SEASON 2:CHAPTER 3

Chapter 03:Forever

Sharia's PoV

[Isa po ako sa mga volunteer rescuer.Nahanap ko po itong cellphone nato.Nabangga po kasi yung may ari.]bigla akong napatumba sa sinabi ng nasa telepono.Biglang tumulo yung mga luhang kanina pa nagbabadyang tumulo...Dito pwede..hindi pwede...Nananaginip lang ako...Hindi siya nabunggo...Hindi yun si Miguel...walang nangyaring masama sa kanya..Kalimutan mo to Sharia..Makakalimutan moto..Wala toh wala...

"Miguel!!!!!!!!!!"sigaw ko out of frustration.Sobrang sakit ng nararamdaman ko..Ang sakit sakit..Sobra...Bakit!?Bakit moko iniwan..Bakit!!!Biglang may nagpop up sa cellphone ko.Isang email mula kay Miguel.

Hi Sharia,

       Alam ko pagnareceive moto wala na ako sa pilipinas.Aalis ako  papuntang ibang bansa.

       Diko sinabi to sayo pero may sakit ako.I have a lung disease malala na siya kaya kailangan nadaw operahan.

       Maybe nagtataka ka kung bakit ang kampante kong marereceive moto.Okey nalaman ko few weeks ago na wala ka palng sakit.Sa akin tumawag yung doktor mo.Alam mo sobrang saya ko ng nalaman ko yun pero nalungkot dahil naalala ko na aalis ako ngayon.

        Sinulat ko toh bago ako umalis so siguro pag nabasa mo to nakaalis na ako.Gusto ko lang malaman mo na mahal na mahal kita.

        Babalik ako.Hintayin mo lang ako mahal ko papakasalan pa kita.

        I love you Sharia Pedredo.

        Mahal na mahal kita.

Babalik ako mahal ko hintay lang po.

-Miguel

Napaiyak ako habang binabasa ko ang email niya.Pano ka babalik kung nawala kana?Paano!?Bat kasi dimo sinabi sa akin...Ang daya daya mo..Ang daya mo iniwan mo ako..Ang daya daya mo Miguel...Nakakainis ka...

Napabalikwas ako sa pagbangon ng maalala ko na naman ang pangyayaring yun.Ilang buwan na akong binabangogot ng katutuhanan na wala na si Miguel.Na wala na ang taong mahal ko.

Bamangon ako sa kinahihigaan ko at pumunta sa kusina para uminom ng tubig.Pinahid korin ang mga pawis ko dahil sa masamang panaginip na nagpagising sa natutulog kong diwa.

Napatingin ako sa salamin.Ilang buwan narin akong nanunuluyan dito sa Italy.Parang ayoko na ngang bumalik sa Pilipinas eh.Ewan parang i just want to settle here for good.Malayo sa kaguluhan.Malayo sa katotohanang mayaman ako.Diko naman sinasabi na ayaokong maging mayaman dahil sa katuyan dapat pa nga akong magpasalamat dahil bihira lang ang mga taong mayayaman.

Pero napaisip rin ako kung hindi sana ako mayaman edi sana hindi ako malungkot ngayon.Tama nga ang sabi nila hindi porket mayaman ka masaya ka.Hindi porket lahat ng bagay na nagustuhan mo nakukuha mo ay magiging masaya kana dahil may ilang bagay na hindi mo makukuha at mas masakit pa yung mga bagay pa yun ang pinakamahal mo.

Napahinga nalang ako ng malalim at nagpasya ng maligo.Pinihit ko ang pambukas ng shower at dahan dahang dumaloy sa katawan ko ang malamig na tubig.Sabay ng pagdami ng malamig na tubig sa aking balat ay ang pagsampal ng katotohanan na nangyari na ang lahat ng toh.At kailangan kong tanggapin na wala ng ang taong mahal na mahal ko.

Pagkatapos kong maligo ay umalis na ako.Papunta ako ngayon sa Pisa,isang sikat na town dito sa Italya.Gusto ko kasing makita ang Leaning Tower of Pisa.Alam niyo yung toreng parang bali.I serge niyo nalang haha.

Pagpunta ko roon,sobrang daming tao ang gustong makita sa personal ang Toreng yun.

"The Tower of Pisa stands at 60 metres and until 1990 was leaning at about a 10 degree angle"panimula ng tourist guide ay naatasang ilibot kami sa tore.Ibat ibang lahi ang kasabay ko ngayon.May mga itim,puti,pandak matangkad,intsik at iba iba pa.Patuloy lang kami sa paglalakad habang mang hang mangha ako sa tore.Sobrang detalyado ang pagkakagawa rito.

Kahit may palya ang pagkakagawa sa tore dahil nga nakagewang ito mas naging maganda ang tore dahil sa nangyari.The Flaws made the tower more magnificent.Gaya sa pagibig kailangan mong mahalin pati ang mga pagkakamali niya at kakulangan.Love all his or her imperfections and flaws.Bigla ko tuloy naalala si Miguel kahit niloko niya ako at nagpanggap siya alam ko namang minahal niya ako.

Lumayo muna ako sa kumpulan ng tao dahil naiihi na ako.Dahil sa pagmamadali ko may nabunggo akong tao.

"Sorry"paghinigi ko ng tawad na sa bunggo ko.Nagpatuloy lang ako sa paglalakad at pumunta na sa malapit na Public Cr.Pagkatapos kong umihi bumalik na ako sa may tore.

Bigla namang may kumalabit sa akin mula sa aking likod.Paglingon ko bigla akong napatulala ng makita ko kung sino yun.Siguro nanaginip lang ako.Paano nangyaring buhay pa siya?Paano siya nakaligtas?Akala koba patay na siya?

"Miss...Hello Miss?"natauhan naman ako.

"Miguel!"sabi ko at bigla siyang niyakap ng mahigpit napaatras naman si Miguel sa gulat.Hindi ko maexplain ang labis na kasiyahang nararamdaman ko ngayon.Mabilis rin ang tibok ng puso parang may karera sa puso ko.Di ko rin maiwasang umiyak dahil sa sayang nararamdaman ko.Hinihintay kong yakapin niya ako pabalik pero hindi bagkus ay itunalak niya ako palayo.

"Im sorry...My name is not Miguel...Im Paulo Luck...Its to meet you miss...But i really need to go now''sabi niya sa akin at mabilis siyang tumakbo paalis.Bigla naman akong napaluhod.Hindi niya ba ako maalala?Pero bakit?Siya ba si Miguel?o talagang ibang tao siya at ang pangalan niya ay Paulo?pero!Kamukhang kamukha niya talaga si Miguel.Hindi ako maaring magkamali.Kailangan kong malaman kung ano ang totoong nangyari.Kung bakit niya ako nakalimutan.Gagawin ko lahat makuha kolang siya ulit EVEN IF IT TAKES FOREVER