13

KABANATA 13: Ruined morning

THE morning was great indeed, but he made the situation uncomfortable. We were silent and awkward yet we continued to share the foods he cooked. I suddenly felt forthwith madness. I looked at him and looked back at my position. I became uneasy thinking that I am eating with the person who abducted me and killed my family.

I put my utensils down, nawalan ako ng ganang kumain. Akala ko'y okay na ang lahat, ngunit hindi pala iyon ganoon kadali. Nakakabago ng mood ang sandaling ala-alang pumapasok sa aking isipan. We were good earlier, but suddenly my mood changed, anger filled me due to unanswered questions in my mind. Kapag hindi ko iyon nailabas at naitanong ay sasabog ang dibdib at utak ko sa galit.

We're in the middle of eating when a loud bang triggered me. I was uncomfortably shocked. It was the drinking glass, it fell and broke. My mind became mussy and fear attacked me again. Lyreb immediately cleaned the broken pieces and continued eating when he was done cleaning the mess.

Napansin niya ang pagtahimik ko at tiningnan ako ngunit naging dahilan lang iyon upang lalong sumidhi ang galit ko. Hindi ko alam kung saan bigla nanggaling ang aking poot at kumpiyansang kalabanin ang titig niya ngunit siguro'y dahil sa sakit ay hindi ko napigilan ang aking sarili.

Masyado nang torture ang nangyayari sa akin. Hindi ako pwedeng mahulog sa kaniyang bitag.

"Why?" I suddenly asked. Nanginig ako dahil sa paninimula.

"Hmm?"

I sighed, tinipon ko muna ang aking lakas ng loob bago nagsalita, "Why did you killed my family? What wrong did the Beau Monde's even do to you? At bakit binuhay mo pa ako?"

Natigilan siya sa pagsubo, ang kutsara ay naibaba at nagtatakang lumingon sa akin. Nangunot ang kaniyang noo at saka sumagot, "I didn't killed them, Seventeen. It wasn't me."

Nagsimula akong maluha. Biglang pumasok sa aking ala-ala ang mga nangyari ng gabing iyon, ang pagpasok niya sa aking kwarto, ang hindi kaaya-ayang una naming pagkikita, "You were there, you're one of those goons!" I wiped my tears away. "Damn it, you abducted me!"

Tumaas ang kaniyang kilay at malalim na nagbuntong hininga, tila pinipigilan ang sariling magalit. "Yes, I'm fucking one of them. But I was there to find that damn black book of your parents, I killed those guards to defend myself." He tried getting the spoon again, "I didn't fucking make away with you. Damn it!"

"Why?"

Mas lalo siyang natigilan at ibinagsak ang kutsara, napasinghap ako sa pagkabigla, "Damn, let's not argue in front of the food," Mukhang malapit na siyang magalit, "Don't ruin the mood."

Lumalim ang aking hininga at tuluyang napahikbi, siniringan ko s'ya habang nakakuyom ang kamao sa aking hita na nakatago sa ilalim ng mesa, "Kailangan pa ba nating tumalikod sa pagkain para sagutin mo ang mga katanungan ko?"

Tuluyang nangunot ang kaniyang noo at gumuhit ang galit sa kaniyang mukha. He gritted his teeth and his jaw clenched, "Okay fine, damn it. I don't know anything aside from getting that damn black book," He slammed the table, ganoon na lamang ako napasigaw sa biglaan niyang paghampas, "I don't even know where it was hidden! I bumped into your room, I bumped into you and you were so fucking innocent, I gotta save you from everyone, damn it! I guess saving you was my biggest mistake!"

Tila mas lalo akong natakot dahil sa hindi niya mawalang mura. Bakit ba hindi niya maiwasang magmura? He looks like a mad beast, "Ang utos sa akin ay kunin lang ang black book, I was good at crawling, sneaking, it's my job, hindi ko alam kung ano'ng mayroon sa black book na iyon ang alam ko lang ay kailangan ko iyong makuha!" Sigaw niya ngunit bigla iyong humina, mabilis ang hininga at nagpipigil ng galit, "Don't ruin the mood, Seventeen."

"I am Belle Damsel!" Giit ko.

"Whatever, are you satisfied with my answers now? Huh?"

I shook my head. Napatili ako ng hampasin niya pa lalo ang messa at natumba ang mga nakatayong baso roon, tuluyan ko na nga siyang ginalit. Nakikita ko na rin ang kasalanan ko dahil hindi ko napigilan ang aking sarili at nagsimula ng away, ngayon ay mas galit na siya, mas nakakatakot. Damn, I was supposedly the one who should be angry! Dapat ay kinokonsensya siya sa kaniyang ginawa ngunit hindi ganoon ang nakikita ko, wala talaga siyang konsensya!

He harshly threw the bowl away and it broke, tila siya isang leon na handang lumapa anumang oras dahil sa nagliliyab na galit. I woke his demon inside him, I triggered him. "Damn, what more do you need? I kicked you that damn night to hid you from that damn old man who just fucking entered your damn room because he'll surely kill you!" He combed his hair using his palms, he's frustrated and cheesed off at the same time, "I have no plans of keeping you, I didn't even know Beau Monde's has a princess. Keeping you wasn't even on my plans but killing you wasn't one either, be thankful, I chose to keep you. Damn it!"

Sa paraan ng kaniyang pagsagot ay mas lalo lamang umapaw ang galit ko, nadagdagan ang poot sa aking dibdib dahil tumatama ang mga ala-ala sa aking isipan. Dapat ko ba siyang pasalamatan dahil kinupkop niya ako? Dapat ko ba siyang pasalamatan dahil iniligtas niya ako? Hell no, he caused trouble, he's a freaking beast! "You kept me because of that black book! Papatayin mo lang din ako kapag nakuha mo na iyon!" Sigaw ko.

Malalakas at mabibilis ang aking paghinga kasabay ng pag-iyak. Hindi ko na kaya pang labanan ang galit ko, sasabog na ako kapag hindi ko ito nailabas. Hindi niya ako kinupkop upang ingatan, kinupkop niya ako dahil kailangan. He needed to keep me to find that damn book na hindi ko din alam kung saan nakalagay.

"Darn! God-damned! What is wrong with you? What do you want? Huh?" Tiim bagang niyang tanong, "Gutom ka ba? Kumain ka! Hindi yung sinisira mo ang umaga!"

"Ibalik mo na ako sa pamilya ko!" I said out of nowhere.

"Wala ka nang pamilya!"

Doon ay napahagulgol ako. Iyon lamang ang mga salitang madiin niyang binitawan ngunit tila tinarak ng matalim na bagay ang puso ko, sobrang sakit, hindi ko matanggap.

"You killed them!" I cried.

He yelled, "How many times do I have to tell you? I didn't!" Kinuha niya ang kaniyang pagkain atsaka tumayo, "Do whatever you want, I'll never allow you to go out again."

Umalis siya sa harap ng hapag at naglakad palayo, kinagat ko ang aking labi upang pigilan ang pag-iyak. Sinundan ko siya ng tingin at naguluhan sa bigla niyang ikinilos.

"W-where are you going?" I asked.

"I'm going to eat outside, eat here. Ubusin mo yan!" Utos niya.

Napatayo ako sa galit at hinampas ang mesa, ganoon na lamang siya kabilis na napalingon sa akin, gulat na gulat at nagpupuyos sa inis, "Gago ka, ibalik mo na ko sa mansion! Hayaan mo na 'kong mamuhay mag-isa! Kung hindi, patayin mo nalang ako!" Sigaw ko.

He sighed, looks like he's controlling himself, "Eat well." sa halip ay sagot niya.

Hindi ko na napigilan any pagbugso ng aking damdamin at malakas siyang sinigawan, "You're a damn beast!"

Ganoon na lamang ako kabilis na napaupo ng lingunin niya ako at mabilis na humakbang patungo sa aking direksyon, ngunit nang mapansin ang takot ko'y agad siyang huminto. Kahit pa ano'ng hinto ang kaniyang ginawa ay hindi pari niyon nabawasan ang takot ko.

"I am a beast, and I bite, so shut up and eat." Madilim at madiin niyang saad tumalikod at lumabas upang kumain malayo sa akin.

Simpleng kataga lamang iyon ngunit pumasok sa sistema ko at maghapong tumakbo sa aking isipan. I am so messed up.

I just wanted to asked him a question, why, but everything went wrong and I was the one who ruined it.