Pig love 00 : อ า ก า ร แ บ บ นี้ ไ ม่ โ ส ด แ ล้ ว น ะ
Pig love
00
"ตุบ! อ๊ะ!"
"โทษที เป็นอะไรมั้ยครับ?"
คนวิ่งชนรีบหยุดเท้าแล้วนั่งลงตรงหน้าคนล้มทันที เมื่อเขานั้นวิ่งลงมาจากชั้นสองของตึกเรียน โดยไม่ทันได้มองทางให้ดีก่อนว่ามีคนกำลังจะขึ้นบันไดคณะฯ มา หยิบกระเป๋าที่กระเด็นออกจากตัวคนล้มขึ้นมาถือให้ แล้วยื่นแขนไปช่วยจับพยุงร่างอ้วนท่วมที่ล้มหงายหลังอยู่กับพื้นขึ้นมาช้าๆ อย่างเบามือ
"โอ๊ย! เดี๋ยวๆ เบาๆ"
ร่างอวบอ้วนร้องโอดโอยเมื่อคนพยุงพาเขาเดินออกจากหน้าบันได เนื่องจากขวางทางคนอื่นที่เดินตามลงมาทีหลังรีบเดินมากเกินไป ทำให้ร่างสูงใหญ่ของคนพยุงต้องหยุดเดินก้มหน้าลงมามองเท้าของคนตัวอ้วนทันที แล้วถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"เจ็บเท้าเหรอ?"
คนถูกถามพยักหน้ารับเบาๆ หลายครั้งด้วยไปหน้าที่บิดเบี้ยวเหยเกน้ำตาคลอเบ้าเพราะความเจ็บปวด เห็นอย่างนั้นคนถามจึงเปลี่ยนมาย่อตัวหันหลังให้คนเจ็บแทน โดยที่บนไหล่มีกระเป๋าสะพายของคนอ้วนอยู่ด้วย ก่อนจะหันหน้าไปพยักพเยิดเป็นเชิงบอกให้อีกคนขึ้นหลังมา
แต่คนเจ็บกลับส่ายหน้าปฏิเสธระรัว เพราะรู้ดีว่าน้ำหนักตัวของเขามันเยอะขนาดไหน และอีกอย่างเขาไม่อยากเป็นเป้าสายตาให้คนทั้งคณะนิเทศศาสตร์เพ่งเล็ง เพียงเพราะเขาที่ตัวอ้วนเหมือนหมูไม่มีอะไรน่าสนใจ กำลังมายุ่งเกี่ยวข้องแวะกับหนุ่มหล่อประจำคณะนิเทศศาสตร์ ที่หากถ้าเจ้าตัวลงประกวดดาวเดือนเมื่อปีที่แล้วก็คงจะได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยได้ไม่ยาก
"ไม่เป็นไร เดินเองได้"
"อย่ามาดื้อนะ น้ำตาคลอขนาดนั้น"
ร่างหนาที่ย่อตัวรอรับร่างอ้วนท่ามกลางสายตาของชาวคณะว่าขึ้นเสียงดุ ทำเอาคนฟังต้องมองค้อนใส่ทันที พร้อมกับทิ้งตัวลงไปบนหลังหนาอย่างแรงหมายจะให้คนช่างดุหน้าทิ้มดิน แต่กลับกลายเป็นว่าคนรอรับไม่ได้สะดุ้งสะเทือนอะไรเลย หนำซ้ำยังรับน้ำหนักตัวเก้าสิบกิโลกรัมของเขาได้สบายๆ
"เฮ้ย! ยูตัสจะไปไหนวะนั่น"
"นั่นดิ ไหนบอกมีธุระด่วนไง"
โค้ก และ แสน เพื่อนร่วมคณะของยูตัสที่เดินลงมาจากชั้นบนของตึกเรียน แล้วเห็นเพื่อนกำลังแบกร่างอ้วนๆ หน้าตาธรรมดาๆของใครก็ไม่รู้อยู่บนหลัง ก็เอ่ยปากทักถามอย่างสงสัยทันที
"เรื่องของกูน่า วุ่นวายจริงๆ เลยพวกมึงเนี่ย"
ยูตัสหันไปมองหน้าคนถาม แล้วถอนหายใจบอกกลับด้วยเสียงระอา พลางส่ายหน้าไปมาเบาๆ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร จะไปที่ไหนมันก็จะมีพวกที่คอยช่างถาม และอยากรู้อยากเห็นเรื่องของเขาไปเสียหมดเขาเองก็รำคาญใจ แต่ก็ไม่อยากว่าให้เพื่อนเสียความรู้สึก เลยเลือกที่จะบอกปัดว่าไปทำธุระทุกครั้ง ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเขาไม่ได้มีธุระอะไรเลย
อย่างครั้งนี้ที่เขาแค่ต้องการจะหนีจากคำชวนของเพื่อน ที่ชวนกันไปดื่มเหล้าเย็นนี้เท่านั้นเอง เลยรีบไปหน่อยจนไม่ระวังอย่างที่เห็น
หลังจากที่พูดจบยูตัสก็ก้าวเท้าออกเดิน พาคนบนหลังที่น้ำหนักตัวไม่เบานักไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ข้างๆ คณะ อาจจะเพราะเป็นเวลาเย็นย่ำทำให้บรรยากาศมันร่มรื่นเย็นสะบาย เขาค่อยๆ วางคนบนหลังลงกับเก้าอี้ ก่อนจะว่างกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะแล้วย่อตัวลงไปนั่งตรงหน้าคนเจ็บทันที
"เจ็บข้างไหนครับ?"
"ข้างขวา"
คนถูกถามตอบหน้านิ่ง มองตามคนที่กำลังยกเท้าของเขาขึ้นมาวางบนหน้าขา แล้วถอดรองเท้าออก ไล่สายตาดูข้อเท้าให้อย่างพินิจพิจารณา
"โห ท่าจะหนักสงสัยคงต้องไปหาหมอแล้วล่ะ"
ยูตัสพูดขึ้นพลางเงยหน้าขึ้นมามองคนอ้วน ที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร เมื่อไล่สายตาดูข้อเท้าให้แล้วพบว่ามันแดงจนเริ่มจะบวมขึ้นมาให้เห็นแล้ว คนถูกมองก็พยักหน้ารับคำอย่างเดียวราวกับคนพูดน้อย หรือไม่อยากจะสนทนาด้วย ยิ่งทำให้ยูตัสสนใจในท่าทีอันน่าค้นหาของคนอ้วนมากขึ้น จึงได้เอ่ยปากพูดต่อ
"เราชื่อยูตัสนะ เรียนมัลฯปีสอง นายล่ะ?"
"น้ำข้าว บริหารฯ ปีสอง"
"หือ? บริหารมาทำอะไรอยู่ตึกนิเทศฯ"
ยูตัสเลิกคิ้วถามทันทีอย่างสงสัย จะบอกว่ามีเรียนที่ตึกก็ไม่ใช่ เพราะตึกของนิเทศฯ ไม่ได้เปิดสอนร่วมกับวิชานอกแต่อย่างใด
"มาหาเพื่อนน่ะ"
"อ่อ เพื่อนของข้าวชื่ออะไรหรอ?"
"ชื่อดินสอ ถามทำไม"
น้ำข้าวเลิกคิ้วถามกลับอย่างไม่เข้าใจเมื่อ คนตรงหน้าถามถึงชื่อเพื่อนของตัวเอง
"อ่อ ดินสอเองหรอ มีนัดไปไหนกันมั้ยโทรเรียกดินสอมาได้หรือเปล่า ตัสจะได้พาข้าวไปหาหมอ"
"ได้"
น้ำข้าวพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย ยิ่งทำให้ยูตัสเอ็นดูหนักกว่าเดิม นั่งยิ้มกว้างมองคนอ้วนหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรออกหาเพื่อน เขานั่งมองสำรวจคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า หัวใจก็เริ่มเต้นตึกตักขึ้นมาด้วยความประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
คนอ้วนตรงหน้าสูงแค่ไหล่ของเขาที่สูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตร ถ้าหากมองจากที่เดินพยุงกันมาก่อนหน้า แต่น้ำหนักตัวอาจจะเกือบร้อยหลังจากที่ได้แบกมา น้ำข้าวไว้ผมยาวประบ่าที่ดูยังไงๆ มันก็ไม่เข้ากับเจ้าตัวสักนิด และไม่เข้ากับคณะที่เจ้าตัวเรียนด้วย คิ้วเรียวสวยปากนิดจมูกหน่อย ดวงตาคมรีไร้อารมณ์แต่น่าค้นหาสุดๆ
อา อาการแบบนี้ไม่โสดแล้วนะ เป็นแน่แท้
แม้ตอนนี้ตัวของยูตัสยังไม่มีใคร แต่กลับรู้สึกว่าความรู้สึกของเขากำลังจะสลัดความโสดออกไปเสียแล้ว เพราะมันไม่ปกติเลยสักนิดสำหรับยูตัส เขาไม่เคยรู้สึกประหม่า และตื่นเต้นแบบนี้มาก่อนเลยเวลามองใคร
เขาที่เป็นโสดมาตลอดอายุสิบเก้าปีไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลยสักคน แม้ว่าจะมีคนชอบเขามากมายก็ตาม แต่กับคนตรงหน้าที่มองรวมๆ แล้วก็ไม่ได้มีอะไรเด่นเลยสักอย่างทั้งรูปร่าง ผิวสีแทนแต่เนียน รวมไปถึงหน้าตา แต่ทำไมมันกลับดึงดูดเขาได้มากขนาดนี้กันนะ
ว้าว~ ยิ่งมองเขาก็ยิ่งหลงจนไม่อาจละสายตาได้เลย
#ลูกหมูของยูตัส
Twitter : https://twitter.com/dao_25?s=09
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ หวังว่านิยายของเราจะทำให้นักอ่านทุกคนมีความสุขได้บ้างไม่มากก็น้อยนะคะ