ปาร์ตีมิชชัน (8)

[ปาร์ตีมิชชัน: ผูกสัมพันธ์กับใครสักคน (1/1)]

[คุณทำมิชชันสำเร็จ]

[คุณได้รับสกิลแฟมิลีพอร์ทอล]

"อย่างที่คิดไว้เลย ใช้วิธีนี้ก็ได้ผล" แคทพึมพำขณะมองหน้าต่างแจ้งมิชชันของแอน

"..."

"ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลย ถึงฉันบอกว่าวิธีนี้อาจใช้ได้ นายก็คงไม่ยอมอยู่ดีหรอก"

คงจริงอย่างที่แคทว่า ผมจริงจังกับการผูกสัมพันธ์อย่างเป็นทางการยิ่งกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมและแคท แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ควรรับผิดชอบใด ๆ อย่างน้อยผมก็ต้องดูแลเธอให้ดีขึ้น

"ได้เวลามาทดสอบสกิลกันแล้ว"

"หยุดเลยนะคะ วันนี้เป็นวันสำคัญของคุณแอนกับคุณคามิล มันต้องจัดงานฉลองต่างหากล่ะ"

"เรื่องนั้นพวกเราเตรียมไว้แล้วเรียบร้อยครับ" มาร์ตินแสยะยิ้ม

ระหว่างที่พวกเรากำลังคุยกันอยู่ในห้องหนึ่ง มาร์ตินและลูกมืออีกหลายคนกำลังช่วยกันเตรียมงานเลี้ยงจนเสร็จสิ้น มาร์ตินมีสกิลคล้ายกับคอลเลคเตอร์ทำให้เขาสามารถเข้าถึงคลังการ์ด นั่นคือเหตุผลที่ว่าอาหารและเครื่องดื่มเกินกว่าครึ่งเป็นสิ่งที่อยู่ในสภาพพร้อมเสิร์ฟ

[แม่ชีสาวเสียดายที่ไม่ได้ร่วมอวยพรในคล้ายวันเกิด]

[แฝดสอง #2: หนุ่มหย่งชุนกระซิบบอกแม่ชีสาวว่าเธอสับสนงาน]

[นักเลงชื่อดังเสียดายที่เขาอยู่ระหว่างรอคืนชีพทำให้อดกินเหล้า]

มีข้อความคอมเมนต์ลักษณะเดียวกันกระเด้งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง มันทำให้ผมกังวลใจเล็กน้อย นี่คือหลักฐานว่ามีคาแรคเตอร์ที่อยู่ระหว่างรอเวลาคืนชีพมากขนาดนี้เลย

เวลาแห่งความสุขผ่านไปรวดเร็วราวกับติดปีก พวกที่ยังเด็กอย่างมายา ยูโกะหรือชาร์ลีขอตัวกลับไปพักตั้งแต่ก่อนห้าทุ่ม จากนั้นก็เป็นพวกสาว ๆ อย่างเจสซิกา เอมมาหรือพวกคออ่อนอย่างบิลลี ราว ๆ ตีสอง คนที่เหลืออยู่ในโต๊ะสุดท้ายมีแค่ผม แคท จอน เชน มาร์ตินและพอล โดยมีแอนนั่งสัปหงกอยู่ข้าง ๆ

"คุณคามิลกับคุณแอนไปเถอะ ไม่ใช่เวลาที่ควรจะมานั่งดื่มกับเรานะครับ"

"ทักตอนนี้ไม่ช้าไปหน่อยเหรอ ควรจะให้ขึ้นหอไปตั้งนานแล้วนะ"

จอนกับเชน ญาติที่ปกติไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไมพอเริ่มเมาแล้วกลับดูเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก แค่แต่งกันตามพิธีเพื่อเอาสกิลเฉย ๆ"

จู่ ๆ แอนที่นั่งหลับอยู่ก็ลุกพรวดขึ้นมามองตาขวาง "อะไรนะคะ เมื่อกี้ฉันหูเพี้ยนไปรึเปล่า"

"ไม่ได้ฟังผิดหรอก หมอนี่พูดเหมือนไม่อยากแต่งงานจริง ๆ"

"ไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย"

"พิสูจน์สิคะ"

แอนพยายามเข้ามายื้อยุดฉุดผมลุกขึ้น เสียงยานคาง หน้าแดงก่ำ ยืนไม่ตรง แค่ปรายตามองผมก็สรุปได้ทันทีว่าแอนเมาไปแล้วเรียบร้อย

"จัดการให้อยู่หมัดเลยนะ" เสียงแคทตะโกนไล่หลังมา

แอนจูงมือผมกลับมาถึงห้องนอนของเรา ห้องนี้เดิมทีเป็นห้องที่ผมยกให้เธอแต่สำหรับวันนี้พวกจุ้นจ้านทั้งหลายเปลี่ยนมันเป็นห้องหอสำหรับเราทั้งคู่

มิชชันสำเร็จไปแล้ว ถ้าผมทำอะไรมากไปกว่านี้โดยเฉพาะตอนที่เธอไม่มีสติครบถ้วน จะเป็นการเอาเปรียบแอนหรือเปล่านะ

"คุณคามิล" แอนกวักมือเรียกผมเข้าไปใกล้

ขณะที่กำลังเดินเข้าไปหา สายตาของผมไปสะดุดกับข้อความที่กระเด้งขึ้นมาไม่หยุด มันทำให้ผมรู้ตัวว่ายังไม่ได้ปิดระบบคอมเมนต์ของพวกคาแรคเตอร์

"หืมมม"

"อะไรเหรอคะ"

"ไม่ได้มีแค่คอมเมนต์"

หน้าต่างปาร์ตีมิชชันใหม่โผล่ขึ้นมาขวางสายตา ผมตรวจดูคร่าว ๆ ให้รู้แน่ว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับซานเชวิลล์ นี่ไม่ใช่ภารกิจเร่งด่วนที่ควรต้องสนใจในค่ำคืนนี้

…เอาเถอะ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยประชุม… ผมคิดแบบนั้นขณะที่แอนดึงร่างของผมลงบนเตียง