Act 18

ACE

"Gusto kong bumalik sa pag-aaral."

I can still remember the day nang sabihin ko iyon kina tita. I can still remember how Clark held my hands tightly. I can still remember how tita Wendy cheered up and supported me with my decision.

Pero bakit kinabahan ako ngayon?

"Mr. Montemayor," pagtawag sa akin ng student assistant. Cue ko na iyon for my interview with the school director.

Pinisil ni Clark ang kamay ko. "Go baby."

Tumango at nginitian siya. Sumunod ako sa babaeng student assistant papasok sa opisina ng director. Matapat kong sinagot ang mga tanong niya. Profile check lang naman iyon pero sobra ang kaba ko.

Babalik na ako ulit sa pag-aaral.

Na-realize ko kasi na gusto ko na ulit mag-aral nang makita ko ang pag-akyat ni Clark sa stage. Gusto ko na rin makatapos para hindi na ako masyadong maging dependent sa tita ko.

Of course, we consulted with doc Tyler about this. Pumayag naman siya after a few assessments. Need ko lang ipagpatuloy ang pag-take ng meds ko. As for my physical therapy, okay na rin ako. Masigla na ako. Nagkakalaman na ako ulit. Kahit na madalas kami mag-'exercise' ni Clark.

"How was it?" kinabahang tanong ni Clark.

Hindi ko mapigilan ang hindi matawa. Akala mo naman ay naghihintay sa result ng pregnancy test kung kabahan itong taong ito. At saka hindi naman ako mabubuntis.

"Well, it was okay," sagot ko.

I am officially enrolled. Magsisimula na ang panibagong kabanata sa buhay ko.

"Let's celebrate," excited na sabi ni Clark. Hinawakan niya ang kamay ko at naglakad na kami sa parking kung saan naka-park ang bago niyang kotse na iniregalo sa kanya ng daddy niya for graduating. Training ngayon si Clark sa company ng daddy niya.

Pinagbuksan pa ako ni Clark ng pinto. "Thank, you," sabi ko. Napaka-sweet talaga.

If you're wondering kung bakit wala si Ben, nagtatrabaho na rin kasi siya. At sobrang tiwala naman nila kay Clark kaya okay lang akong maiwan kasama siya.

"Saan tayo pupunta?" tanong ko.

"Sa kwarto ko. Magse-celebrate," makahulugang sagot niya. Napansin ko ang pagngisi niya kahit diretso ang tingin niya sa kalsada habang nagmamaneho.

"Sira ka," sabi ko. "Pwede naman ngayon."

"Ah, baby. I-I'm driving," napaungol si Clark nang hawakan ko ang burat niya. Hinimas-himas ko ito. Nagsimula itong tumigas.

Mang-aasar ka pa, ah? Napalingon siya sa akin nang ipasok ko ang kamay ko sa loob ng shorts niya.

"What are you doing? I'm driving. Baka maaksidente tayo," nag-aalalang sabi niya.

Pilyong ngumiti lang ako. Tuluyan ko nang ibinaba ang shorts niya. Yumuko ako at inamoy ang semi-erect niyang burat. Ang bango.

"Ahh.. Tangina. Ang sarap," pag-ungol niya nang dilaan ko ang pinakabutas ng titi niya. Nagmaniobra si Clark at ipinarada sa tabi ang sasakyan. Knowing him, baka nga maaksidente kami. Hayok pa naman sa sex itong boyfriend ko.

Nilaro-laro ko gamit ang dila ko ang pinakaulo ng burat niya. Ungol naman ng ungol si Clark.

"Isubo mo na," utos niya sa akin na agad ko namang sinunod. Ibinuka ko ang bibig ko at isinubo ng buo ang burat ni Clark.

Semi-erect pa iyon kaya walang kahirap-hirap na naisubo ko ng buo iyon.

"Putangina! Ang init ng bibig mo! Ang sarap, baby," sabi ni Clark na napaangat pa ang puwitan sa sarap ng ginawa ko sa kanya.

Nagtaas-baba ang bibig ko sa burat niya. Tuluyan na iyong tumigas. Ang laki talaga. 8.5 inches ata ito. Mataba. Hindi masyadong maugat.

Nagsawa ako sa pinakaulo ng burat niya. Ginawa kong lollipop. Para akong sabik na bata na sinupsop iyon nang sinupsop.

"Putangina," pagmumura ni Clark sa pagitan ng mga pag-ungol. In-adjust niya ang kanyang upuan at bahagyang ipinahiga iyon para hindi kami masyadong mahirapan.

Nagpatuloy ako sa paglalaro sa burat ko habang nakatingin sa nakapagwapo niyang mukha. Bakas sa kanya ang matinding libog habang pinapanood akong isubo ang kanyang sawa.

"Ang sarap ng bibig mo, baby," sabi ni Clark. Hindi na niya napigilan ang sarili. Hinawakan niya ang ulo ko at kinantot ang bibig ko. Maduwal-duwal ako dahil sa labi ng titi niya na umaabot hanggang lalamunan ko. "Lalabasan na ako, baby. Lunukin mo."

Maya-maya nga ay nilabasan na siya sa bibig ko. Wala akong sinayang. Nilunok kong lahat.

Hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi at siniil ako ng halik. "I love you."

Umayos na kami sa pagkakaupo. Buti na lang talaga ay tinted itong sasakyan niya. Malaya kaming gawin ang kung anumang pwede naming gawin sa loob.

"Pero bitin pa ako. Mas gusto ko ang isa mong butas," sabi niya. Patay. Matinding barurot na naman ang matatanggap ko mamaya.

Ngunit sa halip na umuwi, dinala niya ako sa mall. Isang buwan pa bago ang pasukan pero gusto na raw niyang mamili ng gagamitin ko.

"Excited din ang mga kapatid ko kapag nagsa-shopping kami ng gamit nila," malungkot kong sabi. Wala sa sariling hinawakan ko ang stack ng mga notebook.

Alam kong narinig ako ni Clark kaya hinawakan niya ang isang kamay ko. Ang isang kamay niya ay hawak ang basket na may lamang mga gamit. Hindi siya nagsalita. Hinawakan niya lang ang kamay ko at nagpatuloy kami sa pamimili.

Nang matapos mamili, nagyayang kumain si Clark. Pami-pamilya ang nandoon. Masasayang nagkakainan.

"Gusto kong makita sina mama. Puntahan natin sila," mahina kong sabi habang nakatingin sa katabi naming pamilya.

Maang na napatingin sa akin si Clark. "Anong sabi mo?"

"Punta tayo sa amin," sagot ko na seryosong nakatingin sa kanila. Ang tinutukoy ko ay probinsya namin kung saan ako dating nakatira.

Tinawagan ko si tita at nagpaalam na aalis. Noong una ay ayaw niyang pumayag. Baka raw atakihin ako bigla. Pero nang bigyan siya ni Clark ng assurance na hindi niya ako pababayaan, napapayag din namin si tita.

==

"Mama, pasensya na kung ngayon lang ako nakapunta. Ngayon lang kasi ako nagkaroon ng lakas na loob," naiiyak kong sabi habang hinihimas ang lapida kung saan nakasulat ang pangalan niya.

Queen Samantha A. Montemayor.

May weird fascination daw kasi ang mommy niya sa playing cards. Kaya naman naipasa sa aming magkakapatid. Pinangalanan akong Ace. Ang kambal naman at Heart at Spade.

"Pero okay na ako ngayon, ma," sabi ko at mapait na ngumiti. "I'm still trying to move on pero I'm doing better. Alagang-alaga ako ni tita Wendy saka ni Ben," tiningnan ko si Clark na tahimik na nakaupo sa tabi ko. Hinawakan ko ang kamay niya. "Ito nga pala si Clark, ma. Boyfriend ko. Sana nandito ka para makilala at makita mo siya, ma. Para ikaw na rin ang aaway sa kanya kapag pinaiyak niya ako."

"N-naku, tita. Hindi ko po paiiyakin ang anak niyo. I promise," natarantang sabi ni Clark na nakatingin sa puntod ni mommy.

Bahagya naman akong natawa. "Takot ka?"

"Hindi, no!" giit niya.

Nilapitan ko naman ang puntod ng dalawa kong kapatid. Pinunasan ko ang lapida nilang dalawa at nilagyan ito pareho ng bulaklak.

Parang nawala ang lahat ng gusto kong sabihin. Nablangko ang utak ko. Naramdaman ko ang pag-agos muli ng luha ko.

Miss na miss ko na sila. Miss na miss ko na ang mga kapatid ko. Na-miss ko ang mga kulitan nila, ang minsanang bangayan nila. Na-miss ko kung paano sila mag-agawan ng pwesto para umunan sa hita ko. Na-miss ko ang mahabang buhok ni Heart. Na-miss kong suklay-suklayin ito gamit ang mga daliri ko.

Na-miss ko ang kakulitan ni Spade. Kung paano lumiwanag ang mukha niya kapag nag-uuwi ako ng bagong laruan na nabili ko sa tindahan na katabi ng school.

Matapos ang ilang oras na wala akong ibang ginawa kung hindi umiyak, niyaya ko na si Clark. Nanatili siya sa tabi ko.

Sobrang gaan ng pakiramdam ko. I felt braver and stronger. Feeling ko kaya ko na harapin si daddy. Lalo pa kasama ko si Clark, ang lalaking pinakamamahal ko.

"May gusto ka pang puntahan?" tanong niya.

"Actually, meron."

"Okay ka lang?" nag-aalalang tanong ni Clark. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa mga kamay ko. Nandito pa kami sa loob ng sasakyan niya at nakatanaw sa presinto sa harapan.

Tumango ako. Ang bilis ng pagkabog ng dibdib ko. Kaya ko ba? Kaya ko na nga ba siya makita?

Inhale. Exhale.

Pilit kong pinakalma ang sarili ko. "Let's go."

Naglakad kami patungo sa police station pero natigilan kami nang makasalubong namin ang pamilyar na lalaki na papalabas na.

"Damien?" takang-tanong ko. What a coincidence.

"A-Ace?" halatang gulat na tanong nito. Napatingin ito kay Clark at tinanguan ito. "Anong ginagawa niyo rito?"

Natigilan ako. "B-Bisitahin si daddy," alangang sagot ko.

Nalungkot ang mukha nito. "Pareho pala tayo."

Gusto ko sanang tanungin kung kumusta na siya at kung ano na ang nangyari sa kanya. Huli na naming pagkikita iyong gabing iyon. Wala na akong naging balita sa kanya. Ni hindi na siya nagagawi sa amin. Akala ko nga ay nakalimutan ko na siya.

"U-Una na ako," pamamaalam nito.

Tumuloy na kami sa reception desk.

"Kay Robert Montemayor po," sagot ni Clark nang tanungin siya ng babaeng pulis kung ano ang pakay namin.

"Kaanu-ano po sila?" tanong ng babaeng pulis.

"Anak po," sagot ko at iniabot ang isang identification card ko. "Ace Montemayor."

Bahagya akong nakaramdam ng pagkaasiwa dahil sa makahulugang tingin na ipinukol sa akin ng pulis. Kinuha nito ang walkie-talkie at may kinausap sa loob. "Kay Robert Montemayor, may anak siya ulit dito sa labas. Visitation."

Ulit? Magtatanong pa sana ako nang magsalita ulit ang pulis at ituro kung saan ang visitation room

"Salamat po," sabi ni Clark at niyaya na ako.

Dahan-dahan kaming naglakad. Mas lalong tumindi ang kaba ko habang binabaybay ang masikip na pasilyo. Maingay ang paligid pero para akong nabingi. Wala na akong marinig maliban sa malakas na pagkabog ng aking dibdib.

Pakiramdam ko ay nanlalabo rin ang mga mata ko. Unti-unting nagiging blurry ang vision ko.

Napakapit ako sa dibdib ko. Ang sakit.

"Baby, okay ka lang?" tanong ni Clark nang bigla akong tumigil sa paglalakad. Napaluhod ako habang sapo ang dibdib ko. Ang bilis ng paghinga ko. Pinagpapawisan na ako ng malagkit.

"Hindi ako makahinga," sabi ko. Tuluyan nang nanlabo ang paningin ko hanggang sa nawalan na ako ng malay.