CHAPTER 56

"b-bro?". nagugulat ko syang tiningala habang nanginginig ang mga kamay na salo salo ang sariling pisnge.

"why didn't you tell us miyuki? why?!!". kitang kita ko ang galit sa kanyang mga lumuluhang mata habang sinasabi ang mga katagang iyon,, nakaramdam ako ng matinding kaba at higit sa lahat ay takot, takot ako sa kuya ko hindi lang ito ang unang beses na nag away kami para syang bipolar na kung mag palit ng mood ay wagas, oo at itinuturing nya akong baby at prinsesa dati pero iba na ngayon at nung mga nakakaraan lalo na nung mag start kaming mag away ng seryoso, matagal na panahon na iyon pero hinding hindi ko makalilimutan.

despite that feeling mas pinili ko parin ang mag maang maangan.

"what are you saying bro? what's happening here?".pag mamaang maangan ko tsaka ko inilibot ang paningin ko sa paglibot ng mga paningin ko sa kabuoan ng salas ay nahagip ng mga mata ko sina mommy na masama ng tinging ipinupukol sa akin, si tita Sandra na umiiyak habang inaalo ni tito Sam... yung apat na magkakaibigang nakayuko at si Stella at Nio na kapapasok lang sa mansyon.

oo na!, isa akong malaking gago para mag maang maangan pa sa ganitong sitwasyon.

"oh really Miyuki? you do not have any idea why we're suffering now?! It's all your fault you little bratt!!". Eithan

yah!, look who's talking, gusto kong matawa ng sobrang lakas sa pinagsasasabi nya, ang gago ko tama ba? wala akong pake kung iyon ang iniisip nyo, pero kasalanan ko bang ganito ako? kasalanan din nila yan at hindi sa akin, gusto kong matawa pero hindi ko mapigilang mapaluha na lang.

"Enough!". agad na nangibabaw ang boses ni mom na palapit na sa amin.

ang buong akala ko'y aawatin nya kami pero nagkamali ako...

sa pangalawang pagkakataon ay nakatanggap na naman ako ng malakas na sampal mula naman kay mommy kaya hindi kona napigilan pa ang pag hikbi ng nakayuko, pero sa loob loob ko gusto ko ulit matawa, lakas ba makademonyo? psh... as if i care!, ang dalawang sampal na ang natatanggap ko kanina pa at ang mas masakit pa don ay lahat yon nagmula sa pamilya ko mismo.

"kung hindi dahil dyan sa katigasan ng ulo mo hindi makikidnap ang girlfriend ko for petes sake Miyuki!! buntis ang girlfriend ko tapos nadadamay na pala kami dyan sa gulo mo nganga parin kami! tsaka lang namin nalaman ng makidnap ang girlfriend ko ano sa tingin mo ang mararamdaman ko? namin?". Lumuluhang aniya na inaalo ni mommy.

"I'm sorry bro! I-I....". I tried to apologize because i sincerely feel sorry for him... for them! but, FUCK!, he slap me harder without any hesitation, nakakadalawa na sya gusto nya bang ngumiwi ang panga ko o kaya naman ay lumobo sa pasa ang pisnge ko?!!.

ni minsan ay hindi ko naisip na magagawa nila akong saktan sa magkasabay na paraan, i mean physicaly and emotionaly, isama na natin ang mentaly.

"Fuck that sorry Miyuki! sakit ka sa ulo! anong magagawa ng sorry mo pag may nangyaring masama sa mag ina ko?!". Eithan

Yah, I know!

"Enough Eithan!". awat sa kanya ni mom bago bumaling sa akin " why Miyuki? why? ang buong akala ko titigilan mo na itong kalokohang toh?!".emosyonal nyang saad na halata ang pagkadismaya sa ekspresyon at kilos.

Yah, ofcourse i know!, lahat naman ng ginagawa ko sa paningin nyo ay kalokohan, anong magagawa ko? eh mukhang isinilang nyo ako na may kakambal na kamalasan.

"Kausapin nyo yang anak nyo! baka hindi ko matantya at kung anong magawa ko dyan". galit na ani Eithan tsaka tumalikod para sana maglakad paakyat ng hagdan.

"I-Im... I-Im just....". nanginginig ang labing napahinga nalang ako ng malalim habang mariin na nakapikit ang mga mata hanggang sa hindi kona napigilang mapahikbi at humagulgol ng iyak sa harap nila tsaka nag iwas ng tingin "I'm just trying to protect you... a-all of you".i kneel down, na ikinagulat nilang lahat pero ang mga yon ay mabilis din naglahong parang bula dahil talagang galit sila.

"what the fuck? protect? ha! kaya pala nakidnap yung mag ina ko kasi pinoprotektahan mo kami! Damn that fucking protect!". Eithan

Yah, i know hindi nya na naman na-appreciate, hindi ganon kahaba ang pasensya ko dahil mabilis iyong maubos, at sa sitwasyon ngayon mas pinipili kong pakalmahin ang sarili ko dahil unang una sa lahat ako talaga ang dapat sisihin dito pero yung ginagawa nila sobra na!, matatanggap ko pa kung parents ng jowa nya ang sasampal ng sasampal sa akin ang kaso hindi eh, baligtad ang nangyayare dahil yung pamilya ko mismo ang nananakit sa akin na dapat sana ay kakampi ko ngayon kahit papaano, na dapat sana ay unang makakaintindi sa akin kahit 1 percent lang naman sana.

"you don't understand (smirk)".wala sa sariling napangiti ako sa isiping bakit ba ako nagsasayang ng oras na nagpapaliwanag eh ayaw naman nila akong pakinggan?.

"see? nakita nyo na kung gaano kabastos yang bratinela nyong anak? halos magluksa na kaming lahat dito sa pagkawala ng mag ina ko tapos ikaw ngingiti pa?! ha!". pag hihisteryo ni Ethan na hindi makapaniwalang dinuro ang aking mukha.

"because you don't understand me!". hindi na ako nakapag timpi pa at napasigaw na ako lahat sila ay natigagal at napatitig sa akin. "you're always doing that Eithan!, you're blaming me! and for the nth time you're doing that again... you're blaming me like you've already known the history! I'm your sister Eithan... and ofcourse I'm your daugther mom... Dad! but why can't you trust and believe me?!".nauubusan pasensya ngunit may pagpapaintinding sigaw ko.

"because you're a fuck'n little bratt Miyuki!! wala akong kapatid na tigang sa mga patayan na akala mong pinalaki sa makamundong gawaing masasama!". Eithan

"No! you're wrong!". Iiling iling kong sabi "you're doing this... and that because i'm noone!"

"M-Miyuki!". Mom

Mababakas ang kaunting awa sa boses ng aking ina habang sinasabi iyon ngunit nginitian ko lang sya ng mapakla.

"you want the truth? Fine!".marahas kong pinunasan ang mga luha sa pisngi ko at nagtatagis ang bagang ko syang binalingan habang nanglilisik ang nga matang lumuluha."nagsimula 2years ago yang hinanakit nyo hindi ba?! palipad tayo non papuntang France ng bumalik ako at pinauna kayo dahil nanganganib ang mga tauhan ko!! anong gusto nyong gawin ko? ang pabayaan sila? at sinong gagong duwag naman ang namuno tas iiwan sa ere ang tauhan?! oo alam ko hindi nyo ako hinikayat o kung ano pa man para bumuo ng fraternity pero sana maisip nyo rin na hindi ko din hiningi ang opinyon nyo para sumbatan ako ng kung ano ano!! kung isusumbat nyo rinlang naman pala sa akin ang lahat hinayaan nyo nalang sana akong namatay!!"

"hindi ka namin hinayaang mamatay dahil may pakealam kami sa iyo bilang pamilya mo! pero tulad nga ng sinabi mo sana pinabayaan ka nalang namin!". Eithan

agad na nagdilim ang paningin ko sa binitawang salita ni Eithan tumalikod na sya non paakyat sana sa kwarto nya pero walang habas ko syang hinila sa braso at pinakawalan ang napaka lakas na suntok sa kaniyang mukha kaya pumutok ang gilid ng kaniyang labi, agad namang naalarma ang mga kasamahan namin dito at agad kaming pinag hiwalay.

mga gago makailan akong sinampal ng malakas hindi kami inawat tas nung ako na yung nanakit inawat kami?! lintek na buhay toh nasaan ang hustisya?!.

"ha!".hindi ako makapaniwalang tinitigan ang bawat isa sa pamilya kong naririto "pinagsisisihan?, di sana nung binubuo ako sinabihan mo si daddy na magsuot ng condom gago!!". puno ng hinanakit ko iyong isinigaw sa pagmumukha nilang lahat.

kitang kita ko kung paanong mag dilim ang aura ng aking kapatid tsaka walang alinlangang dinakma ang aking leeg, nakita ko si mommy sa gilid ng aking mata na wala sa sariling naitakip ang kamay sa bibig sa kawalan ng magawa.

"hon, please awatin mo".mommy

"tama na!". mautoridad na saway sa amin ni daddy tsaka marahas na tinanggal ang kamay ni Ethan sa akin leeg na ikinaubo ko. "at may balak pa talaga kayong mapatayan sa harap namin?, hindi na kayo nangahiya?!!".daddy

"Bastos yang anak nyo!". Ethan

"at ikaw ang matino?, lagi naman hindi ba?!, ano? bakit hindi mo na lang ako ako patayin dito?!, masaya ka naman pag wala ako hindi ba? gawin mo!!". maangas kong paghahamon sa kaniya ngunit ang mga luha'y patuloy sa pag agos.

"sinabi ng tama na!, hindi ba kayo titigil?".daddy

"tama na yan Miyuki!". may pag aalala sa tinig na ani Stella ngunit mababakas ang autoridad.

"wag kang mangealam!".marahas kong hinawi ang kamay nyang nakakapit sa akin. "usapang pamilya toh!"

"tama na sabe!!". marahas akong hinila ni Stella kaya nagwala na ako.

marahas ko syang hinawi kaya humagis sya sa gilid na pader ibinagsak ko lahat ng babasaging gamit na mahawakan ko.

"Ano bang kasalanan ko nung nakaraang buhay ko at ginaganito nyo ako??!!! kalokohan ba para sa inyo tong ginagawa ko?". humahagulgol at napapasabunot sa buhok na sigaw ko kahit pawala na ang boses na natitira sa akin "bakit ba hindi nyo maintindihan?! oo mali ako don sa part na hindi ako nagsasabi sa inyo.... ano bang mahirap intindihin sa hindi ako nagsabi kasi alam kong mapapahamak kayo? tinakot nila ako!! alam nyong wala sa bokabolaryo ko ang salitang takot pero natakot ako kaya mas pinili kong lumayo at wag sabihin sa inyo!! ang pagkakamali ko lang dito ay naisip konang may posibilidad paring madamay kayo pero hindi ko naagapan at nahuli ako!! sa tingin nyo ba ginusto ko toh?! Hindi ko isinusumbat sa inyo pero biktima lang din naman ako dito ano bang mahirap intindihin sa naipit ako sa dalawang bagay? ayaw kong bumalik don kasi binawalan nyo ako.... lumayo ako at hindi nagsabi dahil ayokong may madamay!! kayo yung kasama ko nung panahong under traumatic experience ako pero bakit hindi pumasok kahit minsan lang dyan sa makikitid nyong utak na posibling natakot ako!! NATAKOT AKO!! NATAKOT AKO!! NATAKOT AKOOO!!!!!!!!". humahagulgol at habol habol ko ang hininga habang isinisigaw sa kanila yung katotohanang natakot ako para sa safety nila at hindi sa kalaban.

para ang mababaliw...

lahat sila ay parang mga wala sa sariling nakamasid sa akin habang ako nama'y parang batang nakasalampak sa sahig at humahagulgol.

lalapitan sana nila ako ngunit umatras ako...

umatras ako ng umatras nang maramdaman ko ang malamig na pader sa likuran ko ay buong lakas akong tumayo tsaka sila isa isang tinignan ng masama.

"wag kayong mag alala bukas o sa makalawa hindi ko nasisigurong wala silang galos pero makababalik ng buhay at walang kahit anong komplikasyon ang mag ina mo...". tingin kay Eithan "ang biyanan nyo...". tingin kina mommy "at ang anak nyo!".tingin kina tita.

pagkasabi'y pilit kong pinakalma ang sarili at lakas loob na tumayo "kalimutan nyo ako, kalimutan nyo lahat ng nangyare at higit sa lahat....kalimutan nyo na ang lahat ng namamagitan sa ating lahat dito dahil sa oras na makabalik ako ng buhay sinisiguro ko sa inyo wala akong kikilalanina kahit isa sa inyo tandaan nyo yan, lalo ka na". matatalim ang mga titig kong ipinukol kay Ethan tsaka tumalikod at naglakad palayo, narinig ko pa ang pag tawag nila sa pangalan ko pero hindi ko na iyon pinansin masyadong okupado ang utak ko ngayon para akong mababaliw na ewan, sa mga oras na ito ramdam na ramdam ko yung madalas na sinasabi ng karamihan 'buhay ka pa pero daig mo ang ang namatay'.