Chapter Three

It was friday afternoon when I was walking alone in the sidewalk going to Axel's house. He lived in one of the subdivision here in our town. Pagkatapos kong sumakay ng tricycle papunta dito ay nilalakad ko ngayon ang kahabaan ng kalye.

This subdivision is too wide and the area is huge. Makikita ang iba't-ibang palawit na usual na makikita tuwing may fiesta ganu'n din ang magagandang bandiritas sa bawat bahay. Pinagdiriwang ng bayan namin ngayon ang fiesta ng aming patron.

Sa linggo ay fiesta na. Hindi pa ako nakakabili ng pang-handa na taun-taon kong ginagawa. Kaya din siguro laging nag-o-overtime si Papa para sa darating na fiesta.

Kailangan ko ngang sumama sa raket ni Axel bukas. Ang makukuha siguro do'n ang ibibili ko ng pandagdag pang-handa kung sakaling bumili nga sa Papa.

Kaagad kong narating ang bahay ni Axel. Hindi naman ito ganoong kalayo mula sa mismong gate ng subdivision. Magkakatulad lang naman ang mga bahay dito pero mapapansin kaagad ang kanila dahil sa extension ng maliit na studio sa unahan nito.

Their house color is aqua green with a combination of white. I stand in front their house. I peeked outside in the sliding window that is open. No one customer right now.

Pumasok ako sa loob ng hindi kumakatok.

"Axel? Lola Des?" tawag ko. Tumingin ako sa isa pang pintuan kung saan naroon ang kanilang totoong bahay.

"Axel?" muli kong pagtawag pero wala akong naririnig na boses.

"'Yung photographer ba ang hinahanap mo?"

Nagulat ako sa boses ng isang lalaki. Hinanap ko kung saan nanggaling ang boses na iyon at nakita kong nakaupo siya sa upuan na nakapwesto sa kaliwang bahagi.

Nanlalaki ang mata ko ng mamukhaan ko ang lalaking ito. Siya 'yung lalaking nagbibigay ng mga pagkain sa mga tao doon sa palengke. Siya rin 'yung kumindat sa akin kahapon habang nakasakay ako sa motor ni Axel. At nagnakaw ng halik sa akin noong isang gabi habang papauwi galing shows.

Ano'ng ginagawa nito dito?

He smiled again with me, the same smile I saw in him the other day. "Are you finding that photographer? That Axel you're calling?"

He wore navy blue bonnet. Also, white shirt with a big curvy font word Live written in it added with ripped blue jeans and snickers. He has thick eyebrows and thin pinkish lips. Nose were symmetrically pointed and his skin color is fair white. He's also tall than me even if I'm 5'8. Yeah, he is indeed handsome.

I stared at his brown iris eyes. Those eyes... it was different. There were something in his eyes.

"Are you checking me out? Is there anything wrong about me? About my looks? Or am I that too handsome to devoured you in your mind?" Mabilis akong umiwas ng tingin dahil sa narinig ko sa kanya. Napansin ko ang ngiti sa labi niya.

So arrogant, is he? So proud of himself.

Napapahiya akong iiwas-iwas sa mga nakaka-hipnotismo niyang tingin. I'm so speechless.

Gusto kong ipagtanggol ang sarili ko sa kung ano'ng iniisip niya ngayon pero hindi ko mai-bigkas. Nakaukit kasi sa mga labi niya ang kakaibang ngiti.

Bigla ko tuloy naalala 'yung ginawa niyang paghalik sa akin.

"Oyy, apo ko!? Nandyan ka na pala!" Lumingon ako sa pintuan kung saan ko narinig ang pinanggalingan ng boses. I saw Lola Des standing there.

Bumuntong hininga ako at pasasalamat narin sa pagtigil ng mga tingin ng lalaking ito sa harapan ko. Nakakahiya ang ginawa ko kanina.

"Kararating mo lang ba, apo?" tanong ni Lola at lumapit sa pwesto ko. Nag-mano ako sa kanya bilang pagrespeto.

"Kadarating ko lang po, Lola," sagot ko.

"Sino'ng kasama mo?" Bigla siyang lumingon sa lalaking nasa tabi ko. "Kasama mo ba ang gwapong batang ito?"

Tumawa 'yung lalaki. Sasagot na sana ako ng bigla siyang nagsalita. "Hindi po. I'm a customer here."

"Pasensya na, hijo." Binalik ni Lola ang tingin sa akin. "Halika sa loob, apo. Pasok ka. May niluto ako para sa'yo."

Mukhang sinabi nga ata sa kanya ni Kuya Owen na dadalaw ako ngayon. Naghanda pa talaga si Lola ng pagkain para sa akin. Nangako pa naman ako kay Axel na ako ang magluluto kapag dumalaw ako kay Lola.

"Ahm... Lola Des, right?" Biglang singit nu'ng lalaki sa masayang boses. Napalingon ako sa kanya ganun din si Lola.

"Ano 'yon, hijo?" tanong naman ni Lola at inayos ang kanyang salamin sa mata.

"Pwede po bang makausap ko muna saglit itong apo niyo? May sasabihin lang po sana akong importante," he requested.

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Nagtaka ako. Para saan?

Lola Des shifted his eyes on me. "Magkakilala kayo, apo?"

"Ah, yes po. Magkakilala po kami," sabat nu'ng lalaki. Tumingin ako sa kanya and he wanted me to agree on what he said. I turned my head on Lola Des and slowly nod my head.

I know that Lola Des is now wondering why I acted strange in front of her.  I guess, she also think that I don't have any friend aside from her grandson.

"Sige, apo. Pasok na muna ako sa loob ng mapaghain kita ng meryenda," aniya na lang. Tumango ako kay Lola ng nakangiti. Tumalikod siya at sinimulang ihakbang ang kanyang paa papalayo sa amin.

Nang mawala si Lola sa paningin ko ay binalik ko ang tingin sa lalaking nasa harapan ko. "B-bakit?" I stuttered as if I did something wrong towards him. Eh siya nga itong may kasalanan sa akin dahil sa ginawa niyang paghalik nu'ng nakaraang gabi.

At ayoko ng isipin pa 'yon.

"Hi, I'm Vien Harrison Bermudez. Ako pala 'yong humalik sa'yo nu'ng nakaraang gabi habang papauwi galing shows."

Bumilis ang pagtibok ng puso ko dahil sa sinabi niya. Ano ba naman 'tong lalaking ito? Hindi ba siya nahihiya sa mga sinasabi niya? Talagang inamin niya pa sa akin na siya nga 'yon. Napa-iwas ako ng tingin at parang ako pa 'yung nahiya sa ibinulas niya.

"A-ahm..."

"By the way, what's your name?" tanong niya. Pansin ko ang mga ngiti niya ay hindi parin nawawala.

"C-cobbi," I simply answered.

"Cobbi..."

"What do you want from me?" tanong ko. Binalik ang tingin sa kanya.

"I want to know you more, Cobbi. Pwede ba'ng magkita tayo bukas ng gabi?" walang pakundangan niyang sagot sa tanong ko.

"A-ano..?" I asked in a low voice, stammered.

"Number 17, done. Thank you, cutie! I enjoy your sweet lips. See you soon!"

Suddenly, I heard in my mind what he said that night.

See you soon...

Nagulat ako sa sinabi niya. "Gusto kitang makilala pa. Forget the kiss I did to you..."

Something inside my chest throbbed.

What..?

And I looked at him in astonishment.

***

"You may now kiss the bride."

The groom opened his bride bridal veil. I can see how happy they are while tears flowing down in their cheeks. Slowly, the couple kissed in front of many people invited in their wedding ceremony. After they changed each other's 'I do', clapped was heard inside the church.

It was vivid how happy the married couple are. Both of their parents are happy seeing them happy too. People inside the church enjoy seeing the two being married. And I feel the same.

I clicked the camera to captured that kiss and also every moment in their wedding. People envied the two by stamping their feet on the floor and looking in them with glee. I heard also their cheering and congratulatory towards that new married.

"Someday, tayo naman ang ikakasal, love." I heard Axel voice whispered in my right ear. Humarap ako sa kanya at muntik nang dumikit ang mga labi naming dalawa. I startled.

"Umayos ka nga, Axel!" Sinuntok ko ang balikat niya. Napa-daing siya.

"Aray, love. Nagiging bayolante ka na sa magiging future husband mo," ang nakangiti niyang pang-aasar.

"Husband my ass." Tinalikuran ko siya at lumapit sa bagong kasal upang kunan sila ng litrato.

Ngayon nga ay sabado na at gaya ng napag-usapan namin ni Axel, kasama niya ako ngayon dito. Siya ang bahala sa videos at ako naman sa pictures. Hanggang sa reception ay nando'n kami.

Nagkaroon ng group picture ng married couple hiwa-hiwalay kasama ang mga kapatid, mga kaibigan, mga ninong at ninang, pamilya at ilang imbitado sa kasal. Ako naman ay nasa harapan nila at sunod-sunod na kinukuhanan sila ng litrato.

Hindi man ganoong ka-enggrande ang kasalan na ito, masaya parin ang bawat isa.

Pinagmasdan ko ang ngayon ay bagong mag-asawa. Kita ko sa mata nila ang kakaibang saya. Siguro ganyan talaga kapag ikakasal ka. Ngayon ay nakatali na sila sa isa't-isa at habang buhay ng magsasama.

Tipid akong napangiti habang nakatingin sa kanila. Siguro ganyan din ako kasaya kapag ako na 'yung nandyan.

And whoever that person I will marry with, please never break my heart.

***

"Hindi ka sasabay sa akin, love? Bakit?"

"Mauna ka na, Axel," ang seryoso kong saad. Sinalubong ko ang nagtataka niyang tingin.

"Saan pa ang punta mo? Gabing-gabi na kaya." Inayos niya ang kanyang bag na nakasabit sa salamin ng sasakyan niya. Naglalaman 'yon ng mga kagamitan tungkol sa photography.

Mahangin at malamig ang paligid ngayon. Alas otso na ng gabi at kakauwi lang namin galing sa reception. Pinakain narin kami doong dalawa at ngayon nga ay pauwi na kami.

Hindi ko alam kung ano'ng isasagot ko sa tanong niya. Ayokong sabihin sa kanya na tatagpuin ko ngayon 'yung lalaking customer na nakausap ko kahapon sa bahay nila. I guess he knew him. Napaka-lame naman ng excuse ko kung sasabihin kong gusto ko lang magkape sa sikat ng coffee shop dito sa amin... ng mag-isa.

"G-gusto ko lang mapag-isa ngayon..." ang mahina kong sagot.

Kumunot ang noo niya waring nawe-weirduhan sa sagot ko. Hinawi ko ang buhok kong tumabing sa noo ko.

"Wait! Kung tungkol ito du'n sa sinabi ko sa'yo kanina sa simbahan, I'm sorry. I didn't mean to offend you," aniya. Pinatay niya ang nakabuhay na engine ng motor at bumaba.

"No of course..." Lumapit siya sa akin.

"So what's the problem? Bakit gusto mong mapag-isa? Do you have problem, love?" tanong niya.

Siguro nga sobrang weird ng ikinikilos ko ngayon sa kanya. Hindi na siya nasanay. Ganito na naman talaga ako. Kapag malungkot ako o may iniisip, parang ang weird ko lagi kahit hindi naman talaga.

"Wala, Axel. Gusto ko munang mapag-isa ngayon," pinasaya ko ang boses ko.

"Ayaw mo ba akong kasabay? Ayaw mo na bang sumakay sa motor ko?" Saan naman nakuha nito ang ideya na 'yan? Sa tagal ko ng sumasakay diyan, ngayon pa siya nag-iisip ng ganyan?

Natawa ako. "Para kang bata, Axel."

Hindi nawala ang pagkakunot sa noo niya dahil sa sinabi ko. Ngayon ay hindi ko na mabasa kung ano'ng iniisip niya.

"Are you sick, love? May masakit ba sa'yo?" he curiously asked.

"I'm not. Don't be exaggerated," I answered. Kinuha ko ang bag ko sa aking likuran at inilabas ang camera na ginamit ko kanina sa pagkuha ng litrato.

"Ikaw na ang maglipat ng mga litrato diyan sa cellphone mo tutal ikaw naman ang gagawa ng photo album nu'ng kinasal. Sa'yo muna 'yang camera. If you want my help just text me, okay?" Inabot ko ito sa kanya.

After he accept the camera, he's now looking at me, serious. Hindi siya sumagot sa sinabi ko at iba ang narinig kong sagot mula sa kanya.

"Saan nga ang punta mo, love? May iba ka bang tatagpuin?" Napatigil ako sa narinig ko sa kanya. How he knew it?

"S-sino naman ang tatagpuin ko? Gusto ko nga lang mapag-isa, Axel." Hindi siya kumbinsido. Huminga ako at tumigil saglit. May biglang ideya na pumasok sa isip ko. "Fine, pupunta ako du'n sa favorite place ko. I want to breath fresh air. I want to be alone."

"Favorite place? Sa sea wall?" he asked.

Since then, our sea wall is my favorite place here in our town so far. I always went there alone if I'm sad or just my trip. Breathing air from the ocean makes myself relaxed. And Axel knew that I'm always went there oftentimes. If he didn't find me in our house, he knew I'm there.

At wala na akong ibang mai-dahilan sa lalaking ito kundi iyon lang at ng matigil na siya sa kakatanong.

"Kung sumama kaya ako?" I shook my head. "Kung ihatid kaya kita do'n?" he requested. I shook my head again.

"As I said, alone. Huwag ka ng makulit. I can handle myself," I answered while my eyes staring at him indicating I want him to agree.

"Ganu'n ba..? Sige, love. Mag-iingat ka do'n, ah. Uwi ka din agad," he reminded as if he is my boyfriend. Well, he always acted as my real boyfriend.

I nodded three times. "Of course, I will go home." Tumango din siya.

Yumakap muna siya sa akin bago naglakad papunta sa motor niya. Nagulat naman ako sa ginawa niya.

Matapos mailagay sa bag 'yung camera na binigay ko ay muling binuhay niya ang engine ng kanyang motor. He glanced at me. "Sige, love. Una na ako. Mag-iingat ka do'n."

"I will."

Sinimulan na niyang paandarin ang motor niya. Habang lumalayo ay napansin ko pa ang pagtingin niya sa side mirror upang sulyapan ako saglit. Matapos no'n ay diretso na niyang pinaandar ang motor ng mabilis hanggang sa hindi ko na siya nakita.

Now, I'm alone.

Eksaktong may tricycle na pumara sa harap ko. "Saan ka, hijo?" tanong nito.

"Sa Emerald cafe po, Manong," sagot ko at sumakay.

Tatagpuin ko si Vien hindi dahil sa gusto niyang mangyari para sa aming dalawa o sa kung ano'ng trip niya. I knew that kind of guy. When lustful hit them, they do everything for it. And I'm not that fool, naive nor gullible to ride in his unwise preposterousness.

The reason why I agreed to meet him is because I want to give back the necklace he lost. Besides, I want to clear out something. That's it. After that I will go home.

Mabilis na nakarating ang sinasakyan kong tricycle. Hindi naman ganoong kalayo ito mula sa pinanggalingan kong lugar. Kahit na malawak itong bayan ng San Antonio ay hindi naman nagkakalayo ang bawat barangay.

Matapos kong makapagbayad ay bumaba ako. Like what he told me yesterday, he wanted me to meet him in this cafe. I started to walk and enter inside the glass door.

Coldness enveloped my whole body. I quickly wrapped my hands in my shoulder. Malamig na nga sa labas, malamig pa dito. Mas doble pa.

Hinanap ko siya sa dami ng tao dito sa loob. Hindi sa mukha kundi sa kakaibang ngiti na meron siya. Those smile of him that is quite interesting.

I smell the freshly brewed coffee inside as I walked near the counter. The aroma of it was tempting and alluring. By hearing people's simultaneously sipping different flavors of coffee, I guess it was indeed tasteful and palatable.

I wonder why this coffee shop is always full when it comes to customers even though the spacious is too small. Perhaps because there's a unique taste and unfamiliar flavors they added in the coffee they served. Nevertheless, I don't have any money to buy in their expensive coffee.

"Cobbi?" Someone voice interrupted myself gazing inside the four corner of this shop finding Vien's body.

"K-kuya Owen?" I said as I turned my head sideward.

"Ano'ng ginagawa mo dito?" he chuckled after saying that lines. "Oh, sorry, it's too obvious. Coffee shop nga pala 'to."

"Magkakape..?" ang hindi ko siguradong sagot. Tumango siya.

"Kaya nga sinabi kong coffee shop 'to kasi magkakape ka." He laughed. "Malamig ngayon kaya kailangan talaga ng kape," dagdag niya.

"Kayo po, may kasama po kayo?" usisa ko.

"Ah, si Jackie. Umoorder siya ngayon." Ate Jackie is his girlfriend. A nurse here in our town's hospital. Minsan narin niyang pinakilala ito sa amin ni Axel. Sobrang ganda at napakabait pa.

"Ikaw? Sino'ng kasama mo? Kasama mo ba 'yung boyfriend mo— ah este si Axel?" Umiling ako.

"Hindi po. Umuwi na po si Axel kanina pagkatapos ng aming raket sa isang kasalan," sagot ko.

"So mag-isa ka lang? Siraulo talaga 'yang si Axel at hindi ka sinasa—"

"Babe, heto na 'yung in-order kong caramel machiatto at cappuccino— oh, hi Cobbi?" Ate Jackie appeared in front of us.

"Hello po," sagot ko habang nakangiti.

"Kamusta na? Kasama mo ba 'yung boyfriend mo?" tanong niya. Napakunot ako ng noo.

"A-ano po?" pag-uulit ko sa tanong niya.

"Boyfriend? Si Axel? Akala ko mag-boyfriend kayo?" ang kuryosong tanong nito.

Saan naman nahagilap ni Ate Jackie ang chismis na iyon?

"Hindi ko po boyfriend si Axel," ang kaagad kong sagot na merong konting awkwardness sa boses.

"Sabi ni Owen mag-boyfriend daw kayo?" I looked at Kuya Owen.

"H-hindi! Ang sabi ko magiging mag-boyfriend pa lang," Kuya Owen defended. Tumitig siya kay Ate Jackie. Nahihiya akong ngumiti ng tipid.

Ganito ba ako kagusto ni Kuya Owen na maging tunay na boyfriend ni Axel? Ang tabil ng dila niya.

"Pasensya ka na, Cobbi. Sagutin mo na kasi 'yang si Axel ng hindi na maging single pa. Lagi kang bukambibig sa amin pati kay Lola Des," pabirong sabi ni Ate Jackie. Sinagot ko lang siya ng ngiti.

"M-mauuna na kami, Cobbi. Pasensya ka na, ah. Sige, aalis na kami." Kuya Owen said. Tumango ako.

Naiwan akong mag-isa habang nakatingin sa katawan nilang lumabas sa glass door. I sighed and shook my head in disbelief because of what they've been said.

"Cobbi?" Someone voice called my name again. I find where it came.

Then I saw a guy in the table next to me. Sitting there and staring at me with his usual grin I only saw in him.

It's him. It's Vien Harrison Bermudez. The guy who kissed me.

I stared in him for about a seconds. As I slowly fall in his eyes that has something I can't figure out and his captivating yet strange smiles, I didn't know that this exceptional unknown guy will play something tremendous role in my life as day passes by.

***