`မင္းေဘးနားမွာကိုယ္ရွိတယ္´
(Zawji)
တစ္ခါတစ္ရံခံစားရတာေတြမ်ားလာေတာ့ေလာကႀကီးကိုႏႈတ္ဆက္ခ်င္မိတယ္~
ကြၽန္ေတာ္ဒီ၁၅ထပ္ျမင့္တဲ့တိုက္ကေနျပဳတ္က်ၿပီးရင္ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတာေတြသက္သာသြားမယ္မလားဒီခံစားေနရတာေတြကိုအဆံုးသတ္လိုက္ခ်င္ၿပီ
ဘယ္ကမွန္းမသိလူတစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္လာဆြဲတယ္
"အြန္ႏြိဳင္းမင္း႐ူးေနလား"
"မင္းကဘယ္သူလဲ?"
"ငါကဒီမွာေနတဲ့သူ"
"ငါ့ကိုမတားပါနဲ႔ငါေသခ်င္တယ္"
အြန္ႏြိဳင္း၏ပါးျပင္ထက္မ်က္ရည္မ်ားစြာျဖင့္..
"မင္းေသလို႔မရေသးဘူးမင္းဘ၀အတြက္မင္းအမ်ား
ႀကီးေရွ႕ဆက္ရဦးမယ္ေလ"
"ငါ့အေမ!ငါ့အေဖ!ငါ့ခ်စ္သူအကုန္လံုးကငါ့ကိုထားျပစ္ခဲ့တယ္ဒီဘ၀မွာငါ့နားမွာဘယ္သူမွမရွိဘူး"
"ငါေသခ်င္တယ္!!!"
သူကြၽန္ေတာ့္ကိုလာဖက္ၿပီးစကားတစ္ခြန္းကိုတိုးတိုးေလးေျပာတယ္...
"ငါမင္းကိုလိုအပ္တယ္"
"ေက်း..ေက်းဇူးပါ"
မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္လိုက္ရင္း
"မင္းေနခ်င္ငါ့ဆီမွာလာေနလို႔ရတယ္ငါကဒီတိုက္ခန္းရဲ႕၁၀ထပ္ကအခန္းနံပါတ္808မွာေနတယ္"
"ေက်း..ေက်းဇူးပါမင္းနာမည္က"
"ငါ့နာမည္ကယြင္"
"အစ္ကိုယြင္ငါ့နားမွာရွိေနေပးလို႔ေက်းဇူးပါငါျပန္ေတာ့မယ္"
"ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ေက်း..ေက်းဇူးပါ"
သူCarကိုထုတ္လာၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကိုအိမ္ျပန္
လိုက္ပို႔တယ္
"ဒါကမင္းအိမ္လား"
"ဟုတ္..ဟုတ္ပါတယ္"
"မနက္ျဖန္က်ရင္ကိုယ္မင္းကိုယ့္အိမ္မွာေနဖို႔လာေခၚမယ္"
"မလိုပါဘူး မလိုပါဘူး ေက်းဇူးပါ"
"ကိုယ္တိုက္ခန္းကိုျပန္အပ္လိုက္ၿပီမင္းမနက္ျဖန္ကိုယ့္အိမ္လိုက္ခဲ့"
"ဒါဆိုလဲေက်းဇူးပါခင္ဗ်"
သူကားေမာင္းၿပီးထြက္သြားတယ္ကြၽန္ေတာ္လဲအိမ္ထဲ၀င္Seafoodမွာၿပီးေရခ်ိဳးလိုက္တယ္သိပ္မၾကာခင္ပဲBellသံၾကားလို႔ထြက္ၾကည့္ေတာ့Seafoodလာပို႔တဲ့Deliအစ္ကိုႀကီးလာတာျဖစ္ေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လဲပိုက္ဆံရွင္းၿပီးSeafoodစားၿပီးအိပ္ဖို႔ျပင္ေတာ့တယ္ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲယြင္ဆိုတဲ့သူ႔ပံုရိပ္ေတြနဲ႔ပဲစိုးမိုးထားတယ္ခင္ဗ်ားက
မိစၦာေလးလားဒီလိုေတြးရင္းနဲ႔ပဲကြၽန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္
သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး
"အြန္ႏြိဳင္!"
"ဟင္..ဘယ္သူလဲ!"
"ငါပါယြင္"
"ေအာ္ခဏေနာ္အစ္ကို"
"အင္းအြန္ႏြိဳင္"
ကြၽန္ေတာ္တံခါးသြားဖြင့္ၿပီးယြင္ကိုSofaေပၚမွာ
ခဏေစာင့္ခိုင္းၿပီးမ်က္နွာသစ္ၿပီးပစၥည္းသိမ္းတယ္ၿပီး
ေတာ့ယြင္ကRich The Houseလမ္းထဲေခၚသြားတယ္။
(Rich The Houseကခ်မ္းသာတဲ့လူေတြေနတဲ့
လမ္းမဟုတ္လား)
"ယြင္ဟိုးေရွ႕ကအိမ္ေလးကသဘာ၀ဆန္ၿပီးလွ
လိုက္တာ"
"အဲ့တာကိုယ့္အိမ္"
ကြၽန္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္မွင္သက္သြားတယ္။ၿပီးေတာ့သူ႔အိမ္ထဲကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚသြားၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။
"အိမ္ထဲသူစိမ္းလူ၀င္ခြင့္မရွိဘူးမင္းကပထမဆံုးသူပဲ"
"ဟီးေက်းဇူးပါယြင္"
"မင္းေက်းဇူးတင္ရင္ကိုယ့္ကိုလက္ထက္"
"အမ္?"
"စတာပါ!မင္းကတကယ္လက္ထက္ခ်င္သြားတာလား"
"မ..မဟုတ္ပါဘူး"
"ရွက္ေနတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး"
"မဟုတ္ဘူးသာေျပာတယ္မင္းပါးေတြကနီေနၿပီ"
"ငါ..ငါမသိဘူး"
"ထားလိုက္ပါ"
သူကြၽန္ေတာ့္ကိုကြၽန္ေတာ္ေနရမယ့္အခန္းလိုက္ျပတယ္အခန္းကအရမ္းလွလြန္းတယ္။
"ငါမင္းနဲ႔လာအိပ္လို႔ရမလား"
"မရဘူးေနာ္ယြင္"
"ဘာလို႔လဲ"
"ငါမသိဘူး"
"ေနာ္အြန္ႏြိဳင္"
"အင္းဒီတစ္ခါပဲေနာ္ငါမင္းကိုေက်းဇူးတင္လို႔ဒီတစ္ညပဲရမယ္"
"အင္း"
ညေရာက္ေတာ့သူကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲေရာက္လာ
တယ္ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖက္ၿပီးေျပာတယ္။
"မင္းကသူစိမ္းမဟုတ္ဘူးငါခ်စ္ရတဲ့သူ"
"ယြင္မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ"
"တကယ္ေျပာတာငါမင္းကိုခ်စ္တယ္မင္းေရာငါ့ကို
ခ်စ္လား"
"ငါ့ကိုအခ်ိန္နည္းနည္းေလာက္ေပးပါဦး"
"မရဘူးကြာခုေျဖ"
"မင္းကေလငါ့ထက္အသက္က၃နွစ္ေလာက္ႀကီးၿပီးကေလးဆန္ေနတယ္"
"မရဘူးကြာေျဖကြာ"
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။
"အခုေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တာလား"
"အင္း"
ဘာလို႔မွန္းမသိသူ'ေရး'ဆိုၿပီးထေအာ္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘာလိုလိုနဲ႔တစ္ညၿပီးသြားတယ္။
"ယြင္မနက္၇နာရီထိုးေနၿပီထေတာ့"
"အင္း"(အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံ)
"မ်က္နွာသစ္ၿပီးေအာက္ဆင္းခဲ့ေတာ့ေနာ္အြန္ဟင္း
ခ်က္ထားတယ္"
"တကယ္"
သူရုတ္တရက္ႀကီးထေအာ္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။
"ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲလန္႔သြားတာပဲ"
သူကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္ကေနဆြဲၿပီးခါးကိုလာဖက္တယ္။
"ယြင္အခုမ်က္နွာသစ္သြား!"
"ဟုတ္ပါၿပီကိုယ့္မိန္းမေလးရယ္"
"ဘာမိန္းမလဲ!"
"မ်က္နွာသစ္ၿပီးရင္ထမင္းစားဖို႔ဆင္းလာခဲ့"
သူ႔ေပါင္ေပၚကေနကြၽန္ေတာ္ၿပီးထမင္းျပင္ဖို႔ေအာက္ကိုဆင္းလာတယ္။သူလဲမ်က္နွာသစ္ၿပီးဆင္းလာတယ္ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ထမင္းအတူတူစားၾကတယ္။
ညေန၅နာရီကိုေရာက္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ေရခ်ိဳးၿပီဴအိပ္ဖို႔ျပင္ေနခ်ိန္သူအခန္းထဲထပ္ေရာက္လာတယ္ကြၽန္ေတာ့္ခါးကိုဖက္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္နႈတ္ခမ္းကိုလာနမ္းတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။သူကြၽန္ေတာ့္ကိုစားပြဲေတာ္ကိုမတင္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကိုအစိမ္းလိုက္မ်ိဳခ်ေတာ့မယ္ဘီလူးအတိုင္းကြၽန္ေတာ့္ကိုနမ္းေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တြန္းျပစ္ခ်င္ေပမယ့္တြန္းမရဘူး။ေနာက္ေတာ့အက်ႌပါခြၽတ္လာတယ္။သူဘာလုပ္မလို႔လဲကြၽန္
ေတာ္မသိဘူး။သူကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးပြတ္သပ္
ေနေတာ့တာပဲ။သိပ္မၾကာဘူးအိမ္ကဦးေလးႀကီးတံခါးလာေခါက္တယ္။
"သခင္ေလးသခင္ေလးရဲ႕အေဖေရာက္ေနပါတယ္"
"အင္းငါသိၿပီခဏေနဆင္းလာခဲ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
အိမ္ေဖာ္ဦးေလးႀကီးဆင္းသြားေတာ့သူ႔အက်ႌကိုျပန္၀တ္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကို'စ´တယ္။
"ခဏေနမွမင္းေလးဆီျပန္လာမယ္"
"အားယားလာ'စ´ျပန္ၿပီ"
"ဗက္"(😝)
"သြားေတာ့ေအာက္ထပ္ကို"
"အင္း"
သူအ၀တ္အစားကိုျပန္ျပင္ၿပီးေအာက္ထပ္ဆင္းသြားတယ္သူမလာခင္ကြၽန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။သူ႔အေဖနဲ႔သူဘာေတြေျပာလဲမသိဘူး။
"ယြင္မင္းအိမ္ကိုသူစိမ္းေခၚလာတယ္ဆို"
"အဲ့တာခင္ဗ်ားနဲ႔ဘာဆိုင္လဲခင္ဗ်ားကကြၽန္ေတာ့္ပေထြးကြၽန္ေတာ့္ကိစၥေတြကိုလာေျပာမေနနဲ႔"
"ယြင္ငါကမင္းအေဖရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ငါကမင္းကို
ငယ္ငယ္တည္းကေစာင့္ေရွာက္လာတာေနာ္"
"ေစာင့္ေရွာက္တယ္?ကြၽန္ေတာ့္ကိုလူေတြရွာၿပီးရိုက္
ခိုင္းတာကေစာင့္ေရွာက္တယ္ေခၚလား?"
"မင္းမင္းဘယ္လိုသိတာလဲ"
"လြယ္လြယ္ေလးပါခင္ဗ်ားအခုခ်က္ခ်င္းဒီအိမ္ကေနထြက္သြားတာပိုေကာင္းလိမ့္မယ္ေနာ္"
"ေအးပါငါသြားမယ္"
အဲ့ပေထြးလဲထြက္သြားၿပီးကြၽန္ေတာ္အေပၚျပန္တက္လာေတာ့ႏြားေပါက္စေလးကအိပ္ေနတာခ်စ္စရာ
ေကာင္းလိုက္တာ။
"မနက္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီလားငါဘယ္ခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလဲေတာင္မသိလိုက္ပါလား"
(Unicode)
တစ်ခါတစ်ရံခံစားရတာတွေများလာတော့လောကကြီးကိုနှုတ်ဆက်ချင်မိတယ်~
ကျွန်တော်ဒီ၁၅ထပ်မြင့်တဲ့တိုက်ကနေပြုတ်ကျပြီးရင်ကျွန်တော်ခံစားရတာတွေသက်သာသွားမယ်မလားဒီခံစားနေရတာတွေကိုအဆုံးသတ်လိုက်ချင်ပြီ
ဘယ်ကမှန်းမသိလူတစ်ယောက်ကကျွန်တော့်ကိုယ်လာဆွဲတယ်
"အွန်နွိုင်းမင်းရူးနေလား"
"မင်းကဘယ်သူလဲ?"
"ငါကဒီမှာနေတဲ့သူ"
"ငါ့ကိုမတားပါနဲ့ငါသေချင်တယ်"
အွန်နွိုင်း၏ပါးပြင်ထက်မျက်ရည်များစွာဖြင့်..
"မင်းသေလို့မရသေးဘူးမင်းဘ၀အတွက်မင်းအများ
ကြီးရှေ့ဆက်ရဦးမယ်လေ"
"ငါ့အမေ!ငါ့အဖေ!ငါ့ချစ်သူအကုန်လုံးကငါ့ကိုထားပြစ်ခဲ့တယ်ဒီဘ၀မှာငါ့နားမှာဘယ်သူမှမရှိဘူး"
"ငါသေချင်တယ်!!!"
သူကျွန်တော့်ကိုလာဖက်ပြီးစကားတစ်ခွန်းကိုတိုးတိုးလေးပြောတယ်...
"ငါမင်းကိုလိုအပ်တယ်"
"ကျေး..ကျေးဇူးပါ"
မျက်ရည်တွေကိုသုတ်လိုက်ရင်း
"မင်းနေချင်ငါ့ဆီမှာလာနေလို့ရတယ်ငါကဒီတိုက်ခန်းရဲ့၁၀ထပ်ကအခန်းနံပါတ်808မှာနေတယ်"
"ကျေး..ကျေးဇူးပါမင်းနာမည်က"
"ငါ့နာမည်ကယွင်"
"အစ်ကိုယွင်ငါ့နားမှာရှိနေပေးလို့ကျေးဇူးပါငါပြန်တော့မယ်"
"ငါလိုက်ပို့ပေးမယ်"
"ကျေး..ကျေးဇူးပါ"
သူCarကိုထုတ်လာပြီးကျွန်တော့်ကိုအိမ်ပြန်
လိုက်ပို့တယ်
"ဒါကမင်းအိမ်လား"
"ဟုတ်..ဟုတ်ပါတယ်"
"မနက်ဖြန်ကျရင်ကိုယ်မင်းကိုယ့်အိမ်မှာနေဖို့လာခေါ်မယ်"
"မလိုပါဘူး မလိုပါဘူး ကျေးဇူးပါ"
"ကိုယ်တိုက်ခန်းကိုပြန်အပ်လိုက်ပြီမင်းမနက်ဖြန်ကိုယ့်အိမ်လိုက်ခဲ့"
"ဒါဆိုလဲကျေးဇူးပါခင်ဗျ"
သူကားမောင်းပြီးထွက်သွားတယ်ကျွန်တော်လဲအိမ်ထဲဝင်Seafoodမှာပြီးရေချိုးလိုက်တယ်သိပ်မကြာခင်ပဲBellသံကြားလို့ထွက်ကြည့်တော့Seafoodလာပို့တဲ့Deliအစ်ကိုကြီးလာတာဖြစ်နေတယ်။
ကျွန်တော်လဲပိုက်ဆံရှင်းပြီးSeafoodစားပြီးအိပ်ဖို့ပြင်တော့တယ်ဘာကြောင့်မှန်းမသိကျွန်တော့်ခေါင်းထဲယွင်ဆိုတဲ့သူ့ပုံရိပ်တွေနဲ့ပဲစိုးမိုးထားတယ်ခင်ဗျားက
မိစ္ဆာလေးလားဒီလိုတွေးရင်းနဲ့ပဲကျွန်တော်အိပ်ပျော်
သွားမှန်းတောင်မသိလိုက်ဘူး
"အွန်နွိုင်!"
"ဟင်..ဘယ်သူလဲ!"
"ငါပါယွင်"
"အော်ခဏနော်အစ်ကို"
"အင်းအွန်နွိုင်"
ကျွန်တော်တံခါးသွားဖွင့်ပြီးယွင်ကိုSofaပေါ်မှာ
ခဏစောင့်ခိုင်းပြီးမျက်နှာသစ်ပြီးပစ္စည်းသိမ်းတယ်ပြီး
တော့ယွင်ကRich The Houseလမ်းထဲခေါ်သွားတယ်။
(Rich The Houseကချမ်းသာတဲ့လူတွေနေတဲ့
လမ်းမဟုတ်လား)
"ယွင်ဟိုးရှေ့ကအိမ်လေးကသဘာဝဆန်ပြီးလှ
လိုက်တာ"
"အဲ့တာကိုယ့်အိမ်"
ကျွန်တော်ဘာပြောရမှန်းမသိအောင်မှင်သက်သွားတယ်။ပြီးတော့သူ့အိမ်ထဲကျွန်တော့်ကိုခေါ်သွားပြီးတော့ကျွန်တော့်ကိုပြောတယ်။
"အိမ်ထဲသူစိမ်းလူဝင်ခွင့်မရှိဘူးမင်းကပထမဆုံးသူပဲ"
"ဟီးကျေးဇူးပါယွင်"
"မင်းကျေးဇူးတင်ရင်ကိုယ့်ကိုလက်ထက်"
"အမ်?"
"စတာပါ!မင်းကတကယ်လက်ထက်ချင်သွားတာလား"
"မ..မဟုတ်ပါဘူး"
"ရှက်နေတာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး"
"မဟုတ်ဘူးသာပြောတယ်မင်းပါးတွေကနီနေပြီ"
"ငါ..ငါမသိဘူး"
"ထားလိုက်ပါ"
သူကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်နေရမယ့်အခန်းလိုက်ပြတယ်အခန်းကအရမ်းလှလွန်းတယ်။
"ငါမင်းနဲ့လာအိပ်လို့ရမလား"
"မရဘူးနော်ယွင်"
"ဘာလို့လဲ"
"ငါမသိဘူး"
"နော်အွန်နွိုင်"
"အင်းဒီတစ်ခါပဲနော်ငါမင်းကိုကျေးဇူးတင်လို့ဒီတစ်ညပဲရမယ်"
"အင်း"
ညရောက်တော့သူကျွန်တော့်အခန်းထဲရောက်လာ
တယ်ပြီးတော့ကျွန်တော့်ကိုဖက်ပြီးပြောတယ်။
"မင်းကသူစိမ်းမဟုတ်ဘူးငါချစ်ရတဲ့သူ"
"ယွင်မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ"
"တကယ်ပြောတာငါမင်းကိုချစ်တယ်မင်းရောငါ့ကို
ချစ်လား"
"ငါ့ကိုအချိန်နည်းနည်းလောက်ပေးပါဦး"
"မရဘူးကွာခုဖြေ"
"မင်းကလေငါ့ထက်အသက်က၃နှစ်လောက်ကြီးပြီးကလေးဆန်နေတယ်"
"မရဘူးကွာဖြေကွာ"
ကျွန်တော်ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ်။
"အခုခေါင်းငြိမ့်လိုက်တာလား"
"အင်း"
ဘာလို့မှန်းမသိသူ'ရေး'ဆိုပြီးထအော်တယ်။
ကျွန်တော်တို့ဘာလိုလိုနဲ့တစ်ညပြီးသွားတယ်။
"ယွင်မနက်၇နာရီထိုးနေပြီထတော့"
"အင်း"(အိပ်ချင်မူးတူးအသံ)
"မျက်နှာသစ်ပြီးအောက်ဆင်းခဲ့တော့နော်အွန်ဟင်း
ချက်ထားတယ်"
"တကယ်"
သူရုတ်တရက်ကြီးထအော်တော့ကျွန်တော်လန့်သွားတယ်။
"ဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲလန့်သွားတာပဲ"
သူကျွန်တော့်ကိုလက်ကနေဆွဲပြီးခါးကိုလာဖက်တယ်။
"ယွင်အခုမျက်နှာသစ်သွား!"
"ဟုတ်ပါပြီကိုယ့်မိန်းမလေးရယ်"
"ဘာမိန်းမလဲ!"
"မျက်နှာသစ်ပြီးရင်ထမင်းစားဖို့ဆင်းလာခဲ့"
သူ့ပေါင်ပေါ်ကနေကျွန်တော်ပြီးထမင်းပြင်ဖို့အောက်ကိုဆင်းလာတယ်။သူလဲမျက်နှာသစ်ပြီးဆင်းလာတယ်ပြီးတော့ကျွန်တော်တို့ထမင်းအတူတူစားကြတယ်။
ညနေ၅နာရီကိုရောက်တော့ကျွန်တော်ရေချိုးပြီူအိပ်ဖို့ပြင်နေချိန်သူအခန်းထဲထပ်ရောက်လာတယ်ကျွန်တော့်ခါးကိုဖက်ပြီးကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းကိုလာနမ်းတယ်။
ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး။သူကျွန်တော့်ကိုစားပွဲတော်ကိုမတင်ပြီးကျွန်တော့်ကိုအစိမ်းလိုက်မျိုချတော့မယ်ဘီလူးအတိုင်းကျွန်တော့်ကိုနမ်းနေတယ်။
ကျွန်တော်တွန်းပြစ်ချင်ပေမယ့်တွန်းမရဘူး။နောက်တော့အင်္ကျီပါချွတ်လာတယ်။သူဘာလုပ်မလို့လဲကျွန်
တော်မသိဘူး။သူကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးပွတ်သပ်
နေတော့တာပဲ။သိပ်မကြာဘူးအိမ်ကဦးလေးကြီးတံခါးလာခေါက်တယ်။
"သခင်လေးသခင်လေးရဲ့အဖေရောက်နေပါတယ်"
"အင်းငါသိပြီခဏနေဆင်းလာခဲ့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
အိမ်ဖော်ဦးလေးကြီးဆင်းသွားတော့သူ့အင်္ကျီကိုပြန်ဝတ်ပြီးကျွန်တော့်ကို'စ´တယ်။
"ခဏနေမှမင်းလေးဆီပြန်လာမယ်"
"အားယားလာ'စ´ပြန်ပြီ"
"ဗက်"(😝)
"သွားတော့အောက်ထပ်ကို"
"အင်း"
သူအ၀တ်အစားကိုပြန်ပြင်ပြီးအောက်ထပ်ဆင်းသွားတယ်သူမလာခင်ကျွန်တော်အိပ်ပျော်သွားတယ်။သူ့အဖေနဲ့သူဘာတွေပြောလဲမသိဘူး။
"ယွင်မင်းအိမ်ကိုသူစိမ်းခေါ်လာတယ်ဆို"
"အဲ့တာခင်ဗျားနဲ့ဘာဆိုင်လဲခင်ဗျားကကျွန်တော့်ပထွေးကျွန်တော့်ကိစ္စတွေကိုလာပြောမနေနဲ့"
"ယွင်ငါကမင်းအဖေရင်းမဟုတ်ပေမယ့်ငါကမင်းကို
ငယ်ငယ်တည်းကစောင့်ရှောက်လာတာနော်"
"စောင့်ရှောက်တယ်?ကျွန်တော့်ကိုလူတွေရှာပြီးရိုက်
ခိုင်းတာကစောင့်ရှောက်တယ်ခေါ်လား?"
"မင်းမင်းဘယ်လိုသိတာလဲ"
"လွယ်လွယ်လေးပါခင်ဗျားအခုချက်ချင်းဒီအိမ်ကနေထွက်သွားတာပိုကောင်းလိမ့်မယ်နော်"
"အေးပါငါသွားမယ်"
အဲ့ပထွေးလဲထွက်သွားပြီးကျွန်တော်အပေါ်ပြန်တက်လာတော့နွားပေါက်စလေးကအိပ်နေတာချစ်စရာ
ကောင်းလိုက်တာ။
"မနက်တောင်ရောက်နေပြီလားငါဘယ်ချိန်အိပ်ပျော်သွားတာလဲတောင်မသိလိုက်ပါလား"