ตลาดชาวบ้าน

บทที่ 209 ตลาดชาวบ้าน

“หยุด!”

เมย์ตะโกนบอกเอรินที่ทำท่าจะแทงกริช “เจ้าไม่ต้องทำหน้าถมึงทึงเช่นนั้นก็ได้ ถึงเขาจะเลวทรามอย่างไร เขาก็ยังเป็นพ่อเจ้าในละคร เจ้าควรทำท่ากึ่งลังเลกึ่งหนักแน่นต่างหาก แล้วตอนที่ลงมือค่อยทำหน้าสงบเหมือนได้ปลดปล่อยตัวเองออกมา ลองใหม่อีกครั้ง”

“ได้!” เอรินพูดอย่างตั้งใจ

นับตั้งแต่วันแรกที่เหยียบเมืองชายแดนจนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปครึ่งเดือนกว่าแล้ว เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงไม่ไปจากที่นี่ แต่กลับอยู่แสดงละครเรื่องที่สองต่อ ตอนนี้ คณะละครกำลังซ้อมละครเรื่องที่สาม ‘บันทึกของแม่มด’ อยู่ ดูจากบทก็รู้แล้วว่าละครเรื่องนี้จะต้องเป็นสุดยอดละครแห่งยุคสมัย เธอเพิ่งจะเคยอ่านเรื่องราวที่สนุกสนานและซับซ้อนขนาดนี้เป็นครั้งแรก มันไม่ใช่เรื่องราวความรักระหว่างเจ้าชายกับเจ้าหญิง หรือการชิงอำนาจในราชสำนัก ทว่าเป็นการสรรเสริญความกล้าหาญ มิตรภาพ และความศรัทธาของคนธรรมดากับแม่มด...ขนาดอ่านบทละครจบแล้ว เธอยังไม่วายอยากปรบมือให้ตัวละครในเรื่องด้วยซ้ำ

นี่คือเหตุผลที่เมย์ใช้บอกคนอื่นว่าทำไมเธอถึงยังอยู่เมืองชายแดนต่อ

แต่เหตุผลที่แท้จริงนั้น เธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน