ท่อระบายน้ำกลางถนน
บดินทร์เป็นคนที่มีเพื่อนเยอะ เขาไม่ใช่ดารา แต่มักจะมีคนอื่นคอยห้อมล้อมอยู่เสมอ และวันหนึ่งบดินทร์
ก็ได้พบเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขที่ไม่น่าจะโคจรมาพบกันได้
บดินทร์หน้าตาเปื้อนยิ้ม มือเปื้อนน้ำมันเครื่องจากการพยายามใส่โซ่จักรยาน หลังจากเขากับก้าวหน้าปั่นจักรยานเล่นที่สวนสาธารณะ
จู่ๆ มีเสียงสุนัขเห่าเสียงดัง มันแยกเขี้ยว พองขนจนฟูฟ่อง
"ฉันคิดว่ามันดูน่ากลัว นายคิดว่ายังไง" บดินทร์ถาม ขณะถอยห่าง
"โทรศัพท์ตามหน่วยควบคุมสัตว์มาจับมัน"
"มันจะถูกการุณยฆาตในฐานะหมาจรจัดน่ะสิ"
"อย่างมากก็ยิงยาสลบ อาบน้ำ ให้อาหาร ประกาศตามหาคนรับเลี้ยง"
สุนัขเปลี่ยนเป็นร้องครางหงิงๆ หางซุกอยู่ระหว่างขา พร้อมยกอุ้งเท้าหน้าขึ้น
"เดี๋ยวก่อนนะ นายเห็นไหมว่าหูมันลู่ลงแนบไปกับศีรษะ แล้วมันก็นอนหมอบคุดคู้ ท่าทางอาการเหมือนหอบ
นี่ไม่ใช่กริยาของสุนัขที่น่ากลัว แต่เป็นสุนัขที่กำลังกลัว"
สุนัขราวกับฟังภาษามนุษย์เข้าใจ มันลุกขึ้น สี่เท้าวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ลืมเหลียวหลังมองกลับมาดูขาสั้น ๆ ว่าตามมาหรือยัง
"นั่นนายกำลังจะไปที่ไหน"
"ไม่รู้สิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะพาเราไปที่ไหน"
"เราในพจนานุกรมของนาย หมายถึงนายกับใคร"
"ก็นายน่ะสิ เพื่อนหนึ่งเดียว ไม่มีสอง"
เด็กสองคนวิ่งตามสุนัขมาถึงพื้นที่บนทางเท้าคอนกรีต ข้างหน้าเป็นถนน
"เงียบก่อน นายได้ยินเสียงอะไรไหม" บดินทร์พักการพูดคุยของก้าวหน้า พร้อมๆ กับเอียงหูฟังเพื่อให้ได้ยินชัดเจน
"โถ เสียงรถผ่านไป-มาไงล่ะ ดังขนาดนี้จะได้ยินเสียงอื่นได้ยังไง นั่นนายจะทำอะไร อันตราย รถอาจจะชนนายตายคาที่"
บดินทร์เดินไปที่ท่อระบายน้ำที่กลางถนน เขาพยายามเปิดฝาท่อ
สร้างความสงสัยให้กับผู้พบเห็นจนถึงกับต้องจอดยานพาหนะ
หลายคนมุงดู
หลายคนช่วยยก
หลายคนไม่เห็นด้วยกับการเสียแรงเปล่า
หลายคนคิดว่าเจออะไรก็ดี-ไม่เจอก็คิดซะว่าออกกำลังกาย
เมื่อฝาถูกเปิดออกนั่นแหละ พวกเขาถึงได้รู้ว่า เมื่อก่อนท่อระบายน้ำนี้อยู่บนทางเท้า เเต่ต่อมาเมื่อมีคนใช้งานรถจำนวนมากถึงมีการขยายถนน รถแล่นผ่านไปผ่านมาบนฝาท่อระบายน้ำ นานวันเข้าก็แตกอย่างที่เห็น
ฝาท่อระบายน้ำแตกที่พลิกกลับมาปิด มีโอกาสแค่ไหนที่จะมีใครสักคนมาเจอ
เมื่อคนที่เห็นความสำคัญของชีวิตอยู่ถูกที่ถูกเวลา ถึงเป็นโชคดีของคนที่รอดชีวิต
"ตอนนี้ ฉันคิดว่าสุนัขกำลังขอความช่วยเหลือจากพวกเรา" บดินทร์บอกก้าวหน้า ขณะพลเมืองต่างเสียงดังอื้ออึงจนฟังไม่ได้ศัพท์