้ในตอนเช้า จะมีแม่ค้าออกมาขายของมากมาย มีอาหารหลากหลายทั้งข้าวราดแกงที่คนในระแวกนี้ต่างก็มาอุดหนุนกันอยู่เป็นปกติ ข้าวเหนียวหมูปิ้ง โจ๊ก น้ำเต้าหู้ และรถขายผลไม้ ในวันนี้ยายเลือกเมนูโจ๊กเป็นมื้อเช้านั่นเอง ยายสั่งโจ๊กสองถุงและนั่งที่เก้าอี้ รอแม่ค้าทำโจ๊กอยู่

" เราออกกันสายๆหน่อยก็ได้นะ ไม่ต้องรีบนักหรอก กินข้าวกินปลาเสร็จ อาบน้ำอาบท่าแล้วค่อยไป ธนาคารเค้าเปิดสายอยู่ สิบโมงนั่นแหละ "

' อ่านั่นสิ เราลืมไปเลย.. เมื่อก่อนธนาคารเค้าเปิดกันสายๆนี่!! ก็นะ.. ยังไงๆธนาคารมันก็ไม่ได้วิ่งหนีหายไปไหนหรอก และการถอนเงินบัญชีต่างสาขาเนี่ยเรื่องมากจะตาย ก็.. ในตอนนี้ออมสินก็ยังไม่มีเอทีเอ็มซะด้วย ก็ต้องทำตามระเบียบตามเสต็บของธนาคารไปนั่นแหละ เฮ้อ.. '

" ได้ครับยาย "

...

ทั้งสองยายหลานออกไปทำธุระที่ธนาคารกว่าจะเสร็จก็ราวๆ 11 โมงกว่าๆ ยายพาโชไปเลือกซื้อเสื้อผ้านักเรียนมาสองชุดกับรองเท้านักเรียนมาหนึ่งคู่ ด้วยรูปร่างที่ผอมตัวเล็กของเขาจึงทำให้หาไซส์ได้ไม่ยากจึงทำให้เสร็จธุระเร็ว ยายจึงพาโชไปกินก๋วยเตี๋ยวก่อนกลับบ้าน

" กินกันซะให้เรียบร้อย กลับเข้าบ้านจะได้ไม่หิวกัน นะหลานนะ " โชพยักหน้ารับคำ

" ครับ "

...

พอกลับถึงบ้านยายก็นอนพักเลย แกคงจะเหนื่อยและเมื่อยล้าโชเห็นยายนอนพัก ก็เลยออกไปช่วยป้าเพ็ญขายของที่ร้านค้า แต่ช่วงบ่ายๆไม่ค่อยมีคนเท่าไรนัก ป้าเพ็ญก็เลยฝากให้โชเฝ้าร้านสักแปบนึงเพื่อที่ป้าเพ็ญจะไปตลาดซื้อกับข้าวไว้ทำตอนเย็นของวันนี้

" โช.. ป้าฝากดูร้านแปบนึงนะ ป้าจะไปจ่ายตลาดสักหน่อยตอนกลางวันไม่ค่อยมีลูกค้าหรอก ที่ตลาดก็ด้วย ป้าจะได้รีบซื้อรีบกลับมานะ "

" ได้เลยครับป้าเพ็ญ " เค้าตอบกลับป้าสะใภ้อย่างเสียงใสแจ๋ว…

...

ค่ำวันนี้ หลังอาหารเย็น ลุงอยู่คุยกับยายเพียงเล็กน้อย ยายคุยอวดหลานชายกับลุงเรื่องวันนี้ ยายบอกว่าโชเก่งเก็บออมเงินมาซื้อเสื้อผ้ากับรองเท้านักเรียนของเค้าเอง ลุงหันมาดูหน้าโชนิดนึงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร สักพักก็ขึ้นข้างบนไป วันนี้โชไม่ได้อ่านหนังสือ แต่กลับใช้ความคิดต่อ..

' เวลาผ่านไปในแต่ละวัน.. เราจะทำอะไรต่อไปดีเนี่ย ? อยากทำนั่น.. ทำนี่.. อะไรตั้งเยอะแยะ แต่เราจะหุนหันพลันแล่นไม่ได้แล้ว เพราะเราเคยพลาดมาแล้ว อุตส่าห์ได้โอกาสมาทั้งที เราต้องเริ่มใหม่ให้ดีกว่าเก่าสิ!! อาจจะช้าหน่อยเราจะต้องใจเย็นๆ ใช่แล้ว!! เราต้องใจเย็น เราต้องใจเย็น เราต้องใจเย็น เราต้องใจเ… '

เค้าเริ่มสะกดจิตตัวเองอยู่รึเปล่านะ ?

คงจะใช่มั้งเพราะว่าเค้าหลับไปแล้วนี่นา..

...

ครบสองวันตามที่ยายบอก ในวันนี้ยายจะพาโชไปสมัครเรียน เค้าและยายทำภาระกิจเสร็จในตอนเช้า ก็เตรียมตัวโดยเขาใส่ชุดนักเรียนใหม่ที่ไปซื้อมากับยาย ยายของเขาก็แต่งตัวดีดูภูมิฐานเป็นพิเศษเพราะว่าแกเคยเป็นอาจารย์คงไม่อยากให้ใครๆมาดูถูกได้

" เอาล่ะ.. เสร็จเรียบร้อย!! หลานแต่งตัวเสร็จรึยัง เราจะไปกันแล้วนะ "

" เสร็จแล้วครับยาย " โชออกมาใส่รองเท้าที่หน้าบ้าน และยืนรอยายที่หน้าประตู อันที่จริงโรงเรียนนี้มันใกล้บ้านยายมากๆเลยนะ แค่เขาเดินไปคนเดียวก็ได้แล้ว แถมสมัครเรียนเองก็คงได้ แต่คุณยายอาจารย์ของเขาคงจะไม่ยอมแน่ๆ

' เอาน่า.. ทนยอมเป็นเด็กสักหน่อยเถอะ เพราะตอนนี้เราเป็นเด็กจริงๆนี่นา เดี๋ยวอีกหน่อยเราก็ได้ไปโรงเรียนเองแล้ว ยายแค่มาทำหน้าที่ผู้ปกครองอย่างถูกต้อง ' เค้าเตือนสติตัวเอง

ยายและโชเดินไปที่โรงเรียน ความรู้สึกของโชในตอนนี้เขามองเห็นโรงเรียนของเขาดูร่มรื่น และก็ไม่ได้ใหญ่โตอย่างที่เมื่อ 20 ปีก่อนเค้าคิด

' ใช่.. โรงเรียนของเราก็เท่าเดิมแถมต้นไม้เยอะดูร่มรื่นจะตายไป คิดถึงจัง '

ในวันนี้มีผู้ปกครองพาบุตรหลานมาสมัครเรียนอยู่ประปราย โดยมากจะเป็นคนในชุมชนซะมากกว่า แต่นั่น!! โชเห็นดำเพื่อนรักเก่าแก่ในวัยเด็กของเขากำลังเดินมากับแม่ของเค้าอยู่ ใจนึงก็อยากจะวิ่งไปหาเพื่อทักทายแต่จะดูแปลกเกินไปไหม ? เพราะในตอนนี้พวกเขายังไม่ได้สนิทกัน โชจึงต้องแกล้งทำเป็นตกใจเล็กน้อย

" อ่าว.. นั่นดำใช่ไหม เราเอง โชไง!! ที่เจอกันเมื่อสองวันก่อน "

ดำมองหน้าโชอยูพักนึง ก็ทำทีเพิ่งจะนึกออก

" อ่อ.. นายก็มาเรียนที่นี่หรอ ? "

" ใช่ ยายของฉันพามาน่ะ "

" แล้วแม่ของนายไปทำงานหรอ ? "

" อืม.. เหมือนจะใช่ แต่แม่ของเรากลับบ้านนอกไปแล้วน่ะสิ ตอนนี้เรามาอยู่กับยาย ยายก็เลยพามาน่ะ "

" ดีเลย ตอนแรกฉันนึกว่าจะไม่เจอใครที่รู้จักซะแล้ว พวกเพื่อนๆที่โรงเรียนเก่าก็ไม่มีใครมาเรียนที่นี่เลย พวกนั้นไปเรียนอีกฝั่งที่โรงเรียนเอกชน แต่แม่ของฉันให้มาเรียนที่นี่บอกว่าค่าเทอมถูกกว่า โชคดีที่ได้เจอนายนะโช "

" ใช่!! โชคดีที่ได้เจอกัน "

โชยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกันไปหาผู้ปกครองของตัวเอง…